ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : REVENGE
“นี่ไม่ใช่เรื่องขำ นี่ไม่ใช่โจ๊ก คุณเป็นใครบอกมา ไม่งั้นเราจำเป็นต้องใช้มาตรการเข้มกับคุณ”ผู้กองเคเรซกล่าว เขาสะบัดหน้าไปทางทหารที่ห้อมล้อมอยู่ ส่วนตัวเขากับเอมิลี่ค่อยๆถอยออกมา ทหารนับสิบคนค่อยๆย่างก้าวเข้ามาที่บลู ส่วนบลูก็ได้แต่ถอยกรูด จนหลังชิดกำแพง เบื้องหน้าเต็มไปด้วยปืนที่เตรียมจะมอบลูกตะกั่วร้อนๆให้เขา เขาหมดหนทางหนี ภารกิจของเขาจบแล้วหรือนี่ ในจังหวะที่เขากำลังคิดจะเสี่ยงอยู่นั่นเอง...
ตูม!
เกิดแรงระเบิดบางอย่างที่ปากทางเข้าฐาน ควันและฝุ่นคลุ้งกระจายในอากาศ ตามมาด้วยเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งพุ่งเข้ามาทางเพดาน
ตูม!
เพดานกระจัดกระจาย ใบพัดหมุนคว้าง บลูฉกฉวยโอกาสที่เหล่าทหารกำลังสับสนอยู่นั่นเอง มือเขาคว้าไปที่ปืนเอ็ม-16 ของทหารที่อยู่ใกล้สุด ผู้กองเคเรซจับตาดูบลูอยู่ตลอดเวลา ก่อนที่เขาจะลั่นไกปืนรัวกระหน่ำใส่บลู บลูวิ่งเข้าหาที่กำบังอย่างรวดเร็ว บลูหันไปมองดูผู้ขับเฮลิคอปเตอร์ ผู้ที่มาเป็น เรดนั่นเอง เธออยู่ในชุดสีดำสวมเสื้อเกราะกันกระสุน มือทั้งสองถือปืนอาก้าร์สองกระบอก เธอกระหน่ำรัวกระสุนอย่างดุเดือด เหล่าทหารค่อยๆล้มตายดุจใบไม้ร่วง ผู้กองเคเรซตกตะลึงในเหตุการณ์ที่เปลี่ยนแปรอย่างกระทันหัน บลูค่อยๆโน้มตัวออกมา ก่อนที่จะลั่นไกปืน
ปัง!
กระสุนวิ่งออกจากกระบอกปืน พุ่งไปที่ผู้กองเคเรซอย่างรวดเร็ว ผู้กองเคเรซเพิ่งรู้สึกตัว หันมาเผชิญหน้ากับบลู เขาโน้มตัวไปด้านหลัง แล้วเอี้ยวตัวหลบกระสุนปืน ลูกตะกั่วเฉี่ยวพลาดเป้าไปอย่างปาฏิหาริย์ ผู้กองเคเรซเปิดฉากกระหน่ำลูกตะกั่วใส่บลู บลูได้แต่หลบอยู่ที่กำบัง เขาหันไปทางเรดเพื่อต้องการความช่วยเหลือจากเธอ แต่ทว่าไม่มีวี่แววของเรดแล้ว เธอสูญหายไปดุจหมอกควัน ที่เหลืออยู่ก็มีแต่ซากเฮลิคอปเตอร์ และซากศพทหารหลายสิบคน บลูพยายามหาทางหนีและแล้วเขาก็เจอ ประตูตัว R บลูฉวยอาวุธประหลาดชนิดหนึ่งขึ้นมา มันมีรูปร่างกลมแบนสีดำผิวเรียบ ขนาดเท่าฝ่ามือ บลูโน้มตัวออกมาแล้วปาอาวุธชิ้นนี้ไปที่ผู้กองเคเรซ ผู้กองเคเรซเห็นเจ้าอาวุธแปลกประหลาดชิ้นนี้ จึงยิงปืนเข้าใส่เพื่อหยุดมัน ฝีมือของเขาไม่เลวเลยทีเดียว ลูกกระสุนโดนอาวุธทรงกลมที่บินมาทุกนัด แต่ก็ยังไม่สามารถหยุดมันได้ ฉับพลันอาวุธชินนั้นเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นอย่างกระทันหัน