คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : SF: หมูน้อยของลุงหล่อ
SF: หมูน้อยของลุงหล่อ
couple: Jackson x youngjae
"ยองแจ หยุดกินได้แล้วนะ" เสียงใสแว้ดเพื่อนตัวกลมให้หยุดจัดการเค้กก้อนโต
"ง่า...แบมแบมยองแจยังไม่อิ่มเลยนะกินไปแค่นิดเดียวเอง"แบมแบมส่ายหน้าหน่ายก่อนจะดึงลาวาเค้กของคนตัวกลมให้มาอยู่กับตัวเอง
"นิดเดียวบ้าอะไรไอ่หมู นี่มันปอนด์ที่สองแล้วนะ!"ยองแจบุ้ยปากให้เพื่อนคนน่ารักทั้งที่แก้มสองข้างยังเต็มไปด้วยเค้ก
Rrrr ~~~
เสียงโทรศัพท์ของแบมแบมเรียกให้ต้องละจากการยึดเค้กของเพื่อนตัวกลมให้รับสาย
"ยอโบเซโย"
(แบมแบมครับ..อยู่ไหน)เสียงทุ้มปลายสายแฟนของคนน่ารักเอ่ยถาม
"แบมอยู่ร้านเค้กครับพี่มาร์ค" เสียงหวานตอบกลับพลันตาสวยก็เหลือบเห็นเพื่อนตัวกลมแอบดึงเค้กกลับไปนั่งจิ้มทานอย่างอารมณ์ดี.....สุดท้ายก็ได้แต่จิกตาไปให้คนตัวอวบแทน
(พี่จะไปรับแบมแบมแล้วนะครับ ลืมไปแล้วเหรอว่าวันนี้เราต้องไปหาพ่อกับแม่พี่)แบมแบมเบิกตากว้าง...นี่ลืมไปสนิทเลยว่าต้องไปหาพ่อแม่ของแฟนตัวเองแล้วจะทำยังไงดีหล่ะยองแจก็ยังฟินกับเค้กแล้วคิดว่าคงอีกนานกว่าเจ้าเพื่อนตัวอวบมันจะอิ่ม
"อ่า.....แบมขอโทษนะครับแบมลืมสนิทเลยแบมอยู่กับยองแจครับมาหาที่ร้าน G7 นะ"
(ครับ...เดี๋ยวพี่ขอพาเพื่อนไปด้วยได้มั้ยครับพอดีมันขอติดรถไปด้วย)
"ครับ ขับรถดีๆนะครับ" แบมแบมตอบรับ และกดวางสาย
"ยองแจ...เราต้องไปหาพ่อกับแม่พี่มาร์คอ่ะ"แบมแบมเอ่ยบอกเพื่อนตัวอวบที่จัดการเค้กก้อนโตหมดเกลี้ยงแล้ว...ยองแจพยักหน้ารับและยิ้มตาปิดมาให้แบมแบม
"อื้ม....แล้วไงอ่ะก็ไปสิ...นัดกันแล้วไม่ใช่เหรอ?"คนตัวกลมเอียงคอตอบ
"แล้วยองแจหล่ะ จะกลับยังไง" ถึงจะเรียนมหาลัยกันแล้วก็เถอะแต่แบมแบมก็อดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้เพราะเพื่อนตัวกลมของเขามักจะโดนแกล้งเสมอถ้าหากไปไหนมาไหนคนเดียวแล้วยองแจเองก็เป็นพวกไม่ถือสาถึงจะโดนแกล้งจนถึงขั้นร้องไห้ก็ไม่เคยคิดจะเอาคืนพวกที่แกล้งตัวเองสักที
"แค่นี้สบายมาก...แบมแบมไม่ต้องห่วงเค้าหรอก"แล้วก็ได้คำตอบเหมือนทุกครั้งที่แบมแบมไปกับแฟนหนุ่มอย่างมาร์ค
"ดูแลตัวเองดีๆนะรู้มั้ย...อย่าให้ใครแกล้งได้อีกหล่ะ" ยองแจพยักหน้ารับ และเป็นเวลาเดียวกันกับมาร์คมาถึงพอดี ความหล่อออร่ากับผมเขียวเทามันช่างกระแทกตาตี่ๆของยองแจจริงๆแต่ก็ชินแล้วหล่ะกับความหล่อทำลายล้างของแฟนเพื่อนตัวเอง
