คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : NEVER GIVE UP ! : สอง - โชคดี
สอ
ในที่สุเย็นวันนั้นผม็เหม่อเินามหลัแบฮยอน
นระทั่มารู้ัวอนอยู่ป้ายรถว่ามันนละทาับทาลับบ้านเลยรับ
ส่วนอินและเฮุน็ไม่เห็น ผมนึิว่าทำไมสอนไม่เรียผมเลย
ปล่อยให้ผมเินมาแบบนี้อย่าอย่าไร
“แบฮยอนไปเที่ยว้วยันมั้ย”
ไม่ใ่เสียผมหรอรับ
แ่เป็นเสียอเพื่อนผู้ายัวเล็เหมือนัน ส่วนผมเป็นแ่นแอบฟัเท่านั้น
ไม่ไ้มีเนาร้ายอะไร(หรอ)
“เสียาย
วันนี้เรา้อรีบลับบ้าน” ผมอบเสียเล็ๆ นี่ั
“อย่านั้นไว้วันลั็ไ้
ลับบ้านีๆ นะ บาย”
“บาย”
เพื่อนอแบฮยอนเินไปแล้ว
เหลือเพียแบฮยอนับผม มีสอนเท่านั้น (และนรอบ้าที่านยอลไม่ไ้นับ)
ผมยืนนิู่ปิิริยาอเาเียบๆ ผมำลัทำัวโริอยู่หรือเปล่านะ
แบบนี้มันถูมั้ย?
“รถมาแล้ว”
เสียอนรอบ้าัึ้น
ทุน่ารีบเินเ้าไปแออััน
สสัยลัวไม่ไ้ลับบ้าน ส่วนแบฮยอน็ึ้นสายนี้เหมือนัน
แ่แบฮยอนไม่ไ้เินแทรเ้าไปเหมือนนอื่น แบฮยอนเพียมอแล้ว็ถอนหายใเท่านั้น
ผมยัมอเาไปทุฝีเ้านระทั่เาไ้้าวเท้าเหยียบึ้นรถ
แบฮยอนทรัวไม่อยู่ทำให้เาหายหลั
แ่โีมีผู้ายอยู่้าหลั่วยแบฮยอนไว้ทัน
ส่วนผม...ทำท่าประหลาอยู่นเียวรป้ายเหมือนเิม
ผมหัวเราะให้ับัวเอ
ผมทำท่าเหมือนะรับแบฮยอนไ้ แ่เปล่าเลย ผมไม่ไ้อยู่ใล้เาเลยสันิ
พอรถเลื่อนออไปนลับา ผม็เินลับไปยัทาเินที่เินผ่านมา
วันนี้ผมเินมาส่แบฮยอนลับบ้าน
แบบนี้นับไหมนะ
? J
เ้าวัน่อมา
เ้าวันนี้็เป็นเหมือนทุวัน
ื่นเ้ามาโรเรียน เรียนหนัสือ พัและิน้าว อนนี้็พัเที่ยรับ
โรอาหารอม.ปลายับม.้นแยนละโรอาหารัน แ่วันนี้อยาินโรอาหารม.้นรับ
้าวมันไ่ที่นี่อร่อยี
“เมื่อวานลับยัไวะ”
เฮุนถามทั้ที่ปาเี้ยวุ่ยๆ
“เินลับเหมือนทุวันไรับ”
“ไม่ๆ
ูหมายถึมึเินไปนละทา มึไปไหน ไปทำไม ไปับใร แล้วลับบ้านยัไ ?”
