ถ้าเธอหลายใจ

ลำดับตอนที่ #1 : รักแรกเริ่มกับโรงเรียนใหม่

               วันนี้เป็นวันอาทิตย์ จอยตื่นมาก้ 9 โมงแล้ว เธอนึกได้ว่า วันนี้มีการ์ตูนแฮมทาโร่ที่เธอชอบจึงรีบไปเปิดดู  ดูได้สักพัก  แม่ก้เดินมา ปิดหน้าตาเฉย จอยทำหน้าเซง



“อะไรแม่ มาปิดทำไม ดูอยู่นะ” จอยทำสีหน้าเซงอย่างแรง



“ไม่ต้องดูแล้ว ไปอาบน้ำ แล้วเตรียมตัวเก็บข้าวของ บ่ายๆจะได้รีบๆไป” แม่บ่น



จอยจำได้ว่า วันนี้แล้วสิที่เธอจะต้องเก็บข้าวของเพื่อที่จะไปอยู่หอ เป็นครั้งแรกที่เธอจะต้องอยู่ห่างไกลจากพ่อกับแม่   เธอสอบได้โรงเรียนมัธยมปลายอีกจังหวัดนึงเธอจึงต้องอยู่หอ



“นี่เราจะต้องอยู่ไกลกับพ่อกะแม่หรอ” จอยบ่นพึมพำ เพราะตั้งแต่เธอเกิดมา เธอไม่เคยห่างพ่อกะแม่เรย พ่อ(ตาพันโท) แม่ (ยายกาญจนา)

เลี้ยงเธอยังกะไข่ในหิน วันๆไม่ค่อยให้ออกจากบ้านหรอก  ฉะนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่เธอจะต้องคิดถึงบ้านเป็นธรรมดา



         บ่ายโมง แม่ออกจากบ้านมุ่งไปที่หอที่ได้จองไว้ 2 ชั่วโมงผ่านไปก้ถึงที่หอ จอยเอาของเข้าไปไว้ในหอและได้พบกับ ฝ้าย นักเรียนใหม่



ที่มาอยู่หอเหมือนกัน จอยยิ้มอย่างเป็นมิตร แล้วก้มหน้าก้มตาจัดของ สักครู่ก้ได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาอีกคน นั่นคือ แตงกวา รุ่นน้องที่มาอยู่



หอก่อนหน้านี้แล้ว



“หวัดดีค่ะพี่” แตงกวาทักทายพร้อมรอยยิ้มอันสดใส



“หวัดดีค่ะ น้อง….เอ่อ” จอยพูด ท่าทางงง



“หวัดดีค่ะ”ฝ้ายพูดแล้วยิ้ม



“หนูชื่อแตงกวาค่ะ พี่ๆล่ะคะ ชื่อไรหรอคะ” แตงกวาถาม



“พี่ชื่อจอย”



“พี่ชื่อ ฝ้าย”



ทั้งสามยิ้มด้วยกันอย่างเป็นมิตร



จอยจัดของเสร็จเรียบร้อยแล้วก้เดินไปหาพ่อกะแม่



“พ่อกะแม่กลับแล้วนะลูก ตั้งใจเรียนล่ะ”พ่อพูดพร้อมกับลูบหัวอย่างเอ็นดู



“อย่าร้องไห้นะลูก”แม่แซวเพราะรู้ว่าจอยขี้แง พร้อมกับยื่นเงิน500ให้จอยเป็นค่าขนมแล้วแม่กับพ่อก้กลับไป จอยยืนหน้าเศร้า แล้วก้เดินเข้า

หอไป     หอของจอย เป็นหอในที่มีอาจารย์ควบคุม อาจารย์ที่เป็นเจ้าของหอ คือ อาจารย์ที่ปรึกษาของจอยนั่นเอง  ที่หอแบ่งเป็นห้องๆ  นอนห้องละ 3คน ห้องของจอยก้มี จอย ฝ้าย และ แตงกวา รุ่นน้องที่มาอยู่ได้ปีนึงแล้ว





               เช้าวันรุ่งขึ้น จอยตื่นเช้าเพราะนอนไม่ค่อยหลับ คงแปลกที่มั้ง จอยรีบแต่งตัวไป โรงเรียนซึ่ง เดินไปประมา100เมตรก้ถึง จอยเดิน



