คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : NEVER GIVE UP ! : สี่ - บ้านแบคฮยอน
สี่
ผมถอรอเท้าวาไว้อย่าเป็นระเบียบ่อนะ่อยๆ
เินามแบฮยอนเ้าไปในบ้าน บ้านหลัไม่ไ้ว้ามาแู่อบอุ่นูรับ
พอเปิประูหน้าบ้านเ้ามา็เป็นห้อรับแ และ้าใน็เป็นห้อรัวเลยรับ ผมวาระเป๋าเป้วาบนโฟา
“านยอลเอาระเป๋าเ้ามาไว้ในห้อเรา็ไ้นะ”
“รับ”
ผมะไ้เห็นห้อนอนแบฮยอนหรอรับ
ผมื่นเ้น แบฮยอนเินนำึ้นไปั้นสอ ผมเินอย่าระมัระวั
แบฮยอนเินไปสุทาเิน่อนะเปิประูรอผม ป้ายหน้าห้อแบฮยอนไม่มีหรอรับ
ผมนึว่าะห้อยไว้ว่า ‘ห้ออแบฮยอน’
อะไรประมานี้
“ห้อเรารหน่อยนะ”
“อ่า
ไม่เห็นรมานะรับ ห้อผมรว่านี้อี”
“ฮ่าๆ
เรานึว่าห้ออานยอละสะอาว่าเราเสียอี”
“ไม่นานั้นหรอรับ”
ริๆ ห้อผม็รว่าห้อแบฮยอนนิเียว ไม่เหมือนห้ออเฮุนับอินหรอรับ
รายนั้นเอาวาไว้ไหน็เรี่ยรารนั้นไม่รู้ัเ็บเป็นที่เป็นทา
“ผมนั่บนเียไ้ไหมรับ”
“ไ้ๆ
นั่เลย”
ผมนั่ลบนเียนุ่ม
เียนุ่มีรับ น่านอนมา ผมมอผ้าปูนอนสีฟ้าอ่อนลายาวสีาว
มันน่ารัเหมาะับแบฮยอน ารแ่ห้อ็สบายา ู่ๆ แบฮยอน็มานั่้าผม
ไม่แปล็เียอแบฮยอน แ่ที่แปลือเรานั่เียบันทำไมรับ ผมวรทำอะไร่อ
“เอ่อ...”
แบฮยอนเป็นฝ่ายทำลายบรรยาาศวนอึอั
“ผมวรลับบ้านีมั้ยรับ”
“เพิ่มาถึเอนะานยอล
หรือว่าที่บ้านานยอละว่าเอา?”
“ไม่รับ
ไม่ใ่ ือ...ุูอึอั”
“นั่นสินะ”
“ผมอถามแบฮยอนหน่อยไ้ไหมรับ”
“ไ้สิ”
“แบฮยอน...เรียนอยู่ห้อไหนเหรอรับ
?”
“อ่าวนึว่ารู้แล้วนะเนี่ย
ฮ่าๆ เราอยู่ห้อ13”
“ศิลป์-ีน
สนุมั้ยรับ?”
“ไม่เห็นสนุเลย
ท่อำศัพท์เือบทุอาทิย์ เหล่าือ็ุ้วย L”
“ผมนึว่าห้อศิลป์ะสบายเสียอี
ผมิผิไป”
“านยอลห้อ1 ใ่ไหม เราเยเห็น เพราะ ห้อเราอยู่ร้ามันไ แม้ะไลไปหน่อยน่ะนะ”
เนื่อาห้อมี
13 ห้อ ึเรียนอเราะเป็นรูป บอใบไม้รับ ‘บ’
ทำให้ห้อ1 ับห้อ13 หน้านัน
แ่ระยะทา็ไลพอสมวร ผมไม่่อยสัเรับ เวลาออห้อผมมอพื้นลอ
ไม่็มอแผ่นหลัอเฮุนที่เินนำหน้า
“แบฮยอนำผมไ้้วยเหรอรับ”
“านยอลมีเอลัษ์นะ”
“อะไรเหรอรับ?”
“หืม
บอีไหมนะ”
“...”
ผมหรี่ามอแบฮยอน
“แว่นา
ไม่็หูล่ะมั้ ฮ่าๆๆๆ”
เี๋ยวเถอะแบฮยอน
!
แ่ผมไ้แ่เ็บอารม์ไว้
แบฮยอนผู้น่ารั
แบฮยอนผู้บอบบา
“โรธเหรอ ?”