“ผม...” ไม่รู้ะเรียบเรียำพูอย่าไรี
“เฮุนมึเป็นพ่ออานยอลหรอ”
อินพู
“แหม่
็เป็นห่วไ นึว่าานยอลมันแอบไปมีแฟนไม่บอพวเรา”
“ถ้าานยอลมีแฟนแล้วมันเี่ยวไรับเราว่ะ”
“อินมึูเพื่อนเรา
ทึ่มแบบนีู้็ลัวะโนเาหลอเอา”
“านยอลมันลาว่ามึเถอะ”
“วุ้ย
แไป้าวมันไ่ไม่ใส่หนัอ่ะ”
ผมหัวเราะ
ีแล้วที่อินพูัึ้นมาเสีย่อน ทำให้อนนี้เฮุนลืมประโยที่ถามผมไปเลย
ผม็ไม่อยาะบอทั้สอนให้รู้อนนี้้วย ผมยัอยู่ในโหมแอบอบฝ่ายเียวอยู่
(เินอยู่นเียวสัพั)
ผม้มหน้าิน้าวมันไ่่อนหมาน
เหลือเพียผัีอป้าเ้าอร้านแถมมาประับบนเนื้อไ่้ม หันไปมอสอน้าๆ
เฮุน็ินหมพอี อินำลััน้ำุปอย่าเอร็อร่อย
ู
“มึอร่อยเินไปแล้วไอ่ำ ฮ่าๆ”
ผมหัวเราะับท่าทาออิน
ทันในั้นผม็เห็นแบฮยอนำลั่อแถวื้อนมปัอยู่
ผมหยุสายามอที่แบฮยอนอีแล้ว มันเป็นไปอัโนมัิ น่อแถวยาวเหยีย่อยๆ
ลลเรื่อยๆ นถึแบฮยอน ผมสัเว่าแบฮยอนหยิบโรายาิรูปหมาน้อย
“านยอล!”
“หะ ห้ะ”
“นี่มึ ห้ะ
เป็นับเา้วยหรอ”
“ผม็นเหมือนันนะรับ”
“อ่าวหรอ ฮ่าๆ
เออๆ เอาานไปเ็บัน”
ผมพยัหน้า
“ว่าแ่มึอยาินโรายาิหรอ
เห็นมึ้อนานั้น”
“...มั้รับ”
“อ้าว
อยาแ็ิน เอ้ย อยาิน็แ เอ้ย ถูแล้ว”
“อยาิน็ื้อโว้ย
ไอ่วาย”
ผมเริ่มไม่แน่ใแล้วว่าฟิเรื่อนี้...ผมเป็นัวหลัหรือัวรอันแน่
“านยอล!”
ทำไมวันนี้มีแ่นเรียื่อผมหละ
“อ่าว ยอู”
“็เออสิ
ะมานัทำาน วันเสาร์นี้ว่ามั้ย”
ผมนิ่อย่ารุ่นิ
“ว่ารับ”
“สิบโม
ที่ร้านนมส ห้ามสาย แล้วเอัน”
ยัไม่ไ้ไ้อบล
ยอู็เินออห้อไปเร็วมา ผมเาหัวให้อย่า ๆ
็ไม่ไ้นึอย่าะสนใเรื่ออนอื่นเท่าไหร่
ผมลับมาั้ใเ็บอใส่ระเป๋านัเรียนเหมือนเิม
เลิเรียนแล้วรับ
เร็วไหมรับ
“านยอล!”
ผมไม่ไ้านอบเพียแ่รู้ว่าเป็นเฮุนนเิมมาเรียลับบ้าน
็รีบเ็บอใส่ระเป๋าให้เร็วว่าเิม
พอเสร็เรียบร้อยผม็สะพายระเป๋าและเินามหลัออไป ่อไป็เป็นอิน
เายัู่วๆ เหมือนเิม สสัยเพิ่ื่น
“ไปห้าัน”
เฮุนวน
“ไปทำไมรับ?”
