คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ทำไมบอสไม่ใส่กางเกง!
นี่ือฮันนีมูนห่าเหวอะไร!
“ามใ...อยาไปไหน็ไป”
ผมปวหัวเ็มทน นไม่แน่ใว่าืนนี้ะ่อสู้ับอาารปวหัวและพิษไ้ที่ำลัรุมเร้าไหวหรือเปล่า
ผมเรียมัสัา
“เี๋ยว่ะ”
เสียอยายัวแสบทำให้ปลายนิ้วหัวแม่มืออผมะั้าอยู่ั่วะ
“บอสยัไม่อบเลยที่อัยย่าถาม”
“สนใทำไม”
ผมถามลับ เสียแหบและห้วน พยายามไม่ิว่ามันมีวามน้อยใอยู่ในน้ำเสีย้วย
หาใ่ ็อาเป็นเพราะำลัไม่สบาย
ผมยัพยายามหาเหุผลมาถมทับวามรู้สึที่ไม่เยิว่าะเิึ้นับัวเอ
“ไม่สนใไ้ไล่ะะ มา้วยันนี่”
“อ้อ” ผมแ่นเสียนั้นออมาาลำอ
ประมาว่าะรู้สึเป็นอย่าอื่น
“บอสไม่สบายเหรอะ”
ผมไม่รู้ว่าเธอับสัาาอะไร ำถามนั้นถึามมา
แ่ผมปวหัวเ็มทนแล้ว
“อืม..แ่นี้นะ ะนอนแล้ว”
ผมอบลับไปอย่าเสียไม่ไ้ ัสัาหลัานั้น แล้วล้มัวลนอนทันที
ผมยัไม่าย?
เสียพูุยาที่ไหนสัแห่นำำถามนั้นเ้ามาในหัวอผม
หรือว่าผมำลัฝัน
“พี่โอบไม่สบาย่ะ”
พี่โอบ
ผมนิ่วหน้า พยายามิว่าใรเรียผมแบบนี้ ะเปิเปลือาึ้นมารับแสไฟในห้อ
ยัไม่เ้าเหรอ?
ผมำไ้ว่าเมื่อืนผมปวหัวนหัวแทบระเบิและมีไ้้วย
“อัยย่าว่าะพาไปโรพยาบาล่ะ อัยย่าบอให้โรแรมเรียรถพยาบาลให้แล้ว่ะ”
รถพยาบาล
อัยย่า
อิษยาอยู่ที่าลันี่
เมื่อืนผมำไ้ว่า เธอบอับผมว่าะเินทาไปมุยเน่่อ
หรือว่าอนนี้ผมำลัฝัน
“เี๋ยวถึโรพยาบาลแล้วอัยย่าะส่่าวใหุ้ป้าทราบอีทีนะะ ุป้าอย่าเพิ่ิมานะะ อัยย่าะูแลพี่โอบให้ีที่สุ่ะ แ่นี้่อนนะะ สวัสี่ะ”
ไม่ไ้ฝัน
ประโยยาวๆ นั้น่วยเิมสิให้ับผมว่ารึ่
อิษยามาริๆ
แล้วเธอมายัไ...แล้วอนนี้ี่โมแล้ว
“บอส รู้สึัวแล้ว!”
