คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : NEVER GIVE UP ! : ห้า - คุณแม่
ห้า
“านยอลๆ
ื่นๆ”
“อืมมม”
“ื่นเลย! ื่นๆ”
“แม่ห้านาที”
“เราไม่ใ่แม่นะ!”
“อืม...”
“เฮ้อ ริๆ
เลย ทำไมปลุยาี้”
ผม็ื่นแล้วแหละ
แ่าผมไม่ื่นาม ผมเป็นนหลับ่ายแล้ว็ปลุยารับ
ุแม่บ่นับผมทุเ้าอนปลุผมให้ื่นไปโรเรียน ถึผมะเป็นเ็เรียนอย่าที่ใรเ้าใ
ผม็เป็นเพียเ็ม.ปลายธรรมาเท่านั้นเอรับ
เมื่อืนผมฝันี้วยรับ
ผมฝันว่าแบฮยอนลูบหัวผมนเลิ้มหลับ แล้ว็บอฝันีอันหวานหย
เพิ่มเิม้วยารุ๊บที่หน้าผาผมเบาๆ
ผมว่าผมเพ้อเ้อ
มันเป็นเพียวามฝันรับ !
“านยอลถ้าไม่ื่นเราะเอาน้ำมาสาริๆ
้วย” ผมรู้แบฮยอน็แู่่หรอรับ ใรที่ไหนะล้าเอาน้ำมาสาเียนอนอัวเอ
แ่ผม็บ้าี้ื่น ไม่ไ้ลัวเียเปีย ลัวัวเอเปียเนี่ยแหละรับ
“ื่นแล้วรับ”
ผม่อยๆ
ลุึ้นนั่แ่าอผมยัไม่เปิเ็มที่ วามรู้สึ่วยัรอบำไม่หายไป
นระทั่แบฮยอนับไหล่ผมเย่าไปมานอพับไปมาามแรเหวี่ย ผม็ื่นเลยรับ
“เ้าโมแล้วนะ
ลุไปอาบน้ำล้าหน้าแปรฟัน!”
“ผมไม่มีุรับ”
“ุเมื่อวานไ
ใส่้ำๆ ไป่อนนะ”
ผมรู้สึว่าวันนี้แบฮยอนแปลไป
แบฮยอนนเรียบร้อยะพูาน้อยับผมหายไปไหนรับ
เหลือเพียแบฮยอนนใหม่พูเยอะว่าเิมหรือว่าะเป็นแ่เพาะวันอาทิย์?
ผมไม่เ็บมาิอะไรมา
แบฮยอนแบบนี้็น่ารัไปอีแบบรับ แบฮยอนยิ้มผม็ยิ้ม ทำมาทำลับไม่โรับ
ผมลุาที่นอน่อนที่ะโนุมาว่านี้
เินอย่าเๆ ไปที่ห้อน้ำแล้วทำภาริทุอย่านเรียบร้อยในุอเมื่อวาน ีรับ
ไม่เหม็นมา ยัีที่มีลิ่นน้ำหอมอพี่ริสาๆ อยู่
“เราะไปไหนันหรอรับ?”
“ไปเที่ยวไ”
แล้วเที่ยวที่ไหนหละรับ ผมไม่ไ้พูออไป ทำไ้เพียิในใรับ ._.
“ผม้อ...ลับบ้านนะรับ”
“็โทรบอแม่านยอล่อนสิ”
“...รับ”
ถ้าผมไม่ไ้เป็นนบอแม่เอับัว
ผม็รู้สึัวลใแปลๆ รับ ผมอยาโทรไปหาแม่ั
ถ้าุแม่อแบฮยอนไม่ไ้บอุแม่อผมั้แ่เมื่อวาน
อนนี้อาำลัไปสถานีำรวเพื่อฟ้อลูหาย็ไ้รับ
“แบฮยอนรับ
ผมอโทรหาุแม่ผมสัรู่นะรับ”
“อ่อไ้ๆ
อย่านั้นเราลไปรอานยอล้าล่านะ”
“รับ”
ผมโทรออ ‘ุแม่’
((ฮัลโหล
ว่าไะ))
“ผมยัไม่รีบลับบ้านไ้ไหมรับ”
((อืม...ไ้ถึบ่ายสามโมละมั้
พี่ยูราะมาิน้าวบ้านน่ะ านยอล็รีบลับมาให้ทันเวลานะลู))
“เ้าใแล้วรับ”
ผมวาสาย
...
