ตอนที่ 16 : ห้าม
[Fic Naruto] เปลี่ยนตำนาน
ตอน : ห้าม
“นี่ล็อกเกอร์เก็บของของเธอ”
ชายหนุ่มเดินนำเด็กสาวมาที่ล็อกเกอร์ของเจ้าหล่อน เมื่อมินานะรู้ว่าอันไหนคือล็อกเกอร์ของตนก็เดินเข้าไปดูทันที
“..........”
“ชุดแล้วก็อุปกรณ์ทุกอย่างอยู่ในนี้ทั้งหมด”
คาคาชิเมื่อเห็นเด็กสาวเดินเข้าไปเปิดตู้ล็อกเกอร์ก็พูดต่อทันทีว่าข้างในนั้นมีอะไรบ้างประกอบกับที่เด็กสาวหยิบนู่นหยิบนี่ออกมาดู
“..........”
“ส่วนภารกิจไปรับที่โฮคาเงะ”
“..........”
มินานะหยิบสิ่งของที่อยู่ข้างในออกมาดูโดยไม่สนใจคนที่มาด้วยเลยสักนิด พูดง่ายๆก็คือทำเมินเหมือนอีกฝ่ายเป็นเหมือนอากาศธาตุนั่นเอง
“นี่ใจคอจะไม่พูดอะไรกับฉันหน่อยเลยหรือไงห๊ะ” คาคาชิทนต่อไปไม่ไหวกับเด็กสาวที่ทำเป็นเมินตนจึงพูดออกมาอย่างหงุดหงิด
“ขอบคุณ” มินานะพูดออกมาทั้งๆที่มือก็ยังหยิบชุดของหน่วยลับออกมาดู
“ห๊ะ! เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ” คาคาชิไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตนเองนั้นได้ยินสักเท่าไหร่เลยถามซ้ำไปอีกรอบเพื่อความแน่ใจว่าตนเองไปได้ฟังผิด
“ขอบคุณ”
“อืม ไม่เป็นไร เธอไม่ต้องใส่ชุดของหน่วยลับหรอกตัวเธอเล็กไปไม่มีชุดสำหรับเด็กแบบเธอ ใส่แค่หน้ากากไปก่อนตอนนี้กำลังสั่งทำอยู่”
คาคาชิพูดออกมาเมื่อเห็นมินานะเอาชุดมาใส่แต่ว่าชุดมันใหญ่เกินไปเลยทำให้มันหล่นลงไปกองอยู่ที่พื้น
“อืม”
“นี่ โกรธอะไรฉันหรือเปล่า ทำไมดูเงียบๆ”
“เปล่า ฉันว่านายควรที่จะโกรธฉันมากกว่านะ” เป็นครั้งแรกที่มินานะหันมาสบตากับอีกฝ่ายตรงๆ
“ทำไมฉันต้องไปโกรธเธอด้วย” คาคาชิเลิกคิ้วขึ้นข้างนึงด้วยความสงสัย
“เรื่องเมื่อวานที่ฉันไปต่อยนายไง”
มินานะจ้องเข้าไปในดวงตาสีนิลเพียงข้างเดียวที่เปิดอยู่ของคาคาชิอย่างไม่หลบสายตานั้นจนคาคาชิทำตัวไม่ถูกขึ้นมาซะดื้อๆ
“เอ่อ เรื่องนั้น…”
“ขอโทษนะ ฉันมาลองคิดๆดูแล้ว ฉันไม่ควรทำกิริยาแบบนั้นใส่นายอย่างน้อยนายก็แก่กว่าฉัน”
“นี่ๆ สำนึกผิดน่ะมันก็ดีอยู่หรอกแต่อย่ามาพูดเหมือนฉันแก่จะได้มั้ยห๊ะ” คาคาชิรีบพูดออกมาทันทีเมื่อได้ยินคำว่า แก่ จากปากมินานะ
“หึ ห็มันเรื่องจริง”
“นี่เธอ!!”
“ไม่ใช่แก่ธรรมดานะแต่เป็นตาแก่ที่โรคจิตชอบอ่านหนังสือลามกอีกต่างหาก” มินานะทำท่าขยะแขยงออกมาอย่างเกินความเป็นจริง
“เธอรู้ได้ไง!!”