ด้านที่เป็นสันกลับเปิดช่องออก ภายในมีเหล็กเส้นเล็กๆนับร้อยๆชิ้น ดีดออกมาจากอาวุธชิ้นนั้น ผู้กองเคเรซหมดทางต่อต้านได้แต่พุ่งเข้าหาที่กำบัง แต่เขาก็ยังไม่สามารถหลบพ้นได้ทั้งหมด เหล็กเส้นนับสิบฝังลงที่แขนขวาของเขา เสียงร้องของเขาดังโหยหวนดุจสุนัขถูกใครเดินเหยียบเข้าที่หาง ในจังหวะนั้นเองบลูพุ่งไปที่ประตูตัว R บลูระเบิดแผงควบคุมทิ้งซะ ประตูเปิดออกอย่างรวดเร็ว บลูวิ่งเข้าไปด้านใน ตามหลังมาด้วยเสียงสาปแช่งของผู้กองเคเรซ
ภายในห้องนี้ เป็นเสมือนโกดังเก็บของแห่งหนึ่ง เต็มไปด้วยแผ่นโลหะที่ทิ้งเกลื่อนกลาดภายในห้อง บลูค่อยๆเงี่ยหูฟังเสียง เสียงลมหายใจของคน ถึงแม้จะแผ่วเบาแต่เขาก็ได้ยิน เขาเดินไปตามเสียง เลี้ยวตรงหัวมุม
ขวับ
บลูหมุนตัวอย่างรวดเร็วปลายกระบอกปืนจ่ออยู่ที่ใบหน้าคนผู้นั้น คนผู้นั้นกลับเป็น เรด
“เรด”บลูอุทาน มือตกลงข้างลำตัว เรดนั่งพิงผนังห้องหอบหายใจอย่างเหนื่อยล้า เหงื่อกาฬชโลมทั่วใบหน้า แขนซ้ายได้รับบาดเจ็บจากปืนของทหาร เธอยิ้มให้เขา เมื่อเห็นเขาเข้ามา
“เกิดไรขึ้น เรด”
“บลู เราต้องรีบหนี นิกถูกฆ่าหลังจากที่เธอออกมาจากห้องน้ำได้ไม่กี่นาที ก็มีคนไปพบศพเขา”เรดอธิบาย บลูหน้าถอดสีฉับพลัน นิกเป็นหนึ่งในเพื่อนที่เขาไว้วางใจมากที่สุด
“ปล่อยเรื่องอื่นไว้ก่อน ตอนนี้ต้องรีบหนี ไป เรด เธอไหวไหม”บลูค่อยๆช่วยเรดพยุงร่างขึ้น
“ห้องนี้มีไว้ทำอะไร ทำไมถึงมีแผ่นตะกั่วมากขนาดนี้”เรดพูดขึ้น บลูหันมามองหน้าเธอด้วยแววตาตื่นตระหนก
“ตะกั่วเหรอ”บลูถามย้ำ
“อืมใช่”เรดพยักหน้า
“งั้น นี่แหละเบาะแส”บลูโพร่งออกมาด้วยความลิงโลด
“เบาะแสเหรอ”
“อืมใช่ เธอรู้ไหมแผ่นตะกั่วนี่มีไว้ทำอะไร”เรดส่ายหน้า
“เธอจะเห็นได้ว่า แผ่นตะกั่วแต่ละแผ่นจะมีความหนามาก ที่หนาระดับนี้ เพื่อป้องกันกัมมันตรังสีน่ะสิ ซึ่งสารกัมมันตรังสีจะปล่อย รังสี แอลฟา แกมมา และบีตาร์ ออกมา ซึ่งเป็นอันตรายมาก ดังนั้นจึงต้องมีแผ่นตะกั่วกันไว้ และ ตัวR ที่ประตูไม่ได้มาจาก Red หรือ สีแดง แต่มาจาก Radioactivity ซึ่งแปลว่า กัมมันตรังสี แต่ดูท่ามันจะรู้ตัวซะก่อน มันเลยเคลื่อนย้ายไปหมดแล้ว ไปกันเถอะ เราต้องแจ้งเบาะแสให้ทางองค์กรรู้”บลูบอก แล้วทั้งสองพากันหนีออกมาทางช่องแอร์ ด้านนอกที่ปลายช่องเป็นหลังคาตึก ทั้งสองวิ่งโกยกันอย่างไม่คิดชีวิต เรดค่อยๆไต่บันไดลง แต่ยังไม่ทันที่บลูจะลงบันไดก็...