ไปโรงเรียนกะฝ้ายและแตงกวา  แตงกวาขอแยกตัวไปที่ห้องประจำของตัวเองก่อน เหลือฝ้ายกับจอย ที่ไม่รุจะไปอยู่ที่ไหนดี เพราะทั้งสองยัง



ไม่รุว่าห้องตัวเองอยู่ไหน เพราะเป็นเด็กใหม่ทั้งคู่ รอจนเข้าแถวเสร็จ ต่างคนต่างก้ต้องแยกไปที่ห้องตัวเอง





              ห้องประจำของจอยอยู่ที่ตึกวิทย์ ชั้น 2 จอยได้เจอกับเพื่อนๆหลายๆคน เช่น กวาง  ณัท ดา และเพื่อนที่จอยสนิทก้คือ ใหม่ เด็ก



ใหม่เหมือนจอย ใหม่เป็นคนพูดมาก แต่หน้าตาดีตัวดำเล็กน้อยถึงปานกลาง ใหม่พูดมากจนได้รับตำแหน่งเป็นหัวหน้าห้องในเวลาต่อมา







              วันแรกของการไปโรงเรียน  จอยรู้สึกเซงๆอย่างแรงที่คิดถึงเพื่อนเก่าๆที่โรงเรียนเก่าและต้องมาเรียนภาษา ฝรั่งเศสที่เธอนั่งก่งก๊ง



กับภาษาที่เธอไม่ค่อยคุ้นสักเท่าไหร่



“จอย เป็นไรไปอ่ะทำหน้าอย่างกะเซงๆไรอย่างนั้นอ่ะ” ใหม่ถาม



“อ๋อ คิดถึงเพื่อนๆเก่าๆอ่ะ พอแยกย้ายกันไป ไม่ค่อยมีใครติดต่อมาหรอก เหงา เคยนั่งเรียนด้วยกัน กินหนมด้วยกัน พอย้ายที่เรียน มันก้ รู้สึก

แปลกๆเหมือนกัน”จอยพูดเศร้าๆ



“คิดเหมือนเราเรย เราก้คิดถึง แต่นี่คืออนาคตที่เราเลือกไม่ใช่หรอ เลือกที่จะมาทางนี้ มาตามที่เราต้องการ อีกหน่อย พอเราจบไปจากที่นี่ เรา

ก้ต้องไปเจอเพื่อนใหม่ๆอีก เราก้คิดถึงวันเก่าๆอย่างนี้อีกนั่นแหละ จิงไหมล่ะ ไหนๆก้เลือกแล้ว บางสิ่ง มันก้ต้องปล่อยๆซะบ้าง”ใหม่พูดอย่างมี

เหตุผล



“จิงสิ เราจะมัวนั่งคิดทำไม  เพื่อนที่นี่อีกเยอะแยะมากมาย “จอยเริ่มมีรอยยิ้มออกมา



“หน้าตาดีอย่างชั้นด้วย” ใหม่ชมตัวเองทำหน้าถลนใส่



“แหม ไม่ค่อยเรยนะ” จอยพูดขำๆกับเพื่อนสนิท





               ที่โรงรียนนี้มีนักเรียนชายค่อนข้างน้อย เพราะเป็นโรงเรียนหญิงล้วนมาก่อน  เพิ่งมีนักเรียนชายก้ไม่กี่ปีมานี่ มีนักเรียนชายอยู่คน



นึงชื่อ ฮอล เป็นหนุ่มที่จัดว่าหน้าตาดีคนหนึ่ง อยู่คนละห้องกับจอย ฮอลเป็นนักเรียนเก่า มักจะมาหาเพื่อนเก่าที่ห้องจอยบ่อยๆ ฮอลจึงได้พบ

กับจอย  เป็นครั้งแรก และ แอบปลื้มเล็กๆในความน่ารักของจอย(แหวะ)





              จนวันหนึ่ง ฮอลมาโรงเรียนแต่เช้ามาแอบดูจอย  และเมื่อจอยเดินออกจากฝ้ายมาคนเดียว ฮอลก้เดินเข้าไปถาม



“เอ่อ…เอ่อ…เธอชื่อไรอ่ะ..”ฮอลถามเสียงสั่นๆ ออกอาการเขินอย่างแรงหน้าแดง อมยิ้ม



จอยทำหน้างง “เราหรอ?”



