[Fic Naruto] เปลี่ยนตำนาน

ตอนที่ 4 : ปรากฏการณ์ธรรมชาติมั้ง?

[Fic Naruto] เปลี่ยนตำนาน

ตอน : ปรากฏการณ์ธรรมชาติมั้ง?

    “ท่านลุง เราพักกันก่อนเถอะค่ะ มินานะหิวข้าวมากเลยแถมเหนื่อยจนเดินจะไม่ไหวอยู่แล้ว” ฉันพูดพร้อมกับลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นทันที

    หลังจากที่ท่านลุงเลิกหัวเราะฉันเราก็เดินคุยนู่นนี่กันมาเรื่อยๆ จนตอนนี้ก็จะบ่ายอยู่แล้วมั้งและตอนนี้ฉันก็เหนื่อยมากแล้วก็หิวมากๆด้วย

    “หืม? นั่นสินะจะหาที่พักแถวนี้หรือจะไปพักในหมู่บ้านดีล่ะ”

    “เอ๊! แถวนี้มีหมู่บ้านด้วยหรอคะ?” ฉันรู้สึกดีใจแล้วตื่นเต้นมากที่ได้ยินว่าจะไปพักที่หมู่บ้านแทบจะลุกขึ้นมากระโดดโลดเต้นได้ในทันทีเลยด้วยซ้ำ

    “ก็มีอยู่แต่ต้องเดินไปอีกพอสมควรเลยล่ะนะ”

    “โธ่ ถ้าอย่างนั้นเราหาที่พักแถวนี้ดีกว่าค่ะ หนูเดินไม่ไหวแล้ว” เมื่อได้ยินว่าต้องเดินต่ออีกพอสมควรเท่านั้นแหละรู้สึกขามันจะอ่อนแรงโดยฉับพลันเลยแฮะ ถ้าหมู่บ้านมันจะต้องเดินไปอีกล่ะก็หาที่พักแถวๆนี้เอาดีกว่า ตอนนี้ขาฉันมันก้าวไม่ออกแล้ว

    “หรอ น่าเสียดายจังได้ยินมาว่าที่นั่นมีออนเซ็นให้แช่ด้วยสิ เฮ้อ แต่ชั่งเถอะหาที่พักแถวนี้เอาก็ได้เนาะ ^_^” แหมพูดพร้อมยิ้มหน้าละลื่นเชียวนะ

    “อ๋อหรอค่ะ มันก็งั้นๆแหละ” ฮื่อ ไม่ใช่ไม่อยากไปนะ อยากไปสุดๆแต่ทำไงได้ล่ะมันเดินไม่ไหวแล้วนิ ฉันเกลียดร่างเล็กๆของเด็กแบบนี้จังเลย ฮื่อๆ เมื่อไหร่จะโตกว่านี้อย่างน้อย 5 ขวบก็บังดี

    “ไม่อยากไปหรอ? มินานะเคยฟังที่ยัยอึ๋มนั่นเล่าให้ฟังแล้วใช่มั้ยที่นั่นสุดยอดนะจะบอกให้”

    “หึ ไอ้ที่สุดยอดของท่านลุงน่ะคงจะหมายถึงพวกสาวๆที่ไปแช่ออนเซ็นล่ะสิหรือว่าที่ชวนนี่คือจะไปแอบดูพวกสาวๆคะ”

    “เปล๊า เปล่าเลยมินานะนี่เห็นลุงเป็นคนอย่างนั้นไปได้ยังไง ลุงไม่เคยทำอะไรแบบนั้นสักหน่อย”

    “หึ มินานะจะพยายามเชื่อค่ะ” ถึงท่านลุงจะพูดแบบนั้นก็เถอะแต่ขอโทษทีนะคะหนูรู้หมดแล้วว่าท่านลุงลามกขนาดไหน รวมทั้งไอ้หนังสือหื่น 18+ ที่มีแต่ฉากใต้สะดือนั้นก็ด้วย

    “นั่น เราไปนั่งพักที่ใค้ต้นไม้นั่นกันก่อนเถอะมินานะ”

    ท่านลุงพูดแล้วชี้นิ้วไปที่ต้นไม้ใหญ่ต้นนึง ฉันลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งลงใต้ร่มไม้ต้นนั้นก่อนที่ท่านลุงจะจัดเตรียมหาอะไรสักอย่างเดินไปเดินมาแล้วเดินหายลับไปในป่าสักพักก่อนที่จะกลับมาพร้อมกับหอบกิ่งไม้มากองๆไว้

    “มินานะจุดไฟให้ลุงหน่อย…เดี๋ยวลุงมา”