คาคาชิตกใจที่เด็กสาวรู้เรื่องที่ตนอ่านหนังสือจำพวกนั้นทั้งๆที่ตนเองพยายามที่จะไม่อ่านมันต่อหน้าเด็กสาวแล้วแท้ๆ
“ก็ไม่รู้สินะ” มินานะทำลอยหน้าลอยตาตอบอย่างไม่ใส่ใจอะไรมากนัก
“ไปแอบสืบเรื่องของฉันมางั้นหรอ! บอกมานะรู้เรื่องอะไรอีก!”
“จุๆ เรื่องนี้ฉันไม่จำเป็นต้องสืบก็รู้ในเมื่อนายอ่านมันทุกที่ทุกเวลาซะขนาดนั้น”
“แต่ว่าฉัน…”
ฉันไม่เคยอ่านมันต่อหน้าเธอนิ
คาคาชิคิด ไม่รู้ว่าทำไมแต่ว่าเมื่อเขาเห็นเด็กสาวเมื่อไหร่หรืออยู่กับเด็กสาวก็จะเก็บมันทันทีโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว อาจเป็นเพราะเขากลัวว่าเด็กสาวตะเอามันมาล้อเขาก็ได้
แต่เพราะอะไรเขาถึงไม่กลัวคนอื่นล้อเหมือนยัยเด็กนี่
อาจจะเป็นเพราะเขากับยัยเด็กนี่ไม่ถูกกันก็เลยไม่อยากจะทำตัวให้ยัยเด็กนี่มีเรื่องเอามาล้อเขาได้ล่ะมั้ง ก็ยัยนี่น่ะ...
มันเป็นยัยปีศาจชัดๆ..
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็เคยอ่านมันเหมือนกัน”
“ห๊ะ!! เธอว่าไงนะ! นี่เธอเป็นเด็กเป็นเล็กหัดอ่านอะไรแบบนี้ห๊ะ!” คาคาชิดูแลตกใจที่เด็กสาวบอกว่าเคยอ่านอะไรแบบนี้มาก่อน
“ฉันอยู่กับท่านลุงนี่ มันก็ต้องผ่านๆตามาบ้างล่ะน่า” มินานะพูดมันออกมาด้วยหน้าตาเฉยเหมือนคุยเรื่องดินฟ้าอากาศ
“อะไรกันท่านจิไรยะนี่จริงๆเลยเอาอะไรให้เด็กอย่างเธออ่านก็ไม่รู้”
คาคาชิพูดออกมาด้วยสีหน้าเคร็งเครียดเมื่อนึกถึงว่าเด็กสาวตัวเล็กนิดเดียวจะได้อ่านอะไรมาบ้างในช่วนที่ต้องอยู่กับจิไรยะ ทั้งๆที่จิไรยะเป็นคนตนนั้นนับถือมากแต่คราวนี้กับบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด
“ไม่เห็นเป็นไรเลยขนาดนายยังอ่านได้”
“แต่เธอเป็นเด็ก! แถมเป็นผู้หญิงด้วยมันไม่ดี”
คาคาชิพูดออกมาอย่างไม่พอใจ แต่สำหรับมินานะนั้นมันเรื่องธรรมดาเพราะโลกที่เธอจากมาไอ้เรื่องพวกนี้มันเปิกกว้างแล้ว ไอ้นิยายจำพวกนี้ก็มีเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด
“เอาน่า มันก็อ่านได้เหมือนกันนั่นแหละ”
“ไม่ได้! เธอเป็นเด็กห้ามอ่านเด็ดขาดต่อไปนี้ห้ามอ่านเข้าใจมั้ย”
เฮ้อ ฉันไม่ใช่เด็กแล้วสักหน่อย
ถึงมินานะจะคิดแบบนั้นแต่ก็ไม่สามารถพูดมันออกไปได้เพราะถึงพูดไปก็ไม่มีใครเชื่ออยู่ดีว่าเธอไม่ใช่เด็กแล้ว
แต่โลกนี้เธอก็ยังเป็นเด็กนี่นะ
“นี่เข้าใจที่ฉันพูดมั้ย”
“ห๊ะ อ๋อเข้าใจ”
“เข้าใจก็ดี แล้วก็ห้ามไปอ่านมันอีกนะ”
“อิอ”
“ฉันไม่อยากให้เธอไปอ่านอะไรแบบนั้น”
โปรดติดตามตอนต่อไป
รู้สึกว่าเนื้อเรื่องมันดำเนินไปช้ามั้ย? นี่จะปาไป 20 ตอนแล้วแต่ยังไม่เข้าเนื้อเรื่องหลักเลยสักนิด เฮ้อ หรือว่าหนึ่งตอนของเรามันสั้นหว่า?
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
อิทาจิจะมาตอนไหนคะ