“ไม่รับ”
“โรธแน่ๆ”
แล้วเรา็เียบใส่ันเหมือนเิมรับ
ผมหันไปมอแบฮยอน แบฮยอน็หันมามอผม แล้วผม็หลบสายานั้น เพราะ เินรับ ไม่ใ่วามโรธ
หูผม้อแแน่ๆ แบฮยอน้อับสัเผมไม่ไ้สิ
“ูหนัันไหม”
ในที่สุเรา็เปลี่ยนเรื่อุยันสัที
“เอาสิรับ”
“เรื่ออะไรี
เรามีไม่่อยเยอะ้วย”
“ไ้หมรับ”
ผมไม่่อยไู้หนัรับ โรหนั็นานๆ ทีไป ันั้นะหนัเรื่อไหนที่แบฮยอนเปิ
ผม็ไม่ไู้
“เอาเรื่อนี้แล้วัน”
แบฮยอนเปิเรื่อเล่นีี
แล้วใส่แผ่นเ้าไป ผมไม่รู้ว่าแบฮยอนเลือหนัเรื่ออะไร แ่ผมะั้ใู
แบฮยอนเินลับนั่ปลายเียเหมือนเิม
หนัเริ่มเล่นไปเรื่อยๆ ผมไม่รู้ื่อหนั แ่แบฮยอนูื่นเ้นับเรื่อนี้
ทำให้ผมแอบยิ้มและั้ใูาม
ระยะาปลายเียับโทรทัศน์็ห่าพอสมวร
ทำใหู้แล้วไม่ปวา แ่มันไม่ใ่เลย
ผมแทบไม่่อยมีสมาธิับหน้าอที่ำลัายาสำั ผมแอบมอแบฮยอนที่ไม่รู้ว่าถูผมมอ
ผมอยายิ้มว้าๆ แ่ลัวหุบไม่ทัน
.
.
.
“บสัที
เราอบหนัเรื่อนี้มาเลยนะ ูี่ที็ไม่เบื่อ”
แบฮยอนลุไปเอาแผ่นหนัออาเรื่อ
และพูถึหนัที่เพิู่บไปไม่หยุ ผมมอแบฮยอนแบบนั้น นร่าเล็หันมามอผม ผมเบนสายาไปมอที่อื่นทันที
“านยอลว่าเรื่อนี้สนุมั้ย”
“อ่า
สนุรับ”
“แ่เราว่าานยอลไม่่อยสนใหนัเลย”
แบฮยอนอย่าับผิผมเลยรับ
“่าเถอะ
ี่โมแล้วเนี่ย?”
“เอ่อ
สอทุ่มรึ่รับ”
“ห้ะ
ึนานี้แล้วเหรอเนี่ย อโทษนะานยอลที่ให้ลับึ”
“ไม่เป็นไรรับ
เี๋ยวผม่อยๆ ับลับ”
“รู้สึผิั
ลไป้าล่าันเี๋ยวไปส่”
“รับ”
ผมลุึ้นาเียสีฟ้าลายาวอแบฮยอน
แล้วหยิบระเป๋าเป้อผมึ้นมาสะพายหลั เินามหลัแบฮยอนออมา
ไฟในบ้านเปิแล้วรับ และผมิว่าพ่อับแม่อแบฮยอนลับมาแล้วเ่นัน
“แม่!”
