ป่วนหัวใจยัยตัวจุ้น

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 น้องสาว

รถ BMW สีดำสนิทจอดที่หน้ามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง นักศึกษาต่างก็มองตามรถคันดังกว่าทั้งมหาลัย คนขับรถลงมาเปิดประตูรถ ชายคนแรกลงจากรถมาด้วยท่วงท่าที่สง่างาม แต่แฝงไปด้วยความขี้เล่นไม่น้อยพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้สาว ๆ ใจละลาย หน้าตาหล่อเหลาเอาการ สูงสัก 178 ได้ หุ่นดีแบบนักกีฬา คนที่ลงรถถัดมาหน้าตาเหมือนคนแรกยังกะถอดแบบกันออกมา พูดง่าย ๆ แฝดนั้นเอง ส่งยิ้มหวานเช่นกัน แล้วสาว ๆ ต่างก็รุมกรี๊ดเค้าสองคนเป็นการใหญ่ ในความหล่อของรุ่นพี่ทั้งสอง แต่สาว ๆ กับมีอาการอึ้งหนักเมื่อมี หญิงสาวลงมาจากรถอีกหนึ่งคน เป็นสาวน้อยน่ารักผิวขาว ผมยาวจนถึงก้นถูกปล่อยไปตามธรรมชาติ เธอมีความสูงแค่ไหล่ของชายทั้งสอง เธอยิ้มอย่างเขินอายที่ ชายทั้งสองส่งมือมาให้เธอจับเพื่อลงจากรถ

 “ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน ทำไมพี่สองคนถึงต้องจับมือหล่อนลงจากรถด้วย” เสียงแว่วมาจากกลุ่มสาว ๆ

“จริงด้วย แล้วยังมารถคันเดียวกันอีก หน้าตาก็ดีไม่น่าเชื่อเลย”

“ดูสิควงที่เดียวสองคนเลย”

“พี่พลัมม พี่พลูมม ค่ะ”

 แล้วสาว ๆ ก็ต้องหลีกทางให้ทั้งสามเดินเข้า มหาวิทยาลัยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ฉันอยากจะฆ่าหล่อนจริง ๆ เลย”

แล้วนายพลูมก็หันมาพูดแล้วตีหน้ายักษ์ ขึ้นมาทันที “อย่าทำอย่างนั้นนะ เธอเป็นคนสำคัญในชีวิตของพี่”

“ของพี่ด้วยเช่นกัน ถือว่าพี่ขอร้องนะ” นายพลัมหันมายิ้มเย็น ๆ ให้สาว ๆ

กลุ่มสาว ๆ ผวาไปตาม ๆ กัน

“พวกเราก็แค่อิจฉานี่ค่ะ”

“พี่ค่ะไปกันเถอะค่ะ อยากไปห้องเรียนแล้วค่ะ” แล้วทั้งสามก็เดินไปโดย ชายทั้งสองเดินขนาบข้างไป ตลอดทางคนทั้งมหาลัยมองกันไปโดยตลอด

“นี่ฉันชักรู้สึกไม่ชอบแม่คนนั้นจริง ๆ เลยหน้าตาก็ดี แต่ควงทีเดียวสองคนเลย”

“เหมือนกันเลย ไปกันเถอะค่ะ เชอะ ระวังตัวไว้เถอะฉันจะต้องได้ตบมันแน่”

“แกไม่กลัวพี่สองคนเค้าจะโกรธหรือไง”

“ถ้าเราไม่บอกไม่ยอมรับพี่เค้าก็ไม่รู้อยู่แล้วล่ะ”

“ใช่ฉันจะร่วมมือกับเธอเหมือนกัน ทำมาเป็นใหญ่สั่งพี่สองคนของเราได้ไง”

“แต่แปลกนะทำไมพี่สองคนเค้าต้องทำตามที่ยัยนั้นบอกด้วย”

สาว ๆ ทำหน้าคิดแล้วกลุ่มสาวก็เริ่มวางแผนการกันทันที

“ไอ้คุณชายพลัม คุณชายพลูม แหมควังสาวมาแต่เช้าเลยนะ น้องครับเลือกคนไหนเนี่ย สนใจพี่ไหมครับ น่ารักจัง” นายกะหล่ำยืนมือออกมา

