ตอนที่ 19 : 6 มาทำไม (1)
ความตกใจทำให้หล่อนรีบดันประตูปิดลง ทว่ากระทิงหนุ่มก็ไวทายาด เขาจับบานประตูเอาไว้ได้เสียก่อน และเพียงแค่ออกแรงผลักนิดเดียว คนป่วยก็ถึงกับเซถอยไปข้างหลัง
เขมรัชต์รีบก้าวเข้าไปรับร่างหล่อนเอาไว้ไม่ให้ล้มหัวฟาดพื้น
“ปล่อยนะ!” กอหญ้าดิ้นรนผลักไส หอบหายใจเพราะไม่ค่อยมีแรง ตอนนั้นเองที่เขมรัชต์สัมผัสได้ว่าเนื้อตัวหล่อนร้อนราวกับไฟ
“เธอไม่สบายงั้นหรือ” เขาถือวิสาสะสำรวจไข้ตามแก้มและลำคอหล่อนด้วย
“ไม่ต้องมายุ่ง” กอหญ้าพยายามบ่ายหน้าหลบ หวาดกลัวเขาจะข่มเหงรังแกกันอีก แต่ยิ่งหล่อนดิ้นรนขัดขืนเขากลับยิ่งกอดรัดเอาไว้แน่นขึ้น “ช่วยด้วย... ใครก็ได้...”
หญิงสาวพยายามตะโกนขอความช่วยเหลือ แม้จะรู้ดีว่าบ้านท้ายสวนของหล่อนอยู่ห่างไกลจากบ้านหลังอื่นๆ ในละแวกเดียวกัน แต่อย่างน้อยๆ ก็คงทำให้กระทิงเปลี่ยวอย่างเขาหวาดกลัวได้บ้าง
นึกไม่ถึงว่านอกจากคนใจร้ายจะไม่มีท่าทางตกใจแล้ว ยังถือวิสาสะอุ้มหล่อนขึ้นในอ้อมแขน แล้วเดินตรงไปยังห้องนอนที่เปิดประตูทิ้งไว้
“ปล่อยนะ!” กอหญ้าทุบไหล่ของเขาเต็มแรง แต่แรงของคนป่วยหรือจะทำอะไรเขาได้ เพียงแค่ไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ ร่างบอบบางก็ถูกเขาวางลงบนเตียงในห้อง
กอหญ้ากระถดถอยกายไปชิดผนัง ดวงตาที่มีหยาดน้ำใสๆ ขังคลออยู่ตลอดเวลานั้นมองเขาอย่างหวาดหวั่นพรั่นพรึง
“กินยาหรือยัง”
“ออกไป”
“กินยาหรือยัง!” เสียงนั้นเข้มขึ้นนิดๆ จนกอหญ้าสะดุ้ง ก่อนจะหลุบตาลงอย่างไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าอยู่ๆ เขาจะถามเรื่องนี้ทำไม
“กะ...กินแล้ว”
“แล้วลุงกับป้าไปไหน”
“ไปสวน” ตอบไปแล้วก็ฉุกคิดขึ้นได้ว่าเขาอาจกำลังคิดหาโอกาสทำมิดีมิร้าย หล่อนเลยตัดสินใจปดในเวลาต่อมา “กำลังจะกลับ”
ชายหนุ่มหัวเราะขำ มองออกว่าหล่อนก็แค่พยายามขู่เท่านั้น
“ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะทำอะไรเธอหรอก ถึงฉันจะไม่ใช่คนดี ฉันก็ไม่ได้เลวถึงขนาดรังแกคนป่วยได้ลงคอ” เขมรัชต์นั่งลงบนเตียงของหล่อน ความตกใจจึงทำให้คนป่วยขยับหนีไปชิดหัวเตียง ทั้งๆ ที่มันก็ไม่ได้ไกลกว่าผนังที่หล่อนนั่งอยู่ตอนแรกสักเท่าไรนักเลย “ฉันก็แค่อยากจะมาตกลงกับเธอ”
กอหญ้าเม้มปากน้อยๆ ไม่รู้ว่าเขายังต้องการอะไรจากหล่อนอีก
+++++++++++
เฮียจะมาตกลงอะไรน้าา น้องกลัวไปหมดแล้วว ><
ฝากผลงานด้วยนะคะ ♥
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กระทิงเปลี่ยวน่ากลัว...
สู้ๆ ค่ะ นิยายสนุกมาก ชอบแนวโคแก่หญ้าอ่อน