Of Cuase เธอคือหัวใจของฉัน

ข้อมูลเบื้องต้น

นักเรียนใหม่ที่เย็นชายิ่งกว่าน้ำเเข็งขั้วโลก ใครจะไปรู้ว่าเค้านั้นอ่อนโยนขนาดไหน...ฉันรู้สึกว่าฉันรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนนั้น ซึ่งทำให้ฉัน..มีความรู้สึกดีๆต่อเค้า

เนื้อเรื่อง

เมื่อคืนหนังมันมากอ้ะะ ได้ดูป้ะ นางเอกนี่ตบกับนางร้ายมันอ้ะ เเล้วก็.." 
"นักเรียนนั่งที่!"
ครูประจำชั้นสวมเเว่นหนาเตอะ เปิดประตูเข้ามาพร้อมตะโกนเสียงดังลั่น ทำให้นักเรียนในชั้นรีบวิ่งกลับที่นั่งของตนเองอย่างรวดเร็ว
"วันนี้มีนักเรียนพิเศษเข้ามาเรียนกลางเทอม เข้ามาสิ"
ครืด~
เสียงประตูเปิดออกพร้อมกับ..
"เเกๆๆๆๆ หล่ออ้ะะะ"
"เห้ย ของฉันอย่ายุ่งนะ"
"ใครของเเก ของฉันนนนนนน"
"เงียบ!!!"
ครูประจำชั้นต้องถึงกับตะโกนออกมา เนื่องจากอะไรน่ะเหรอ? ก็เพราะนักเรียนพิเศษนี่หล่อเข้าขั้นใช้ได้เลยน่ะสิ ผมสีดำผสมน้ำตาลเเอลม่อนหน่อยๆ ตาสีฟ้าที่ดูน่าค้นหาเเละเย็นชายิ่งกว่าน้ำเเข็งขั้วโลกเหนือนั้น ช่างน่ากลัวจริงๆ
"สวัสดีครับ ชื่อเซลฟี่ ยินดีที่ได้รูจักนะครับ"
"คร้าาาาาาาาาา>/////////////////////<"
ผู้หญิงในห้องตายเรียบร้อยไปตามระเบียบ -*-
"เอาล่ะ ไปหาที่นั่งซะ จะได้เริ่มเรียน"
เซลฟี่ เดินไปเรื่อยจนมาหยุดที่นั่งข้างๆนักเรียนหญิงคนหนึ่ง ซึ่งก็คือ...
"หวัดดี เซลฟี่ ฉันชื่อฮันนี่ ยินดีที่ได้เป็นเพื่อนกันน้าาาาาาาาา"
ในที่สุด ฉันก็ได้พากษ์ เย่ๆ ฉันเริ่มยิ้มทักทายนักเรียนใหม่ผู้ทำให้ผู้หญิงในห้องส่งสายตาอิจฉาริษยามาให้ ฉันคงทำผิดมากสินะ-*-
"นั่งสิ"
นายเซลก้า(?)วางกระเป๋าลงตรงเก้าอี้เเละนั่งลงโดยไม่หันมามองหน้าฉันเเม้เเต่ปลายหู เห้ยย
"นี่นาย ไม่คิดจะทักทาย หรือยิ้มให้หน่อยรึไง"
"..."
"นี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
"ฮันนี่ หาเรื่องนักเรียนใหม่เเต่เช้าเลยนะ! เงียบเเล้วฟังครูนี่จะสอบสัปดาห์หน้าเเล้วนะ"
นายทำให้ฉันโดนดุอ้ะะะ
"ค่ะ"
ออด~อ้อด
เมื่อเสียงเลิกเรียนวิชาสุดท้ายดังขึ้นทุกคนก็รีบวิ่งออกจากห้องกลับบ้านทันที บางกลุ่มก็ไปซื้อของนู่นนี่นั่นกับเพื่อน
"ฉันไปก่อนนะ บ้ายบายจ้ะ"
"บ้ายบาย~~"
ฉันรีบวิ่งไปที่ชั้นสูงสุดของโรงเรียน ใช่เเล้วมันคือ 'ดาดฟ้า' ของโรงเรียนนั่นเองนั่นเอง 
"เจ้าเหมียวว อยู่ไหนเอ่ยยย เมี๊ยวๆๆ"
ที่ฉันขึ้นมาบนดาดฟ้านี่ทุกวันก็เพราะฉันต้องขึ้นมาให้อาหารน้องเเมวหลงทางตัวนึงที่บังเอิญไปเจอน่ะสิ เเละมันก็เป็นเเมวที่นาสงสารพอตัว เลยต้องมาให้อาหารทุกเย็นนี่เเหละ
"เมี๊ยว เมี๊ยว"
"มาเเล้ว มานี่ๆอาหารวันนี้เป็นปลาทูของโปรดเเกเลยนะ วันนี้ฉันน่ะนะ.."
