จารกรรมสุดขอบฟ้า

ลำดับตอนที่ #7 : Who is Blue?

     “คราวนี้แกตายไร้ที่ฝังแน่ ไอ้สายลับ”ภาษาฝรั่งเศสสำเนียงแปลกๆดังขึ้นข้างหลัง มิ้งค์นั่งขึ้นด้วยความตื่นตระหนกสุดขีด เหงื่อไหลชโลมใบหน้าบลู ไม่มีทางเลยที่เขาจะแก้ไขสถานการณ์นี้ได้ มีเพียงปาฏิหาริย์เท่านั้นที่จะช่วยเขาได้

           มิ้งค์ตื่นตระหนกสุดขีด ด้วยรู้ว่า ถ้าผู้ชายที่อยู่เบื้องหน้าถูกยิงตาย เธอก็ต้องเป็นรายต่อไป เธอมองที่บลู ใบหน้าบลูยังสงบแน่วนิ่ง ดวงตาไร้ความรู้สึก

           ในขณะที่บลูรับรู้ถึงความเย็นซ่าน ที่แผ่มาจากปลายกระบอกปืนที่จ่อที่ท้ายทอยของตน เขาจ้องตามิ้งค์ มิ้งค์ก็จ้องตาเขา

            (ดวงตาคู่นี้รู้สึกคุ้นๆจัง)มิ้งค์คิด

              “แกมีเวลาหนีเพียง 10 วิ”บลูพูด มือสังหารถึงกับงุนงง

              “แกพล่ามอะไร แกต่างหากที่กำลังจะถูกระเบิดสมอง”มันตะโกน

              “เป็นอันว่าแกไม่หนี”บลูกล่าวเสียงราบเรียบ นิ้วชี้ของมือสังหารพาดไปที่ไกปืน

                 แต่ในจังหวะนั้นเอง

                 ตูม!

                 มีบางสิ่งบางอย่างระเบิดที่เบื้องหลังมือสังหาร แรงระเบิดส่งผลให้ทั้งสองกระเด็นไป มิ้งค์กรีดร้องด้วยความกลัว

                  บลูลุกขึ้น แล้วเก็บปืนที่ตกอยู่ แล้วเดินไปจ่อมือสังหารที่นอนอยู่ใกล้ๆ

                   “ฉันบอกแล้วไง ว่าแกมีเวลาหนี 10 วิ จะบอกเอาไว้นะ ฉันวางระเบิดเวลาไว้ตั้งแต่ขึ้นมาบนบกแล้ว เพราะรู้อยู่แล้วว่า พวกแกจะต้องมาดักรอ เอาล่ะบอกลาโลกนี้ได้ละ”บลูพูด แล้วเหนี่ยวไกปืนที่ขมับของมือสังหารคนนั้น

                    ปัง!

                    มิ้งค์สะดุ้งสุดตัว มันเป็นภาพที่คุ้นตา ลักษณะการพูด ความกระหายในการฆ่า ภาพเด็กหนุ่มที่กราดปืนฆ่าอันธพาลเมื่อหลายปีก่อน แวบขึ้นมาในหัวของเธอ ภาพที่เขาคลุ้มคลั่งเสียสติ

               (ป่านนี้ เขาจะเป็นยังไงบ้าง อยู่ที่ไหน สบายดีหรือเปล่านะ มีคนรักใหม่หรือยัง)

                ยิ่งคิดถึงเรื่องนี้น้ำตามิ้งค์ก็เริ่มไหล

               “ไม่เป็นไรนะครับ มิ้งค์”บลูเข้ามาดูเธอ เมื่อเห็นเธอเริ่มร้องไห้

               “ค่ะ เอ่อขอโทษนะคะ คุณช่วยฉันขนาดนี้แล้ว ฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”

               “เรียกผมว่า บลู ครับ”

               “ค่ะ”บลูยิ้มให้เธอ เธอเขินอายเล็กน้อย

  
               “ขอโทษนะคะ ฉันไม่เคยบอก ชื่อฉันให้คุณรู้ แล้วคุณรู้ได้ไง”

                “ทางองค์กรได้จัดทำประวัติของคุณให้ผมศึกษา พร้อมทั้งที่อยู่ และที่ทำงานต่างๆครับ นี่ไงครับ”บลูส่งกระดาษใบหนึ่ง ที่ตอนนี้เปียกน้ำชุ่ม

                 มิ้งค์รับมันมาดู เธอดูมันอย่างละเอียด แต่ว่าในกระดาษใบนี้ไม่ได้เขียนชื่อเล่นของเธอไว้

                   “แต่ขอโทษนะคะ ในกระดาษนี่ไม่มีชื่อเล่นของฉัน เขียนไว้นี่คะ”

                    “เราต้องรีบหนีแล้วครับ มีบ้านเพื่อนคนไหนที่สามารถไปซ่อนได้ไหมครับ เพราะถ้าไปบ้านคุณ ก็คงถูกตามล่าต่อไปแน่”บลูรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

                     “เอ่อ คือว่า ก็มีนะคะ”

                     “งั้น นำทางไปเลยครับ”บลูฉวยข้อมือมิ้งค์ แล้วขึ้นรถเก๋งของมือสังหารที่จอดอยู่ใกล้ๆ ก่อนที่จะสตาร์ท แล้วเดินทางหลบหนีไป...