คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : NEVER GIVE UP ! : สาม - เจอกันบ่อยขึ้นนะครับ
สาม
ผมนั่รออย่าระวนระวายใ
นยอูและแบฮยอนเินเ้ามา เหมือนผมลืมหายใไปั่วะ ทำไมมาเร็วัเลย
ผม้มมอนาฬิา็แสเวลาสิบโมสิบห้านาที ผมนั่ินานไปเอหรอเหรอ
“หวัี”
“สวัสีรับ”
“สั่ไรมาื่มเหรอ?”
แบฮยอนถาม
ผมมอแ้วาเียวที่ผมสั่มา
มันหมแ้วแล้วรับ หมไปอนไหนไม่รู้ แ่ผมอิ่มน้ำมา ไม่สามารถสั่มาอีไ้
“าเียวปั่นรับ”
“อบเหมือนันเลย
สั่บ้าีว่า”
“เราเอาานมเย็นนะ”
ยอูพู
แบฮยอน็พยัหน้าแล้วเินไปสั่น้ำที่เาว์เอร์
เมื่อี้ผมใเ้นึัเลยรับ เมื่อไ้้อมูลาแบฮยอนว่าอบื่มน้ำอะไร
ผมะำแล้วไม่ลืมเ็าว่าแบฮยอนอบ ‘าเียวปั่น’
เหมือนับผม้วย
[ Kyungsoo’s
part ]
“อะแฮ่ม
เรามาเริ่มทำานเลยมั้ย” ยอูระแอมเมื่อานยอล้อเพื่อนอเามาเินไป
“รับ”
านยอลรีบหันหน้าลับมา
ผมำลัิว่าานยอลอาะอบเพื่อนอเา็ไ้ แ่ท่าทาอานยอลนั้น
ยาที่ะเาว่าอบหรือไม่ ็หน้านิ่แบบนี้ แล้ว็พูเพราะับทุนที่พู้วย
“เราลอเอารนี้มาใ้ไ้ไหมรับ...เอ่อ
ุยอู”
านยอลเรียผมแล้วโบมือรหน้า ผมิมาไปว่าานยอลหรือะอบแบฮยอน ผมไม่อยาเ็บเรื่อที่อาะไม่เิึ้นริมาิ
านยอล็ไม่ิเรื่อวามรัในอนนี้หรอ
็เห็นว่าั้ใเรียน อ่านหนัสืออยู่ในห้อ
ะออาห้อ็อนพัิน้าวับลับบ้านเท่านั้น ไม่เห็นสุสิับเพื่อนผู้หิ
แบฮยอนเอ็น่ารัใ่ว่าะน่าเลียที่ไหน
ทั้หิาย็เ้ามาุย้วยไม่าสาย แ่ที่แบฮยอนไม่มีแฟนสัที เพราะ ผมเอ
ทุนที่เ้ามาในีวิแบฮยอน้อผ่าน่านผมไปเสีย่อน
เพื่อนะมีแฟน็้อสนิทับเพื่อนแฟน้วยสิ
ริไหม?
[ End
Kyungsoo’s part ]
“เสร็สัทีโว้ย”
“ยอูอย่าเสียัสิ”
แบฮยอนเอ็เมื่อยอูเสียั
ผมเอ็วาปาาที่อยู่ในมือล
มอแผ่นระาษที่มีลายมืออผมับยอูที่แบ่ันทำำนวนห้าแผ่น้วยัน
ผมถอนหายใแล้ว็ยิ้มให้ยอู เพราะ ผม็ีใเหมือนันที่เสร็สัที
"านยอลเป็นนเ็บานไ้ไหม?"
“ไ้รับ”
“ีมา
ั้น็แยย้ายเลยนะ”
“อ่า...รับ”
ผมเสียายและแอบแลมอแบฮยอน
“แบฮยอนเบื่อแย่
โทษทีนานไปหน่อย เราไปันเลยไหม”
แบฮยอนพยัหน้า
“แล้วานยอลล่ะ
ไปไหน่อมั้ย?”
ผมส่ายหน้า “ลับบ้านรับ”
“ลับยัไ?”
“ผมเอารถมารับ”
“รถยน์หรอ?”
