ตอนที่ 15 : ลองเรียกสิ
[Fic Naruto] เปลี่ยนตำนาน
ตอน : ลองเรียกสิ
หึย หมอนั่นน่ารำคาญจริงๆเลย
พอคิดถึงช่วงก่อนหน้านี้ก็หงุดหงิดซะไม่มี คนอะไรพูดไม่รู้เรื่อง บอกว่าไม่ว่างไม่ว่างแล้วยังจะมาเซ้าซี้อยู่ได้
แต่พอมาลองนึกถึงสิ่งที่ตัวเองได้ทำก่อนที่จะหนีออกมาก็ทำพอจะทำให้ความรู้สึกหงุดหงิดค่อยดีขึ้นมาหน่อย
หึ สมน้ำหน้าโดนซะบ้างก็ดี ถือว่านายยังดีนะที่ฉันปล่อยพลังไปแค่นิดเดียว ไม่งั้นล่ะก็..
นายตายแน่!!!
“โอ๊ะ มินานะจังมาแล้ว”
เจ้านารูโตะที่นั่งอยู่ที่ฉิงช้าเมื่อเห็นฉันเดินเข้ามาในเขตของโรงเรียนก็ลุกขึ้นมายิ้มร่าโบกไม้โบกมือมาให้ฉันทันที
“นารูโตะ ไปกันเถอะฉันหิวแล้ว”
“โอ๊ส! มุ่งหน้าสู่ร้านอิจิราคุราเมงกันเลย!”
.
.
.
“นารูโตะค่อยๆกินก็ได้ไม่มีใครแย้งหรอก”
เสียงมินานะพูดเป็นรอบที่สิบของการกินมื้อเย็นของวันนี้ เมื่อราเมงมาเสิร์ฟนารูโตะก็ตั้งหน้าตั้งตาโซ้ยราเมงอย่างเอาเป็นเอาตายทันที
ไม่รู้ไปอดอยากมาจากไหน
“เดี๋ยวก็ติดคอกันพอดี”
“แค่กๆ น้ำ แค่กๆ”
พูดยังไม่ทันขาดคำนารูโตะก็สำลักไอดังแค่กๆ เอามือกุมคอหน้าดำหน้าแดงส่วนอีกมือก็ทุบอกดังอักๆจนมินานะที่นั่งข้างๆต้องรีบส่งน้ำให้
เมื่อได้น้ำนารูโตะก็ยกดื่มอึกๆจนหมดแก้วแล้ววางแก้มกับโต๊ะอย่างดังพลางถอนหายใจอย่างโล่งอก
“เฮ้อ นึกว่าจะตายแล้วซะอีก”
“เป็นไงล่ะ บอกแล้วไม่ต้องรีบ”
“แหะๆๆ”
เจ้านี่คงจะชอบราเมงมากๆเลยสินะ วันนี้เลยกินคนเดียวตั้งสามชาม เฮ้อ ตัวก็เล็กนิดเดียวเอาไปยัดไว้ที่ไหนกันนะอยากจะรู้จริงๆ
“กินเยอะแบบนี้ฉันจะเลี้ยงไหวมั้ยเนี่ย”
“แหะๆ ก็มันอร่อยนิ” นารูโตะหัวเราะแหะๆพร้อมเกาท้ายทอยแก้เขินไปด้วย
“หึ ดีแล้วกินเยอะๆจะได้โตไวๆ”
“หือ? ไม่กลัวเลี้ยงฉันไม่ไหวแล้วหรอ?” นารูโตะหันมามองมินานะตาแป๋ว
“ไม่เป็นไรหรอกต่อให้นายกินเยอะมากกว่านี้อีกสัก 10 เท่า ฉันก็จะต้องหาเงินมาเลี้ยงนายได้อย่างแน่นอนเพราะฉันจะไม่ยอมปล่อยให้นายอดตายเด็ดขาด”
“ขอบคุณนะมินานะจัง”
“ไม่เห็นต้องขอบคุณเลยมันเป็นหน้าที่พี่ที่ต้องเลี้ยงดูน้องอยู่แล้ว”
“พี่เลี้ยงดูน้อง?” นารูโตะงงกับประโยคที่ได้ยินเมื่อกี้
“ฉันเป็นพี่ของนายไง” มินานะพูดออกมาตามความจริงที่ตนเองนั้นได้รู้มาอย่างไม่ปิดบังงเพื่อหวังว่านารูโตะจะตีความหมายและเข้าใจในสิ่งที่ตนเองอยากจะบอกออกไปแต่ว่าไม่สามารถบอกให้นารูโตะรับรู้มันได้
“ใช่ ฉันเกือบลืมไปเลยว่ามินานะเป็นพี่ฉันปีนึง” แต่ดูท่าแล้วเจ้าทึ่มก็ยังคงเป็นเจ้าทึ่มอยู่วันยังค่ำ
“..........”
