ตอนที่ 36 : 9 เข้าหอ (4)
“เด็กดื้อไม่รักษาสัญญาต้องโดนทำโทษ” เขมรัชต์ไม่พูดเปล่า ทว่าลงโทษหล่อนแบบช้าๆ เน้นๆ จนเนื้อตัวของหญิงสาวบิดเร่า
-------------- CUT -------------
-------------- CUT -------------
พึงพอใจที่เห็นว่าเด็กดื้อชื่นชอบร่างกายของเขาพอๆ กับที่เขาชื่นชอบร่างกายของหล่อน แต่เมื่อเขาพาหล่อนไปถึงฝั่งฝันพร้อมๆ กัน กอหญ้าก็เริ่มเกลียดร่างกายตัวเองที่ต้อนรับเขา มีความรู้สึกไปกับเขา ทั้งๆ ที่หล่อนเกลียดเขา
กอหญ้านอนตะแคงหันหลังให้ชายหนุ่ม ก่อนจะรู้สึกว่ารอยราคีที่เขาฝากไว้กำลังเอ่อซึมออกมาทีละน้อย หล่อนนึกอยากไปเข้าห้องน้ำ แต่แล้วอยู่ๆ เขมรัชต์กลับเอื้อมมือไปดึงกระดาษทิชชูบนโต๊ะเล็กๆ ข้างหัวเตียงมาเช็ดให้หล่อน
ไม่น่าเชื่อ... กระทิงเปลี่ยวอย่างเขาอ่อนโยนกับผู้หญิงเป็นด้วยงั้นหรือ
“นอนได้แล้ว” เขมรัชต์โยนกระดาษทิชชู่ลงถังขยะใกล้ๆ ก่อนจะตลบผ้าห่มคลุมกายหล่อนกับเขาเอาไว้ด้วยกัน แล้วนอนกอดหล่อนจากทางด้านหลังราวกับเห็นหล่อนเป็นเด็กเล็กๆ และมันเป็นครั้งแรกที่เขากอดหล่อนเฉยๆ โดยไม่หาความสุขใส่ตัว
ที่ผ่านมาเขมรัชต์นอนกอดผู้หญิงทุกคนที่เขาใช้เงินซื้อมาแบบนี้หรือเปล่า...
กอหญ้ากำลังรู้สึกเหมือนเขาไม่ได้เห็นหล่อนเป็นเพียงที่ระบายอารมณ์ชั่วครั้งชั่วคราว แต่เวลาเดียวกันก็แน่ใจว่าเขาไม่ได้รักหล่อน
“คุณเขมคะ...” หล่อนคิดว่าเขาอาจจะยังไม่หลับ “หนูถามอะไรคุณอย่างหนึ่งได้ไหม”
“อะไร” เขาไม่ได้ลืมตา ทั้งยังกระชับกายหล่อนไปนอนกอดใกล้ๆ
“คุณจะเลิกกับหนูตอนไหน” เป็นคำถามที่ทำให้อีกฝ่ายเงียบไปนานร่วมอึดใจ ก่อนที่เขาจะผละไปจากหล่อนด้วยการลุกขึ้นนั่งหันหลังให้
“ถามทำไม” เสียงนั้นบ่งบอกอารมณ์หงุดหงิด
กอหญ้าค่อยๆ ขยับกายลุกขึ้นนั่งมองเขาจากทางด้านหลัง มือบางกระชับผ้าห่มมาปกปิดเนินอกเอาไว้
“ก็เราไม่ได้รักกัน และคุณก็เคยบอกว่าจะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น”
“ใช่” เขาเคยพูดจริงๆ ว่าจะไม่รับผิดชอบ แต่การที่เขาให้ย่าไปสู่ขอตามประเพณี แถวบ้านหล่อนไม่เรียก ‘รับผิดชอบ’ เหรอวะ!
“เพราะฉะนั้น...คุณก็คงไม่ได้จริงจังอะไรกับการแต่งงาน” กอหญ้าถามอย่างกลัวๆ กล้าๆ ในขณะที่เขมรัชต์ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขากำลังอยู่ในอารมณ์แบบไหน “หนูก็เลยอยากรู้... หนูจะต้องอยู่กับคุณไปนานแค่ไหนคะ”
“ไม่รู้” เขมรัชต์ตอบห้วนๆ เพราะไม่ได้คิดมาก่อน “และฉันก็ไม่คิดว่าจะมีผัวเมียคู่ไหนในโลกนี้มานั่งปรึกษากันในคืนเข้าหอว่าจะเลิกกันวันไหน และถ้าฉันยังไม่อยากเลิก เธอก็ไม่มีสิทธิ์เลิก เข้าใจไหม”
กอหญ้าเงียบ ชายหนุ่มเลยหันกลับไปดูว่าหล่อนกำลังทำอะไร ก่อนจะเห็นหล่อนมองเขาด้วยแววตาตัดพ้อ ดวงตามีน้ำใสๆ เอ่อคลอ และมันทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดเหมือนตัวเองเป็นฝันร้ายของหล่อนไปแล้วจริงๆ หล่อนถึงได้อยากนับวันรอเวลาที่จะไปจากชีวิตเขา
เขมรัชต์ตัดสินใจก้าวลงจากเตียง เปิดตู้เสื้อผ้าหาชุดนอนมาสวม แล้วเดินออกไปจากห้องเพราะไม่อยากสนใจกอหญ้าอีก
ร่างสูงก้าวไปหยุดที่ระเบียงหลังบ้าน ทุบมือลงกับราวระเบียงเพื่อระบายอารมณ์ฉุนเฉียว
กอหญ้า! หล่อนโง่หรือบ้ากันนะถึงได้อยากเลิกกับเขา
ตอนนี้ผู้หญิงครึ่งค่อนจังหวัดล้วนแต่อิจฉาหล่อนกันทั้งนั้น เพราะเขาเป็นถึงทายาทเจ้าของฟาร์มรชตะ เงินทองมีให้ใช้สบายทั้งชาติ
ถึงจะอายุมากกว่าหล่อนหลายปี แต่เขาก็มั่นใจว่ารูปร่างหน้าตาของตัวเองไม่ได้เป็นรองผู้ชายคนไหน เหนือสิ่งอื่นใดคือร่างกายของหล่อนชื่นชอบร่างกายของเขา แล้วเหตุใดหล่อนถึงทำเหมือนเขาเป็นผู้ร้าย เป็นกระทิงเปลี่ยวที่สมควรจะต้องอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้
++++++++++
ลุงงอนเด็กไปอีกกก >//////////<
ฝากผลงานด้วยน้าา อีบุคราคาเบาๆ 169 บาทเท่านั้นเองงงง ♥
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
บางที่กอหญ้าก็คิดมากไปนะ ถามเรื่องหย่าวันเข้าหอเลย