เเอ๊ดด 
"เห้ย!เธอ/นาย มาได้ไงเนี่ย???"
อยู่ดีๆอีตาเซลก้า ก็มาปรากฏพร้อมกันนมจืดกล่องนึง เอ๊ะ..นมเหรอ?
"เหๆๆๆ อย่าบอกนะ ว่านายเอานมมาให้น้องเเมวน่ะ"
ฉันส่งสายตาเยาะนายหัวเเอลม่อน เเล้วก็เห็นเเก้มของนายนั่นขึ้นสีมานิดหน่อย..น่ารักเเหะ เห้ยๆๆ คิดไรเนี้ยยพอๆ
"นี่ หน้าเเดงเชียว เขินเหรอยะ?5555"
"คะ..ใครหน้าเเดง อย่ามาพูดมั่วซั่ว ฉันเอานมมากินเองต่างหากล่ะ"
"เหรอยะ เเหม..ไม่เห็นต้องอายเลย มานี่สิน้องเเมวอยากกินนมเเล้ว"
ฉันเรียกหมอนั่นเเล้วตบมือลงพื้นข้างๆตัวเอง หมอนั่นนิ่งไปสักพักแล้วก็ค่อยๆเดินมานั่งข้างๆฉัน
"นายรู้ได้ยังไง ว่ามีเเมวอยู่ที่นี่น่ะ?"
"..."
"นี่นาย เป็นคุณชายเย็นชารึไงห๊ะ? ถามไรไม่ตอบซักอย่าง ตั้งเเต่ในห้องเเล้วนะ"
"ฉันไม่ตอบในสิ่งที่ไม่จำเป็น"
อ้ากกกกกกกกกกกก อีตาบ้านี่มันกวนประสาทจริงๆ คิดว่าหล่อเเล้วทำอะไรก็ได้เหรอ หึหึ รู้จักฮันนี่คนนี้น้อยไปแล้ว..
"5555 นี่ทะ..ทำอะไรของ..เธอเนี้ยย 555 หยุด..นะ..555555"
เรียบร้อย! สมน้ำหน้า บ้าจี้เข้าขั้นใช้ได้เลยนี่555 สะใจโว้ยย
"ถ้านายไม่ตอบฉัน ฉันจะจั๊กจี้นายไปจนเหงือกนายเเห้งเลย"
"เธอ นี่มะ..55555 โอเคๆ ฉันบอกเเล้วๆๆ"
ฉันเลยตัดสินใจหยุดเอานิ้วจี้ที่เอวของคุณชายเซลก้านี่
"เมื่อเช้าฉันได้ยินเสียงเเมวจากดาดฟ้านี้ เเล้วก็เห็นหางของมันโผล่ออกมาจากท่อ เลยขึ้นมาช่วยเเล้วก็เลยกะจะเอานมมาให้เฉยๆ"
"หะ น้องเเมวติดอยู่ในท่อเหรอ น้องเเมวววว ขอโทษที่ปล่อยให้ติดท่อนะะ"
*เซลฟี่*
"ยัยฮันเน่า(ให้ตายเถอะ-*-) คุยกับเเมวอย่างกับว่ามันฟังรู้เรื่อง ยอมรับเลยตอนที่ยัยนั่นยิ้มมาให้เเล้วชวนผมไปนั่งข้าง ใจผมกระตุกเหมือนโดนไฟช็อต มันคืออะไรผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผู้หญิงเป็นพันๆยิ้มให้ผม เเต่มันไม่เหมือนเวลายัยนี่ยิ้มให้เลย..
