คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Ma Boy -14- 100%
My 아가세
-16-
“ไปก่อนนะ” แจ็คสันเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ พร้อมกับหันหลังกลับเดินออกไปไม่ได้เอ่ยอะไรต่อ
“ห๊ะ ดะ เดี๋ยว” ยองแจอยากถามหยั่งเชิงแต่ดูมันจะไม่เป็นตามที่คิดไว้เพราะร่างหนาเลือกที่จะเงียบแล้วก็เดินหนีไป………..ใครจะให้ไปง่ายๆหล่ะอย่าซื่อบื้อได้มั้ย ฮึ่ย!!ยองแจหงิด=*=
“เดี๋ยว คุณ!” ดูเหมือนอีกคนจะเดินเร็วหรือแกล้งไม่ได้ยิน ได้แต่ก้มหน้าแล้วเดินต่อไป ยองแจนิ่งสักพักก่อนจะออกเดินตามอีกคนไป โวคอลGOT5ตอนนี้สวมชุดนอนสวมทับด้วยเสื้อคลุมผมเพ้ายุ่งเหยิงไม่เป็นทรงกำลังวิ่งตามหนุ่มร่างหนาจอมซื่อบื้อ………
“บอกว่าเดี๋ยวก่อนไง! โอ๊ะ!!” จากที่เดินเร็วก็กลายเป็นวิ่ง แต่ดูว่าชุดที่สวมอยู่จะไม่ค่อยเป็นใจให้ร่างบางวิ่งเท่าไหร่ กางเกงนอนที่ยาวลากพื้นทำให้เท้าเผลอเหยียบแล้วสะดุดล้มจนได้
“งึ่ย! แค่นี้ก็งอนไปเลยนะแล้วไม่ต้อ……”
“ไล่ใคร?” แล้วคนที่ยองแจคิดว่าเดินไปไกลแล้วก็เอ่ยถามขึ้น
“………” ไม่ต้องมาสนใจเลยจะเดินหนีก็ไปสิ
“ว่าไง ไล่ใครครับ แก้มลูกโป่ง” ไม่พูดเปล่ายังเอื้อมมือหยิกแก้มร่างบางที่เอาแต่ก้มหน้า
“ไปเลย พูดแค่นี้ก็เดินหนี ไปเลยนะ” คนโดนหยิกแก้มพูดพร้อมกับปัดมือที่ยุ่งกับแก้มกลมของตัวเอง…..มันคือประโยคไล่แต่ทำไมแจ็คสันยิ้มหล่ะ
“แล้วใครเรียกไว้หล่ะ”
“อะ อะไร ใครเรียกไม่ได้เรียกนะ” จากที่ก้มหน้าก็เงยหน้าเถียงกลับอีกคนอย่างลืมตัว
“ยังไม่ได้บอกนะว่าเป็นแก้มลูกโป่ง” แจ็คสันยิ้มอย่างคนเหนือกว่า เค้าแอบเห็นอีกคนจิ๊ปากขัดใจด้วยหล่ะ
“กะ ก็ เรียกก็ได้”
“เจ็บมั้ย ลุกก่อนเถอะ” แจ็คสันประคองร่างบางให้ลุกขึ้น ค่อยๆปัดฝุ่นออกให้จนสะดุดเข้ากับเลือดที่ซึมออกจากกางเกงนอนตรงบริเวณหัวเข่าของอีกคน
“อ๊ะ!” เหมือนเจ้าตัวก็เพิ่งจะรู้ว่าตัวเองได้แผล
“ไงหล่ะ ซุ่มซ่ามได้แผลจนได้” ร่างหนาตีหนานิ่งพร้อมเสียงดุให้ยองแจ
“ก็เพราะใครหล่ะ!”