“ใช่ เธออ่ะชื่อไร?” ฮอลถามอีก



“เราชื่อจอย ถามทำไมหรอ” จอยทำหน้างงเล็กน้อย



“อ่อ..ปล่าวอ่ะ เราชื่อ ฮอลนะ ยินดีที่ได้รู้จัก” ฮอลบอกเสร็จสรรพทั้งๆที่จอยยังไม่ได้ถาม (แป่ว)



แล้วฮอลก้เดินจากไป ปล่อยให้จอยยืนงงว่าถามไปทำอะไร?





             เวลาผ่านไปก้ประมาณ เดือนนึง(มั้ง) ออลก้มาป้วนเปี้ยนที่จอยบ่อยครั้ง มาคุย ซื้อนู้นซื้อนี่มาให้กินบ่อยๆ จนใหม่เริ่มจะสงสัย จึงบอกกับเพื่อนสนิท



“เฮ้ย จอย ชั้นว่านะ ไอตาฮอลนี่ มันชอบแกแน่ๆเรยว่ะ นี่ดูซิ มันซื้อขนมมาเซ่นแกออกบ่อย แล้วก้มาหาทุกครั้งที่ว่าง หรือไม่ก้เจอ เป็นต้องมา



คุย สักนิดก้ยังดี เหมือนที่เมื่อวาน เรากินข้าวเสร็จ มันก้ต้องรีบไปเรียน รด. มันก้อุตส่าห์ เดินเอาขนมมาให้กิน แล้วก้บอกว่า ต้องรีบไปเรียน ดู



มัน” ใหม่พูดพร้อมกับเคี้ยวขนมที่ฮอลซิ้อมาให้จอยอยู่คาปากอย่างเอร็ดอร่อย



“บ้า คงไม่มั้ง เพื่อนๆเขาก้ให้กันได้” จอยพูด พร้อมกับเคี้ยวขนมเหมือนกัน



“นี่ถ้าแกไม่เชื่อก้ดูต่อไปสิ สักวันแกก้จะรุ แล้วจะหาว่าไม่บอกนะ”ใหม่พูด



“เออ แล้วแต่แกเว้ย แกอย่ามาโม้ให้ชั้นฟังเรย” จอยหน้าตาเฉย



“ไม่เชื่อก้ตามใจ ชั้นเชื่อลางชั้นว่ะ แกไม่เชื่อก้ตามใจ”ใหม่ยังย้ำอีก  



                ความจริงแล้ว ใหม่เป็นที่มีลางสังหรณ์แรงมาก ประมาณคล้ายๆว่า สัมผัสที่หก ก้เป็นได้ ลางสังหรณ์ทุกครั้งที่แรงๆใหม่มักจะเป็น



จริง หลายครั้งแล้วที่โรงเรียนเก่า ใหม่สังหรณ์แล้วเป็นเรื่องจริง เพื่อนเก่าของใหม่จึงเชื่อว่าลางสังหรณ์ของใหม่เป็นจริง แต่ที่นี่ ใหม่เพิ่งย้ายเข้า



มาจึงยังไม่มีใครรู้ ว่า ใหม่เป็นคนที่มีลางแรง





                   จนกระทั่ง….วันหนึ่งจอยอยู่ที่ห้องประจำคนเดียวเพราะเพื่อนๆหายไปเล่นวอลเล่ย์กันหมด จอยเล่นมือถืออยู่ ฮอลก้เดินเข้ามาหาจอยที่ห้องพอดี ออลนั่งข้างๆจอย แล้วหันไปหันมา



“หันหาอะไรอ่ะ ฮอล” จอยถาม งงๆ



“อ๋อป่าวอ่ะ เออ จอย เรามีไรจะบอกจอยด้วย” ฮอลพูดแล้วทำหน้าอย่างมั่นใจมั่กๆ



“มีไรล่ะ บอกมาดิ”



“คือว่า เรา     ชอบ     จอย  นะ”



