คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : กรรมเวรอะไร
“ลุึ้นมาใส่เสื้อ่อน่ะ”
ผมยอมลุึ้นามารประออเธออีรั้
“ัวร้อนอย่าับไฟ นอนเ้าไปไ้ยัไ”
เธอบ่นผม่อ ะสวมใส่เสื้อให้ผม
“ใส่าเเอไ้ไหมะ”
“ลุยืนยัะไม่ไหวเลย”
ำพูอผม ทำให้ผมไ้ยินเสียถอนหายใัเฮืออนยืนอยู่้าเียามมาทันที
พอเธอหยิบาเายาวที่วาเอาไว้บนเียึ้นมา ผมถึเห็นว่าใ้าเายาวมีาเในอผมวาอยู่้วย
“รรมเวรอะไรออัยย่าเนี่ย”
ผมปวหัวมานะอนนี้ แ่เสียบ่นับสีหน้าเหมือนนถูบัับให้ลืนยาม็พาผมไปหาอารม์ำโยไม่รู้ัว
“หย่อนาลบนเีย่อน่ะ”
ผมยับัวารเิัอมือเธอ ออแรันา่วยเธอะที่น่วยแ่ัวแทบะไม่มอุอื่น นอาาอผม
พอผมหย่อนาทั้สอลาเีย เธอ็ับปลายเท้าผมสอใส่าาเในมือเธอทันที ่อนะึึ้นสูมาิที่หัวเ่า
“้อลุึ้นยืนนะะ ไม่ั้นอัยย่า็ใส่ให้ไม่ไ้นะ”
เธอพูับผมโยไม่มอหน้า แ่ผม็เห็นว่าอนนี้แ้มเธอึ้นสีเป็นสีลูำลึสุไปแล้ว
ยายัวแสบอายเป็น้วยแฮะ
สิ่ที่เห็นเหมือนะทำให้อาารปวหัวอผมผ่อนเบาไปพอสมวรโยไม่มีสาเหุ
“ั้น็่วยหน่อย”
ผมบอับเธอ ราวนี้เธอยอมเยหน้าึ้นมาหาผม แ่สายามอผ่าน่วลาลำัวอย่ารวเร็ว
นั่นทำให้ผมอำไม่ไ้
เห็นอนสบยัทำหน้าื่นระหนนานี้ ถ้าเห็นอนื่นัว ไม่วัระเิเลยเหรอ
“่วยพาลุ”
เห็นเธอทำหน้าเอ่อ เหมือนสิไม่อยู่ับัวอีรั้ ผม็เอ่ยออไปอีรั้
“โอเ”
เธออบรับ แล้วลุึ้นยืน ยับเ้ามาใล้ผมมาึ้น ่อนะยื่นมือออมาับ้นแนอผม
ผมยแนึ้น พาทับบนออยายัวแสบ รับรู้ถึแรเร็ัวเล็ๆ อเธอ
มีปิิริยาบาอย่าเิึ้น
“ัวหนัะมั”
เสียบ่นนั้นทำให้มุมปาอผมยับเล็น้อยะที่เธอพยายามทุ่มเทเรี่ยวแรทั้หมในัว ยัวผมึ้นาเีย
วามริ ผมพอะลุึ้นยืนเอไ้ แ่อยาลอใอิษยาแ่นั้นเอ
ลอใ?
แล้วทำไม้ออยาลอใ
ำถามนั้นแทรอาารปวหัวเ้ามาให้ิ้วผมมวโยไม่รู้ัว
“บอสับหัวเียไว้่อน็ไ้”
เธอหันมาบอับผมหลัาหัน้ายหันวา
มอหาหลัให้ผมยึยืนระหว่าเธอใส่าเให้นั่นแหละ
ผมยับาามารันอมือเธอ ยื่นมือออไปับหัวเียามที่เธอบอ
“ับไว้ีๆ นะะ อย่าล้มทับอัยย่านะ”
ผมทำหน้าุใส่เธอ
“็ัวอย่าับยัษ์”
เธอยัไม่วายว่า ่อนะลไปนั่รหน้าผม
นั่นทำให้ผมนึอยาแล้ยายัวแสบึ้นมาบ้า เพราะอนนี้าเในที่เย้าอยู่ที่เ่า ลไปออยู่ที่้อเท้าอผมั้แ่อนที่เธอพาผมลุึ้นยืนแล้ว
“อัยย่า” ผมเรีย ส่วนเธอ็เยหน้าึ้นมาทันที
้วยวามลืมัว
เธออ้าปา้า หลัาผมเียบ รู้แล้วว่าถูผมแล้
“โอ๊ย!”