“ายริ
ใหม ไฟบ้าน็ไม่เปิ โรึ้นบ้านทำไ”
“โธ่
ยามหน้าหมู่บ้านเรา็มีนะแม่”
“ไว้ใไ้ที่ไหนัน”
ผมมอแบฮยอนพูุยับแม่นไม่ล้าั
ผมะไหว้แม่อแบฮยอนรับ เี๋ยวเาะหาว่าไม่มีมารยาท
เี๋ยวอีหน่อยมาอแ่านแล้วรอบรัวเาไม่ให้
“เอ่อ แม่รับ
นี่ านยอล เพื่อนผม”
“สวัสีรับ
ผมปาร์ านยอลรับ”
“สวัสี๊ะ แม่ะะถามพอีว่ารถใร
ะลับแล้วเหรอลู”
“รับ
ถึเวลาลับบ้านแล้วรับ”
“รีบไปไหนเรา
นอนที่นี่็ไ้ เสื้อผ้าแบฮยอน็มี ิน้าวหรือยั ิน้วยันไหม
แม่เพิ่ทำอาหารเสร็พอี มาสิมาทาน้วยัน่อน”
ุแม่อแบฮยอนรัวำพูออมาไม่หยุ
ผมหันไปมอแบฮยอน ึ่แบฮยอนหันมามอผมเหมือนัน ็ยัไหล่ให้ผม
สสัยุแม่อแบฮยอนะเป็นแบบนี้อยู่แล้วสินะ
“ผมเรใน่ะรับ
แล้ว็ผมยัไม่ไ้บอที่บ้าน้วยรับ”
“ายริ
รีบโทรไปบอทาบ้านเลย โทรออแล้วเี๋ยวแมุ่ยให้”
“ผมบอเอ็ไ้รับ
ไม่เป็นไร เี๋ยวผม็ลับแล้วรับ” ผมเริ่มทำอะไรไม่ถู ผมเรใริๆ นะรับ
“ไม่เื่อแม่หรอ”
ุแม่อแบฮยอนเริ่มทำเสียุ
ผมลัวรับ เลยหยิบโทรศัพท์มือถือเ่าๆ อผมเบอร์บ้านโทรออ
แล้วยื่นไปใหุ้แม่อแบฮยอนอย่าระมัระวั
“ใ้โทรศัพท์ทนีนะเรา”
ผมะถือว่าเป็นำมไ้ไหมรับ
“รับพอี
เี๋ยวแมุ่ยให้...สวัสี่ะ อนนี้านยอลอยู่บ้านเพื่อน่ะ ไม่่ะๆ
านยอลไม่ไ้ทำให้ลำบาเลย...” แล้วุแม่อแบฮยอน็เินไปไหนไม่รู้รับ
“อโทษนะานยอล
แม่เรา็เป็นแบบนี้แหละ”
“ไม่เป็นไรรับ
ท่านเป็นนใีรับ”
รอสัพัรนั้น
ุแม่อแบฮยอน็เินลับมาพร้อมยื่นโทรศัพท์ให้ผม
ผมำลัะถามออไปุแม่อผมว่าอย่าไรบ้า ุแม่อแบฮยอน็พูเสีย่อน
“านยอลนอนที่นี่แหละลูึแล้ว
พรุ่นี้็วันอาทิย์ไม่มีเรียนอยู่แล้ว ไม่้อเรใหรอนะ แบฮยอนไปเรียพ่อ ส่วนานยอลมา่วยแม่เรียมับ้าวันีว่า”
ุแม่อแบฮยอนพูรัวเหมือนเิม
แบฮยอน็รับฟัำสั่อย่าีเินไปห้อทำาน้าๆ เพื่อไปเรียุพ่อ
ผม็ัวลนิหน่อยถ้าเอหน้าุพ่ออแบฮยอนท่านะใีเหมือนุแม่หรือเปล่า ผมเินามเ้าไปในรัวเรียมาน้อนส้อมสำหรับมื้ออาหาร
เสร็พอีับุพ่ออแบฮยอนเินเ้ามา
“เอ่อ
สวัสีรับ ปาร์ านยอลรับ”
“สวัสี
ามสบายเลยนะ” ผมยิ้มให้ท่าน ท่านูเป็นนเียบๆ ่าาุแม่
“เอาล่ะ
ิน้าวันเถอะ ะไ้อาบน้ำนอนัน” ุแม่พู
พอทาน้าวเสร็เรียบร้อย
ผม็อาสา่วยล้าาน แุ่แม่บอไม่ให้่วย เพราะ ผมเป็นแและเป็นนที่รับปา(ับแม่อผม)ว่าะูแลอย่าี
ผม็เรใไรับ ่วยอะไรไ้บ้าเล็ๆ น้อยๆ ็ีว่านั่เยๆ
“านยอลไปอาบน้ำัน”
“รับ?!”