ตูม!
กระสุนปืนใหญ่จากรถถังคันหนึ่งวิ่งมาชนพื้นที่บลูยืนอยู่ ร่างของเขาค่อยๆกระเด็นไปตามแรงอัด ร่วงลงไปยังชั้นล่าง ศีรษะแตกเลือดอาบทั่วใบหน้า บลูค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตาเขาพร่ามัว และลางเลือนเต็มที ของเหลวหนืดไหลมาสัมผัสดวงตาของเขา เขาค่อยๆพยุงตัวขึ้นอย่างช้าๆ โลกดูหมุนคว้างสั่นไหว เรดค่อยๆวิ่งมาหาเขาด้วยความเป็นห่วง บลูยิ้มให้เธอ แต่ฉับพลันรอยยิ้มพลันมอดมลาย ด้านหลังเรดมีเงาคนโผล่ออกมาดุจหมอกควัน เงานั้นลั่นไกปืนใส่เรด ภาพกระสุนวิ่งผ่านร่างเรด ทะลุออกด้านหน้า ค่อยๆช้าลงดั่งกาลเวลาทั้งมวลหยุดนิ่ง เธอล้มลงซบอกเขา ใบหน้ายังมีรอยยิ้ม
“เรดดดดดดด”บลูตะโกนก้อง เขาแบกร่างเธอขึ้น แล้ววิ่งฝ่าออกมา จนถึงพุ่มไม้ลับตาคน เขาค่อยๆวางร่างเธอลง ลมหายใจของเธอรวยรินแล้ว
“เรด ทำไมเธอถึง...”บลูไม่รู้จะพูดยังไง
“เธอก็รู้ดีนะบลู”เธอตอบน้ำใสๆรินหลั่งออกจากดวงตาคู่งามของเธอ
“นี่คงเป็นวาระสุดท้ายของฉันแล้วล่ะ ก่อนฉันไป ฉันขออะไรเธอสักอย่างได้ไหม”เธอกล่าว บลูพยักหน้าช้าๆ
“จูบฉันเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม”เธอขอ บลูค่อยๆก้มลงแนบฝีปากเขาปะกบกับฝีปากเธอ ก่อนที่จะถอนออกมาอย่างแผ่วเบา
“บลู ฉะ ฉัน รักเธอ”เธอกล่าวประโยคสุดท้ายในชีวิต แล้วคอก็พับตกลง บลูยังสงบแน่นิ่งดวงตาไม่มีวี่แววของความเจ็บปวด อันที่จริงไม่มีวี่แววของความรู้สึกใดๆเลยต่างหาก แม้ว่าในใจจะแหลกสลายกลายเป็นเถ้าธุลีแล้วก็ตาม นี่คือชีวิตของมือสังหาร ต้องไม่แสดงความรู้สึกของตนออกมา บลูเริ่มค้นหาของในร่างกายเธอ เขาพบมัน มันเป็นปืนกระบอกจิ๋ว มีลักษณะคล้ายเข็มฉีดยา เขาค่อยๆก้มลงกระซิบข้างหูเรด ซึ่งตอนนี้ทั้งร่างแข็งทื่อ และเย็นเฉียบ
“รอผมก่อนนะ เดี๋ยวผมมารับนะ เรด”แล้วเขาค่อยๆยืนขึ้น สะพายอาวุธที่มีทั้งหมด วิ่งกลับไปที่ฐานทัพนั้นอีกครั้ง เบื้องหน้าเขา กำลังเผชิญกับรถถังหุ้มเกราะคันมหึมา ที่กำลังหันปากกระบอกปืนใหญ่มาทางเขา เขายกปืนจิ๋วอันนั้นขึ้นตั้งฉากกับพื้น แล้วเขาเหนี่ยวไกปืน กระสุนรูปร่างแปลกพุ่งไปที่กระบอกปืนใหญ่ ด้วยความแม่นยำมันเข้าไปในปากกระบอกปืนใหญ่พอดี
ตูม!