"มาแล้วหล่ะ คนหล่อของแบมแบมอ่ะ " พูดแค่นั้นก็เรียกความเขินจากเพื่อนคนน่ารักเขาได้อย่างดี..แบมแบมลุกขึ้นสะพายเป้...มาร์คก้มหัวทักทายยองแจนิดหน่อยแล้วทั้งคู่ก็พากันออกไป
เห็นทั้งคู่ยองแจก็อยากมีแฟนเหมือนกันบ้างแต่เขาไม่ได้หุ่นดีเพรียวบางเหมือนแบมแบมแถมยังไม่ได้หน้าตาน่ารักเหมือนเพื่อนเขาด้วย...ตาเรียวเหลือบมองกนะจกใสของร้านที่พอจะทำให้เห็นเค้าโครงได้บ้าง..ยองแจก็แค่คนตัวกลมๆกินจุที่โดนคนอื่นเมิน อยู่คนเดียวใช้ชีวิตฟินๆกับเค้กแล้วมีเพื่อนที่น่ารักอย่างแบมแบมยองแจก็โอเคแล้วหล่ะ......
......ข้างนอกร้านG7......
"พี่มาร์คไหนบอกว่า....มีเพื่อนขอติดรถมาด้วยไงแล้วทำไมแบมไม่เห็นหล่ะ" แบมแบมที่เพิ่งนึกออกว่าแฟนสุดหล่อของเขาบอกว่ามีเพื่อนขอติดรถมาด้วยแต่กลับไม่เห็นวี่แวว
"มันคงไปเดินเล่นแล้วหล่ะครับ เพิ่งกลับจากอเมริกาแท้ๆแทนที่จะนอนพักกลับอยากมาเดินเที่ยว"มาร์คยิ้มพร้อมกับบ่นให้แฟนตัวเล็กฟัง
"หืม?...กลับจากอเมริกาอย่าบอกนะว่าพี่แจ็คสันอ่ะ"มาร์คพยักหน้าตอบ...ไม่แปลกที่คนตัวเล็กจะรู้ชื่อเพราะแจ็คสันที่เมื่อก่อนตอนอยู่ที่เกาหลีหมอนั่นตามติดแบมแบมแจรักแบมแบมหวงแบมแบมหยังกะน้องในไส้แต่พอหมอนั่นกลับไปเรียนปริญญาโทต่อที่อเมริกาก็เลยติดต่อกับเค้าและแบมแบมน้อยลง และตอนนี้แจ็คสันก็กำลังจะกลับมาช่วยงานที่บริษัทของมาร์คอย่างถาวร
"ถ้าแบมอยากเจอก็รอเสร็จจากไปหาพ่อกับแม่พี่ก่อนแล้วพี่จะพาไปนะครับ"คนน่ารักยิ้มรับแล้วทั้งคู่ก็พากันไปบ้านของมาร์ค
ยองแจที่ตอนนี้จัดการเครื่องดื่มและเค้กที่สั่งมาหมดเกลี้ยงแล้ว..มืออวบล้วงเงินจากกระเป๋าเป้ใบเก่งและลุกขึ้นไปจ่ายเงินตรงเคาท์เตอร์โดยไม่พลาดที่จะสั่งคัพเค้กมากินในระหว่างเดินเที่ยวเล่นก่อนจะกลับบ้าน
ร่างกลมก้าวเดินอุ้ยอ้ายในมือมีคัพเค้กและอีกข้างก็เป็นช็อคโกแลตปั่นของโปรดรองจากเค้กตาเรียงมองนั่นนี่ไปเรื่อยๆจนสะดุดกับชายในเสื้อเชิ้ตสีเทา แขนเสื้อถูกเจ้าของพับขึ้นอย่างลวกๆ กระดุมเม็ดแรกแกะออกกางเกงแสลกดำรองเท้าหนังขัดมันเงาวับ......เท้าที่เดินอยู่ตอนแรกหยุดนิ่งเหมือนโดนยึดไว้กับที่ ทำไมดูดีจังแต่ดูเหมือนจะแก่กว่าเพราะด้วยการแต่งตัวและบุคคลิกที่ดูสง่ามีออร่าเอามากๆ.....ยองแจอยากไปใกล้ๆจัง
ไวกว่าความคิดที่อยากเดินเข้าไปใกล้ ชายหนุ่มคนนั้นกลับเคลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ......ดูดีไปมั้ยพ่อคูณณณแค่เดินจำเป็นต้องสาดเสน่ห์ขนาดนี้เลยเหรอ
