คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : จำใจหรือใจสั่ง
“อัยย่าลืมเลย่ะ”
ผมส่ายหน้าเบาๆ
หมอบอว่าผม้อนอนที่โรพยาบาลอีสอวันเพื่อรอผลรวเลือรั้ที่สอ และอยาให้มั่นใว่าผมหายีแล้วริๆ ำหนวันเินทาเิมที่ะลับเย็นวันพรุ่นี้ึ้อเลื่อนออไปอีสามวัน เผื่อเวลาสำหรับาน้วยหนึ่วัน หาหมออนุาให้ออาโรพยาบาลามำหนเิม เพราะ่อนลับยัไ็้อเลียร์านที่ั้ใมาูให้เรียบร้อย
“ั้นัารเลย”
“ไ้่ะ บอสึ้นเีย นอนให้สบายเลย เี๋ยวอัยย่าัารเอ”
“ไม่”
ผมปิเสธ หยุ้าวามน้าัว เมื่อเธอเยหน้าึ้นมามอผม้วยสีหน้ามีำถาม
“เี๋ยวเรา็ลืมอี”
ไม่รู้เพราะโทนเสียอผมเปลี่ยนไป หรือเพราะสสัย เธอถึ้อหน้าผมาแป๋วทีเียว
แ่ส่วนัวผมนั้น รู้ถึารเปลี่ยนแปลที่ำลัเิึ้นับัวเอเป็นอย่าี
“อะไร?” ผมถามลั้วเสียหัวเราะาๆ แล้ว้าวา่อ
“บอสนั่นแหละ เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่าโนพิษไ้เล่นานนสมอเพี้ยนไปแล้ว”
“นั่ล แล้ว็ัารเลื่อนไฟล์ให้เรียบร้อย”
ผมบอับเธอ ไม่สนใ่อปา่อำ่อ
“แล้วบอสะทำอะไร”
เธอถาม แ่็ยอมนั่ลบนพื้นรหน้าแล็ปท็อปเรื่อเล็อเธอ
ที่เธอถามและทำหน้าสสัย็เพราะผมเยบอรายละเอียับเธอไปหมแล้วนั่นแหละ
“ะูว่าเราัารเรียบร้อยหรือเปล่า”
ผมให้ำอบับเธอ ่อนะลไปนั่้อนอยู่้าหลัเธอ
อิษยาหันมามอผม สายาเ็มไป้วยำถาม
เพราะวามห่าที่เว้น่อว่าไว้ให้เพียแ่อาาศลอผ่านนั่นแหละ
ผมเหยียาทั้สอ้าออไป้าหน้า วาานาบ้นาอเธอ
“เ้าเว็บสายารบินไ้แล้ว”
ผมทำเสียเร่เร้าว่าปิ ะที่เรื่อหมายำถามยัแปะอยู่บนใบหน้าเนียนใสอยายัวแสบ
“ห้อพิเศษอโรพยาบาลที่นี่ว้านะ ทำไม้อมานั่เบียอัยย่า”
เธอหันมาว่าึ่ถามผม แ่็ไม่ไ้ยับหนี
ริๆ ือไม่มีทาหนี้วยนั่นแหละ เพราะรหน้า็เป็นโ๊ะ ส่วน้านหลั ผม็นั่ปิทาอยู่ ถ้าเธอพรวพราลุึ้น โ๊ะ็้อล้ม หรือไม่ผม็้อหน้าหายไป้านหลั
“ทำไป ำ้อมูลไ้ไหมที่บอ”
ผมปั้นเสียให้เ้มึ้นว่าปิ พลาบุ้ยหน้าไปที่แล็ปท็อป
“ำไม่ไ้”
ยายัวแสบหันมาอบผม้วยน้ำเสียวนประสาทนิๆ่อนะเอ่ย่อเสียห้วน
“แ่ไว้”
ผมส่ายหน้า ท่าทาอเ็ื้อทำให้ผมัสินใทำบาอย่าที่ไม่เยิว่าะทำอีรั้
“โอ๊ย!”