"เซลก้า"
"..."
"นี่! นายไม่ตอบอีกเเล้วนะ"
"หะ นี่เธอเรียกฉันเหรอ ฉันชื่อเซลฟี่ ไม่ใช่เซลก้าเว่ยยย"
"55555 นายเวลาพูดอะไรเยอะค่อยดูเป็นผู้เป็นคนหน่อยนะ"
เออว่ะ ปกติอารมณ์ผมไม่ขึ้นอย่างนี้นะ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย
"ฉันตัดสินใจละ ฉันฮั่นนี่คนนี้จะเป็นคนเปลี่ยนนายเอง มาเป็นเพื่อนกันนะ^^"
"อะไรนะ???"
"เพื่อนไง เร็วสิเมื่อยเเขนเเล้ววว"
ผมมองที่มือของยัยนี่เเล้วรู้สึกว่าปากของผมมันกระตุกขึ้นมานิดหน่อย ผมตัดสินใจละ..
"เห้ยย เมื่อตะกี้นายยิ้มนี่ หล่อชะมัด"
"หะ?"
"หะ..เห้ยๆๆ ไม่ใช่นะ ฉะ..ฉันเเค่พูดไปงั้นเเหละ"
หน้ายัยฮันเน่าขึ้นสีชมพูมานิดหน่อย น่ารักเเหะ.. 
"ยินดีที่ได้รู้จัก ยัยฮันเน่า"
ผมตัดสินใจยื่นมือไปจับกับมือยัยนั่น
"หะะะ เรียกฉันว่าอะไรนะ"
"ฮันเน่าไงๆๆ 5555"
"นายหัวเราะ??"
"อืม..ฉันตัดสินใจเเล้ว เธอจะเป็นคนที่ฉันยอมคุยด้วยอย่างนี้ 'เเค่คนเดียว' เท่านั้น"
*ฮันนี่*
ตึกตัก ตึกตัก
อะไรกันเนี่ย ทำไม..หัวใจถึงเต้นเเรงกับคำว่า 'เเค่คนเดียว' ของหมอนั่นกันนะ
"เป็นอะไรไป ยัยฮันเน่า?"
"เดี๋ยวนะ นายเรียกฉันว่าอะไรนะ"
"ฮันเน่าไง 55555"
"ตายซะเถอะ ย้ากกกกกกกกกกกกกก"
ถ้าใครได้รู้จักหมอนี่ หรือคุยกับเค้าเหมือนที่ฉันคุยล่ะก็อาจจะ..ตกหลุมรักเค้าได้เลยนะ 
หลายวันต่อมา~
หลังจากวันนั้นบนดาดฟ้าหลังเลิกเรียกฉันจะเจอกับเซลฟี่ตอนเย็นที่ดาดฟ้าทุกวัน ใช่เเล้วฉันยอมเรียกชื่อเค้าให้ถูกเเล้วเเลกกับให้เค้าเรียกชื่อฉันให้ถูก ตั้งเเต่วันนั้นเรากลายเป็นเพื่อนสนิทกัน ถึงจะดูเย็นชาเเต่เค้าดูเเลฉันเสมอ 
"อ้าว มาเเล้วเหรอ"
"อื้ม"
"มานี่สิ น้องเเมวของเธอร้องไม่หยุดเลยสงสัยคงหิว"
"เเหม เดี๋ยวนี้ยอมเรียกว่าน้องเเมวเเล้วเหรอ"
"ฉันเรียกไม่ได้รึไง"
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่"
เค้าจะไม่คุยกับฉันเลยในห้องถ้าไม่จำเป็น เเต่บนดาดฟ้าเค้ากลายเป็นคนละคนเลยหล่ะ เเละขอบอก...ตอนนี้ความรู้สึกของฉันที่มีกับเค้ามันเริ่มเปลี่ยนไปแล้ว เพราะเค้าถึงจะเย็นชาเเต่ก็ดูแลฉันเสมอบางครั้งฉันลืมเอาหนังสือมาเค้าก็ให้ยืม เเละตอนนั้นฉันไม่สบายก็คอยถามว่าเป็นไงบ้าง หรือเพราะฉันเป็นเพื่อนคนเดียวของเค้ากันนะ555
"นี่ นายมีคนที่ชอบรึยังเหรอ?"
