คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : -2-
-2-
2ชั่วโมงผ่านไป…….
“โอ้ย! ปวดหัวชิบ”
แจ็คสันรู้สึกตัวก่อนจะลุกนั่งอย่างรวดเร็วด้วยความเคยชินแล้วก็ต้องล้มหงายกลับไปที่ผ้าหนังเนื้อดีของโซฟาตามเดิม
มือใหญ่กุมหัวตัวเอง คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ
“ค่อยๆลุกสิครับ คุณเพิ่งหายแฮงค์นะ/แอะ!” เสียงใสๆเอ็ดคนที่นอนกุมหัวตัวเอง
ตามมาด้วยเสียงเล็กที่เหมือนอยากจะมีส่วนร่วมแต่ก็เปล่งได้แค่คำเดียว
“เฮ้ย!!” เมื่อคืนเขาดื่มหนักไปถึงขั้นทำให้หลอนเห็นใครก็ไม่รู้อุ้มเด็กตัวเล็กมานั่งดุพร้อมกับนั่งจ้องหน้าเลยเหรอเนี้ยว่าแล้วมือใหญ่ก็ตบหน้าตัวเองแรงๆไปหนึ่งทีเพื่อเรียกสติเผื่อว่าตัวเองกำลังฝันอยู่แล้วก็พบว่า………
เจ็บสิครับ!!…….ทำไมมือตัวเองมันหนักแบบนี้ว่ะ
“สงสัยจะยังไม่หายเมาแหะ
อยู่ๆก็ลุกขึ้นมาตบหน้าตัวเอง” แจ็คสันที่หายมึนงงขึ้นบ้างจากการเรียกสติด้วยฝ่ามือตัวเอง
หันขวับตามเสียง เด็กตัวขาวๆหน้ากลม ตาเรียว
คนนี้ใครทำไมมาอยู่ในบ้านของเค้าได้
แถมอุ้มตุ๊กตาดิ้นได้ที่หน้าตาน่ารักน่าชังนั่นอีก
“คือ เออ นายเป็นใคร”
“ไม่ต้องรู้หรอกว่าผมเป็นใคร
ผมแค่ช่วยแฟนคุณแบกคุณเข้าบ้านมาเมื่อคืนคุณเมาหนักมากครับทรงตัวเองยังไม่อยู่เลยแล้วจู่ๆก็เออ….”
“ก็อะไร?” แจ็คสันเอ่ยถามเมื่ออีกคนอึกอัก
“กะ ก็ไม่มีอะไรครับ
ผมเห็นคุณทรงตัวไม่อยู่แถมแฟนคุณก็คิดว่าผมเป็นคนใช้บ้านคุณอีกเลยแบกคุณเข้าบ้านมาแต่ผมไม่รู้ว่าห้องนอนคุณอยู่ไหนผมเลยพาคุณมานอนที่โซฟานี้แหละครับ”
“ขอบคุณนะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่เสียเวลาและยังโดนเข้าใจผิดอีกหน่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ คุณก็รู้สึกตัวแล้ว
งั้นผมขอตัวครับ” คนหน้ากลมส่ายไปมาเล็กน้อยก่อนจะยิ้มเล็กๆให้แจ็คสันใจกระตุกเล่น
พร้อมกับเอ่ยขอตัวกลับ
“ดะ เดี๋ยวสิ คือ เอ่อ ”
“ครับ?” ไวกว่าปากก็มือแจ็คสันเนี้ยแหละ จากที่มันวางอยู่ข้างลำตัวกลับคว้าข้อมือของอวบของคนที่กำลังจะลุกจากโซฟาไว้แล้ว
“อยู่ก่อนสิ ให้ฉันหาอะไรให้นายกินก่อนมั้ย
คือมันยังเช้าอยู่นะ”
“ไม่ต้องก็ได้ครับแค่ผมแบกคุณมาในบ้านเองไม่ได้มีอะไรมาก
อีกอย่างนมเจ้าหมูหมดขวดแล้วด้วยอีกสักพักคงงอแงแล้วล่ะครับ” ยองแจพลิกข้อมือให้หลุดจากมือใหญ่เพราะเค้าไม่ชอบมืออุ่นๆของอีกคนเสียเลย
ถึงมันจะเพียงเสี้ยววิแต่ความอบอุ่นที่สัมผัสได้มันเริ่มทำให้ยองแจหายใจขัดๆแล้วล่ะ
“ลูกนายเหรอดูแล้วนายน่าจะยังเรียนมหาลัยอยู่เลย
ท้องเองหรือทำคนอื่นท้อง?” อื้ออหื้ออ
หยาบคายแล้วมั้ยลุงนี่ ว่าจะสุภาพด้วยนะเพราะเห็นว่าเพิ่งเจอกันแต่ดูปากสิ!