ราวนี้เป็นผมบ้าที่ส่เสียร้อออมาโยไม่ไ้ั้ใ
ยายัวแสบ!
เนื้อาิมือเลยไหมเนี่ย
ผมมอนบิเนื้อน่ออผม้วยสายาเอาเรื่อ
“แล้วใรเริ่ม่อนล่ะ”
ยายัวแสบส่ำถามมาหาผม มอ้วยสายาท้าทาย
“อัยย่านั่รถอนอนมาทั้ืนเพราะเป็นห่ว ถ้ารู้ว่ายัแล้นไ้แบบนี้ อัยย่าไม่มาหรอะบอให้”
เธอว่าผม หน้าูมทีเียว ่อนะ้มหน้า้มาใส่าเให้ผมนเสร็ โยไม่พูอะไรอี ึ่ัหวะนั้นเอที่มีเสียโทรศัพท์ัึ้นในห้อ
อิษยาลุึ้น เินไปยหูโทรศัพท์ึ้นมารับ หลัเสียอบรับานในสาย ผม็ไ้ยินเสียอเธออบลับไปเป็นภาษาอัฤษ
พูล่อเลยทีเียว
“นป่วยรู้สึัวแล้ว่ะ เี๋ยวะพาลไปเอ บอให้รถรอสัรู่”
เธอุยับทานั้นอีสอสามประโย่อนะวาสายและหันลับมาหาผม
“ไป่ะ รถมาแล้ว”
“เอสารับระเป๋าั์?”
ผมถามึ่เือน เพราะำเป็นะ้อใ้ทั้สออย่า
“อัยย่าเ็บใส่ระเป๋าั้แ่ปลุบอสไม่ื่นแล้ว”
เธออบลับมาเสียห้วน ะโรธผมอยู่ เรื่อที่ผมแล้ แ่ว่า็ยอมเ้ามาประอผม ให้ผมอาศัยบ่าพาแน หลัาหยิบระเป๋าึ้นมาสะพายบนบ่า และพาผมเินออไปาห้อพัในอนเ้ามือวันแสนวุ่นวาย
าที่ั้ใมาทำาน ผม็้อมานอนบนเียโรพยาบาลแทน
สามวันแล้วที่ผมมานอนอยู่ที่นี่หลัาอิษยาพาออมาาห้อพัที่โรแรมในอนเ้ามื
หลัาหมอเาะเลือไปรว ผม็ไ้รับ่าวร้ายที่ทำให้ำไม่ออ
ผมเป็นไ้หวัให่
ร้อยวันพันปีไม่เยไม่สบาย พอผ่านพิธีแ่านปุ๊บ วามวย็มาเยือนทันที
แ่็นับว่ายัี ที่นมาพร้อมับวามวย ยัรับผิอบ้วยารอยูู่แลผม แม้ว่าะหนัไปทานอนเฝ้ามาว่านั่เฝ้า็าม
ผมส่ายหน้าน้อยๆ
นิ่เป็นหลับ ยับเป็นิน ็นนี้แหละ
แ่ารเ็บป่วยในราวนี้ ็ทำให้ผมไ้เห็นอิษยาในมุมที่ไม่เยเห็นมา่อนพอสมวร
านัศึษาฝึานที่ทำให้ผมส่ายหน้าวันละหลายรอบเพราะวามวนประสาทอยายัวแสบ ึ่ไ้รับอภิสิทธิ์โยราแม่อผมให้เ้ามาฝึานที่บริษัท
วันนี้อิษยาปรับัวรับสถานาร์ไ้ีเลยทีเียว แม้ว่าสิ่ที่ทำให้ผม ะมีเสียบ่นมาให้ไ้ยินบ้า็าม
ความคิดเห็น