ผมส่ายหน้า “รถ
เอ่อ มอเอร์ไ์น่ะรับ”
“อ่อ ีแล้วๆ
ั้นันไปนะ”
“บายนะ านยอล
วันันทร์ห้ามลืมหนัสือนะ”
“รับ” ผมยิ้ม
ยอูมอผมและแบฮยอนสลับันไปมา ผมหัวเราะเล็น้อยและโบมือลาทั้สอ นเินออประูร้านไป ผมไม่รู้ว่าเาสอนะไปไหน แ่วันนี้รู้สึโี ไ้แบฮยอนมาเป็นำลัใในารทำานลอหลายั่วโม แม้ะมาเพื่อรอยอูทำานเสร็เท่านั้น
ผมเ็บเอสารทุอย่าลในแฟ้ม
เ็บอุปร์เรื่อเียน่าๆ ในระเป๋าเป้
เมื่อเ็บเสร็แล้ว็รวให้เรียบร้อยว่าไม่ไ้หลลืมอะไรไว้
็สะพายเป้แล้วเินออาร้านนมสออมาที่ลานอรถ
ผมเินไปที่รถบิ๊ไบท์ันโปรอผม (ผมไม่ไ้โหยอูับแบฮยอนนะรับ มันแล้วแ่เาะิว่ามอเอร์ไ์แบบไหน) ผมี่วบแล้วหยิบหมวันน็อใบสวยึ้นมาสวม แล้วถอยรถออมา สาร์ทเรื่อัระหึ่มแล้วเลื่อนออไปยัสถานที่หนึ่ ึ่ไม่ใ่บ้านอเาอย่าที่บอับยอูไป
.
.
.
“อ่าว านยอลไปไมาไเนี่ย”
“ผมี่รถมารับ”
“วนีนนะมึ”
ผมหัวเราะ
‘อู๋อี้ฟาน’
หรือ ‘ริส’ เาเป็นรุ่นพี่อผมรับ
เป็นลุรหัสอนนี้เรียนอยู่ปี2 มหาวิทยาลัย K ะวิศวรรมศาสร์ ผมสนิทับพี่ริสมาว่าพี่รหัสที่เป็นผู้หิ
ผมำื่อพี่เาไม่ไ้แล้วเพราะเอันรั้เียวอนเลือสายรหัส
“หิวน้ำมั้ย”
“หิวรับ”
“หาเอนะ
บริารัวเอว่ะ”
ผมหัวเราะเล็น้อย
พี่นนี้วนีนเสมอ้นเสมอปลายริๆ อนแรผมอยาะ่อยหน้าพี่ริสมารับ
พูาเหมือนไม่อบผม พูี่ประโย็วนหาเรื่อัๆ แ่พอุย้วยันมาึ้น
็รู้ว่ามันเป็นนิสัย และอบสิ่หนึ่เหมือนัน ือ รถไรับ
ทำให้ผมสนิทับพี่เาเพราะเรื่อรถ K
“ยัเหมือนเิมเลยนะ”
“รับ?”
“ไม่มีไร”
ผมมวิ้ว
แ่็ไม่ไ้เ็บำพูอนเป็นพี่มาิมา ผมเินไปเปิู้เย็นหยิบน้ำเปล่ามาเทใส่แ้วแล้วเินไปนั่รโฟา
“ทำัวเหมือนบ้านมึเลยเนอะ”
ผมยัไหล่
พี่ริสำลัยุ่อยู่ับารูแลลูรั
(รถบิ๊ไบท์ันโปร) ส่วนผม็นั่ื่มน้ำนหมแ้ว
แล้วเินเอาไปไว้ในิ์ล้าานแบบนั้น ไม่ล้าหรอรับ เพราะในิ์็มีานาม้อนส้อมเ็มไปหม
เผลอล้าทีอาไ้ล้าหมนั่น
“ะเ้ามหาลัยฯ
แล้วนี่”
“รับ”
“ไม่ทำัวเป็นเ็ีอ่านหนัสืออยู่บ้าน
? ”
“วันนี้ผมออมาทำานับเพื่อนรับ”
“อ่อ
ถ้าไม่ไ้มีธุระ็ะไม่แวะมาเลย่ะ”
ผมยิ้มมุมปาับท่าทาแ่อนอนเป็นพี่
ผมไม่ไ้พูอะไร่อ เินไปนั่โฟาัวเิมมอูพี่ริสทำอะไรบาอย่า
ผมนั่นิ่อยู่แบบนั้น เพราะ ไม่มีอะไรทำรับ นระทั่ผมมออบาสิ่บนโ๊ะระ
มันเป็นอพี่ริสและผม็เิวามิบ้าบิ่น
“พี่...ผมลอไ้มั้ย”
“อะไร?”
