ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ดอกไม้ในความทรงจำที่ 1 : การพบเจอ [Loding 100%]
การพบเจอ เป็นสิ่งที่สำคัญ
แต่ถ้าการพบเจอต้องหยุดชะงักลง
เพียงเพราะ
คนหยาบอยากตีป้อม?!
FIORE Family
ความทรงจำที่กำลังหวนคืนมา ดอกไม้ในความทรงจำและความรู้สึกเมื่อก่อนมันกำลังกลับมาหาเธอ...ไม่สิ...มันไม่เคยไปจากใจ เธอเลยต่างหาก แต่มันกลับมากขึ้นเมื่อรู้ว่าจะได้เจอกับคนที่เป็นเจ้าของใจเธอในอีกไม่ช้า
"บอส เครื่องบินพร้อมแล้วครับ"น้ำเสียงทุ่มแสนอ่อนโยนของเฟนเอ่ยออกมาหลังจากก้มหัวให้ร่างเล็กตรงหน้าเล็กน้อย
"อืม เข้าใจแล้วละ ไปเรียกคนอื่นเถอะ"วาจาแสนเรียบถูกเปล่งออกมาจากริบฝีปากสีลูกพีชที่ไร้การแต่งเติมใดๆ
เฟนพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปเรียกคนอื่นๆในห้อง หลังจากเหตุการป้อมของหลี่ฉางแตก(?)ทำให้นัดที่ต้องไปคฤหาสน์วองโกเล่ ต้องเลื่อนออกมาอีกวันนึง ทำให้การเดินทางต้องเลื่อนมาวันนี้แทน ผู้พิทักษ์ใครหนอ...ชอบตีป้อมจริง เธอสายหน้ากลับความคิดแสนตลกของตัวเองก่อนจะพาร่างเล็กแสนบอบบางของตัวเธอเดินไปที่หน้าคฤหาสน์ของแฟมมิลี่เพื่อเตรียมขึ้นเครื่องบินส่วนตัว
ถ้าถามว่าทำไมเธอถึงจะไปคฤหาสน์ ไม่เอาน่า ทุกคนก็น่าจะรู้อยู่แล่วไม่ใช่หรอ...
ไปหาที่รักของเธอไง :)
อุ๊ยตาย เมื่อกี้เธอไม่ได้พูดนะ...
เสียงพูดคุยดังออกมากจากทางประตูที่เธอเดินออกมา ทำให้เธอหันไปมองก่อนจะยิ้มให้กับภาพตรงหน้า รอยยิ้มแห่งความสุข รอยยิ้มของความดีใจ...ที่เธอได้มีผู้พิทักษ์ที่เหมือนกับครอบครัว ครอบครัวที่เธออยากมีมันมาตลอด...
"ส...บอส...โนร่า!"เสียงห้วนๆของหลี่ฉางตะโกนขึ้นมาทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์และหันไปหาที่มาของเสียง
"ตะโกนทำไมหลี่ฉาง เสียงนายมันดังนะอย่าลืมสิ"เธอพูดขึ้นพร้อมกับยู่หน้าเล็กน้อยเพราะรู้สึกระคายหูจากเสียงตะโกนของหลี่ ฉาง(คนหยาบ)
"ไม่ตะโกนแล้วบอสจะหายเหม่อหรอ ทำหน้าเหม่อเป็นปลาสลิดชนเขื่อนเลยนะ"ดู...ดูมันพูด...
นี่เธอเป็นบอสแน่รึป่าวเนี่ย?! ไอ้หลี่ฉางคนหยาบคาย!
"ฉางครับ พูดแบบนี้กลับบอสอีกแล้วนะครับ"ต่อจากเสียบห้วนๆก็เป็นเสียงทุ้มของคนที่ได้ชื่อว่าพ่อของฉางอย่างริว
หืม อ่านไม่ผิดหรอก พ่อของฉางคือริวนั้นและ...
พ่อทูนหัวอ่ะนะ รู้จักเนอะ
"นายนี่ยิ่งว่าพ่อฉันอีกนะริวอีกหน่อยนี่ก็บ่นเป็นแม่แล้วเห้ย"พอโดนดุเจ้าตัวก็พองแก้มพร้อมกับบ่นอุบอิบไปด้วย
โธ่ พอคนหยาบคายแพ้ผั-
อะแฮ่ม เข้าเรื่องกันดีกว่าเนอะ
เธอหยุดดูการพูดคุยของสามีภรรยาประจำแฟมมิลี่(?)ก่อนจะหันไปมองเฟนที่เป็นเหมือนมือขาวของเธอก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจกัน เฟนพยักหน้ารับก่อนจะกดปุ่มสีขาวที่อยู่บนเสาในบริเวณสวน ไม่นานเกินรอ ก็มีเครื่องบินขนาดใหญ่ลงจอดในที่จอด เครื่องบินของคฤหาสน์ เมื่อเครื่องบินจอดลงสนิทประตูก็เปิดออกอัตโนมัติก่อนที่เธอจะเดินขึ้นโดยไม่ลืมที่จะเรียกคู่สามีภรรยาที่ยืน คุยกันไม่หยุดให้ขึ้นมาและให้เฟนขึ้นคนสุดท้าย
ยานพาหนะที่มีปีก2ข้างค่อยๆเคลื่อนตัวไปข้างหน้าพร้อมกับค่อยๆลอยตัวสูงขึ้นและบินไปตามเส้นทางที่กำหนดเพื่อมุ่งหน้าไปที่คฤหาสน์วองโกเล่ที่อยู่ที่อิตาลี
เดียวก็เจอกันแล้วนะ...เดชิโม่...