"ไม่นะ ทำไมเหรอเธอชอบฉันรึไง"
"บ้ะ..บ้า ฉันจะชอบนายได้ยั'ไงเล่า"
"นั่นสินะ ฉันก็พูดออกไปได้เนอะ 555"
อ๊า..ยังไม่ได้ชอบใครเหรอ..
"นี่ พรุ่งนี้วันเสาร์ไปเที่ยวกันมั้ย?"
"เอ๊ะ?"
"ก็..วันจันทร์ต้องส่งงานศิลปะ อุปกรณ์ฉันยังไม่ครบเลย เธออยากไปด้วยกันมั้ยล่ะ"
"อ้อ อื้มๆอยากไปสิ ฉันก็ยังมีไม่ครบเหมือนกัน"
"งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ บาย"
"อื้ม"
พรุ่งนี้จะได้ไปเที่ยวกับเซลเหรอ...จะเเต่งตัวยังไงดีเนี่ย!?
วันต่อมา
อ้ากกกกกกกกกกก ตื่นสายจนได้ๆๆๆ เลยมาตั้ง30นาทีจะโกรธมั้ยนะ ไม่น่าเเต่งตัวนานเลย ฮืออTOT
อ๊ะ นั่นไงเซลฟี่
"เซลๆๆๆ รอนานมะ.."
ฉันต้องหยุดเมื่อเห็นว่าข้างๆเซลฟี่มีผู้หญิงหน้าตาน่ารักอยู่คนนึง
"โอ๊ะ เธอเป็นใครน่ะ" ผู้หญิงคนนั้นถามทันทีเมื่อเห็นฉันตะโกนเรียกเซลฟี่
"เพื่อนเค้านะค่ะ" ฉันพูดพร้อมกับชี้ไปที่เซลฟี่
"อ้าวเหรอ งั้น..ฉันขอเดินเข้าไปเที่ยวกับพวกเธอได้มั้ยจ้ะ"
ผู้หญิงคนนั้นถามขึ้น ฉันควรตอบว่าอะไรดี...
"เเล้วเเต่เซลเถอะค่ะ"
"เค้าชื่อเซลเหรอ"
"เซลฟี่ค่ะ"
"ช่างเถอะ ตั้งเเต่มาคุยด้วยไม่ตอบสักคำ"
ไม่เเปลกใจที่ได้ยินอย่างนั้น เพราะบางครั้งเพื่อนในห้องหมอนี่เเทบไม่ตอบด้วยซ้ำนับประสาอะไรกับคนพึ่งเจอ
"ฉันขอเดินไปด้วยละกันนะ ไปกันเถอะๆๆ"
ผู้หญิงคนนี้อะไรกันเนี่ย หน้า..ชะมัด
"เซลจ๋าาา อันนี้สวยจังเลยเนอะ"
"..."
"เซลนี่เย็นชาจังนะ ไม่เป็นไรฉันชอบ อิอิ"
เซลฟี่กับป้า(ความหมั่นไส้ส่วนตัว-*-)คนนั้นเดินไปด้วยกัน บอกเลยตอนนี้ฉันมีความรู้สึกที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ยังไงน่ะเหรอ...เหมือนหัวใจมันมีอะไรสักอย่างมาเเทงเเบบไม่หยุดยั้งเลยน่ะสิ
"ขอโทษนะครับ"
"คะ?"
อยู่ดีก็มีผู้ชายคนนึงเข้ามาทักฉันเฉยเลย
"มาคนเดียวเหรอครับ"
"อ้อป่าวค่ะ มากับเพื่อนน่ะค่ะ^^"
"ใช่คนที่เดินไปกับผู้หญิงคนนั้นรึป่าวครับ"
เเล้วผู้ชายคนนั้นก็ชี้ไปที่ยัยป้าคนนั้น
"เอ่อ...ค่ะ"
"ไหนๆเพื่อนคุณก็อยู่กับเเฟนเเล้ว ผมขอเดินไปกับคุณได้มั้ยครับ"
"คะ?"