“เรียกกันดีๆก็ได้มั้ย แล้วทำไมต้องวิ่งตาม” แจ็คสันบ่นร่างบางที่บุ้ยหน้าใส่แล้วย่อตัวลงตรงหน้า
“อะไรอ่ะ แล้วคุณย่อทำไม” แจ็คสันถอนหายใจพรืด เอื้อมจับมือทั้งสองข้างของอีกคนให้โอบคอตัวเอง
“ได้แผลยังจะถาม ขึ้นมาได้แล้ว”
สุดท้ายยองแจก็กลายเป็นลูกลิงเกาะหลังอีกคนอย่างช่วยไม่ได้ ลับหลังอีกคนยองแจขอบ่นหน่อยเหอะคนอะไรพูดแค่นี้ก็น้อยใจเป็นผู้หญิงหรือไง ทำเป็นคนขี้งอนไปได้
“อย่ามาบ่น ทำตัวเองทั้งนั้นนะ” ยองแจเกลียดคนรู้ทัน==
-บีเนียร์-
“ไงล่ะ ขวัญอ่อนดีนัก”เยฮีนั่งยิ้มกอดอกอยู่บนตักของจูเนียร์พูดพร้อมเหล่ตามองปาปี๊เจบี
“หมดหล่อเลยปาปี๊ ฮ่าๆๆ” แฝดแสบคนน้องนั่งบนตักของเจบีพูดเสริมพร้อมในมือป้อมๆถือลูกประคบน้ำแข็งไว้ที่แผลของเจบี
“ยัง ปาปี๊ยังไม่หมดหล่อ ก็แค่หัวปูดน่า..” คนน่ารักที่เยฮีนั่งตักอยู่แอบขำกับบทสนทนาของน้าหลาน
“มามี๊ค่ะ เยฮีหิวอ่ะ” แฝดหญิงเอ่ยบอกคนน่ารักอย่างอ้อนๆ พร้อมใช้แขนกลมโอบคอจูเนียร์ไว้
“ผมก็หิวครับ จูเนียร์” เจบีทวงจูเนียร์ด้วยอีกคน เพราะยังไม่ได้กินรามยอนฝีมือของจูเนียร์เลย มานั่งหัวปูดให้ไอ่หลานแสบจ้ำแผลอยู่เนี้ย พี่บียังไม่ลืมนะครับน้องเนียร์
“อ่า จริงสิ นายยังไม่ได้ทานข้าวเช้านี่หน่า งั้น เอ่อ พอจะมีของสดติดตู้เย็นไว้บ้างมั้ยอ่ะ”
“ค้นเลยครับ ถ้าไม่มีเดี๋ยวผมออกไปซื้อให้ข้างล่างคอนโดมีซุปเปอร์มาร์เก็ตอยู่ครับ” เจบียกยิ้มตามสไตล์ให้กับคนน่ารักแต่อีกคนกลับรีบก้มหน้าย้ายเยฮีลงจากตักแล้วจ้ำอ้าวไปทางห้องครัวทันที
ปึ้ก!
“โอ๊ย! เบาๆหน่อยเยซง” เจบีดุหลานชายตัวเอง เพราะเจ้าแสบกดลูกประคบลงที่แผลของตน
“แกล้ง มามี๊ทำไม”
“ใช่! มามี๊หน้าแดงเลย เป็นไข้ขึ้นมาจะทำไง” ลูกคู่ของบทสนทนาเริ่มขึ้นจากแฝดแสบ น้องเนียร์หน้าแดง วร๊ายยยยยเขินเราป่ะว่ะ
“โอ๊ยยย!” โดนมือป้อมกดลูกประคบลงแผลอีกรอบพร้อมกับเสียงหัวเราะของสองแฝดตามมา
……เวลาผ่านไป……….
กลิ่นหอมข้าวต้มทรงเครื่องฝีมือของออมม่าคนน่ารักเรียกให้ทั้งสามคนที่นั่งดูรายการโทรทัศน์ลุกขึ้นตามกลิ่นจนมาถึงห้องครัว
“ฟืดดดดดดดดดดดด” (เสียงสูดกลิ่น…….ไรท์ไม่รู้จะบอกยังไงง )
“ข้าวต้มนะ ได้ใช่มั้ย”เป็นเวลาเดียวกันที่จูเนียร์ยกหม้อขึ้นจากเตาและย้ายที่พัก ตอนแรกจูเนียร์ก็จะทำรามยอนให้อีกคนด้วยแหละแต่มันไม่มีอ่ะเลยทำข้าวต้มทรงเครื่องให้เด็กๆทานได้ด้วย
“อ่า รามยอนคงหมด แหะๆ ได้ครับฝีมือจูเนียร์ผมทานได้” คำพูดของคนชิคเรียกไอร้อนจากคนน่ารัก แต่กลับเรียกเสียงอ้วกจากแฝดแสบสุดที่รัก…..