    “ห๊ะ! จุดไฟ! อ้าว แล้วท่านลุงจะไปไหนทำไมถึงให้หนูจุดไฟล่ะ” อ้าว ไม่ฟังกันเลยเดินไปนู่นแล้ว ทีนี้ฉันจะจุดไฟยังไงดีล่ะ อ๋อใช่ คาถาไฟไง! แต่เดียว! คาถาไฟท่านลุงยังไม่ได้สอนเลยที่สอนๆมาก็แค่เดินขึ้นต้นไม้ เดินบนน้ำแล้วก็เดินบนไฟ เฮ้อ ก็ช่วยไม่ได้นี่เนาะเพราะที่ผ่านมาจะเรียนกับอาเจ๊มากว่าที่จะเรียนกับท่านลุงเพราะท่านลุงชอบหนีหายไปไหนไม่รู้ปล่อยให้อยู่กับอาเจ๊ตลอดเลย

    “แล้วทีนี้ทำไง” ฉันทำได้แค่นั่งมองกองไม้พร้อมใช้ความคิดว่าจะเอายังไงกับมันดี ก่อนจะยื่นมือไปจับกิ่งไม้ขึ้นมาพิจารณาพลิกไปพลิกมาดู ยังไงก็นึกไม่ออกว่าจะทำยังไงให้ไฟติด

    “เฮ้อ ทำยังไงให้ไฟมันติดกันนะ” พูดเสร็จพร้อมโยนกิ่งไม้ไปกองไว้ที่เดิม ก่อนที่เพลิงสีแดงจะรุกโชนขึ้นมา

    “เฮ้ย!..ฟะ..ไฟ..ไฟมันติดได้ไงวะ!..” นี่มันอะไรเนี่ยอยู่ดีๆไฟก็รุกขึ้นมาหรือเมื่อกี๊โยนไปมันเป็นแรงเสียดสีจนทำให้ไฟติดขึ้นมาเหมือนทางวิทยาศาสตร์เขาทำกัน แต่แค่โยนมันจะแรงขนานนั้นเลยหรอวะ หวังว่าผีคงจะไม่มาหลอกกันกลางวันแสกๆแบบนี้หรอกนะ

    “มินานะลุงมาแล้ว ดูสิลุงได้ปลามาเยอะแยะเลยนะ จุดไหแล้วสินะมาเดียวเราจะมาย่างปลาพวกนี้กินกัน” ฉันที่มัวแต่นั่งอึ่งกับปรากฏการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อกี๊สดๆร้อนๆก็ได้สติกลับมาเมื่อได้ยินเสียงท่านลุงดังมาแต่ใกล้

    “..ทะ..ท่านลุง..” รู้สึกช็อคยังไม่หายเลย

    “เป็นอะไรหรือเปล่าทำไมดูหน้าซีดๆหรือว่าจะไม่สบาย” ท่านลุงคงจะเห็นท่าทีฉันแปลกๆก็เลยถามพร้อมเอามือมาแตะที่หน้าผากฉัน คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง มันคงจะเป็นปรากฏการณของธรรมชาติอย่างเช่นเกิดไฟป่าขนาดย่อมๆอะไรทำนองนี้

    “เปล่าค่ะ หนูไม่ได้เป็นอะไรแค่เหนื่อยนิดหน่อยน่ะค่ะ”

    “คงจะจุดไฟจนเหนื่อยสินะรู้งี้ลุงน่าจะจุดเองดีกว่ามินานะจะได้ไม่ต้องเหนื่อย”

    “เปล่าค่ะ หนูไม่ได้เป็นคนจุดไฟอยู่ดีๆไฟมันก็รุกโชนขึ้นมาเอง”

    “ฮ่าๆๆๆ จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงกัน”

    “จริงๆนะคะ ไฟมันติดขึ้นมาเองแล้วอีกอย่างท่านลุงยังไม่ได้สอนคาถาไฟให้มินานะเลยด้วย”

    “หืม?..เอ่อ..งั้นหรอ.ชั่งมันเถอะไหนบอกว่าหิวไงมาย่างปลากกินกันดีกว่า่จะได้เดินทางต่อ” ท่านลุงพูดไปมือก็ทำหน้าที่ย่างปลาไปด้วย น่ากินจังเมื่อไหร่จะสุกนะ

.

.

.

.

.