ผู้ชายคนนี้หมายความว่าไงกันนะ มีคนมาจีบฉันเหรอ!?
"ทำไมทำหน้าตาเเบบนั้นล่ะครับ คือผมเเค่เห็นคนน่ารักอย่างคุณเดินคนเดียวเลยอยากมาเดินเป็นเพื่อนน่ะครับ"
เดินคนเดียวงั้นเหรอ..นั่นสินะตั้งเเต่มาฉันก็เดินตามสองคนนั้นตลอด เอาวะ!
"ก็ได้ค่ะ"
"จริงเหรอครับ งั้นไปกันเถอะครับ"
"ค่ะ"
*เซลฟี่*
ผมเดินมากับยัยป้า(นัดกันมาใช่มะ?)ที่ไหนไม่รู้ เเต่เพราะผมไม่ได้สนใจเลยเดินต่อไป เเต่พอผมหันไปดูยัยฮันนี่อีกครั้งผมกลับพบว่าเธอเดินอยู่กับใครก็ไม่รู้ อะไรกัน!
"อ๊ะ หยุดทำไมเหรอ?"
"ป่าว ไปกันเถอะ"
"กรี๊ดด เมื่อตะกี๊พูดออกมาเเล้ว เสียงหล่อจังเลย>///<"
งงกันเหรอครับ? ผมก็งงครับ ผมรูสึกหงุดหงิด หงุดหงิดมากๆๆๆๆ ผมไม่รู้เหมือนกันครับว่าทำไม เเต่พอเห็นยัยนั่นอยู่กับผู้ชายอื่นมัน..เจ็บ
"เธอหิว?"
"โอ๊ะ จะถามว่าฉันหิวรึป่าวเหรอ?"
ผมพยักหน้า
"หิวสิ หิวมว๊ากกกกกก"
เมื่อเธอตอบอย่างนั้นผมเลยลากเธอไปที่ศูนย์อาหารทันที
"โอ๊ะ ตายเเล้ว ฉันควงเพื่อนเธอแปปเดียว เธอได้คนควงใหม่เเล้วเหรอ"
"ป่าวนะคะ เค้าเเค่มาขอเดินด้วยเฉยๆ"
"งั้นก็เดินกันจนจบวันนี้เลยนะ ฉนจะได้ควงเพื่อนเธอทั้งวันเลย ฮิฮิ"
หงุดหงิดครับ..ขอเดินด้วยเหรอ หึหึ
"ขอเดินด้วยเหรอ เเล้วก็ยอมให้เดินด้วยง่ายๆน่ะนะ ใจง่ายดีนะ"
ยัยนั่นมองหน้าผมเเละเงียบไปเเล้วค่อยๆพูด
"นาย..บอกว่าฉัน..จะ..ใจ..ง่าย งั้นเหรอเซล"
"หรือไม่จริง"
"เเล้วทีนายล่ะ ผู้หญิงมาเดินด้วยเหมือนกันนะ!"ยัยนี่เริ่มตะคอก
"เเล้วฉันบอกรึยังว่าให้เดินด้วย ยัยนี่ก็มาเกาะเเขนเเล้วก็ลากฉันไปเองนี่"
"นี่นาย หมายความว่าไงหาว่าฉันหน้าด้านเหรอ?"
ยัยป้าที่เดินควงเเขนผมทั้งวันเริ่มตะโกน
"เเล้วพูดผิด"
"นี่ พูดให้มันเต็มประโยคหรือยาวๆหน่อยไม่เป็นหรือไง"
"ไม่จำเป็น"
ผมหันไปเริ่มจะคุยกับฮันนี่เเต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่า...มีน้ำตาไหลออกมาจากตาของเธอ
"เห้ย ร้องไห้ทำไม?"
"นายมันเเย่! ฉันเกลียดนายที่สุด!!!"