คำพูดของฮอล ทำให้จอยอึ้งไปเหมือนกัน ฮอลทำหน้ามีความหวังมาก ฮอลจึงถามต่อ



“แล้วจอยล่ะ เราอยากรู้ว่าจอย คิดยังไงกับเรา” ฮอลพูดอย่างใจร้อนเล็กน้อย



“คือ เราๆๆ ขอคิดสัก2วันนะฮอน แล้วเราจะให้คำตอบ”จอยพูด





“ขอบคุณนะจอย เราจะรอคำตอบนะ หวังว่าจอยคงให้โอกาสเรา เราจะไม่ทำให้จอยเสียใจ” ฮอลพูดสร้างความมั่นใจ  แล้วฮอลก้ลุกเดินออกไปด้วยความเขินอย่างแรง





                ตกเย็นเลิกเรียน ขณะที่ใหม่มารับจอยที่หอเพื่อจะไปเรียนพิเศษ  ใหม่ก้ยืนเรียกจอย



“จอย เฮ้ย ป่ะ ไปได้แล้ว” ใหม่เรียกจบ จอยรีบวิ่งออกมาหน้าตื่นมาแล้วก้พูดว่า



“เฮ้ย แก มีเรื่องเล่าว่ะ” จอยรีบขึ้นรถ มอไซค์ของใหม่ ใหม่ก้ออกรถทันที



“มีไรหรอวะ เล่ามาดิ”  ใหม่พูดพลางขับรถไป



“เออแก ฮอลมันมาหาชั้นวันนี้ ตอนที่แกไปเล่นวอลเล่ย์กับพวกกวางอ่ะ มันบอกว่า มันชอบชั้น เว่ย  เราก้บอกไปว่า เราขอคิดดูอีก 2วันอ่ะ แก



คิดว่าชั้นจะทำไงดีอ่ะ”จอยเล่าๆๆๆๆมาเป็นชุด





“บอกแล้วไม่เชื่อ ว่าลางชั้นมันบอกนานแล้ว” ใหม่พูดพร้อมกับขำอย่างมีชัยชนะ



“เออ ชั้นเชื่อแล้วว่ามันแรงจิงๆ แล้วตกลงจะทำไงอ่ะ”



“แกก้คิดเองดิ ถ้าอยากคบก้ตอบตกลง ถ้าไม่อยากคบก้ปฏิเสธ ไม่ใช่เรื่องยากเรย แต่ถ้าเป็นชั้นนะ หล่อๆอย่างนี้นะ จับไม่ปล่อยเรย”ใหม่ขำต่ออีก



“แหม แค่พี่บีของแก ปัจจุบันก้หล่อบาดใจแล้วหนิ ว่าแล้ว ทำไมแกไม่ปล่อยสักที555”จอยขำมั่ง



“เออ แต่หล่อ ต้องคอยระวังนู้นนี่ และถ้าหล่อแล้วนิสัยไม่ดีก้อย่าไปเอามันไม่งั้นเสียใจภายหลังแล้วจะหาว่าไม่เตือน แรกๆก้ดีหรอกนะ พอ



หลังๆมันเริ่มออกฤทธิ์ นี่แหละ ผู้ชาย”ใหม่ทำเสียงเซงๆ



“อ้าว พี่บีของแก นิสัยไม่ดีหรอ”



“ไม่ใช่ไม่ดี ไม่ดีก้มีส่วนใหญ่ อย่าคิดว่าพี่เขาจะดีนะ เหนอย่างนั้นนะ อย่าให้เล่าเรย เรื่องมันยาว ถ้าว่างจิงๆจะเล่าให้ฟังให้หมดเรย”



“เออ เราจะรอฟัง” ใหม่รถจอดที่เรียนพิเศษพอดีใหม่กับจอยเรียนพิเศษฝรั่งเศสตั้งแต่4โมงเย็น-6โมง