“อย่ายุ่งคนนี้ฉันหวง” พลัมปัดมือกะหล่ำออก พลูมกอดหญิงสาวแล้วเอาตัวบังไว้

“โห สุดยอดเลยว่ะ จะหวงอะไรขนาดนั้น ฉันแค่ล้อเล่นเอง แต่น้องน่ารักจังชื่ออะไรครับ”

กรี๊ดดดดดดดดดด

“พี่พลูมกอดหล่อนทำไม ปล่อยหล่อนสิค่ะ” นายพลูมไม่ปล่อย แต่เค้าเอามือมาทำท่า จู๊ ๆ

“พี่ต้องพาน้องเค้าไปแนะนำสถานที่ก่อนนะครับ” นายพลัมพูดพร้อมออกเดินนำ

ที่นี่เป็นสนามบาสนะ

“ไม่บอกเค้าก็รู้หรอกน่า มีแต่คนเล่นบาส อยากเล่นด้วยจังเลย”

“เรานะเล่นไม่ถึงหรอกน่า” พลัม

“อยากมาดูถูกเค้านะ เค้าก็เคยเล่นมาเหมือนกันถึงจะไม่เก่งก็เถอะ”

“ลองเล่นไม่ล่ะ” พลูม

“จริงนะ ไปสิ”

ตอนนี้สนามเหลือแค่สามคน นักบาสคนอื่น ๆ ก็ถือเวลานี้เป็นเวลาพักไปในตัว แต่ล่ะคนมองหน้าสาวน้อยกันตาละห้อย ไม่ใครได้ยืนใกล้ เธอเลยซักคน สาวน้อยเลี้ยงลูกบาสไปเรื่อย ๆ โดยที่พลัมกันข้างหน้า พลูมกันข้างหลัง เธอหลบไปพี่สองคนได้แล้วชู๊ตบาสลงห่วงอย่างสวยงาม พี่สองคนนั้นมองหน้ากันงงไปเลย ส่วนคนที่ดูอยู่ข้างนอกสนามก็ตกใจใช่เล่น เริ่มใหม่อีกครั้งคราวนี้พลัมเป็นคนได้ลูก เค้าเลี้ยงไปเรื่อย ๆ แล้วอยู่ ๆ สาวน้อยก็เข้ามาแทรงตรงกลางแล้วแย่งลูกบาสมาได้อย่างเหลือเชื่อ พลูมเข้ามาช่วยพลัมจะแย่งลูกจากสาวน้อย แต่เธอชู๊ตลูกไปที่ห่วงทันที แล้วทุกคนก็ตะลึงอีกครั้ง มันลงห่วงอย่างสวยงามเช่นกัน แต่เธอชู๊ตลูกได้ยังไงจากกลางสนามเนี่ยสิ พลัมและพลูม สองคนนี้ยกนิ้วโป้งให้สองนิ้วเลยทั้งสองคน สาวน้อยหันมายิ้มหวาน แล้วทั้งสามก็เล่นกันต่อไปอีกประมาณ 15 นาที สาวน้อยของหนุ่มข้างสนามชนะขาดลอย สองคนนั้นก็ยอมแพ้เสียก่อน

แล้วรุ่นพี่คนหนึ่งก็เข้าไปหาพวกเค้าทันทีที่เห็นว่าพวกเค้าจะเลิกเล่นกันแล้ว

“น้องสนในเข้าชมรมบาสเราไหมค่ะ” ประธานชมรถบาสถามทันทีที่ไปถึงตัวสาวน้อย

สาวน้อยหันหน้าไปมองชายทั้งสองแล้วปฏิเสธ อย่างนุ่มนวล

 “ไม่ดีกว่าค่ะ คือว่า ฉันแค่เล่นมันแค่สนุก ๆ เท่านั้น” แล้วเธอก็ยิ้มหวาน ๆ มาอีกครั้ง

“แต่น้องเก่งมากเลยนะที่ชู๊ตลงทุกลูก กลางห่วงพอดีขนาดนี้นะ” เธอยังไม่เลิกล้มความตั้งใจ

“แป้งเราเสียใจด้วยนะ แต่น้องเค้าเล่นไม่ได้จริง ๆ เล่นแค่สนุกนะได้แต่ถ้าเล่นนานไป น้องเค้าจะเหนื่อย อย่าทำหน้าแบบนั้น ฉันหมายถึงน้องเค้าเป็นถึงขนาดต้องเข้าโรงบาลเลยนะสิ” พลัมบอกไปแล้วพลูมก็เอาของบ้างอย่างออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้สาวน้อยดม แต่มันไม่ใช่ยาดม