รถถังคันนั้นระเบิดอย่างรุนแรง ตัวถังแยกกระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทาง เศษชิ้นเนื้อมนุษย์ปลิวว่อนขึ้นพร้อมกับเปลวไฟ
บรื้น
รถจิ๊ปติดปืนคันหนึ่งวิ่งเข้ามาที่บลูอย่างรวดเร็ว ดุจจะทับเขาให้แหลกเละดุจบี้แมลงวัน มือซ้ายบลูยกขึ้น เขาลั่นไกออกไป กระสุนปืนธรรมดาวิ่งฝ่าอากาศ ทะลุกระจกหน้ารถจิ๊ป แล้วพุ่งเข้าที่คอหอยคนขับ รถจิ๊ปพลิกคว่ำลงทันใด คนที่นั่งมาด้วยล้วนคอหักตายคาที่นั่ง บลูวิ่งไปที่รถจิ๊ปคันที่จอดไว้ เขาเร่งความเร็วเต็มพิกัด เบื้องหน้าเต็มไปด้วยกองกำลังติดอาวุธ รถจิ๊ปหลายคันพุ่งมาทางเขา บลูเร่งความเร็วเต็มพิกัด รถของเขาพุ่งไปด้วยความเร็วสูงไม่มีทหารหน้าไหนกล้าขวาง แล้วเขาเบรกรถกระทันหัน ยกล้อสามล้อขึ้น มีล้อซ้ายด้านหน้าที่ติดพื้นอยู่เท่านั้น และหมุนคว้าง บลูก็กระหน่ำลูกตะกั่วแจกจ่ายให้กับเหล่าทหารรับประทานกันถ้วนหน้า ก่อนที่จะเร่งความเร็ว พุ่งต่อไป ตามมาด้วยรถจิ๊ปอีกคันที่วิ่งเบียดเข้ามาอีกคัน ด้านหน้าก็เต็มไปด้วยรถหุ้มเกราะ บลูเร่งความเร็วเต็มพิกัดอีกครา แล้วเบียดรถที่ตามมาคว่ำไป แต่ทว่ารถของเขาก็ชนประสานงากับรถหุ้มเกราะ ร่างของเขาพุ่งทะลุกระจกรถไปชนตัวถังของรถหุ้มเกราะ ตามมาด้วย
ตูม!
รถจิ๊ปของเขาระเบิดอย่างรุนแรง ร่างของเขาถูกแรงกระแทก บินเข้าไปชนเข้ากับรถหุ้มเกราะอย่างจัง เลือดสีแดงไหลออกมาจากศีรษะที่ปริแตกของเขา เขาเอื้อมมือไปในซอก อก ก่อนที่จะหยิบระเบิดเวลา C4 ออกมา เขาไม่ได้ตั้งเวลาไว้ล่วงหน้า เขาแนบระเบิดติดกับรถหุ้มเกราะทันที ร่างของเขาผละออกจากรถหุ้มเกราะทันที แต่ไม่ทันก้าวไปไหน ทันใดนั้นก็...
ตูม!