“ปาปี๊ ใช่เวลาป่ะเนี้ย กินเลยๆ มามี๊..เยซงขอชามโตๆเลยครับ” เยซงวิ่งจูงมือเยฮีพากันไปฝั่งตรงข้ามของโต๊ะอาหาร ที่มีเจบีเดินตามมาจัดการอุ้มเด็กทั้งคู่นั่งเก้าอี้ให้เรียบร้อย จูเนียร์เมื่อได้ยินเด็กชายพูดจบก็รีบจัดการตักข้าวต้มจัดใส่ชามให้ทั้งสามคน
“มามี๊ค่ะ ทานด้วยกันนะค่ะ” เยฮีที่นั่งข้างเยซงเอ่ยชวนออมม่า ที่นั่งฝั่งตรงข้ามตนให้ทานด้วยกัน
“ไม่ดีกว่าครับ มามี๊ยังไม่หิวเท่าไหร่”
“ข้าวเช้าสำคัญนะครับ ทานนะครับ” เจบีพูดขึ้นพลางหันข้างมองคนน่ารักที่เท้าคางมองเด็กๆ แล้วคนชิคได้ตากลมเหล่กลับมาแทน
“ไม่อ่ะ ทานเหอะ” คนน่ารักจ้องแฝดแสบ ปากก็เอ่ยตอบคนที่นั่งข้างๆ
ไอร้อนที่อยู่ใกล้ๆเรียกให้จูเนียร์ละสายตาจากแฝดแสบหันกลับมาทางไอร้อนนั่น ปากอิ่มแตะโดนช้อนที่มีข้าวต้มพอดีคำอยู่ในนั้น คงไม่ต้องบอกว่าใครเป็นคนทำ ไอ่ผู้ชายที่อันตรายต่อหัวใจของออมม่าคนน่ารักไง………..
“ซักคำนะครับ” ฮรือออไอ่บ้า ยิ้มยังไม่พอมาทำเสียงละมุนให้อีกTT
“….ก็ได้”
“อ้วนขึ้นป่ะเนี้ย” แจ็คสันเอ่ยถามคนที่อยู่บนหลัง
เพี้ยะ!! มือเล็กของยองแจจัดการฟาดไหล่ของคนพูดไป
“โอ๊ย!” คนพูดเบ้หน้าด้วยความเจ็บ
“หยาบคาย ปล่อยเลยผมจะลงแล้ว!” ว่าเค้าอ้วนเหรอ นี่ยองแจGOT5นะให้เกียรติหน่อยดิ ฮึ่ยย!
“เดินเองได้เหรอ เดี๋ยวก็งอแงบ่นปวดแผลอีก อยู่อย่างงี้แหละดีแล้ว”
“ก็ว่าผมอ้วนอ่ะ กลัวคุณจะหนักไง ปล่อยเลย” ร่างบางเริ่มดิ้นค่อยๆคลายแขนที่กอดคอคนอุ้มไว้ แต่แจ็คสันกลับแกล้งขยับให้อีกคนตกใจแล้วเกาะคอเค้าแน่นกว่าเดิม
คนขี้แกล้งยิ้ม ส่วนคนโดนแกล้งก็หน้าร้อนไปสิ……………
.......❤❤.......
มาแล้วค่า หายไปข้ามปีเลยยย ไรท์ติดอะไรหลายๆอย่างค่ะเลทมาซะเยอะเลยยย ขอโทษจริงๆน้ามีใครยังรออยู่ป่าววแหะๆ ไม่เวิ่นล่ะ ขอบคุณทุกคนที่ยังรอไรท์น้า เจอกันตอนหน้าจ้า
#มอกซ
Talk1:ชวน[ แจ๊คแจ คือ "ลงตัว" ]คุย : ไรท์ก็รู้สึกว่าแฝดกามเทพก็ดีนะ 5555 ชอบน้องแฝด ไรท์เพิ่มบทให้พวกนางเฉยเลย
Talk2:ขอบคุนทุกคอมเม้นท์ที่ชอบเรื่องนี้นะค่ะ ยิ้มไม่หุบก็อย่าหยุดยิ้มน้า ไรท์ชอบคู่นี้เลยออกมาเป็นแบบนี้แหละค่า คู่นี้ไรท์แต่งได้แบบไม่มีลิมิตค่ะ 5555
เลิฟยู ❤❤
ความคิดเห็น