                พี่บี เป็นแฟนของใหม่ที่คบกันมาปีกว่าแล้ว พี่บีเจอกับใหม่ตอนที่ใหม่ไปเที่ยวช่วงปิดเทอมฤดูร้อนที่ห้างแห่งหนึ่ง  พี่บีเป็นรุ่นพี่ใหม่ประมาณ2ปี นิสัยจะโหดๆนิดนึง แต่มาคบกับใหม่โดยที่ใหม่ไม่รู้ความหลังมาก่อนว่าเป็นคนยังไง มารู้ตอนหลังก้ถึงกับเสียน้ำตาและเสียใจมาก ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะเป็นมากขนาดนี้  แต่ถึงยังไง รักแล้วก้ถอนตัวไม่ขึ้น พี่บีก้ยอมรับเรื่องที่ผ่านมา แต่เขาก้กลับทุ่มความรักให้อีกมากมายเพื่อชดใช้กับความเสียใจที่ใหม่ได้รับรู้  จนปัจจุบัน พี่บีอยู่ที่เมืองนอกเพราะ พ่อกับแม่ส่งเขาให้ไปดัดนิสัยเอาเอง  นิสัยนักเลงที่แก้ยากพอควร จึงต้องให้ไปอยู่คนเดียวแบบลำบากจนไม่มีเวลาไปมีเรื่องกับใคร  พี่บีโทรหาใหม่บ่อยๆ เขาไม่เจอหน้ากับใหม่ก้นานพอควรจึงย่อมคิดถึงเป็นธรรมดา ใหม่ก้เฝ้ารอว่าวันไหนเขาจะกลับตัวได้และกลับมาหาใหม่ แต่เหนใหม่รออย่างนี้ ใหม่ก้ยังไปชอบคนนู้นคนนี้แก้ขัดเป็นประจำ พี่บีก้รุ แต่ก้ไม่ว่าอะไรเหนเป็นเรื่องสนุก(ซะงั้น)เขาคิดว่า ใหม่ไม่เอาอะไรจิงจังสักเท่าไหร่ เขาจึงทุ่มรักให้มากเพื่อให้ใหม่รักเขาอย่างจิงจังคนเดียว





เวลาผ่านไป 2 วัน  ณ.ห้องประจำ



              ฮอลมาหาจอยที่ห้องเพราะจำได้ว่า วันที่2แล้วหลังจากที่เขาพูดความในใจออกไป



“จอยอยู่ไหนหรอดา”ฮอลถามดา



“อ๋อไปหาอาจารย์ข้างๆห้องเด๋วมารอแปบนึง” ดาบอกฮอล



ฮอลยืนรออยู่แปบนึง จอยก้มากับใหม่



“อ้าว ฮอล มาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ”จอยถามฮอลอย่างตกใจ  แต่ก้จำได้ว่าฮอลต้องมาทวงสัญญาแน่ๆ



“เออๆๆ มาแล้ว เด๋วจอยลงไปที่สนามบาสกับเราหน่อยดิ” ฮอลชวนแล้วก้เดินออกไปพร้อมกับจอย



“ฮั่นแน่ เรารู้นะ ว่าไปคุยไรกันอ่ะ” ใหม่ตะโกนแซวอย่างออกหน้าหลังจอยเดินออกไป



กวาง ณัท ดา พูดเป็นเสียงเดียวกัน “ไปคุยไรกันหรอใหม่”



“เด๋วจะเล่าให้ฟัง” แล้วใหม่ก้เล่าเรื่องให้ทั้งสามฟัง



ฮอลกับจอยลงมาที่สนามบาส มานั่งโต๊ะข้างๆสนาม



“จอย ตกลงที่เราถามจอยอ่ะ จอยให้คำตอบได้ยัง”ฮอลทำสีหน้าลุ้น



“ไงอ่ะ ความรู้สึกมันบอกไม่ถูกนะฮอลอ่ะตั้งตัวไม่ทัน” จอยเริ่มเขินมั่ง



“ก้บอกมาดิ ตกลงว่าจะคบกับฮอลอ่ะป่าวอ่ะ”



“ก้……ได้ ลองคบไปก่อนก้ได้”



ฮอลทำท่าดีใจ แล้วก้ยิ้มให้จอยหวานๆ จอยก้อายๆแล้วออดเลิกเรียนก้ดัง จอยรีบวิ่งขึ้นไปเอากระเป๋าบนห้องประจำแล้วลงมาหาฮอลที่รออยู่