“ใช่ค่ะ ขอโทษนะคะที่พรีมไม่อาจเข้าชมรมได้” สาวน้อยยิ้มอย่างเหนื่อย ๆ

“น้องชื่อ พรีมเหรอ งั้นก็” แป้งถามขึ้นด้วยสีหน้าตกใจ

“ใช่น้องสาวของพวกเราเองแหละ พี่ขอแนะนำเลยก็แล้วกัน น้องพรีม น้องสาวแท้ ๆ ที่คลานตามกันออกมา”

นายพลูมแนะนำน้องสาวอย่างเป็นทางการแล้วยิ้มกว้าง ส่วนนายพลัมก็จ้องน้องสาวอย่างเอาเป็นเอาตายก็น้องสาวของเค้าเหมือนจะไม่มีแรงซะอย่างนั้น

“เราว่าน้องนายหน้าซีด ๆ นะ” แป้งกล่าวอย่างเสียขวัญ ที่เห็นหน้าของน้องพรีมซีดอย่างเห็นได้ชัด

“พรีม...... ไม่เป็นไรแล้วค่ะ” หน้าของเธอเริ่มมีสีเลือดมากขึ้น

“กลับบ้านไหม” พลัมถาม

“ไม่ค่ะ ไปกันหรือยังค่ะ เดี่ยวเค้าก็ไม่ได้เรียนกันพอดี” รอยยิ้มเริ่มปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง และก็เป็นรอยยิ้มที่หวานจนหนุ่ม ๆ ข้างสนามมองกันตาเป็นมัน (ยังไงเนี่ย ตาเป็นมัน : >> dragonfly <<)

แล้วทั้งสามก็ออกจากสนามบาสมา

“ที่นี่ใหญ่จังเลยนะ แต่เค้าคิดว่ามันจะใหญ่ กว่านี้ซะอี” พรีมมองซ้ายมองขวา อย่างเด็กซน ๆ คนหนึ่ง

นายพลัมมีสีหน้าทะเล้นมองน้องสาว แล้วเอามือไปยีผมของเธอ

“ผมเค้ายุ่งหมด” เธอทำหน้างอน ๆ ใส่

“แค่นี้เอง”นายพลูมช่วยด้วยอีกคน

“อย่านะ ไม่งั้นเค้าจะไปฟ้อง ป้าด้วย” เธอวิ่งหนีไปข้างหน้าอย่างเร็วไม่ได้ดูทางจึงชนเข้ากับใครคนนึง จนล้มลงไป

“โอ้ย ขอโทษค่ะ”  เธอขอโทษเค้าทั่งที่ยังไม่ได้มองหน้าด้วยซ้ำ เพราะมัวแต่ดูตัวเองอยู่ ว่าเป็นอะไรบ้าง

“พรีม เป็นไงบ้าง”พลัมแทบจะอุ้มน้องสาวขึ้นมา

“นายไม่เป็นไรใช่ ไหม ปาล์ม” พลูมถามปาล์มแต่หน้ามองแต่น้องสาวของตัวเอง

“ไม่เป็นไรครับ ใครครับเนี่ย”

“น้องสาวของพี่เอง”

ปาล์มมองหญิงสาวแล้วตกใจ บ้านนี้หน้าตาดีกันทั่งบ้านเลยแหะ น่ารักดีนี่

“งี่ ไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเลยหรือไง คนเค้าก็ขอโทษแล้วนะ” มายืนเก๊กหน้าหล่ออยู่ได้ หล่อตายล่ะ พี่ชายฉันหน้าตาหล่อกว่าเห็น ๆ

“น้องชนพี่นะ จะให้พี่ขอโทษน้องหรือไง”

“ถ้าเป็นไปได้”

“พรีม อย่าทำแบบนี้เราผิดนะ”

“พี่พลูมอ่ะ เค้าไปก็ได้ เชอะ” แล้วเธอก็เดินออกไป

“พรีม” สองหนุ่มร้องเสียงดัง จนคนที่อยู่ใกล้ ตกใจ ที่ข้อศอกของเธอมีแผลเล็ก ๆ อยู่เลือดซึมออกมาเห็นได้ชัด

“ห้องพยาบาล”

“ไม่ เค้าไม่ไปนะ ปล่อย ....... เค้าไม่ไป”