"อ้วน หนีไปเกะกะทางเดิน!" ยองแจที่กำลังฟินกับภาพตรงหน้าก็ต้องหลุดเพราะเสียงที่ทักตนเองขึ้น
"อ่าเจบี..เอ่อขอโทษๆ"ยองแจรีบหลีกทางให้กับอีกคนที่เขารู้จักเป็นอย่างดีเพราะไอ่คนหัวดำหูเจ็ดรูคนนี้เรียนอยู่คณะเดียวกันกับเขาและแบมแบม แต่ไม่อยากจะรู้จักด้วยเท่าไหร่นักเพราะเจบีคือคนที่ชอบแกล้งเขาบ่อยๆนี่ยังไม่รวมตอนที่เพื่อนๆของหมอนี่รวมหัวกันแกล้งเขาอีก
ยองแจที่หลีกทางให้อีกคนแล้ว..แต่อีกฝ่ายกลับยืนนิ่งทำหน้ากวนมาให้ ยองแจเอียงหน้ามองอย่างไม่เข้าใจ
"ไปอีกทางชั้นจะไปทางนี้" ยองแจเปลี่ยนที่อย่างว่าง่ายเพราะไม่อยากเดือดร้อนโดนแกล้งไปมากกว่านี้
"หลีกให้แล้ว...ชั้นไปล่ะนะ"ยองแจก้มหน้าก้มหน้าเตรียมเดินแค่ร่างกลมก้าวออกเดินก็โดนเจบีขัดขาจนล้มลงคัพเค้กและน้ำที่อยู่ในมือหล่นกระจายบนพื้นแถมข้อศอกก็เริ่มชาเหมือนจะไถลกับพื้นด้วย
"หึ!อ้วนแล้วยังซุ่มซ่ามอีกนะ ทีหลังก็อย่ามายืนขวางทางคนอื่นเพราะแค่นายยืนมันก็กินพื้นที่ทางเดินค่อนครึ่งแล้วหล่ะ"พูดแค่นั้นคนแกล้งก็เดินไปทันทีทิ้งให้ร่างกลมก้มหน้านิ่ง....ตาเรียวเริ่มร้อนแล้วสุดท้ายน้ำใสก็เอ่อไหลอาบแก้มเนียน...ยองแจยกแขนเสื้อหมายจะเช็ดน้ำใสแต่ก็ต้องเบ้หน้าเพราะความตึงที่แผลตรงข้อศอกเลยได้แต่ปล่อยให้ไหลออกมา
"ไหวมั้ย" เสียงทุ้มติดแหบเรียกให้ยองแจเงยหน้ามอง......แอร๊กกกช่วยแตงน้อยด้วยทุกคนน ลุงหล่อเค้ามาพูดกับแตงง่าา
"วะ..ไหวครับ"ยองแจรีบก้มหน้าซ่อนริ้วแดงที่พวงแก้มกลมตอบเสียงอ้อมแอ้ม
แล้วคนตัวกลมก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อมือของอีกคนจับคางให้เงยหน้าขึ้น ความเขินตอนนี้คูณล้านนเลย ทำงานแล้วแต่หน้าใสกิ้งเลยยองแจจะระเบิดตัว-////-
ลุงหล่อค่อยๆใช้มือปาดน้ำตาที่อยู่ข้างแก้มให้เขาอย่างเบามือ ตาคมก็แอบสำรวจใบหน้าของร่างกลมไปด้วย.....แก้มกลมเชียวจมูกรั้นหน่อยๆปากก็อมชมพู
ตึก ตึก ตึก
ไม่ใช่แค่ยองแจที่เขินลุงหล่อเพราะตอนนี้ลุงหล่อก็ใจเต้นแรงกับหมูน้อยขี้แยแล้วเหมือนกัน
“อ่า เอ่อ คือขอบคุณครับ” คนตัวกลมเอ่ยขอบคุณหลังจากที่ลุงหล่อช่วยพยุงตนเองให้ลุกขึ้น
“ครับ เอ่อ แล้วทำไมเขาต้องแกล้งคุณด้วยครับ?” ลุงหล่อถามขึ้นพลางทำหน้าอยากรู้เต็มที่ ตอนนี้ทั้งคู่ยืนอยู่ใกล้กันในระดับหนึ่ง จนยองแจไม่กล้าเงยหน้ามองได้แต่ก้มงุดคางชิดอก ลุงหล่อสูงพอๆกับเค้าเลยแต่ดูดีมากๆยิ่งอยู่ใกล้ยองแจอยากกลิ้งหนีอ่ะ(?)