“นี่คุณ! ผมมันดูเป็นเด็กไม่ดีขนาดนั่นเลยหรือไง
ไม่รู้อะไรอย่าโมเมสิ” ยองแจกำลังด่าแบบสุภาพอยู่นะแล้วอะไรคือมาเลิกคิ้วแล้วยิ้มมุมปากใส่แบบนี้กัน
“ขอโทษแล้วกัน สรุปคือลูกใคร” แจ็คสันยังอยากรู้คำตอบเอ่ยย้ำถามไปอีกครั้ง ค่อยๆก้าวลงจากโซฟาเดินตรงไปที่อีกคนนั่งอยูย่อตัวนั่งลงตรงหน้ายื่นมือไปเกลี่ยแก้มนุ่มนิ่มตุ๊กตาน่ารักในอ้อมแขนยองแจเล่น
ร่างบางผงะตกใจก่อนจะทำตัวนิ่งตามปกติ
“คะ คือ ”
“เก็บมาหรือไงถึงพูดยากนักน่ะว่าลูกใคร”
แจ็คสันพูดติดตลก
“คุณรู้ได้ไง!!” แจ็คสันมองหน้าคนอุ้มตุ๊กตาดิ้นได้เพราะตอนนี้ตาเรียวรีในตอนปกติเบิกกว้างอย่างตกใจ
“ฉันเดาเอาน่ะ แต่มันก็จริงซะงั้น ว่าแต่มันจริงใช่มั้ยที่เก็บเจ้าก้อนน่ารักนี่มา”เสียงแจ็คสันดูนิ่งขึ้นเมื่อรับรู้ความจริงเพราะเขาไม่ชอบเรื่องแบบนี้ยิ่งรู้ว่าเกิดกับเด็กน้อยหน้าตาน่ารักแบบนี้แล้วด้วยรู้สึกแย่ไม่น้อยเลย
“ครับ” ยองแจตอบและทำหน้าสลดไปเล็กน้อย
ตามความเป็นจริงแล้วเขาต้องแจ้งมูลนิธิหรือบ้านสถานสงเคราะห์แต่ยองแจไม่ได้ทำอย่างนั้น
เขาตัดสินใจจะเลี้ยงเจ้าตัวเล็กเองและไม่บอกใครเรื่องนี้
“นายคิดว่าตัวเองอายุเท่าไหร่ถึงจะเลี้ยงน่ะ
เห็นเป็นตุ๊กตาหรือไง” แจ็คสันถามไปตามที่คิด
เพราะขนาดเขาเองมีหน้าที่การงานทำแล้วยังไม่เคยคิดจะหาภาระให้ตัวเองเลย
แต่กับเจ้าเด็กนี่คิดอะไรอยู่ถึงทำแบบนี้ มันจะเป็นการดีกว่าถ้ายกเด็กน้อยให้คนที่เขารู้เรื่องเกี่ยวกับการดูแลจัดการ
“ผมไม่เคยคิดแบบนั้นแล้วผมก็คิดดีแล้ว
ผมขอตัวครับไม่รบกวนคุณแล้ว” ยองแจค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นกระชับแขนสองโอบกระเป๋าช่วยอุ้มข้างหน้าและลุกเดินออกไปโดยไม่ลืมโค้งให้เจ้าของบ้านอย่างแจ็คสัน
“แจ็คคะ ฮาย!อยู่มั้ยที่ร้ากก”
เสียงแหลมดังขิ้นพร้อมกันที่ยองแจและจีโบเดินมาถึงหน้าประตู
หญิงสาวผู้มาใหม่หยุดเรียกเจ้าของบ้านก่อนจะเปลี่ยนท่ายืนนิ่งกอดอกมองร่างบางที่อุ้มเด็กน้อยอยู่
“นายเป็นใคร อะ! ฉันไม่สนใจหรอก
ไปเรียกแจ็คสันมาฉันหน่อย”
“คุณก็เรียกเองสิครับ ผมไม่ใช่คนใช้” ตาเรียวตวัดมองหญิงสาวที่แต่งตัวน้อยชิ้นโชว์สัดส่วนจนดูเกินงามเล็กน้อย
แขนเรียวโอบจีโบแนบกับอกเบี่ยงไหล่หลบร่างของหญิงสาวและเดินตรงไปทางเดินสนามหน้าบ้าน
“อ๊าย เด็กนี่ อ๊ะ!!