เป็นการระเบิดที่รุนแรงกว่าที่ C4 ทั่วไปทำได้ แรงระเบิดกินรัศมีเป็นวงกว้าง ซากรถหุ้มเกราะกระจายแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ซากรถจิ๊ปปลิวลอยขึ้นไปในอากาศ ทหารทั้งหมดในบริเวณนั้นถูกกลืนหายไปกับกลุ่มควันที่คละคลุ้งเต็มไปหมด รวมทั้งบลูด้วย เขาจะสามารถรอดพ้นจากเงื้อมมือของเหล่าทหารเหล่านี้ได้หรือไม่ เกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นกับองค์กรของเขา มีเพียงเขาเท่านั้นที่จะสามารถค้นหาคำตอบของเรื่องราวที่แท้จริงได้...
ตูม!
เกิดแรงระเบิดบางอย่างที่ปากทางเข้าฐาน ควันและฝุ่นคลุ้งกระจายในอากาศ ตามมาด้วยเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งพุ่งเข้ามาทางเพดาน
ตูม!
เพดานกระจัดกระจาย ใบพัดหมุนคว้าง บลูฉกฉวยโอกาสที่เหล่าทหารกำลังสับสนอยู่นั่นเอง มือเขาคว้าไปที่ปืนเอ็ม-16 ของทหารที่อยู่ใกล้สุด ผู้กองเคเรซจับตาดูบลูอยู่ตลอดเวลา ก่อนที่เขาจะลั่นไกปืนรัวกระหน่ำใส่บลู บลูวิ่งเข้าหาที่กำบังอย่างรวดเร็ว บลูหันไปมองดูผู้ขับเฮลิคอปเตอร์ ผู้ที่มาเป็น เรดนั่นเอง เธออยู่ในชุดสีดำสวมเสื้อเกราะกันกระสุน มือทั้งสองถือปืนอาก้าร์สองกระบอก เธอกระหน่ำรัวกระสุนอย่างดุเดือด เหล่าทหารค่อยๆล้มตายดุจใบไม้ร่วง ผู้กองเคเรซตกตะลึงในเหตุการณ์ที่เปลี่ยนแปรอย่างกระทันหัน บลูค่อยๆโน้มตัวออกมา ก่อนที่จะลั่นไกปืน
ปัง!
กระสุนวิ่งออกจากกระบอกปืน พุ่งไปที่ผู้กองเคเรซอย่างรวดเร็ว ผู้กองเคเรซเพิ่งรู้สึกตัว หันมาเผชิญหน้ากับบลู เขาโน้มตัวไปด้านหลัง แล้วเอี้ยวตัวหลบกระสุนปืน ลูกตะกั่วเฉี่ยวพลาดเป้าไปอย่างปาฏิหาริย์ ผู้กองเคเรซเปิดฉากกระหน่ำลูกตะกั่วใส่บลู บลูได้แต่หลบอยู่ที่กำบัง เขาหันไปทางเรดเพื่อต้องการความช่วยเหลือจากเธอ แต่ทว่าไม่มีวี่แววของเรดแล้ว เธอสูญหายไปดุจหมอกควัน ที่เหลืออยู่ก็มีแต่ซากเฮลิคอปเตอร์ และซากศพทหารหลายสิบคน บลูพยายามหาทางหนีและแล้วเขาก็เจอ ประตูตัว R บลูฉวยอาวุธประหลาดชนิดหนึ่งขึ้นมา มันมีรูปร่างกลมแบนสีดำผิวเรียบ ขนาดเท่าฝ่ามือ บลูโน้มตัวออกมาแล้วปาอาวุธชิ้นนี้ไปที่ผู้กองเคเรซ ผู้กองเคเรซเห็นเจ้าอาวุธแปลกประหลาดชิ้นนี้ จึงยิงปืนเข้าใส่เพื่อหยุดมัน ฝีมือของเขาไม่เลวเลยทีเดียว ลูกกระสุนโดนอาวุธทรงกลมที่บินมาทุกนัด แต่ก็ยังไม่สามารถหยุดมันได้ ฉับพลันอาวุธชินนั้นเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นอย่างกระทันหัน