ผมไม่่อยถูะาับพี่เท่าไหร่รับ
แ่เี๋ยวเออนเย็น็รู้รับ ว่าทำไม
ผมเินลบันไ้วยุเิมอเมื่อวานพร้อมสะพายเป้ใบโปรไว้
แบฮยอนำลัยืนรอผมที่หน้าบ้าน แล้วุพ่อับุแม่อแบฮยอนหละรับ ผม็อสสัยใไม่ไ้
“แบฮยอน”
“เสร็แล้วหรอ
อย่านั้นไปสาร์ทรถรอนะ เราอล็อบ้าน่อน”
“รับ”
่อยเ็บไว้ถามอนแบฮยอนมา็ไ้รับ
ผมเินไปสาร์ทรถรอที่หน้าบ้านอย่าเื่อฟั แบฮยอน็ล็อบ้านเสร็เรียบร้อยแล้ว
ึเินมาอย่ายิ้มบาน น่ารัอีแล้วรับ
“แล้วุพ่อุแม่อแบฮยอน
ท่านไม่อยู่เหรอรับ?”
“ไม่อยู่หรอ
ไปทำาน”
วันนี้เป็นวันอาทิย์แท้ๆ
ทำไมท่านทั้สอยัทำานอยู่นะ
อสสารไม่ไ้ที่แบฮยอน้ออยอยู่นเียวแบบนี้ประำ
“อย่านั้น็อยู่นเียวประำสินะรับ”
“...อื้ม”
“ไม่้อิมานะรับ
วันนี้อยาไปไหนบอผมมาเลยรับ”
“เย่
านยอลใีั”
“แน่นอนอยู่แล้วรับ”
“หลัวเอเหมือนันนะเนี่ย”
“ไม่ึ้นมาใ่ไหมรับ
ไม่อย่านั้นผมะทิ้แบฮยอนไว้บ้านนเียวนี่แหละ”
“ทำมาเป็นใร้ายึ้นมาเลยนะ
ไม่อนน้า เี๊ยวแบฮยอนนนี้เลี้ยเอ!”
ผมยิ้ม
“ไปันรับ”
เมื่อแบฮยอนึ้นมา้อนเรียบร้อยแล้ว
ผม็ให้แบฮยอนใส่หมวันน็ออผมไป่อน เพราะ ผมะแวะเ้าร้านายหมวันน็อใล้ๆ
แบฮยอนแปลใมาที่ผมพาื้อ
ผมให้เวลาแบฮยอนเ็มที่ในารเลือื้อหมวันน็อที่เหมาะสมับัวเอ
แ่แบฮยอน็ลัเลมาหลายใบแล้ว ทำให้ผม่วยเลือไปอีแร ผมเินไปเินมา
ผม็เอหมวที่ิว่าเหมาะสมับแบฮยอนมาๆ รับ
“แบฮยอนใบนี้เป็นไรับ?”
“เฮ้ย เราอบๆ”
อบผมเหรอรับ?
J
“เอาใบนี้นะรับ”
“โอเ”
หมวันน็อที่ผมเลือให้แบฮยอน
เพราะ มันน่ารัเหมือนนใส่ไรับ แบฮยอนไม่เหมาะับหมวเท่ๆ แนวลุยๆ เท่าไหร่ ผมเลือมีแว่นให้้วย
ผมับรถเร็วเี๋ยวาแบฮยอนะแห้หรือไม่็ฝุ่นเ้าา แถมหมวมีาว้วย
“ในที่สุเรา็มีหมวเหมือนานยอล”
“บอผมไ้หรือยัรับว่าวันนี้ะไปไหน?”
“อืม...ไม่รู้”
อ่าวเฮ้ย
ไม่เหมือนทีุ่ยันไว้นี่รับ?
“...”
“านยอล่วยิหน่อยสิ
เราแ่ไม่อยาอยู่บ้านนเียวเท่านั้นเอ”
“ไปไหน็ไ้หรือรับ?”
“อเป็นสถานที่ที่มีอินเยอะๆ”
ผมลั้นหัวเราะไม่อยู่ แบฮยอนอผม(?)นี่ ไม่พ้นเรื่ออินลอเลยรับ
“หยุหัวเราะนะ
ะโรธริๆ ้วย!”
“อโทษรับ”
“แล้ว...ะไปไหนี?”
ไปที่ที่มีแ่เราสอนไ้ไหมรับ?
“ไป...”
“?”
“ร้านอาหารที่อร่อยที่สุ
ีไหมรับ?”