ยัยนั่นตะโกนมาทั้งน้ำตาเเละวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว...ผมทำอะไรลงไป!?
"ฮันนี่!!!"
ให้ตายเถอะ ผมนี่มันบ้าจริงๆ ไอบ้าเซลฟี่เอ๊ยยย
*ฮันนี่*
ฮืออออ ทำไม..ทำไมต้องพูดเเบบนั้น ฉันผิดมากเหรอ? นายทิ้งฉันไปเดินกับคนอื่นทั้งๆที่บอกจะมาเที่ยวกัน ฉันผิดเหรอ? ที่นายไปอยู่กับคนอื่น เดินกับคนอื่นที่เข้ามาคุยด้วย เเล้วฉันทำบ้าง ฉันผิดเหรอ...ไอผู้ชายบ้า!!! 
"บรึ๊น บรึ๊น"
"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!"
"ฮันนี่!!"
- - -
"อืม..."
ฉันเริ่มลืมตาขึ้น เอ๊ะ..เเต่ฉันหลับไปตอนไหนกันนะ? จำได้ว่า...
"เซลฟี่! เห้ยย"
"เห้ยย ไรของเธอเนี่ย!?"
พอฉันจำเหตุการณ์ได้ว่าฉันวิ่งร้องไห้ไปกลางถนนโดยไม่รู้ตัว เเล้วก็มีรถขับมาเเล้วฉันก็ได้ยินเสียงเซล เเล้วก็...มานอนอยู่ที่ตักของนายคนที่ทำฉันเกือบโดนรถชน!
"ฉันมานอนอยู่ที่ตักนายได้ยังไงน่ะ?"
"ก็เธอเกือบโดนรถชนฉันเลยวิ่งเข้าไปช่วย เเล้วเธอก็สลบไปเลยต้องพามานอนตักนี่เเหละ"
"เเล้วทำไมต้องนอนตักด้วยเล่า"
"ก็ตอนเเรกให้พิงไหล่อยู่ดีๆ เธอก็เอนหัวไปเรื่อยๆจนมาจบที่ตักตอนเเรกกะจะให้พิงไหล่เหมือนเดิม เเต่ไม่รู้ทำไมตอนเธอนอนตักเเล้วมันรู้สึกดีเลยให้นอนจนตื่นนี่เเหละ"
นอนตักเเล้วรู้สึกดีเหรอ..-///-
"ทำไมหน้าเเดงล่ะ เป็นไข้รึไง?"
เซลเอามือมาจับตรงหน้าผากฉัน ให้ตายเถอะ!
"ทำไมเเดงกว่าเดิมอีกล่ะ"
"พอๆๆๆ" นี่เค้าไม่รู้จริงๆรึไงเนี้ยย 
"..."
"นี่..นายไม่ต้องมาทำเป็นมาดีด้วยเลยนะ"
ฉันเริ่มย้อนกกลับไปเรื่องก่อนหน้านี้เเละเริ่มลุกขึ้น เเต่เซลทำเรื่องที่ฉันไม่คาดคิดขึ้น เค้าดึงมือฉันเเละทำให้ฉันเซไปนั่งบนตักของเค้า 
"น่ะ นี่ ปล่อยฉันนะๆๆๆๆๆ" >//////<
"เธอหน้าเเดงเพราะเขิน...ใช่รึป่าว?"
"หะ??? พูดอะไรกันยะๆๆ ปล่อยยยยย"
"ชั่งเรื่องนั้นก่อนเถอะ"
เซลเอื้อมมือมาจับหน้าฉันเเละหันหน้าฉันไปเผชิญหน้ากับเค้า นั่นทำให้เราสบตากันเเบบใกล้ชิด ซึ่งทำให้หัวใจฉันเต้นเร็วมากกก อ้ากกกกกกกกก >//////////////////////<
"ฉันจะอธิบายทุกอย่างครั้งเดียวนะ ฟังดีๆล่ะ"
"...?"