“ไปหลีสาว”
“ไม่ไปรับ”
“ูล้อเล่น
็อยาินอาโออิไ เลยมาวนไปเป็นเพื่อน”
“ยาโยอิไหมสัม”
“็ไ้รับ”
“ว้าว
ไอ่านยอลอบล้วย”
ผมิว่า็ไม่ไ้แปลอะไร
ผม็นปิทั่วไปนะรับ อยาินอาหารี่ปุ่นอยู่เหมือนัน
(เพิ่ไ้เิน้นเือนมา) ห้าผม็ไปไม่บ่อย้วย อยาลอไปเินเล่นแ้เบื่อ
อยาเ้าร้านหนัสือไปื้อหนัสือีๆ ลับบ้านสัเล่ม
ในที่สุพวเรามาถึห้าสรรพสิน้าเรียบร้อยแล้วรับ
รถิมา และเราำลัเินไปร้านอาหารี่ปุ่นเป็นสถานที่แร
วามหิวไม่เยเ้าใรออใรริๆ รับ
“3 นรับ”
เฮุนเินนำหน้าแล้วบอพนัานอร้านเรียบร้อย
หน้าที่อผมือเินามหลัเื่อๆ และ็ะเป็นแบบนี้ไปลอบเรื่อรับ
ผมไม่อบพูับใรมา ผมไม่ไ้หยิ่้วย (ี้อาย็บอเาเถอะ)
เราไ้มานั่ที่ในสุเลยรับ
ผมนั่ับอินส่วนเฮุนนั่อยู่ฝั่ร้ามผม พนัานเินเ้ามายื่นรายานอาหารให้และเินออไป
พวเราสามนเลือไม่ถูเลยรับ เวลาหิวอาหารานไหน็ูหน้าินไปหมนั่นแหละ
พอเลือันไ้แล้วพนัาน็เินเ้ามารายารอาหาร
พวเราบอเมนูไปนพนัานพูทวนอีรั้และเินออไป
“พี่เฮุน!”
“ห้ะ?”
“ลู่หานเอ”
“อ่าว
มาับใรรับ?”
“มาับพี่ยอูและพี่แบฮยอนฮะ”
“ (o
- o)! ”
ผมนั่ัวแ็(าเิม็แ็อยู่แล้ว)ทันทีเมื่อไ้ยินื่ออแบฮยอน
สุท้ายทั้หน็มานั่โ๊ะเียวัน
ผู้ายหนที่แบ่ฝั่ในารนั่แล้วใรๆ ็่าินนาารออว่าฝ่ายไหนรุ
ฝ่ายไหนรับ
พวเราหน่าแนะนำัวแบบันเอ
ผมไม่ไ้แนะนำัวเอ เพราะ เฮุนิแนะนำัวผมให้ทุนรู้ั
เาัะเหมือนพ่ออผมมาึ้นทุวัน ผมมอและแบฮยอน็มอผม
รอยยิ้มน่ารัแบบนั้นมอบให้เป็นมารยาท ผมเ้าใี และผม็แ่้มหัวให้นิหน่อย
อนแรยอูเห็นผม็แปลใ
ว่าทำไมนแบบผมถึไ้มาบเฮุนับอินไ้ (เือบมีเรื่อ) ผม็แปลใเหมือนันที่ยอูเป็นเพื่อนับแบฮยอน้วยและลู่หานเอ็เป็นน้อ
ปี2
โยมีแบฮยอนเป็นพี่รหัส ผมำไ้ว่าน้อลู่หาน ือ
เียร์ลีเอร์ที่เฮุนามไปนั่เฝ้าเือบทุวันในสัปาห์รีาสี
“ฮุน ไหนมึบอไม่ริัไ”
“พูถึใร?”