“คือ มันเรื่องปกติอยู่แล้วครับ แหะๆโดนจนชินแล้วครับ” ได้แต่หัวราะแห้งๆไปให้อีกฝ่าย คนตัวกลมสะดุ้งเมื่อมือหยาบของอีกฝ่ายจับแขนข้างที่เกิดแผล
“ชินแล้วจริงเหรอ ตะกี้เห็นยังร้องไห้อยู่เลย” เสียงทุ้มพูดพลางล้วงผ้าเช็ดหน้าส่วนตัวออกมาเช็ดฝุ่นบริเวณแผลให้ยองแจอย่างเบามือ อาการเขินที่มีอยู่แล้วตอนนี้เพิ่มขึ้นทวีคูณ
“กะ ก็ เอ่อมันเจ็บนี่ครับ” ยองแจจะตายแล้ววฮือออ ทำไมลุงหล่อละมุนอย่างงี้อ่ะ ไอ่ที่บอกไม่มีแฟนไม่เป็นไรตอนนี้ยองแจอยากมีแล้วอ่ะขอแบบครึ่งนึงลุงหล่อก็ได้=///=
ชายหนุ่มส่ายหน้ายิ้มๆกับคนตัวกลมที่ตอบตนเองเสียงอ่อย
Rrrrrrr
เสียงเตือนสายเข้าของชายหนุ่มร้องขึ้น มือหนาละจากเช็ดแผลล้วงกระเป๋ากางเกงก่อนจะกดรับ
“ว่าไง” แม้ว่าจะคุยโทรศัพท์แต่มืออีกข้างก็ยังจับแขนอวบไว้
‘……’
“อ้าวเหรอ เออๆโอเค ได้ๆ” พูดจบก็วางสายและยัดเข้ากระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม แล้วก็หันกลับมาคุยกับคนตัวกลม
“ผมต้องไปแล้ว คุณใช้มันเช็ดแผลนะครับ แล้วอย่าลืมล้างแผลหล่ะ” พูดแค่นั้นก็ปล่อยแขนของอีกคน แล้วเดินจากไป ยองแจมองตามอย่างงงๆ ลุงหล่อมาเร็วไปเร็วดีแท้แล้วผ้าเช็ดหน้านี่หล่ะทำไง!
ตอนนี้ยองแจกลับมาถึงห้องแล้ว ร่างกลมนั่งจุมปุ๊กล้างแผลตัวเองอยู่กลางห้อง พลันนึกอะไรออกก็รีบจัดการปิดพลาสเตอร์และเดินไปที่ห้องนอน มืออวบค้นกระเป๋าตัวเองคว้านมันจนเจอผ้าผืนเล็กสีเทาเรียบที่มีคราบเลือดของตัวเองเลอะอยู่ ใบหน้าเนียนยกยิ้มน้อยๆเมื่อนึกถึงเจ้าของผ้าผืนนี้
ยองแจจัดการซักและตากไว้เป็นอย่างดี รอเผื่อวันพรุ่งนี้เขาบังเอิญเจอกับลุงหล่อแล้วจะได้คืนมันให้ ซื้อเค้กให้ลุงเค้าดีมั้ยนะ แหะๆ
“ไง แบมแบม” เสียงหนึ่งทักขึ้น แบมแบมและมาร์คกลับจากไปหาพ่อและแม่ของมาร์คแล้ว ตอนนี้ทั้งคู่อยู่หน้าคอนโดของคนที่เพิ่งจะกลับจากอเมริกา
“เฮีย! ” แบมแบมเตรียมจะวิ่งไปหาคนที่เรียกตนแต่กลับโดนคุณแฟนโอบเอวบางไว้ซะก่อนเลยได้แต่ยืนดิ้นเร้าๆอยู่ในอ้อมแขน
“จะหวงอะไรขนาดนั้นมาร์ค หึหึ” มาร์คแค่ยักคิ้วกลับไปให้เพื่อนแล้วทั้งสามคนก็พากันไปยังห้องของแจ็คสัน
……..เช้า……..