ด้านที่เป็นสันกลับเปิดช่องออก ภายในมีเหล็กเส้นเล็กๆนับร้อยๆชิ้น ดีดออกมาจากอาวุธชิ้นนั้น ผู้กองเคเรซหมดทางต่อต้านได้แต่พุ่งเข้าหาที่กำบัง แต่เขาก็ยังไม่สามารถหลบพ้นได้ทั้งหมด เหล็กเส้นนับสิบฝังลงที่แขนขวาของเขา เสียงร้องของเขาดังโหยหวนดุจสุนัขถูกใครเดินเหยียบเข้าที่หาง ในจังหวะนั้นเองบลูพุ่งไปที่ประตูตัว R บลูระเบิดแผงควบคุมทิ้งซะ ประตูเปิดออกอย่างรวดเร็ว บลูวิ่งเข้าไปด้านใน ตามหลังมาด้วยเสียงสาปแช่งของผู้กองเคเรซ
ภายในห้องนี้ เป็นเสมือนโกดังเก็บของแห่งหนึ่ง เต็มไปด้วยแผ่นโลหะที่ทิ้งเกลื่อนกลาดภายในห้อง บลูค่อยๆเงี่ยหูฟังเสียง เสียงลมหายใจของคน ถึงแม้จะแผ่วเบาแต่เขาก็ได้ยิน เขาเดินไปตามเสียง เลี้ยวตรงหัวมุม
ขวับ
บลูหมุนตัวอย่างรวดเร็วปลายกระบอกปืนจ่ออยู่ที่ใบหน้าคนผู้นั้น คนผู้นั้นกลับเป็น เรด
“เรด”บลูอุทาน มือตกลงข้างลำตัว เรดนั่งพิงผนังห้องหอบหายใจอย่างเหนื่อยล้า เหงื่อกาฬชโลมทั่วใบหน้า แขนซ้ายได้รับบาดเจ็บจากปืนของทหาร เธอยิ้มให้เขา เมื่อเห็นเขาเข้ามา
“เกิดไรขึ้น เรด”
“บลู เราต้องรีบหนี นิกถูกฆ่าหลังจากที่เธอออกมาจากห้องน้ำได้ไม่กี่นาที ก็มีคนไปพบศพเขา”เรดอธิบาย บลูหน้าถอดสีฉับพลัน นิกเป็นหนึ่งในเพื่อนที่เขาไว้วางใจมากที่สุด
“ปล่อยเรื่องอื่นไว้ก่อน ตอนนี้ต้องรีบหนี ไป เรด เธอไหวไหม”บลูค่อยๆช่วยเรดพยุงร่างขึ้น
“ห้องนี้มีไว้ทำอะไร ทำไมถึงมีแผ่นตะกั่วมากขนาดนี้”เรดพูดขึ้น บลูหันมามองหน้าเธอด้วยแววตาตื่นตระหนก
“ตะกั่วเหรอ”บลูถามย้ำ
“อืมใช่”เรดพยักหน้า
“งั้น นี่แหละเบาะแส”บลูโพร่งออกมาด้วยความลิงโลด
“เบาะแสเหรอ”
“อืมใช่ เธอรู้ไหมแผ่นตะกั่วนี่มีไว้ทำอะไร”เรดส่ายหน้า
“เธอจะเห็นได้ว่า แผ่นตะกั่วแต่ละแผ่นจะมีความหนามาก ที่หนาระดับนี้ เพื่อป้องกันกัมมันตรังสีน่ะสิ ซึ่งสารกัมมันตรังสีจะปล่อย รังสี แอลฟา แกมมา และบีตาร์ ออกมา ซึ่งเป็นอันตรายมาก ดังนั้นจึงต้องมีแผ่นตะกั่วกันไว้ และ ตัวR ที่ประตูไม่ได้มาจาก Red หรือ สีแดง แต่มาจาก Radioactivity ซึ่งแปลว่า กัมมันตรังสี แต่ดูท่ามันจะรู้ตัวซะก่อน มันเลยเคลื่อนย้ายไปหมดแล้ว ไปกันเถอะ เราต้องแจ้งเบาะแสให้ทางองค์กรรู้”บลูบอก แล้วทั้งสองพากันหนีออกมาทางช่องแอร์ ด้านนอกที่ปลายช่องเป็นหลังคาตึก ทั้งสองวิ่งโกยกันอย่างไม่คิดชีวิต เรดค่อยๆไต่บันไดลง แต่ยังไม่ทันที่บลูจะลงบันไดก็...