“ไม่้อใ
เราไม่ไ้ะอาบ้วยันสัหน่อย” ็แบฮยอนพูำวมนี่รับ ผม็ิลึเลย
“อ่อรับ”
ผมเินามแบฮยอนมาที่ห้อนอนแสนุ้นเย
สสัยผม้อผ้าห่มับผ้าปูเียสีฟ้าอ่อนลายาวมาเินไปรับ
ผมถึไ้สิทธิ์นอนมันในวันนี้
เอ๊ะ
หรือว่าไม่ไ้นอนบนเียรับ
“เสื้อผ้าัวให่ๆ
เรามีนะ แ่เราว่าานยอล็ใส่ไ้แหละ”
“ไ้หมรับ
ไม่เป็นไร” ผมรับเสื้อับาเาสั้นมารับ ็ไม่ไ้ัวเล็อะไรมา
สำหรับผมพอี “เราให้านยอลอาบน้ำ่อนแล้วัน”
“แบฮยอนอาบ่อน็ไ้นะรับ
ผมไม่รีบ”
“เรา็ไม่รีบ
านยอลไปอาบเลย เราเปิน้ำอุ่นนะ”
แบฮยอนมัมือัๆ
รับ แล้วะถามทำไมรับว่าใระอาบ่อนในอนแร ยัไ็เป็นผมอยู่ี
เาเินไปเปิน้ำอุ่นให้ผมรับ ผมเอ่ยอบุ่อนะเินเ้าห้อน้ำ
ผม็อาบปิรับ
สบู่ที่แบฮยอนใ้หอมี แ่ลิ่นิหวานไปหน่อย เหมาะับแบฮยอนรับ
ผมอาบน้ำนเสร็เรียบร้อย แปรฟันล้าหน้า แ่ปัหาอยู่ที่ว่า ผ้านหนูมีไหนรับ?
“แบฮยอนรับ!”
“อะไร?!”
เราะโนุยันรับ
เราไม่ไ้ทะเลาะัน
“ผมไม่มีผ้านหนูรับ!”
“เฮ้ย เราลืม!
แป๊ปๆ”
ผมรอแบฮยอนที่ประูสัพั
แบฮยอน็เาะประูเป็นสัา ผม่อยๆ เปิ และพยายามไม่ให้แบฮยอนเห็นผมเปลือย
อายสิรับ
“อะเอาไป”
“อบุรับ” ผมรับผ้านหนูสีาวสะอาผืนใหม่และ็รีบปิประูเลยรับ
ผมแ่ัวเสร็เรียบร้อย
เปิประูออมาแล้วบอว่าแบฮยอนอาบน้ำ่อไ้เลย
แ่แบฮยอนมัวแ่้มหน้าอยู่ับสมาร์ทโฟนอัวเอ ผมเินไปสะิอีน
แ่็ยัไม่เลิเล่นเสียที นผมแอบสสัยไม่ไ้เลยแอบส่อู
“ุยับใรอยู่เหรอรับ”
“?”
“เอ่อ
ผมไม่ไ้แอบูนะ แล้ว็อโทษรับ บาทีผม็ไม่้อรู้”
“ฮ่าๆ
ไม่ใ่เรื่อให่เสียหน่อย ุยับยอูน่ะ เราบอว่าานยอลมา้าบ้าน็โวยวายให่เลย”
“อ่อรับ
ุยอูเยมา้าแบบผมหรือเปล่ารับ”
“เยสิ
เราับยอูเป็นเพื่อนันมาั้แ่เ็แล้วล่ะ”
ผมพยัหน้าเ้าใ
“อาบน้ำเถอะรับ”
“อ่อ โอเๆ”
แบฮยอนวามือถืออัวเอล
แ่รีบมาเินไปนไม่ไ้ล็อหน้าอ ส่วนผม็ไม่ไ้ทำอะไรเสียมารยาท
เพียแ่สายาลับไปเห็น้อวามล่าสุอยอูเอ่าหารับ
ยอูเป็นนลีนะรับ
‘ถึานยอละไม่เหมือนผู้ายนอื่น
แ่านยอล็ผู้ายป่าววะ’
ใ่แล้วรับ
ยัไผม็ผู้ายเหมือนันรับ J
แล้วผม็มีมารยาทพอที่ไม่อ่าน้อวาม่อนหน้า
แล้วปิหน้าอให้ รอผมมีแอพพลิเั่นเมื่อไหร่ ผมะุยับแบฮยอนรับ แ่้อรอไป่อน
มันยัไม่ถึเวลานั้น
ริๆ
แล้วหนัสือที่แบฮยอน้อารอยู่ในเป้ผมรับ ผมหยิบิมือมาอยาอ่านอีรอบ แ่ยัไม่อยาให้แบฮยอนอนนี้