พี่ริสหยุสนใลูรัอัวเอ
แล้วหันมามอน้อาย ริสเลิิ้วึ้น้วยวามใเล็น้อย
่อนะยัไหล่แล้วบอับานยอล
“ลอิ”
“ไ้หรอรับ”
“อืม”
พี่ริสหันไปสนใรถอัวเอ่อ
สิ่ที่ผมอยาลอ ็ือ ‘บุหรี่’ ผมเยเห็นเพื่อน่าห้อแอบสูบในห้อน้ำอนทุนเ้าแถวเารพธาิ
ผมิว่าลิ่นมันเหม็นมา แ่็อสสัยไม่ไ้ว่าทำไมถึยัสูบัน
ผมหยิบบุหรี่ออาอมาหนึ่มวน
แล้วาบมันไว้ แ่สัมผัสรริมฝีปาผม็ไ้รสาิแปร่ๆ
ผมหยิบิปโป้อพี่ริสึ้นมาุ ผมมอปลายมวนที่ถูเผา้วยไฟ
เิวันออมาและลิ่นมันเหม็นอย่าที่ิไว้
“แ่ๆ”
ผมสำลั
“ฮ่าๆๆ
ใเย็น”
พี่ริสเลิสนใรถ
แล้วลุมานั่ที่โฟา้าผม ผม่อยๆ หายใเ้าออ นหายสำลั ผมมอบุหรี่ในมือ
“ี หรือ
ไม่ี ?” พี่ริสถาม
“ไม่ีเลยรับ”
ผมทำหน้าเหยเ
“ฮ่าๆ อนแรๆ
พี่็เป็นแบบแ ็แ่อยาลอเหมือนวัยรุ่นทั่วไป”
“แล้วพี่สูบ่อหรือเปล่า”
“พี่บี้มันลับพื้น”
พี่ริสหันมาสบาับผม พลาบบ่าผมเบาๆ “มันยัไม่ถึเวลาานยอล
เมื่อถึเวลาที่วรสูบ มึ็ะรู้เอว่าสูบไ้อนไหน”
“อนไหนรับ?”
“ะไปรู้เหรอวะ”
“อ้าว”
ผมเาหัว พี่ริสพู ๆ ใ่ไหมรับ
“ไปบ้วนปา
เี๋ยว็โนพ่อแม่่าหรอ ถ้าโนับไ้มาอย่าโบยมาที่พี่นะเว้ย”
“รับๆ”
ผมลุไปบ้วนปานมั่นใว่าไม่มีลิ่นอบุหรี่
ผมมเสื้อผ้าที่ผมใส่ แม้ะเหม็นิแ่็เพียเล็น้อย
ผมลัวเลยแอบใ้น้ำหอมอพี่ริส
“ผมลับ่อนนะรับ”
“เออ...ใ้น้ำหอมูใ่มั้ย”
“อโทษพี่”
“ยัไม่ไ้ว่าไรเลย
ะบอว่าลิ่นนี้สาวอบ ไปื้อมาใ้ิ เื่อพี่ๆ”
“ไม่เอารับ”
ผมทำหน้าไม่เื่อ ลิ่น็ไม่ใ่ว่าะหอม ิไปทาุนมาว่า
“เออเอัน
ลับีๆ นะมึ”
ผมบิเร่ไปามถนนว้า
นมาิไฟแรใล้เาร้า ผม้มมอนาฬิาที่้อมือ ห้าโมเย็นแล้วรับ
วันนี้เป็นวันเสาร์ ทำให้มีนออมาเินเที่ยวัน ไฟแเปลี่ยนเป็นไฟเียว
รถเลื่อนไป้าหน้าผม็่อยๆ เร่ไปาม้าถนน
ผมับผ่านป้ายรถเมย์ใล้ห้าสรรพสิน้า
ผมไม่ไ้าฝาไป หรือ เพ้อถึแบฮยอนมาไป เาำลัยืนรอรถอยู่ เาไม่ไ้เห็นผม
ผมี่ผ่านเลยมา็ไลพอสมวร หยุรถไม่ทันรับ
ผมวรี่รถวนไปรับแบฮยอนีไหมรับ
?
ผมไม่รู้ว่าวรไม่วร
แ่ผมเร่ออรถลับไปวนอีรั้ ไม่รู้ว่าทัน่อนรถเมย์ะมาหรือเปล่า ในใผมภาวนาให้รถอย่าเพิ่มาเลยเถอะ
ผมิว่าผมมาทัน่อนรถเมย์รับ
ผม่อยๆ ะลอรถ
และเปิไฟเลี้ยว้ายไปออยู่รหน้าแบฮยอนที่ยืนเสียบหูฟัอยู่้าฟุบาท
นผมอแบฮยอน็มอมาที่ผมแปลๆ ผมเปิหน้าาหมวันน็อึ้น
ผมยิ้มแ่แบฮยอนไม่เห็น
“แบฮยอน
ผมเอรับ านยอล”
“ห้ะ
านยอลหรอ มาไเนี่ย?” เาอึ้แล้วมอรถอผม
“ให้ไปส่บ้านไหมรับ”
“เอ่อ...”