ภายในคอนโดขนาดกลางแห่งหนึ่งตอนนี้อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของเนยอ่อนๆผสมกับกลิ่นโกโก้ ยอแจตื่นเช้าทั้งที่วันนี้มีเรียนบ่ายเพราะกำลังวุ่นอยู่กับการทำขนมให้กับใครบางคน ร่างกลมอยู่ในชุดนอนเซ็ทกบเขียว สมทับด้วยผ้ากันเปื้อนลายหมูตัวกลมสีชมพู ใบหน้าเนียนกลมถูกแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม และรอยแป้งที่เจ้าตัวเผลอปัดหน้าตนเองจนมันติดมา แก้มอมชมพู ปากอิ่มดูเป็นธรรมชาติทั้งที่ไม่จำเป็นต้องแต่งแต้ม
“ลุงเค้าจะชอบมั้ยอ่ะ” ยองแจมองดูผลงานตัวเอง เค้กลาวาปอนด์เล็กที่ถูกตกแต่งด้วยสตอเบอร์รี่สีสวยฉ่ำ มืออวบจัดวางเค้กให้อยู่ในกล่องถือขนาดพอดีพร้อมผูกริบบิ้นสีผ้าสดใส พร้อมที่จะให้กับคนคนนั้น
เมื่อเวลาเลิกเรียนมาถึงยองแจก็ขอแยกตัวจากแบมแบม ตอนแรกเพื่อนคนน่ารักจะตามมาด้วยยองแจก็ปฏิเสธจนแบมแบมถามแต่เขาบอกไปแค่ว่ามีธุระนิดหน่อยแบมแบมเลยยอมแต่โดยดี ใครจะกล้าบอกอ่ะว่าเอาเค้กมาให้คนที่เพิ่งเห็นห้ากันเมื่อวาน คิคิ
ร่างกลมเดินรอเวลา จนมาหยุดอยู่ข้างร้านเค้กเจ้าประจำแต่ร่างกลมกลับไม่เดินเข้าไปเหมือนทุกที ตาเรียวก็เอาแต่ชะเง้อมองไปทั่วบริเวณนั้น
………………….5นาทีผ่านไป………………….
เดี๋ยวลุงหล่ออาจจะมาก็ได้
…………………….10นาทีผ่านไป……………………
ติดงานไงเลยเลิกช้า
…………………..20นาทีผ่านไป…………………….
รถติดๆใช่รถติด
…………………ครึ่งชั่วโมง…………………………..