"ฉันขอโทษที่พูดไปอย่างนั้นตอนเเรกฉันไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมทำเเบบนั้นลงไป ฉันทีความรู้สึกแปลกๆตอนเห็นเธอกับผู้ชายคนนั้น เเละฉันมั่นใจว่ามันคือ..หงุดหงิด"
"..."
ตึกตัก ตึกตัก
"ฉันเลยเสริชหาเรื่องนี้ในอากูดู มันบอกว่าเรียกว่า'หึง' มันจะเกิดขึ้นเวลาที่เราเห็นคนที่เราชอบอยู่กับผู้ชายหรือผู้หญิงคนอื่น ตอนเเรกฉันก็ไม่อยากคิดว่ามันคือหึง เพราะมันหมายถึงฉันชอบเธอ"
"..."
หึง..เหรอ ตึกตัก ตึกตัก
"ฉันเลยตัดสินใจโทรไปหาพ่อของฉันเพื่อถามความรู้สึกนี้"
"หะ!? นี่นายถึงขนาดต้องโทรถามพ่อเลยเหรอ"
"อืม เพราะพ่อคงมีความรู้สึกเเบบนี้กับเเม่บ้างฉันเลยคิดว่าถามพ่อดีที่สุด"
ความรู้สึกที่พ่อมีต่อเเม่..ตึกตัก ตึกตัก
"ต่อนะ..พ่อเล่าให้ฟังว่าพ่อก็หึงเเม่เหมือนกันเเละมันตรงกับที่ฉันรู้สึกเป๊ะๆ ฉันคิดว่าหึงเธอเข้าเเล้ว ฉันเลยถามพ่อว่าจะรู้ได้ไงว่าชอบ พ่อบอกว่าเราจะรู้สึกเป็นห่วงเค้าเวลาเค้าทำอะไรที่อันตราย เราจะรู้สึกคิดถึงเค้าเวลาไม่ได้เจอหน้าจนอยากเจอให้ได้ทุกวินาที เราจะรู้สึกหงุดหงิดหรือหึงเเบบที่ฉันเป็น เเละ...จะรู้สึกดีเวลาที่อยู่ข้างเค้าอยู่ข้าง คอยเป็นห่วงเรา ถามนู่นนี่เรา เเละบอกเลยทั้งหมดที่พ่อพูดฉันรู้สึกกับผู้หญิงเเค่คนเดียวคือ...เธอ"
"..." อะไรกันเนี่ย!?
"ฉันเลยคิดว่าฉันอาจจะชอบเธอตั้งเเต่เจอกันครั้งเเรกที่ดาดฟ้าเเล้วก็ได้นะ..."
"นาย...พูดจริงเหรอ.."
"อืม.."
"ฉันเลยตัดสินใจ..มาถามเธอ"
"ถามฉัน?"
"เธอชอบฉันบ้างมั้ย?"
พอเค้าพูดคำที่ฉันคาดไม่ถึงนั้น ฉันรู้สึกว่าของเหลวบางอย่างที่ทำให้ตาฉันร้อนผ่าวกำลังจะไหลลงมา..
"เงียบทำไม เธอไม่ชอบฉันเลย..เหรอ"
ฉันก้มหน้าลงเเละส่ายหัวเบาๆ
"อ้าว ยัยบ้า ตกลงเธอชอบฉันเหรอ?"
ฉันยังคงก้มหน้าเเต่เปลี่ยนเป็นพยักหน้าเเทน..
"หึหึ เขินรึไง"
เออ ดิวะ!! >////////< ตัวจะละลายอยู่เเล้วไอผู้ชายบ้า
เเต่เเล้วเซลฟี่ก็ค่อยจับฉันให้เงยขึ้นไปสบตาเค้า
"ร้องไห้จริงๆด้วย ยัยขี้เเย"
"ไอคนบ้า"
เเละเค้าก็ทำสิ่งที่ฉันคาดไม่ถึง...เค้าดึงฉันเข้าไปกอดนั่นทำให้ฉันอึ้งเเละ..ร้องไห้หนักกว่าเดิม ฮืออออออ
เค้าค่อยๆผละฉันออกจากอ้อมกอดของเค้า เเละพูดในสิ่งที่ฉันเฝ้ารอมาตลอด
"ฉันก็ชอบเธอ เธอก็ชอบฉัน เธออยากเปลี่ยนสถานะเรามั้ย"
"นายหมายความว่า..."