“ลู่หานไ
หรือมึมีนุยอี”
“เฮ้ย
ูุยับใรุยทีละน”
“อแหล”
“ูไม่ล้าีบหรอ
น่ารัเิน...เอาไปเอามาู็มีไลน์น้อเาเยเลย”
“น้อเาแอมาหรอว่ะ”
“เออ”
“ไม่เบาทัู้่”
ผมนั่ฟัอินและเฮุนพูัน้วยท่าทีุบิบ
เป็นุบิบที่ัพอวร ผมมอลู่หานที่ยิ้มแ้มปริ้อเฮุนแบบนั้น
ผมว่าเฮุนไม่้อเสียแรีบเลย็ไ้ ผมเหลือบมอแบฮยอนนิหน่อย
เาำลัพูุยับยอู
ผมประหม่า ทั้ที่ไม่ไ้พู้วยันเลยสัำ ผมบีบมือัวเอเล่นแบบนั้น นอาหารทยอยมาเสิร์ฟนรบ แล้วทุน็้มหน้า้มาินอาหารานอแ่ละนไป สรุปแล้ว ผมไม่ไุ้ยับแบฮยอนเลย พอินเสร็ ็่ายเินอใรอมัน และบอลาันรนั้นไป
“ูว่าะลับละ
อบใมาที่มาินอาโออิเป็นเพื่อน” เฮุนพูึ้นทันทีเมื่อออาร้านอาหาร
“ไอ่นี่
ูบอว่ายาโยอิ” อิน็โบหัวเฮุนไปทีรับ
“ล้อเล่นไหมหละ”
ผมหัวเราะ
“แล้วอินะลับเลยไหมรับ?”
ผมหันไปถามอิน
“็ว่าะลับเลยเหมือนัน
มึอะ?”
“ผมะไปร้านหนัสือ่อนรับ”
“เ็เรียนเสมอ้นเสมอปลายเลยนะรับุานยอล”
“เฮุนไม่ลอเ้าร้านหนัสือบ้ารับ
ะไ้เป็นเ็เรียนเหมือนผม”
“แหม่
พูอย่านี้ละยาว แมู่ยัไม่บัับูอ่านหนัสือเลยนะ”
“ผมแ่แนะนำรับ”
หลัานั้นเฮุน็เป็นฝ่ายยอมถอย
ไม่โ้เถียลับ อิน็ไ้แ่หัวเราะ (ลัวานยอล่าเหมือนัน)
หลัานั้นทั้สอ็อัวลับบ้านเลย ไ้ยินแว่วๆ ว่าะีอทอะไรสัอย่า
เรื่ออเาเถอะรับ ผมอยาเ้าร้านหนัสือะแย่
ผมไม่ไ้แ่เรียนนานั้นนะรับ
ผมแ่อ่านพอที่้อนำไปใ้และมีประโยน์่อัวผมเท่านั้น ถ้าไม่ใ่ว่าออ้อสอบ
ผม็ไม่อ่านเหมือนันนั่นแหละ เพราะ ผม็มีอารม์ี้เีย
แ่ไม่มาเท่าุอินและเฮุนหรอรับ ผมไม่ไ้ว่าพวเาสอน้วย ผมพูวามริ
“อ่าว
านยอลใ่มั้ย?”
“ ุแบฮยอน”
บัเอิัรับ
“เฮ้ย ไม่้อเรียุ
เรียแบฮยอนเยๆ สิ”
หรือว่าเป็นพรหมลิิ
“บ แบฮยอน”
ผมเพ้อเ้ออะไรอยู่
._. ///
“นั่นแหละ
ว่าแ่านยอลสนใหนัสือเล่มไหนหรอ”
“ผมยัไม่ไู้เลยรับ
ว่าะมาูหนัสือออใหม่”
“อ๋อ ีั
านยอลอบอ่านหนัสือมาสินะ”
“็ไม่นานั้นหรอรับ
็เอาไว้อ่านอนว่าๆ รับ”
“เหมือนันเลย
านยอลพูเพราะั พู ‘รับ’ ับทุนเลยใ่มั้ย?”
“รับ” ._.
“อย่านั้นเราไม่วนานยอลแล้วีว่า”
“ไม่วนเลยรับ!”
