ตอนที่ 20 : 6 มาทำไม (2)
“ฉันก็แค่อยากจะมาตกลงกับเธอ”
กอหญ้าเม้มปากน้อยๆ ไม่รู้ว่าเขายังต้องการอะไรจากหล่อนอีก
“ฉันรู้แล้วว่าเมื่อคืนฉันเข้าใจเธอผิด ฉันอยากจะมาชดเชยค่าทำขวัญให้เธอ” เขมรัชต์เปิดประเด็นอย่างไม่อ้อมค้อม แต่กลับทำเอากอหญ้าน้ำตาร่วง เพราะภาพเหตุการณ์ตอนที่เขาคุกคามรังแกหล่อนอย่างโหดร้ายดิบเถื่อนกำลังวนเวียนกลับมาในหัวสมอง “เธออยากได้เท่าไร กอหญ้า”
“ออกไป”
เขมรัชต์หน้าตึง นึกไม่ถึงว่าเขามาเจรจารับผิดชอบดีๆ หล่อนจะไล่เขาและมองเขาราวกับเป็นบุคคลน่ารังเกียจแบบนี้
“หนูไม่อยากได้เงินของคุณ ไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น ออกไปให้พ้น”
“เธอแน่ใจนะว่าไม่อยากได้อะไรจากฉัน กอหญ้า”
“มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว...” กอหญ้าตัดพ้อเสียงเครือเจือสะอื้น “ต่อให้คุณจะเอาดาวกับเดือนมาให้ มันก็ไม่มีความหมายอะไรทั้งนั้น เพราะสิ่งที่คุณเอาไปจากหนู มันไม่มีวันหวนคืนกลับมา คุณไม่ต้องมาที่นี่อีก เพราะคุณเป็นฝันร้ายของหนู”
ฝันร้ายงั้นหรือ...
เขมรัชต์ขบกรามเบาๆ เกิดมาทั้งชีวิตไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนพูดว่าเขาเป็น ‘ฝันร้าย’ มาก่อน
ผู้หญิงทุกคนที่เขารู้จักล้วนแต่ฝันหวานอยากจะเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขาทั้งนั้น แล้วพอกลับออกไปก็มีแต่จะฝันดีต่างหาก
ให้ตายสิ! ตอนแรกก็พอเข้าใจหรอกว่ากอหญ้าไม่เต็มใจ แต่ตอนนี้หล่อนเป็นของเขาแล้ว คนอุตส่าห์มีน้ำใจมาแสดงความรับผิดชอบถึงบ้าน เหตุใดถึงยังหยิ่งยโสใส่เขาอยู่อีก
“ตามใจเธอ” เขมรัชต์ลุกขึ้นยืน ดวงตาคมๆ คู่นั้นไม่สนใจมองใบหน้าหล่อนอีก “อย่ามาเรียกร้องอะไรทีหลังก็แล้วกัน เพราะฉันจะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น”
กระทิงหนุ่มหมุนตัวกลับออกไปจากห้อง เด็กสาวที่นั่งขดอยู่บนเตียงก็เริ่มสะอื้น
ตอนที่หล่อนไหว้เขา ร้องขอความเมตตาจากเขา เขมรัชต์ไม่คิดจะรับฟังหรือพยายามทำความเข้าใจอะไรทั้งนั้น พอตบหัวแล้วถึงค่อยมาลูบหลัง... ความเมตตาจอมปลอมเหล่านั้น กอหญ้าไม่ต้องการ
+++++++++++
น้องไม่เล่นด้วย อิพี่ก็หยิ่งไปอีกกก เดี๋ยวมาลุ้นกันต่อค่ะ ><
ฝากผลงานด้วยนะคะ ♥
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
น้องบอกตั้งแต่แรกแล้วนะว่าน้องไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น..
ยังจะเสนอเงินอีก..มันน่า......