เฮ้อออ ต้องมาสิเรารู้สึกแบบนั้น
……ตอนนี้ผ่านมาชั่วโมงหนึ่งแล้วที่ยองแจรอลุงหล่อ แต่ร่างกลมกลับไม่เห็นวี่แววของอีกคน จะหวังอะไรเนี้ยบ้าไปแล้วยองแจ คงแค่บังเอิญจริงๆ
ร่างกลมก้มหน้าหงอยทันทีที่คิดได้ดังนั้น ในมือยังถือกล่องเค้กที่ตั้งใจทำมาให้อีกคน ยองแจเริ่มถอดใจเดินถอนหายใจก้มหน้าแต่ด้วยไม่ได้ระวัง ในตอนที่หันหลังกลับก็ชนเข้ากับกลุ่มชายกลุ่มหนึ่ง
“อะไรว่ะ ไม่มองทางหรือไงมึงอ่ะ” ชายคนหนึ่งในกลุ่มตะโกนอย่างหงุดหงุดให้กับร่างกลมที่ไม่ทันระวังและเค้กที่ตนเองอุตส่าห์รักษามันมาทั้งวันก็ร่วงลงจากมือและคงไม่ต้องบอกว่ามันจะสภาพไหน
“ผมขอโทษครับ” ยองแจก้มหน้าขอโทษ และโค้งให้
“อ้าว นี่มันไอ่อ้วนยองแจนี่หว่า” อ้วนไม่ใช่รุ่นพี่หรอกเหรอ แต่หน้าไปกันหมดแล้วนะเนี้ยแล้วรู้จักเค้าได้ไง ยองแจได้แต่คิดในใจทันทีที่เงยหน้ามอง
“ระ รู้จักผมเหรอครับ” ยองแจถาม
“นี่มึงจำไม่ได้หรือว่าโง่ว่ะ ก็แกล้งมึงเกือบทุกวันกับไอ่เจบีอ่ะ ฮ่าๆ” ยองแจเมื่อได้ยินชชื่อที่เขารู้จักดีก็ถึงบางอ้อทันที เมื่อคิดว่าต้องโนแกล้งเป็นถ้ายังยืนขวางทางไอ่พวกนี้อยู่ร่างกลมเตรียมหันกลับแล้วเดินหนีกลุ่มคนพวกนั้น โดยที่มีเสียงตะโกนว่าไล่หลัง
“อ้าวไปไหนหล่ะว่ะ มาให้แกล้งก่อนดิ ฮ่าๆ!”
“อ้วนแล้วยังเดินช้าอีกนะมึง!”
“จะเดินกินพื้นที่ไปไหนว่ะ ฮ่าๆ!” และอีกหลายคำที่ยองแจไม่อยากฟัง
สนามเด็กเล่นคือที่ที่ยองแจเลือกจะเดินมาพัก ร่างกลมนั่งนิ่งอยู่บนชิงช้าที่ตอนนี้มีแค่ตนเองเท่านั้นที่อยู่ที่นี้ แล้วจู่ๆเรื่องราวต่างๆที่โดนแกล้งมันก็ค่อยๆไหลย้อนกลับมาให้น้ำตาที่มันแห้งเหือดไปตั้งแต่เมื่อวานรื้นขึ้นมาอีกครั้ง ทำไมอ่ะเค้าอ้วนแล้วมันผิดเหรอ ก็เค้ามีความสุขกับการกินมากไปหน่อย แล้วแค่อ้วนทำไมต้องมาแกล้งมาล้อกันให้อายแบบนี้ด้วย รู้สึกแย่มากๆเลย…………อยากได้มือหยาบที่เคยเช็ดนำตา อยากได้ยินเสียงทุ้มนั่น อยากได้ใบหน้าหล่อคมนั่นให้มาอยู่ตรงนี้ที่นี้ปลอบเขาจัง
“เจอกันอีกแล้ว” และแล้วเสียงทุ้มคุ้นหูก็ดังขึ้นข้างหลังของร่างกลม ทำไมเสียงเหมือนลุงหล่อจัง สงสัยยองแจจะหลอนจนคิดว่าลุงหล่อมาแน่ๆ เป็นเอามากนะเนี้ยยองแจ
“จะเอาอันนี้มาให้ผมหรือเปล่าครับ” ยองแจเงยหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตามอง ชัดเจนชัดเลย ลุงหล่อยืนอยู่ตรงหน้าเขา แล้วเดินอ้อมมาอยู่ข้างหน้าเขาได้ไงเนี้ย แถมยังยื่นกล่องที่แสนคุ้นตาพร้อมกับผ้าเช็ดหน้าสีเทาเรียบมาไว้ตรงหน้าเขาอีก