ผมพูัไปหน่อย
แบฮยอนทำหน้าใเล็น้อย – ็ผมหมายถึแบบที่พูริๆ แบฮยอนไม่ไ้วนอะไรเลย
ผมอยาุยับนที่อบเยอะๆ
“านยอลใีั
ริๆ เรามาหาหนัสือเล่มหนึ่ แ่หมแล้ว”
“เรื่ออะไรหรอรับ
?”
ผมยืนุยับแบฮยอนรั้นวาหนัสือ่อน้านานพอสมวร
แบฮยอนบอื่อหนัสือเล่มที่้อารให้ผมฟั บัเอิว่าผมื้อเล่มนั้นมาแล้วรับ สัปาห์ที่ผ่านมาอำลัลพอี
ผม็เลยบอให้เายืมอผมไปอ่าน่อนีไหม แบฮยอนลว่าะยืม
ผมยิ้ม เพราะ แบฮยอนน่ารัเวลายิ้ม
.
.
.
วันนี้โี
ไุ้ยับแบฮยอนรั้แร
“านยอล!”
และผม็อบปาแๆ
พูื่อผม้วย
“านยอล!”
“ – รับ?”
“ยืนเหม่ออะไรเนี่ย”
“อ๋อ
อโทษรับ เมื่อี้ว่าอะไรนะรับ?”
“เราบอว่า
เราลับบ้าน่อนนะ”
“ให้ผมไปส่ไหมรับ?”
“เฮ้ย
ไม่้อๆ เราลับเอไ้ านยอล็ลับไ้แล้วนะ”
อ่า...แบฮยอนเป็นห่วผม้วย
“รับ
ผมะลับแล้วรับ”
“แล้วเอันวันันทร์
อย่าลืมหนัสือนะ”
“ไ้รับ”
“บาย”
ผมโบมือบ๊ายบายโยไม่ไ้พู
’บาย’ ออไป ผมรู้ยัไเรา็้อเอันอีอยู่ี หลัานี้ผมะพยายามเ้าไปสร้าวามทรำให้แบฮยอนมาึ้น
เหมือนที่แบฮยอน็สร้าวามรู้สึให้ผมเหมือนัน าเมื่อ่อนอาะเยเอันแ่เราไม่รู้ััน
ผมะปราไปให้แบฮยอนเห็นทุที่เลย (ูน่าลัวเหมือนผี)
/ / /
วันเสาร์
เวลาเ้าโมรึ่
ผมมานั่รอยอูในร้านนมส
ผมสั่าเียวปั่นรอเวลา ผม้มมอนาฬิาเหลือเวลาอีรึ่ั่วโม
แล้วพนัาน็มาเสิร์ฟาเียวปั่นให้ผม
รืน (โทรศัพท์สั่น)
‘ุยอู’
ผมรับ
“รับ
านยอลพูรับ”
((านยอลถึหรือยั?))
“ถึแล้วรับ”
((บอห้ามไปสาย็ไปเผื่อเวลาเลยสินะ
ันำลัไป พอีรถิ))
ที่แท้็เรื่อแ่นี้เอ
ผมนั่รอไ้เรื่อยๆ รับ ผมมีหนัสือเล่มใหม่ ื้อเมื่อวัน่อนที่ร้านหนัสือับแบฮยอนมาอ่าน่าเวลาเล่นแล้วรับ
“ไม่เป็นไรรับ
ผมรอไ้”
((อ่อ
แล้ว็มีเพื่อนันไปอีนนะ แบฮยอนน่ะ รู้ัันแล้วใ่มั้ย))
“ – รับ”
((เออ
แ่นี้นะ))
...
แบฮยอนะมา้วย!
ผมประหม่าัรับ!
(O-O)
(หน้านิ่สไล์)
======================================
านยอลโีเอแบฮยอนเรื่อยๆ
มันเป็นพรหมลิิ
มีเราเป็นามเทพเอ 555
#ฟิมยพ
ความคิดเห็น