วันนี้ฮอลเดินไปส่งที่หอ





               จอยคบกับฮอลมาก้จนจะปิดเทอมแล้ว มีแต่คนอิจฉาเพราะฮอลเป็นคนดี หน้าตาก้ดี สมกันกับจอยอยู่ ฮอลดีกับจอยทุกอย่าง แต่

สิ่งที่เสียอย่างหนึ่งก้คือ ฮอลหึงไม่เข้าท่า  จอยมีเพื่อนเยอะรู้จักกับใครเขาไปทั่ว เจอใครก้ทัก บ่อยครั้งที่มีรุ่นพี่ผู้ชายมาทักต่อหน้าฮอลทั้งที่

จอยไม่ได้ชอบเขาแค่ทักตามประสาคนรุจักเท่านั้น ฮอลก้หึง แล้วก้มาใส่อารมณ์กับจอยอยู่บ่อยๆจนจอยรำคาญ บางทีจอยก้ต้องหลบฮอล เพื่อตัดความน่ารำคาญ ฮอลน้อยใจ ที่ห่วงแต่จอยเหนว่าเป็นความรำคาญ ถึงยังไงฮอลก้ต้องทนเพราะรักจอยมาก เกินกว่าที่จะตัดใจ  ฮอลแอบน้อยใจ โทรไปปรึกษาใหม่อยู่บ่อยๆ ใหม่ก้เอาเรื่องที่ฮอลมาปรึกษาไปเล่าให้จอยฟังทุกครั้ง จอยฟังแล้วก้คิด สงสารฮอล แต่ก้บอกว่า บางที่ฮอลก้เกินเหตุ ไม่ยอมปรับตัวสักที   วันนี้จอยกับฮอลไปกินข้าวด้วยกันที่แถวๆหอจอย



“ฮอล จอยอยากบอกอะไรฮอลอย่างนึง”จอยทำหน้าเศร้า



“ไรหรอจอย จอยบอกฮอลมาดิ” ฮอลตั้งหน้าฟัง



“ฮอล เราเลิกกันเถอะ” จอยพูด แล้วน้ำตาของจอยก้เริ่มคลอ



(ฮอล อึ้งอยู่สักแปบ แล้วเจ้าของร้านก้เปิดทีวีไปช่องOICที่กำลังเปิดเพลง สุดท้าย ของ Peachmakerท่อนกลางพอดีเป๊ะ)… สุดท้ายฉันขอให้

เราไม่โกรธ เลิกรากันไปด้วยความไม่เกลียด เราจะลาด้วยความเข้าใจ…



“เราไม่ดีตรงไหน เราก้พยายามดีกับจอยทุกอย่างแล้ว ยังไม่ดีเท่าที่จอยต้องการอีกหรอ”ฮอลหน้าเศร้ามากอย่างเหนได้ชัด



“ฮอล บางทีคนเรา มันก้จะดีเสมอไปไม่ได้หรอก ข้อเสียของฮอล มันเกินกว่าที่คนรักจะทน จอยตัดสินใจแล้ว จอยอยากให้ฮอลเข้าใจด้วย



ไม่ใช่ว่าจอยไม่รักฮอล แต่จอยคิดว่าถ้าฮอลเปลี่ยนตัวเองสักนิด แล้วลองมองคนอื่น เขาคงจะเข้าใจมากกว่าที่จอยเข้าใจก้ได้  จอยอาจจะ



เรื่องมากไปนิด แต่ก้อยากให้ฮอลปรับตัวนะ” จอยพูดให้ฮอลคิด



“หลังจากนี้ เราเป็นเพื่อนกันได้ไหม จอยคงไม่รังเกียจเรานะ”ฮอลทำใจพูด



“ได้สิ ความเป็นเพื่อน อาจยั่งยืนกว่าการเป็นคนรักกัน เพื่อนย่อมเข้าใจเพื่อน” จอยยิ้มแล้วเดินออกไปจ่ายตังค์ และมุ่งหน้ากลับหอ

*************************************************







       จบไปแล้ว 1 ตอนอ่ะ แบบสดๆเรย  ยังไงก้ลองอ่านดู ติชมได้ไม่ว่ากัน    



ส่วนตอนที่สอง ยังไม่เสร็จ เรยยังไม่เอาลงดีกว่า



W.J. Team          รายงาน จาก ว.ว.ว.