    พอกินเสร็จเราก็นั่งพักกันต่อสักแป๊ป ร่างกายของฉันมันไม่ไหวแล้วนิ เดินมาได้ไกลขนาดนี้ก็ถือว่าดีขนาดไหนแล้วสำหลับร่างกายเด็กเล็กๆแบบนี้ ได้ย้อนกลับมาเป็นเด็กมันก็ดีอยู่หรอนะแต่ข้อเสียของมันก็คือขีดจำกัดของความเป็นเด็นนี่แหละ

    “เราต้องออกเดินทางต่อแล้ว ไปกันเถอะมินานะเราต้องรีบไปให้ถึงหมู่บ้านใกล้ๆนี้ก่อนที่ท้องฟ้าจะมืด”

    “แต่ว่าหนูยังเดินไม่ไหวเลย”

    เมื่อฉันพูดจบตัวฉันก็ลอยขึ้นจากพื้นทันที อ๊ะ ท่านลุงอุ้มฉันขึ้นมาไว้ในอ้อมอก กอดฉันไว้ก่อนที่จะออกเดินไปตามทางอีกครั้ง สบายจังเลยลมก็เย็นดีด้วยบรรยาอาศน่านอนหลับ เฮ้อ หนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อนสินะขอนอนพักสักหน่อยนะคะ

.

.

.

    “อือ~” ที่นอนนุ่มนิ่มจังเลย เอ๊ะ ที่นอนนุ่มนิ่มหรอ เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันก็รีบเด้งตัวลุงขึ้นมานั่งทันทีและสิ่งที่ผุดขึ้นมาในหัวตอนนั้นก็คือ ที่นี่ที่ไหน? แล้วท่านลุงไปไหน?

    “ตื่นแล้วหรอ” ฉันรีบหันไปมองตามเสียงทันที สิ่งที่เห็นก็คือท่านลุงที่เปิดประตูเดินเข้ามาดูจากสภาพแล้วน่าจะเพิ่งไปอาบน้ำมา

    “ท่านลุงไปไหนมาคะ อาบน้ำหรอ?”

    “อ๋อ พอดีรู้สึกเหนียวตัวก็เลยไปแช่ออนเซ็นมาน่ะ”

    “ออนเซ็น? ที่นี่คือในหมู่บ้านหรอคะ”

    “อืม มินานะก็ไปแช่ออนเซ็นให้ผ่อนคลายสักหน่อยคืนนี้จะได้นอนหลับสบายไม่ปวดเมื่อยตามร่างกาย”

    “ค่ะ”

    ฉันเข้าไปเปลี่ยนชุดเตรียมตัวไปแช่ออนเซ็นเผื่อว่ามันจะช่วยคลายความปวดเมื่อยตามร่างกายลงบ้างโดยเฉพาะส่วนขาที่รู้สึกปวดมากกว่าส่วนอื่นๆ ฉันใช้เวลาไม่นานก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วจึงเดินเข้าไปอาบน้ำล้างตัวก่อนที่จะเดินไปหย่อนตัวลงในบ่อน้ำออนเซ็นช้าๆ

    “ฮ้า รู้สึกสบายจังเลย ฮ่าๆ ที่ก็กว้างนอนเกลือกกลิ้งแหวกไหว้ไปมายังได้เลย” มันสบายสุดๆไปเลยล่ะ

    ฉันใช้เวลาในการแช่ออนเซ็นสักพักก่อนที่จะขึ้นเพราะเริ่มรู้สึกหิวข้าว วันนี้เสียพลังงานไปเยอะเพราะฉนั้นข้าวมื้อนี้ก็ต้องกินให้เยอะๆจะได้ทดแทบพลังงานที่เสียไป

    “ท่านลุงขาาหนูอยากกินปู^o^” ฉันพูดแบบอ้อนๆโดยเฉพาะคำว่าปูฉันทำปากจู๋ๆเพื่อให้มันดูน่ารักๆท่านลุงจะได้ตกตะลึงกับความน่ารักของฉันจนใจอ่อนยวบไงล่ะ ทีนี้แหละปูน้อยของฉันจะหนีไปไหนพ้น โฮ๊ะๆ

    “เอาสิ อยากกินอะไรก็สั่งเอานะ^_^” เห็นมั้ยไม่ว่าใครก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับความน่ารักของฉันทั้งนั้นแหละ เอ๊ะนี่ฉันหลงตัวเองเกินไปหรือเปล่าเนี่ยคงไม่หรอกก็ฉันมันน่าหลงอยู่แล้วนิ สั่งปูดีกว่า

    “ค่าาา^o^”

เป็นยังไงบ้างคะ มีอะไรให้แรับปรุงคอมเม้นบอกมาได้เลยนะคะหรือว่าจะเม้นใาคุยกันก็ได้ค่ะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนิยายเรื่องนี้นะคะ