“ิเร็วๆ
หน่อยนะรับ รถผมเสียั อนานนอื่นะรำา”
“เี๋ยวรถเมย์็ะมาแล้วละมั้”
“ไม่ให้ผมไปส่ใ่มั้ยรับ”
“เอ่อ...เรใน่ะ”
“โอเรับ”
ผมปิหน้าาหมวันน็อลและเรียมะเร่เรื่อออไป
“ – เี๋ยว!”
“รับ?”
“ป –
ไปส่เราบ้านหน่อย เอ่อ...ไม่อยารอนานหรอนะเี๋ยวแม่เราะว่า”
ผมหัวเราะ
แบฮยอนน่ารัมาเวลาทำหน้าเินอาย ผม็ไม่ไ้หวัว่าแบฮยอนะให้ผมไปส่ที่บ้านหรือไม่
แ่ผมว่าไม่เลวเลยรับ
ผมยื่นระเป๋าเป้อผมให้แบฮยอนสะพายหลัไว้
เาะไ้นั่สะว และบอให้แบฮยอนนั่ีๆ เาะผมแน่นๆ เพราะ
ผมะี่เร็วหน่อยามวามแรอรถที่ผมี่ แ่็พยายามี่้าที่สุเท่าที่ทำไ้
แบฮยอนพยัหน้าและเาะเสื้อผมแน่น ภายใ้หมวันน็อแบฮยอนไม่รู้ว่าผมเินมาแ่ไหน
แบฮยอนบอทาลับบ้านให้ผมลอทา
แม้ะเป็นนละทาับบ้านอผม ็ไม่เป็นไรรับ
ผมยินีให้แบฮยอนำเสื้อผมแน่นนยับแบบนี้
“เลี้ยวเ้าหมู่บ้านนี้เลยนะ”
ผมพยัหน้าแล้วเลี้ยวไปามำสั่อแบฮยอน
“บ้านหลัไหนรับ?”
“อยสออะ” ผม่อยๆ
เลี้ยว “้าหน้าๆ รั้วสีำ”
“รับ”
ผมอที่หน้าบ้านรั้วสีำ
แบฮยอนอยู่ในบ้านัสรร แม้บ้านทุบ้านโระเหมือนัน แ่บ้านอแบฮยอนน่าอยู่มาว่าบ้านหลัอื่น
(ในวามิอผมน่ะนะ) บ้านปลู้นไม้ ห้าเียวอุ่ม
“่อยๆ
ลนะรับ”
“ฮึบ! โอเ” แบฮยอนืนระเป๋าเป้ให้ผมสะพาย่อ “เ้าบ้านเรา่อนมั้ย?”
“เอ่อ...มีใรอยู่บ้านไหมรับ?”
อย่ามอผม้วยสายาแบบนั้นสิ ไม่ไ้ิอะไรริๆ รับ
“ไม่มีหรอ
พ่อับแม่เลิานึ”
“แบฮยอนอยาให้อยู่เป็นเพื่อนไหมรับ”
“านยอลรีบลับบ้านมั้ยล่ะ”
ผมเริ่มเิน
อยู่บ้านันสอน แม้เราเพิ่รู้ััน แบฮยอนอาไม่ไ้ิ แ่ผมิ! ผมอบแบฮยอนไรับ หัวใผมะทำานหนัมา็วันนี้แน่
“อื้ม” แบฮยอน้มหน้าุ
ผมยิ้มว้าทั้ๆ ที่ใส่หมวันน็ออยู่ ปวแ้มไปหมแล้วรับ
“ไว้ใผมเหรอรับ
ผมอาะโมยอบ้านุ็ไ้ใระไปรู้รับ”
“เราเื่อใานยอลไ
อย่าพูมานะ อรถ้าในแล้ว็เ้ามาในบ้านเราีๆ”
แบฮยอนู่ผมไ้น่ารัมาเลยรับ
J
“รับๆ”
ผม็อยาเ้าไปสำรวบ้านแบฮยอนเหมือนันรับ
ผมสัาะไม่ทำอะไรแบฮยอนเ็ารับ ผมะห้ามใัวเอไว้ (แ่ถ้าน่ารัเอ็ไม่แน่รับ
: านยอลไม่ไ้ล่าว)
“ถอรอเท้าแล้วเ้ามาสัทีสิ”
“รับๆ”
(อนา) แฟนผมเอรับ
เป็นหมูุ และผม็เป็นนที่ลัวหมู้วยสิรับ K
==============================
แบฮยอนเอาผู้ายเ้าบ้าน่ะ !
เราะพยายามอัพเรื่อยๆ ่วปิยาวนี้
แ่ถ้าเปิเทอมแล้ว็ไม่แน่ ; - ;
อบุที่ิาม่ะ :)
#ฟิมยพ
ความคิดเห็น