ตูม!
กระสุนปืนใหญ่จากรถถังคันหนึ่งวิ่งมาชนพื้นที่บลูยืนอยู่ ร่างของเขาค่อยๆกระเด็นไปตามแรงอัด ร่วงลงไปยังชั้นล่าง ศีรษะแตกเลือดอาบทั่วใบหน้า บลูค่อยๆลืมตาขึ้น ดวงตาเขาพร่ามัว และลางเลือนเต็มที ของเหลวหนืดไหลมาสัมผัสดวงตาของเขา เขาค่อยๆพยุงตัวขึ้นอย่างช้าๆ โลกดูหมุนคว้างสั่นไหว เรดค่อยๆวิ่งมาหาเขาด้วยความเป็นห่วง บลูยิ้มให้เธอ แต่ฉับพลันรอยยิ้มพลันมอดมลาย ด้านหลังเรดมีเงาคนโผล่ออกมาดุจหมอกควัน เงานั้นลั่นไกปืนใส่เรด ภาพกระสุนวิ่งผ่านร่างเรด ทะลุออกด้านหน้า ค่อยๆช้าลงดั่งกาลเวลาทั้งมวลหยุดนิ่ง เธอล้มลงซบอกเขา ใบหน้ายังมีรอยยิ้ม
“เรดดดดดดด”บลูตะโกนก้อง เขาแบกร่างเธอขึ้น แล้ววิ่งฝ่าออกมา จนถึงพุ่มไม้ลับตาคน เขาค่อยๆวางร่างเธอลง ลมหายใจของเธอรวยรินแล้ว
“เรด ทำไมเธอถึง...”บลูไม่รู้จะพูดยังไง
“เธอก็รู้ดีนะบลู”เธอตอบน้ำใสๆรินหลั่งออกจากดวงตาคู่งามของเธอ
“นี่คงเป็นวาระสุดท้ายของฉันแล้วล่ะ ก่อนฉันไป ฉันขออะไรเธอสักอย่างได้ไหม”เธอกล่าว บลูพยักหน้าช้าๆ
“จูบฉันเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม”เธอขอ บลูค่อยๆก้มลงแนบฝีปากเขาปะกบกับฝีปากเธอ ก่อนที่จะถอนออกมาอย่างแผ่วเบา
“บลู ฉะ ฉัน รักเธอ”เธอกล่าวประโยคสุดท้ายในชีวิต แล้วคอก็พับตกลง บลูยังสงบแน่นิ่งดวงตาไม่มีวี่แววของความเจ็บปวด อันที่จริงไม่มีวี่แววของความรู้สึกใดๆเลยต่างหาก แม้ว่าในใจจะแหลกสลายกลายเป็นเถ้าธุลีแล้วก็ตาม นี่คือชีวิตของมือสังหาร ต้องไม่แสดงความรู้สึกของตนออกมา บลูเริ่มค้นหาของในร่างกายเธอ เขาพบมัน มันเป็นปืนกระบอกจิ๋ว มีลักษณะคล้ายเข็มฉีดยา เขาค่อยๆก้มลงกระซิบข้างหูเรด ซึ่งตอนนี้ทั้งร่างแข็งทื่อ และเย็นเฉียบ
“รอผมก่อนนะ เดี๋ยวผมมารับนะ เรด”แล้วเขาค่อยๆยืนขึ้น สะพายอาวุธที่มีทั้งหมด วิ่งกลับไปที่ฐานทัพนั้นอีกครั้ง เบื้องหน้าเขา กำลังเผชิญกับรถถังหุ้มเกราะคันมหึมา ที่กำลังหันปากกระบอกปืนใหญ่มาทางเขา เขายกปืนจิ๋วอันนั้นขึ้นตั้งฉากกับพื้น แล้วเขาเหนี่ยวไกปืน กระสุนรูปร่างแปลกพุ่งไปที่กระบอกปืนใหญ่ ด้วยความแม่นยำมันเข้าไปในปากกระบอกปืนใหญ่พอดี
ตูม!