เสียร้อับมือที่ยึ้นลำหัว หลัผมเอาหัวโทำให้ผมหัวเราะเป็นรั้แรั้แ่มานอนที่โรพยาบาล
“โริหรือไ อบัทำให้นเ็บเนี่ย”
เธอบ่นพึม ้อผมาเียวปั หน้าบูบึ้ระับสิบ แ่็ไม่ไ้อบโ้ผมลับในวิธีเียวับที่ผมทำ
“ะเอาืน?”
ผมใใ้น้ำเสียวนประสาทับเธอ นั่นทำให้ผมแปลใัวเออีรั้เมื่อพบว่ามันมีวามสุเล็ๆ ่อัวึ้นอนไ้อแยยายัวแสบ
“ประสาท”
เธอว่าลับ ่อนะหันหน้าลับไปหาแล็ปท็อป แล้วัารเปิเว็บไ์สายารบินามที่ผมบอ
ผมนัู่เธอเลื่อนเมาส์ไปุนั้นุนี้บนหน้าอ รู้สึเพลิน่ายๆ ับารเลื่อนที่อลูศร
แน่นอนว่ามันไม่เยเิึ้นับผมมา่อนอีเ่นัน
และไม่รู้ว่าเพราะเพลินับสิ่ที่า้อหรืออย่าไร ลำัวถึไ้โน้มเอนไป้าหน้า รู้ัวอีที า็ไปวาเยอยู่บนบ่าอนนั่อยู่รหน้าแล้ว
ผมเลิิ้ว ประสานสายาับเ้าอบ่าที่อาศัยเยาอยู่เมื่อเธอปรายามามอผม
สายาู่นั้นบอัว่า้อารำอบในารระทำอผม
ผมยื่นปาใส่เธอ และไ้ยินเสียถอนหายใัเฮือานนั่อยู่รหน้าทันที แถมทำหน้าระอาหวัให้ผมรู้สึในารระทำอัวเอ
แ่ผม็ยัเย ทำหน้าไม่รู้ไม่ี้
เธอถอนหายใยาว ่อนะเอ่ยออมาในที่สุ
“ที่อัยย่าูแลเ็ัวให้บอส ็เพราะว่าบอสไม่สบาย ไม่ไ้หมายวามว่าอัยย่าะให้บอสแ๊ะอั๋ หรือวยโอาสับอัยย่าไ้ามอำเภอในะ”
ประโยยืยาวนั้นทำให้มุมปาอผมระุยิ้มนิๆ อีรั้
“รไหนเรียแ๊ะอั๋ หรือวยโอาส” ผมีหน้าายถามลับ
“็ที่ทำอยู่นี่ไ” เธอว่า ทำหน้าระอาหนัว่าเิม ะที่สายามวาว ้อผมาวาทีเียว
“แ่นั่?”
สายาที่ำลั้อผมอย่าเอาเรื่อบอับผมว่า ผมใ้ำว่า ‘แ่นั่’ ไ้อย่าไร ในเมื่ออนนี้เธอเหมือนอยู่ในอ้อมออผมลายๆ
ึ่็ามนั้นแหละ
ถ้าผมยื่นมือออไปามา ็เท่าับว่าอิษยาถูผมอเอาไว้ทั้ัว
“นั่ีๆ า า อย่ามาโนัวอัยย่า ไม่ั้น็ไปนอนที่เียโน่น”
“หว?”
พอำนั้นหลุออมาาปาผม ผม็ไ้เห็นวาเธอลุวาวอีเท่าัวทีเียว
แ่ผมไม่ลัวหรอ
ผมส่สายาท้าทายลับไป
“ไ้ึ้นนประสาทลับหรือไ”
เธอว่าผม ทำหน้าระอาหนัว่าเิม
“บอส!”
เสียนั้นัึ้น็เพราะว่าผมยื่นมือวาออไปวาบนเมาส์ที่มืออเธอุมอยู่
“อัยย่าะไม่ทนแล้วนะ”
เธอทำเสีย่มู่ผม หลัามือผมเริ่มพาเมาส์ยับทั้ที่มืออเธอยัวา้อนทับันอยู่
“บอส..หนึ่...”
เธอหายใแร หลัเสียเรียและเสียนับ แ่ผม็ไม่สนใ
“บอส..สอ...”
ผมยัไม่สนใเสียอเธอ
“บอส...”
“โอ๊ย!”
ความคิดเห็น