เรื่องเล่าจากโรงพยาบาล

ลำดับตอนที่ #1 : ครั้งแรกที่โรงพยาบาล

ปี 2549
ฉันเรียนจบมาใหม่ ๆ ยังไม่มีงานทำ พ่อของฉันปอเป็นคนที่กินเหล้าเยอะมาก ๆ กินตลอดเวลาเลยก็ว่าได้ พอเรียนจบก็เลยบอกพ่อว่าพ่อเลิกกินเหล้าได้ไหม พ่อก็ยอมเลิกตามคำขอ

แต่ไม่นานหลังจากที่พ่อเลิกเหล้าอาการที่เป็นอย่างแรกก็คือ พ่อมีไข้ขึ้นสูง เป็นช่วง ๆ

หาหมอกินยาก็ยังไม่หายไม่รู้ว่าเป็นอะไร ก็เลยไปหาหมอที่โรงพยาบาล

อยู่ที่โรงพยาบาลประมาณ 1 อาทิตย์ ฉันนอนเตียงเดียวกันที่พ่อนอนเลย เพราะว่าตอนที่เข้าไปครั้งแรก

นั้นเตียงที่พ่อฉันนอนมันอยู่ตรงทางเดินพอดี จะนอนข้างเตียงก็ไม่ได้ ก็เลยนอนซะเตียงเดียวกัน

อาทิตย์แรกนั้นหมอคิดว่าพ่อน่าจะเป็นไข้เลือดออก   

ส่งคนให้มาฉีดยาไล่ยุ่งแถว ๆ บ้าน ซะทั่ว น้องชายโทรมาเล่าให้ฟัง

เค้ามารถคันใหญ่เข้ามาในซอยแล้วก็ประกาศว่าจะมาฉีดยาไล่ยุ่ง            

หลังจากวันนั้น ฉันอยู่โรงพยาบาลเป็นเวลา 1 เดือน เต็ม ๆ โรงพยาบาลเป็นเหมือนบ้านของฉันเลยทีเดียวเพราะฉันอยู่ที่นั่นตลอดไม่ได้กลับบ้าน ขนเสื้อผ้าไปนอนที่นั่นเลย

ก็ได้อยู่ห้องประกันสังคมชั้น 4 โดยที่ไม่รู้เลยว่าพ่อเป็นอะไรกันแน่ แต่หมอก็มียาให้กินอยู่ตลอด

แต่พ่อก็ไม่เหมือนคนที่ป่วย เพราะกินข้าวเยอะ มาก ไม่เคยบอกว่าเบื่อข้าวที่โรงพยาบาลเลยซักครั้งมีให้แค่ไหนก็กินเท่านั้น บ้างครั้งยังเดินไปหาอะไรกินเองที่โรงอาหารก็เลย
พ่อฉันขอหมอกลับบ้านในวันที่ครบ 1 เดือน พ่อบอกว่า

“กูอยู่มาเดือนหนึ่งแล้วยังไม่รู้อีกว่ากูเป็นอะไรกลับบ้านดีกว่า”

ฉันว่านั้นก็เป็นความคิดที่ดี หมอยอมให้กลับบ้านแล้วหมอก็บอกว่าพ่อของฉัน

เป็น “วัณโรค” แล้วก็ให้ฉันไปฟังว่าควรใช้ชีวิตอย่างไรกับคนที่เป็นโรคนี้ เพราะมันสามารถ

ติดต่อได้เช่นกัน

วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ แล้วกลับมาต่อกันใหม่ในวันถัดไป