“คะ คุณ” ลุงหล่อยิ้มน้อยๆมาให้คนที่นั่งชิงช้า
“ว่าไงครับ เอามันมาให้ผมหรือเปล่า” ลุงหล่อจะถามย้ำทำไม ยองแจยังตกใจอยู่นะ
ยองแจค่อยๆพยักหน้ารับ ที่ตอนนี้หน้าเห่อร้อนล่ามไปจนถึงหูเล็กนั้นด้วย
“ขอบคุณนะครับ” ลุงหล่อย่อตัวนั่งลงตรงหน้ายองแจและวางกล่องเค้กที่สภาพไม่ค่อยน่าดูเท่าไหร่ไว้ข้างตัวบนพื้นทราย เอื้อมสองมือจับสายชิงช้าที่ร่างกลมนั่งอยู่ พร้อมจ้องอีกคนที่เอาแต่ก้มหน้าซ่อนความเขินไว้
“คะ คือ เอ่อ ผมแค่จะขอบคุณคุณที่ชวยผมไว้อ่ะครับ”
“ครับ เงยหน้าหน่อยสิ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกให้ร่างกลมเงยหน้า จะมองหน้าได้ไงเพราะตอนนี้เขาหน้าแดงอย่างไม่ต้องสงสัยเลยแค่ร้อนๆหน้ายองแจก็รู้ตัวเองแล้ว แถมลุงหล่อยังมาอยู่ใกล้แบบนี้อีก
ยองแจส่ายหน้ารัวมืออวบที่ตอนแรกจับสายชิงช้าอยู่ ย้ายมาอยู่ที่หน้าตักตนเองจับกันพันวุ่นวายไปหมด
“เงยหน้าหน่อยเร็ว หมูน้อย” บึ้มมมมมม ยองแจรู้สึกเหมือนมีระเบิดเกินขึ้นในหัวทันทีที่ลุงหล่อพูดจบ แต่เขาก็ไม่ได้เงยหน้ามองตามที่อีกคนบอก จนมือข้างหนึ่งของลุงหล่อแตะเข้าที่แก้มกลมแล้วเลื่อนมาจับจับคางมนให้เงยหน้าขึ้น มือข้างเดิมค่อยๆเช็ดน้ำตาที่ยังหลงเหลืออยู่ออก ตาเรียวจ้องเขากับตาของคนหน้าคมอย่าเลี่ยงไม่ได้
“เจอกันต้องคอยเช็ดน้ำตาให้ตลอดเลยเหรอไงนะ หึหึ” ลุงหล่อเอ่ยเสียงเบาแล้วยืนเต็มความสูง ส่วนยองแจก็เงียบต่อไป แต่ในใจกลับเต้นโครมครามแทบจะหลุดออกมาแล้ว
“ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย” ยองแจที่หายจากอาการเขินบ้างแล้วพยักหน้า
“ทำไมถึงโดนพวกนั้นแกล้งหล่ะ” ยองแจถอนหายใจ ก่อนจะพูด
“พวกเขาบอกว่าผมอ้วน ทำอะไรก็ขวางหูขวางตา แกล้งแล้วไม่โต้ตอบเขา แถมยังชอบทำตัวงี่เง่าซุ่มซ่ามไปชนเข้ากับพวกเขาบ่อยๆทำให้หงุดหงิดเลยเอาคืนผมครับ”
“แค่อ้วนงั้นเหรอ” ลุงหล่อพูดเสียงนิ่ง
“ครับ ผมอ้วนแล้วมันผิดตรงไหน ผมชอบกินเค้ก ผมชอบของหวาน ผมขี้เกียจออกกำลังกาย ผมเลยผิดงั้นเหรอ”
“ไม่หรอก ใครว่าอ้วนแล้วผิดกัน อ้วนแล้วกอดอุ่นจะตาย อ้วนแล้วกินขนมยังน่ารัก อ้วนแล้วยิ้มเหมือนจะหยุดโลกได้ทั้งใบ ผมว่า อ้วนแบบคุณไม่เห้นจะผิดเลยนะ” ไอ่คำพูดของลุงหล่อที่เอ่ยออกมาทำไมยองแจต้องรู้สึกเขินด้วยนะ เขาก็แค่เปรียบเทียบไม่ได้หมายถึงตัวเราซักหน่อย