มินานะรู้สึกไม่ดีที่ไม่สามารถพูดในสิ่งที่ตัวเองอยากจะพูดมันออกมาได้ ทั้งๆที่ตัวเองอยากจะพูดมันออกมาให้คนตรงหน้าได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมด ได้รู้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตรงนี้คือพี่สาวแท้ๆของตัวเอง ทำไมกัน
ทำไมถึงได้รู้สึกเจ็บได้ขนาดนี้กัน
“มินานะจังเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่ได้เป็นอะไรนี่”
“ฉันไม่ชอบเลย” นารูโตะพูดออกมาด้วยสีหน้าและแววตาที่จริงจังซึ่งแตกต่างจากตอนแรกอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่ชอบอะไร?” มินานะหันไปถามคนที่ยืนมองหน้าตนอยู่ข้างๆด้วยความมึนงงที่อยู่ดีๆเจ้าตัวยุ่งก็พูดออกมาว่าไม่ชอบ
“ฉันไม่ชอบตอนมินานะจังทำสีหน้าแบบนั้น”
“ฮ่าๆ นายพูดเรื่องอะไรเนี่ย โอ๊ะ ถึงห้องแล้วฉันไปนอนก่อนนะพรุ่งนี้เจอกัน”
.
.
.
“อ่ะ นี่ข้าวกล่องของนาย”
“ขอบคุณนะมินานะจัง” นารูโตะยื่นมือจะมาคว้ากล่องข้าวที่มินานะ
“พี่” มินานะชักมือกลับก่อนที่มือนารูโตะจะได้ถึงกล่องข้าว
“หือ? อะไรอ่ะไหนบอกว่านั่นข้าวกล่องของฉันไง” นารูโตะทำหน้าบูดทันทีเมื่อเห็นมินานะชักมือหนีตน
“พี่ เรียกฉันว่าพี่ก่อน”
“ทำไมต้องเรียกด้วย!”
“เพราะว่าฉันเป็นพี่สาวของนายยังไงเล่า”
“..........”
“เพราะฉนั้นแล้วนายต้องเรียกฉันว่าพี่”
มินานะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ใบหน้าและนัยตาไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมาจนนารูโตะที่เป็นพวกความรู้สึกค่อยข้างช้ายังสามารถรับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าอีกฝ่ายไม่ได้พูดล้อตนเล่น
“กะ..ก็ได้”
“ไหนลองเรียกดูสิ”
“พะ.พี่มินานะ” นารูโตะพูดออกมาด้วยอาการขวยเขินอย่างเห็นได้ชัดจากใบหน้าที่ขึ้นสีแดงจัด
“หึ ดีมากไอ้น้องชาย”
โปรดติดตามตอนต่อไป
ขอบคุณทุกๆคอมเม้นและทุกๆกำลังใจนะคะ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
สนุกมากๆๆ
ชอบตอนที่มินานะทำหน้าที่พี่มาก55❤️