“ไปๆ”
แ่มีอิน็ไปเลยนะรับ...น่ารั
/ / /
ในที่สุผม็ี่มาถึที่หมาย
ผมบอให้แบฮยอนลรถไป่อนและเ้าร้านไป่อนเลย เพราะ ผมะไปหาที่อรถ แบฮยอนพยัหน้าเ้าใเป็นเ็ี
และถอหมวันน็อส่มาให้ผม ร้านอาหารที่อร่อยที่สุที่ผมเยินมา็มีที่เียวแหละรับ
ที่นี่็ือ...
“สวัสี่ะ” เ้าอร้านเอ่ยทัทายทันทีเมื่อเห็นลู้าเ้าร้าน
“ส-สวัสีรับ”
แบฮยอนเอ่ยามมารยาท
และเลือที่นั่สำหรับสอน แบฮยอนมารอบร้าน ารแ่หรูหรา
นในร้าน็เยอะพอสมวร ะไม่ให้เรไ้อย่าไร ็มีแ่นมอ
ในใอแบฮยอนิแ่ว่า ‘านยอลหายไปไหน
ทำไมไม่มาเสียที’
“มาี่นะ” เธอวาแ้วน้ำให้สอแ้ว
“เอ่อ
สอนรับ”
“ูเมนูอาหาร่อนนะะลู
เี๋ยวแม่มา”
ผมยิ้มอบลับเหมือนที่เธอยิ้มมาให้
ผมว่าเธอเป็นเ้าอร้าน็ไ้ ร้านไม่ไ้ว้ามา แ่ลู้า็เยอะพอวร
อีอย่าเธอูใีนอยาเรียว่า ‘แม่’
เลย้วย้ำ
“อโทษที่ให้รอนะรับ”
“ทำไมหาที่อรถ้านัเล่า!”
“อโทษรับ
็ลู้าเยอะนี่นา”
“่าเถอะ สั่อะไรมาินี
น่าินทั้นั้นเลย” ผมยิ้มให้ับแบฮยอนที่ั้ใูเมนูอย่าน่ารั
“ทุเมนูอร่อยหมรับ”
“สั่มาหมเลยีไหมเนี่ย”
“ไ้นะรับ”
“บ้าหรอ
เินไม่พอไ้ล้าานใ้หนี้แน่”
“ลอไหมรับ?”
แบฮยอนมวิ้ว
่อนะวาเมนูอาหารลแล้วทำมือเหมือนันทุบผม ผมหัวเราะให้ับท่าทานั้น แบฮยอนไม่ล้าทำริรับ
ทำไ้แู่่...หมูู่ไรับ
“ิอะไรูมีวามสุเียวนะ”
“ไม่ไ้ิอะไรรับ”
เรานั่เลือเมนูันนเสร็
ผมพยายามไม่ทำพิรุธมา ส่วนมาเมนูที่เลือ็อโปรผมทั้นั้นรับ
ผมเลยแนะนำให้แบฮยอนสั่ามนั้น
“สั่อะไรันี้ะ
อ้าว...”
“ผมสั่รายารามนี้เลยรับ”
ผมี้ๆ ามเมนูที่เลือันมา
เธอ็พยัหน้า่อนะามที่สั่ และบอให้รอสัรู่
แ่เมื่อี้ทำให้แบฮยอนอสสัยไม่ไ้เลย
“านยอลรู้ัุเ้าอร้านหรอ?”
“รู้ัรับ”
“อ๋อถึว่าทำไมเธอถึใอนเห็นานยอล”
“เี๋ยวทานเสร็แล้ว
เี๋ยวผมะแนะนำให้รู้ัันนะรับ”
“อื้ม
เราอยารู้ัพอี วามรู้สึเหมือนุแม่เลยหละ”
“ถ้าอย่านั้น...อนที่เธอมาเสิร์ฟ็เรียเธอว่า
‘ุแม่’ สิรับ”
“ไ้หรอ?”
“รับ
ท่านใี” โยเพาะับว่าที่แฟนอผม
.
.
.
รอเพียไม่นานอาหารที่สั่็ทยอยมาเสิร์ฟนรบ
แบฮยอนูื่นเ้นับอาหารรหน้า แน่นอนรับ แบฮยอนเออาหารี่รั้็พูว่า ‘น่าิน’ ไปหมทุอย่า ผมมอหน้าเธอที่รู้ัันอย่าี่อนะยิ้มให้
เธอ็ูออว่าผมำลัะทำอะไรึเล่นไปามน้ำ่อน
“อาหารที่สั่ไ้รบแล้วนะะลู”
“เอ่อ...”
“มีอะไร้อารอีหรอ้ะ?”
“ผมเรียุว่า...ุแม่ไ้ไหมรับ?
._.”
“อ๋อ ฮ่าๆ
ไ้สิ้ะ เรียไ้ลอเลยนะลู แม่อัว่อน”
“-รับ” แบฮยอน้มหน้าุ้วยวามเินอาย
“เินหรอรับ?”