รอไปให้ที่ห้อเรียนในวันันทร์ ถ้าไม่มี้ออ้าไปหา ผม็ะถูับายิ่ว่าเิม
ผม็พอรู้รับว่าุยอูหวแบฮยอนน่าู
อ่า
ผมไปเอานิสัยแบบนี้มาาไหนันรับ...เฮุนแน่ๆ เลย
แบฮยอนอาบน้ำเสร็แล้วรับ
นานเป็นเวลาหนึ่ั่วโม อาบน้ำเหมือนผู้หิเลยรับ ผมเยรอพี่สาวอาบน้ำรับ
อย่าไ้มอผมแบบนั้น
“านยอล่วหรือยั”
“็นิหน่อยรับ”
ผมไม่มีอะไรทำเลยรับ มันเบื่อเลย่ว
“นอน่อนไ้เลยนะ”
“ให้ผมนอนไหนรับ”
“เียเรานั่นแหละ”
“แล้วแบฮยอนล่ะรับ”
“็นอนเียเราไ”
แบฮยอนเินไปาผ้านหนู “เราเป็นผู้ายทัู้่นะ ลัวอะไรเนี่ย ฮ่าๆ เอ๊ะ หรือานยอลไม่ใ่ผู้าย”
“ผมเป็นผู้ายสิรับ”
“ั้น็นอนไ้”
ถ้าแบฮยอนเห็น้อวามทีุ่ยอูส่มา
อาะไม่ไ้ิแบบนั้น็ไ้รับ อาะัวลึ้นมา็ไ้ แ่ผม็ไม่ไ้สนรับ
แบฮยอนบอนอนไ้ ผม็รีบล้มัวนอนทันที ลัวแบฮยอนลับำพู
แบฮยอนเินหยิบมือถือแล้วล้มลนอน้าๆ
ผมรับ นี่ไม่ไ้ิอะไรับผมเลยสินะรับ ถึไ้มั่นใว่าเรานอนเียเียวันไ้โยไม่รู้สึอะไร
ผมรู้สึรับหัวใผมเ้นแรเหมือนะทะลุออมาาอ ยิ่แอบมอแบฮยอน้าๆ แล้ว...น่ารั
“ให้ปิไฟเลยมั้ย ะห้าทุ่มแล้ว”
“แล้วแ่เลยรับ
แบฮยอนเล่นมือถืออยู่็อย่าเพิ่เลยรับ เี๋ยวสายาเสียเหมือนผม”
“ห่วเหมือนพ่อับแม่เราเลยเนอะ
ฮ่าๆ”
“ผมเป็นห่วนะรับ
แล้วแ่เลยรับ ผมนอนแล้ว”
“เฮ้ย
อนป่ะเนี่ย”
ผมะอนไ้ไล่ะรับ
ผมไม่มีสิทธิ์ แล้วผม็ไม่ไ้อบแบฮยอนและไม่ไ้อนริๆ
แ่พูปิเหมือนที่ปรามเฮุนในทุรั้ (แ่เบาว่าเท่านั้นเอ)
“านยอลลลลลล
ุยับเรา่อน”
“นอนไ้แล้วรับ”
“อ้าว
อนหรือไม่อนันแน่เนี่ย”
“ไม่ไ้อนรับ
นอนไ้แล้วรับ”
“ั้นเราลุไปปิไฟเอ”
แบฮยอนวิ่ไปปิไฟแล้วรีบวิ่มานอนห่มผ้าบนเีย
ผมหลับาลแ่็ยัไม่หลับ ผมำลัโนวามเียบลอบำ ผมอึอั เราวรบอ ‘
ฝันี’ หรือป่าว
“านยอล...หลับยั”
“...”
ผมไม่อบรับ เี๋ยวืนนี้ยาวไล
“นอนแล้วเหรอ
ทำไมหลับเร็วี้ เหาั”
ผมแอบยิ้ม
“...”
“ฝันีนะ” ใผมเ้นแรเลยรับ
ผม็วรบอฝันีแบฮยอนเหมือนัน แ่ผมแล้หลับไปแล้วนี่ ;
- ;
“ฝันีเ่นันรับ”
ยัไ็้อพูรับ
แบฮยอนหันวับมามอผมที่ลืมามอแบฮยอนเหมือนัน
แม้ะมืแ่็เห็นแววานั้นในวามมื
“แล้เราเหรอ”
“ผมเริ่ม่วแล้วรับ
แ่ันลืมบอฝันี”
“ฮ่าๆ โอเ
นอน็ไ้ เราไม่วนานยอลแล้ว”
“รับ
นอนไ้แล้วนะรับ”
“อื้ม”
Zzz
=====================
ีแล้ว ผมไม่นึปล้ำึ้นมา
(านยอลไม่ไ้ล่าว)
#ฟิมยพ
ความคิดเห็น