"เป็นเเฟนกับฉันมั้ย...ฉันกับเธอจะได้ดูเเลกันง่ายขึ้น ฉันเเละเธอจะได้ไม่ต้องทนคิดถึงกัน ฉันเเละเธอจะได้รู้ว่าไม่ควรอยู่ใกล้ผู้ชายหรือผู้หญิงคนอื่นมากเกินไปเพราะจะทำให้'หึง'.."
ฉันเเอบขำออกมานิดหน่อยเพราะเค้าเน้นคำว่าหึงเป็นพิเศษ น่ารักจัง..
"เธอจะเป็นของฉัน ฉันจะเป็นของเธอ เราจะเป็นของกันเเละกันตลอดไป.."
ไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้กันนะคะ หน้าฉันตอนนี้ไม่ต่างกับมะเขือเทศที่มีสีเเดงมาทาเพิ่มอีก-///-
"เธอว่าไง..?"
"อืม.."
"อะไรนะ"
"อืม"
"นี่ พูดดังไม่เป็นรึไงห๊ะ!?"
"เออ เป็นโว้ยยยยยย พอใจยัง!!"
"ก็เเค่นั้น"
เค้ายิ้มออกมาเต็มปาก ซึ่งมันทำให้อึ้งไปเลย ตั้งเเต่รู้จักกันมาเค้าไม่เคยยิ้มเเบบนี้ให้เลย
"ฮันนี่.."
"ห๊ะ?"
"ฉันรักเธอนะ"
"เอ๊ะ!"
"เธอไม่รักฉันเหรอ.."
พระเจ้าช่วย!!! เค้าเป็นเเบบนี้ไปได้ไงกันนะ เค้าทำแก้มป่องใส่ฉัน เค้าเป็นคนขี้อ้อนเเบบนี้เองเหรอ
"ฉันรู้นะเธอคิดอะไรอยู่ ฉันเป็นคนเเบบนี้เเหละถ้าไม่รู้จักฉันจริงๆ ฉันก็เย็นชาเเบบนั้นเเหละ ตกลง..ไม่รักเหรอ"
คำถามอะไรกันเนี้ย..
"รักสิยะ ไม่รักจะมายืนคุยอย่างนี้มั้ยเล่า ตาบ้า!"
ฉันกำลังจะเดินหนี เเต่เเล้ว..
เซลฟี่ดึงฉันกลับไปสบตากับเค้า..ประทับริมฝีปากของเค้ากับริมฝีปากของฉัน ซึ่งฉันไม่ได้ทันตั้งตัวเลย เเต่เเล้วสัมผัสนี่มันทำให้ฉันหลับตาลงเพราะเป็นความรู้สึกที่ฉันหวนหามาตลอด ริมฝีปากเค้าเข้ามาเก็บเกี่ยวความหวานจากริมฝีปากของฉันเเละมันค่อยๆร้องเเรงขึ้น เเต่มันเป็นความรู้สึกที่ทำให้ฉันคิดว่ามีเพียงเค้าเท่านั้นที่ฉันอยากอยู่ด้วยตลอดไป..
--หลังจากนั้น--
เรากลายเป็นคู่รักที่ฮอตที่สุดในโรงเรียนไปเลยหล่ะ เเต่เค้าก็ยังเย็นชากับคนอื่นเหมือนเดิม เเต่หารู้ไม่..เวลาอยู่กับฉันนั้น..
"ฮันนี่ป้อนหน่อยสิน้าาา~~~~"
ขี้อ้อนมากๆๆๆ เเต่มันก็ทำให้ฉันรักเค้ามากขึ้นทุกวัน^/////^
"เอ้า"
"ง่ำๆ อร่อยจังเลยย"
"ลองพูดว่าไม่อร่อบสิยะ -3-"
"5555 ฮันนี่.."
"หืม"
"ฉันรักเธอนะ"
"อื้ม..รักนายมากที่สุดเลยหล่ะ.. <3
---จบ--