“เินสิ
เธอไม่หาว่าเราแปลหรอใ่ไหม?”
“เรียุแม่นั่นแหละรับ”
“ทำไมานยอละยั้นะยอเราั...”
“รีบทานันเถอะรับ
เี๋ยวะเย็นแล้วไม่อร่อย”
แบฮยอนหรี่าอย่าสสัย
แ่็ปล่อยไป เพราะ เห็นานยอลัน้ำุปมา่อนัวเอ
แล้วเิอาารหิวึ้นมาทันที
เวลาผ่านไปหนึ่ั่วโมับารรับประทานอาหารมื้อที่อร่อยที่สุ
แบฮยอนเพิ่ะวามือาอาหารรหน้า ที่อนนี้แทบไม่เหลืออะไรให้ิน่อ
ส่วนผมอิ่มั้แ่รึ่ั่วโมที่แล้วแล้วรับ
“อร่อยไหมรับ?”
“อร่อยี่!
พาเรามาินบ่อยๆ นะ”
“ทำไมไม่มาินเอหละรับ?”
“เอ่อ...-็านยอลรู้ัุแม่นี่นา”
“เี๋ยวแบฮยอน็ะรู้ัแล้วรับ”
พอผมพูแบฮยอน็พู่อไม่ออ ผมแอบยิ้ม “อย่านั้นเรียเ็บเินเลยนะรับ”
“อ่า เี๋ยวสิ
เอาเลยหรอ”
“แบฮยอนื่นเ้นหรอรับ”
แบฮยอนพยัหน้า “ไม่้อลัวนะรับ ุแม่ใี”
แบฮยอนน่ารัมารับ
ใบหูแเนื่อาเินอาย และื่นเ้นอยู่ไม่น้อย ผมอยาึเ้ามาอให้มอ
แ่็ไ้แ่ิรับ
“ุแม่ิเิน้วยรับ”
ผมยมือึ้นเป็นสัา
“เ็บเินเลยนะ้ะ”
“รับ”
“ทั้หม...ฟรี้ะ”
“ม-เมื่อี้ว่ายัไนะรับ?”
เป็นแบฮยอนเอที่เยหน้าึ้นมา้วยวามใ
“ฟรี่ะลู”
“แบฮยอนรับ
นีุ่แม่...อผมเอรับ”
“ฮ่ะ!
ุแม่อานยอลหรอ?” แบฮยอนาโ “อโทษที่เสียมารยาทรับ
ผมไม่รู้ว่าุเป็นุแม่อานยอล ; - ;”
“ไม่้ออโทษหรอ้ะ
เรียุแม่เหมือนเิมเถอะนะ นันเอไม่้อ่ายหรอนะ”
“ผม็เรใรับ”
“เมื่อวานานยอลไปนอนที่บ้านลูใ่ไหม
นี่ไ...แม่็เลยเลี้ยลูืนบ้า ไม่้อเรใหรอ” แบฮยอนูโล่อทันที
แ่็ลับมาิเรื่อานยอลแล้เาึ้นมา
“านยอล
ทำไมแล้เราอย่านี้อะ ; - ;”
“อโทษรับ”
ผมหลุหัวเราะ
“โรธานยอลริ้วย”
“อย่าโรธันเลยนะลู
านยอล็เป็นนี้เล่นอย่านี้แหละ”
“เหรอรับ?
ผมิว่าเป็นนเียบๆ เสียอี”
“นั่นือภายนอไ้ะ
แม่อไปูร้าน่อนะ ามสบายนะ”
“รับ”
พอุแม่อผมไป
แบฮยอน็มอ้อนใส่ผม ผมยิ้มแบบนั้น แบฮยอน็ทำหน้าบูเหมือนหมูอ้วนๆ
่วยไม่ไ้นะรับ ผมเป็นนี้แล้้วย เฮุนับอินรู้เรื่อนี้ี และนที่ะเ้ามาในีวิอผมเพิ่มอีน
ผม็พร้อมะให้แบฮยอนเ้ามาในโลอผมเหมือนัน
ุแม่อผม ็ือ
ุแม่อแบฮยอน
ุแม่อแบฮยอน
็ือ ุแม่อผม
แม้ไม่ใ่นเียวัน
เี๋ยว็เป็นรอบรัวเียวัน ริไหมรับ ? J
====================
ไม่ทันไ้ีบ็พาไปบ้านละ
านยอลไม่ใ่แ่ี้เล่น่ะ
ฮึ!
#ฟิมยพ
ความคิดเห็น