“ผมโอเคแล้วหล่ะ ขอบคุณนะครับ” ยองแจยิ้มให้กับอีกฝ่าย
“จริงนะ” อยู่ๆลุงหล่อก็พูดขึ้นมาที่มันไม่ใช่ประโยคคำถามหรือประโยคปลอบใจ
“หืม อะไรครับ” ยองแจเอียงหน้ามองคนที่ย่อตัวนั่งลงตรงหน้าเขาอีกครั้ง
“กินขนมได้น่ารักมาก ยิ้มก็แทบจะหยุดโลกทั้งใบ ผมคิดแบบนั้นจริงๆนะ” ลุงหล่อพูดพร้อมจ้องเข้าไปในตาเรียว
“คุณหมายถึงผมหรือเปล่า” ยองแจใจกล้าถามออกไป ทั้งๆที่ในใจไม่ได้เข้าข้างตัวเอง
“แล้วหมูน้อยคิดว่าผมคุยกับใครอีกหล่ะถ้าไม่ใช่หมูน้อย” มาถึงตรงนี้ยองแจอยากจะควักหัวใจตัวเองออกมาโยนทิ้งให้รู้แล้วรู้รอด มันจะเต้นแรงไปให้ได้โล่เลยหรือไงนะ
“ผมอ้วนนะ”
“แล้วไง”
“ก็คุณ เอ่อ คือ ไม่อายเหรอครับ” ลุงหล่อหัวเราะน้อยๆให้กับคำพูดของคนตัวกลม
“ถ้าพูดถึงว่าผมจะอายคนอื่นมั้ยเวลาเดินกับคุณผมบอกเลยว่าไม่ ถ้าผมจะอายผมคงไม่ช่วยคุณ ไม่เช็ดน้ำตาให้คุณ ไม่เดินตามคุณ แล้วไม่มาปลอบคุณแบบนี้หรอกนะครับ ถ้าคุณไม่ใช่คนที่ผมคิดไว้ว่าจะให้มาเป็นคนพิเศษ” ลุงหล่อพูดแล้วยิ้มนิ่ง แต่ยองแจไม่นิ่งเหมือนอีกคนมือไม้ตอนนี้รู้สึกเกะกะเอามากๆ
เขาฝันเหรอคงไม่ใช่แต่ถ้าฝันแล้วมันจะมีความสุขแบบนี้ยองแจก็ยอมฝันนะ………………….
“หมู”
“หืม….ครับ?”
“ยังไม่ได้บอกชื่อเลย” ยองแจขำนิดๆ ก็จริงที่เขาทั้งคู่ยังไม่ได้แนะนำตัวกันเลย แต่กลับโดนคนที่ไม่รู้จักชื่อขอเป็นแฟนซะงั้น ใจง่ายไปมั้ยเนี้ยยองแจ
“แจ็คสัน ครับ หวัง แจ็คสัน” ลุงหล่อพูดทั้งที่ยังนั่งยองมองหน้ายองแจ
“ยองแจ ครับ ชเว ยองแจ”
“ไม่เรียกหรอกนะ ยองแจอ่ะ” พูดพร้อมเอื้อมมือทั้งสองข้างจับเข้าที่แก้มกลมให้มองหน้าตัวเอง
“หืม?” คนที่โดนจับแก้มเอียงหน้าสงสัย
“เรียกหมูเนี้ยแหละ น่ารักดี”
“ย่าห์ นี่คุณทำไมไม่เรียกชื่อดีๆหล่ะก็รู้ชื่อแล้วนี่หน่า” ยองแจค้อนขวับให้แจ็คสัน
“แจ็ครู้สึกดีนะที่เรียกแจว่าหมูอ่ะ รู้สึกดีกว่าที่เรียกว่ายองแจซะอีก”
……….โอเคครับผมเป็นหมูก็ได้แต่แจ็คเรียกได้คนเดียวนะ………….
ทุกคนนนน ยังอยุมั้ยเอ่ยยยไรท์มาแล้วววแต่เอา SFมาคั่นก่อนเน้ออ
ขอไรท์ไปสอบก่อนแล้วจะกลับมาลงมายอากาเซให้น้าา สองตอนเลยจัดไป
ขอโทษด้วยค่าที่หายไปนาน
**กรีดร้องรอไรท์ได้นะ
#เด็กอ้วนของหวัง
ความคิดเห็น