แจ็คสันคะ” ร่างของแจ็คสันสะดุดเล็กน้อยเมื่อเดินตามยองแจมาที่หน้าบ้านและเจอเข้ากับหญิงสาวคู่นอนเก่าของตัวเอง
ร่างหนาเดินเบี่ยงหลบหญิงสาวไปและเดินตรงไปหายองแจแทน
หมับ! เอวคอดที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อยืดพอดีตัวโดนคว้าเข้าไปกอดจากทางด้านหลัง
พร้อมกับใบหน้าที่เพิ่งชวนสนทนากวนประสาทไปวางเอียงมองหน้าเนียนกลมของยองแจ
“ที่รักครับผมขอโทษนะ อย่าพาลูกหนีผมแบบนี้สิ”
ยองแจตกใจและมึนงงกับสิ่งที่แจ็คสันทำ ก่อนจะเตรียมด่าแต่ก็ต้องชะงักไป
“อยู่นิ่งๆก่อน ช่วยฉันแป๊ปเดียว” เสียงทุ้มกระซิบข้างหูทำให้ยองแจขนลุกแปลกๆแต่ก็ยอมอยู่นิ่งตามที่อีกคนขอ
“มันหมายความว่าไงคะแจ็คนี่คุณเป็นอะไรกับเด็กหน้าจืดคนนี้กัน!”
ถ้าไม่ติดว่าคนที่กล่าวหาเขาอายุมากกว่า ยองแจคงต้องปะทะซักหน่อยแล้วล่ะ
หน้าจืดมันหนักหัวป้าหรือไง ฮึ่ย!
“ผมว่าเราคุยกันเข้าใจตั้งแต่แรกแล้วนะเจน
คุณก็เห็นอยู่แล้วจะให้ผมอธิบายอะไรล่ะ”แจ็คสันตอบไปอย่างแยแส
“แต่เจนรักคุณนะคะแจ็ค”เสียงหญิงสาวอ่อนลงแต่สายตายังแอบจ้องไปที่ร่างบางที่ถูกแจ็คสันกอดแน่น
“กลับไปได้แล้วเจนคืนเดียวก็จบกันแค่นั้น”
เธอทำหน้าขัดใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะกลัวว่าแจ็คสันจะรำคาญก่อนจะเดินออกจากบ้านไปด้วยความหงุดหงิด
ปึ่ก!
“โอ๊ย!เหยียบเท้าฉันทำไม”แจ็คสันเบ้หน้าด้วยความเจ็บเพราะโดนอีกคนทำร้าย
“แอะๆ ง่ำๆ” หนูน้อยจีโบดูจะตื่นเต้นกับเสียงใหม่ที่ได้ยินมือเล็กกำเสื้อยองแจแน่นและเอียงตัวลงดึงเสื้อเข้าปากตัวเ
อง
“แล้วคุณมากอดผมก่อนทำไม!”
“เพื่อความสมจริงไง” แจ็คสันยักคิ้วให้ร่างบาง
ก่อนจะโดนอีกคนจ้องมาอย่างขาดโทษ
“แสดงละครจบแล้วใช่มั้ยงั้นผมกลับ”
“อยู่ที่นี้ก่อนซักพัก เพราะฉันไม่รู้ว่าเจนจะดักรอเจอนายหรือเปล่า”
แจ็คสันพูดเสียงจริงจังเพราะเขาก็พอรู้ว่าผู้หญิงแต่ละคนที่เคยเล่นกับเขาเป็นยังไง
“ผมผู้ชายนะใครจะทำอะได้”
“ฉันรู้แต่นายคงไม่อยากให้เจ้าก้อนโดนไปด้วยกับนายใช่มั้ยล่ะ”
ยองแจนิ่งคิดและก้มมองหนูน้อยที่ใบหน้ากลมก็เงยมองเขาอยู่เหมือนกัน
จนร่างบางอดไม่ได้ที่จะก้มลงจูบที่ไรผมอ่อนๆของหนูจีโบ
“เข้าบ้านสิ” ยองแจมองระแวงก่อนจะเดินนำเจ้าของบ้านไปอย่างเร่งๆ
แจ็คสันเองก็ได้แต่มองตามและยิ้มขำกับท่าทีระแวงของร่างบาง
>///<
ความคิดเห็น