รถถังคันนั้นระเบิดอย่างรุนแรง ตัวถังแยกกระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทาง เศษชิ้นเนื้อมนุษย์ปลิวว่อนขึ้นพร้อมกับเปลวไฟ
บรื้น
รถจิ๊ปติดปืนคันหนึ่งวิ่งเข้ามาที่บลูอย่างรวดเร็ว ดุจจะทับเขาให้แหลกเละดุจบี้แมลงวัน มือซ้ายบลูยกขึ้น เขาลั่นไกออกไป กระสุนปืนธรรมดาวิ่งฝ่าอากาศ ทะลุกระจกหน้ารถจิ๊ป แล้วพุ่งเข้าที่คอหอยคนขับ รถจิ๊ปพลิกคว่ำลงทันใด คนที่นั่งมาด้วยล้วนคอหักตายคาที่นั่ง บลูวิ่งไปที่รถจิ๊ปคันที่จอดไว้ เขาเร่งความเร็วเต็มพิกัด เบื้องหน้าเต็มไปด้วยกองกำลังติดอาวุธ รถจิ๊ปหลายคันพุ่งมาทางเขา บลูเร่งความเร็วเต็มพิกัด รถของเขาพุ่งไปด้วยความเร็วสูงไม่มีทหารหน้าไหนกล้าขวาง แล้วเขาเบรกรถกระทันหัน ยกล้อสามล้อขึ้น มีล้อซ้ายด้านหน้าที่ติดพื้นอยู่เท่านั้น และหมุนคว้าง บลูก็กระหน่ำลูกตะกั่วแจกจ่ายให้กับเหล่าทหารรับประทานกันถ้วนหน้า ก่อนที่จะเร่งความเร็ว พุ่งต่อไป ตามมาด้วยรถจิ๊ปอีกคันที่วิ่งเบียดเข้ามาอีกคัน ด้านหน้าก็เต็มไปด้วยรถหุ้มเกราะ บลูเร่งความเร็วเต็มพิกัดอีกครา แล้วเบียดรถที่ตามมาคว่ำไป แต่ทว่ารถของเขาก็ชนประสานงากับรถหุ้มเกราะ ร่างของเขาพุ่งทะลุกระจกรถไปชนตัวถังของรถหุ้มเกราะ ตามมาด้วย
ตูม!
รถจิ๊ปของเขาระเบิดอย่างรุนแรง ร่างของเขาถูกแรงกระแทก บินเข้าไปชนเข้ากับรถหุ้มเกราะอย่างจัง เลือดสีแดงไหลออกมาจากศีรษะที่ปริแตกของเขา เขาเอื้อมมือไปในซอก อก ก่อนที่จะหยิบระเบิดเวลา C4 ออกมา เขาไม่ได้ตั้งเวลาไว้ล่วงหน้า เขาแนบระเบิดติดกับรถหุ้มเกราะทันที ร่างของเขาผละออกจากรถหุ้มเกราะทันที แต่ไม่ทันก้าวไปไหน ทันใดนั้นก็...
ตูม!
เป็นการระเบิดที่รุนแรงกว่าที่ C4 ทั่วไปทำได้ แรงระเบิดกินรัศมีเป็นวงกว้าง ซากรถหุ้มเกราะกระจายแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ซากรถจิ๊ปปลิวลอยขึ้นไปในอากาศ ทหารทั้งหมดในบริเวณนั้นถูกกลืนหายไปกับกลุ่มควันที่คละคลุ้งเต็มไปหมด รวมทั้งบลูด้วย เขาจะสามารถรอดพ้นจากเงื้อมมือของเหล่าทหารเหล่านี้ได้หรือไม่ เกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นกับองค์กรของเขา มีเพียงเขาเท่านั้นที่จะสามารถค้นหาคำตอบของเรื่องราวที่แท้จริงได้...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น