เสียนั้นเหมือนะยายม่านาผมให้ว้าึ้น
ยายัวแสบลับมาแล้วริๆ
“เป็นยัไบ้าะ”
เธอไม่ไ้แ่ั้ำถามับผม แ่ยัยื่นมือออมาแะที่หน้าผาับแ้ม และอออผม
“ร้อนี๋เลย...เี๋ยวไปโรพยาบาลนะะ อัยย่าเรียรถโรพยาบาลมารับแล้ว”
ผมมอหน้าเธอ ไม่ไ้สนใสิ่ที่เธอบอนั เพราะสิ่ที่อยารู้ือเธอมาอยู่รนี้ไ้อย่าไร
ระยะทาาาลัมาโฮิมินห์ไม่ใ่ใล้ๆ เวลาที่ผมโทรหาเธอ็ไม่มีไฟล์บินบินแล้ว ถ้านั่รถมา็ใ้เวลาหลายั่วโม
ที่สำั เป็นารเินทาในเวลาลาืน้วย
มีอะไรให้ผมใว่ำใหายไปมาว่านี้อีไหม
เ็สาวเินทานเียวอนลาืน แถมอยู่่าบ้าน่าเมืออี ถ้ามีอันรายอะไรเิึ้นับเธอ ผมะล้าลับไปสู้หน้าแม่อเธอับแม่อผมไหม
“...มายัไ”
ผมถามเธอออไปในที่สุ
“นั่รถมา่ะ อนนี้ไม่้อสนใเรื่อออัยย่าหรอ อัยย่าะพาบอสไปโรพยาบาล่อน...อนยัยย่ามาถึ เรียบอสเท่าไหร่ บอส็ไม่รู้สึัว อัยย่าใมา นึว่าบอสะายแล้ว อัยย่าเลยัสินใโทรแ้ทาโรแรมให้เาโทรเรียรถพยาบาลให้...ลุไหวไหมะ”
ะที่อิษยาเล่าแบบไม่หายใหายอ ่อนะถามผมในอนท้าย แล้วุลีุอเ้ามาพยุผมลุึ้นนั้น ทำให้ผมอมีำถามไม่ไ้
ทำไมเธอัสินใลับมา ทั้ที่เมื่อืนผม็ไม่ไ้บออะไรับเธอมาว่าารอบรับสั้นๆ
“ไม่สบายนานี้ทำไมไม่ใส่เสื้อนอนะ”
ยัไม่มีำอบสำหรับำถามในหัว ผม็ไ้ยินำถามึ่บ่นอนมาประอลุ ่อนที่ห้อะอยู่ในวามเียบพร้อมับผ้าห่มที่ลาัวผม และอาารปาอ้าาโอเธอ็ทำให้ผม้อหลุบสายาามบ้า
เมื่อืนผมนุ่ผ้าเ็ัวออมาาห้อน้ำ และล้มัวลนอนทั้ที่ผมยัเปีย
ผมยัอยู่บนหัว แ่ผ้าเ็ัวหายไปไหนแล้ว
ผมเหลือบาึ้นมอนยืนอยู่้าเีย
อย่าบอนะว่ายายแสบ็อเพียเพราะเห็นว่าผมล่อน้อน
“ทำไมบอสไม่ใส่าเ!”
เธอะโนใส่หน้าผม แ่ไม่ไ้หันหน้าหนี
ยายัวแสบพูไ้ไม่มีอะไร้อห่ว
“แล้วะไปโรพยาบาลยัไล่ะ เสื้อผ้าไม่ใส่แบบนี้”
เหมือนว่าเธอะทำอะไรไม่ถูั่วะ พอๆ ับสิที่เลิหนี หลัเห็นผมเปลือยเปล่านั่นแหละ
ผมิว่าแบบนั้น ถึไ้มาำถามโ่ๆ ออมาให้ผมไ้ยิน
แ่อนนี้ผมปวหัวเินว่าะอธิบายใๆ ับเธอ
ผมล้มัวลนอนอีรั้โยไม่สนใึผ้าห่มมาลุมัว
“เี๋ยว...บอสะนอนแบบนี้ไม่ไ้นะ”
เธอส่เสียระรัวามมา ะที่มือึผ้าห่มึ้นมาลุมัวให้ผมนถึอ
ผมหลับาลอีรั้
ารหลับาอผม ับวามเียบภายในห้อ เหมือนะทำให้เธอมีสิมาึ้นว่าเิม
“เี๋ยวรถะมาแล้ว บอส้อลุึ้นมาแ่ัว”
ผมลืมาึ้นมาอีรั้ มอหน้าเธออยู่อึใ ยายัวแสบ็เหมือนะิไ้
“โอเ เี๋ยวอัยย่าไปเอาเสื้อมาให้ใส่”
เธอ้นพบหนทาพาผมออไปาห้อโยไม่โน้อหาอนาารในที่สุ ่อนะผละาเียไปยัู้เสื้อผ้า และลับมาหาผมภายในเวลาไม่ถึนาที
เสื้อยืับาเผ้าฝ้ายที่ผมเรียมมาสำหรับใส่นอนเป็นุที่เธอิว่าะใส่ให้ผม่ายที่สุ และทำให้ผมสบายที่สุ เพราะผมไม่ไ้เรียมเสื้อผ้าลำลอมา้วย
ความคิดเห็น