"เฮ้ยบอส ตีป้อมเร็ว!"...
เฮ้อ ให้ตายเถอะ...
"เฮ้อ...ขอแทงค์นะเห้ย!"แล้วเธอก็หลวมตัวไปเล่นกับมันจนได้!
Vongola Family
เฮ้อ...นี่ก็ถึงเวลานัดมา10นาทีแล้วนะ ทำไมฝั่นนู่นยังไม่มาอีกนะ แถมเมื่อวานยังขอเลื่อนนัดอีก แฟมมิลี่นี้มันอะไรเนี่ย เขาละไม่เข้าใจรีบอร์นเลยจริงๆว่าจะเชิญกลุ่มอันตรายแบบนั้นมาทำมั้ย แถมยังให้มารอที่ที่สนามบินส่วนตัวอีก
หรือว่า...
พวกนั้นคิดจะฆ่าพวกเขาหมกสนามบิน?!!
ว่าไปนั้น...
"หยุดความคิดบ้าๆของนายเลยเจ้าห่วย"เสียงเรียบของคนที่เป็นอาจาร์ยดึงสติของเขาให้กลับมาจากความคิดบ้าๆที่ตัวเขาเองก็ไม่คิดว่าจะคิดได้เหมือนกัน
"หยุดอ่านความคิดฉันได้แล้วน่ารีบอร์น"เขาหันไปมองร่างของอาจาร์ยที่ปลดคำสาบด้วยสีหน้าอิจฉา
แม่ง...ปลดคำสาบแล้วโคตรหล่อเลย...อาจาร์ยใครว่ะ
ทำไมเรื่องนี้ถึงมีแต่คนเด่นกว่าพระเอกอย่างเขาวะ?!(ไม่รู้ไม่ชี้/ไรต์)
อ่ะ ดูเหมือนพวกนั้นจะมาแล้วแหะ เอ๋..ตรงนั้น..พวกลักลอบเข้ามาหรอ แต่ความรู้สึกเร็วกว่าความคิด ร่างของเขาที่อยู่ดีๆก็เตรียมที่จะเดินไปจัดการพวกนั้นแต่..
"หยุดก่อน ที่นี่ไม่ใช่เขตของวองโกเล่เราทำอะไรไม่ได้ รอดูไปก่อนอย่าพลีพลามสิ"เขาละเกลียดเสียงเรียบแสนเท่ของรีบอร์นชะมัด
พระเอกหมั่นไส้!!
เขาพยักหน้าเข้าใจก่อนจะหันไปมองรวมถึงคนอื่นๆที่ก็รู้แต่ก็หยุดตามคำสั่งของรีบอร์นและเริ่มสนใจภาพด้านหน้าที่เป็นภาพของเครื่องบินจอด พร้อมกับประตูที่เปิดออกมาและ...ร่างของหญิงสาวที่ดูน่าทะนุทะนอมบอบบางราวกับแก้วผมสีฟ้าเปล่งประกาย ดวงตาสีอความารีนสด พวกแก้มสีหวาน ริบฝีปากสีลูกพีช ใบหน้าที่ไร้การแต่งเติมใดๆ แต่ทำไม..มันชั่ง..งดงามราวกับท้องทะเล งดงามและบอบบางเหมือนแก้วที่หากโยนลงพื้นก็คงแตกลง ผิวที่ขาวราวกับหิมะ ทุกอย่างของร่างบางมันสะกดเขาเอาไว้ไม่ให้ละสายตา แต่ก่อนที่เขาจะได้เคลิ้มกับความงดงามตรงหน้า ร่างของผู้ชาย2คนที่แอบอยู่ตรงพุ่มไม้ที่เขาเห็นก่อนหน้านี้ก็พุ่มออกมาและกั้นตัวของร่างบางไว้ก่อนที่อีกคนจะนำมีดจอที่คอระหงแสนขาวนั้น การกระทำของชาย2คนนั้นทำให้เขารู้สึกไม่พอใจอย่างมาก เขารู้สึกไม่พอใจที่อยู่ๆดีๆก็มีคนเอามีดมาจอคอของเธอโดยที่เธอไม่ขัดขื่นแม้แต่น้อย
นี่เขา...เป็นอะไรไป
อยากจะเข้าไปช่วย แต่สายตาของรีบอร์นก็ทำให้เขาไม่สามารถเดินไปได้ แต่ก่อนที่ใจของเขาจะกังวลไปมากกว่านี้ก็ต้องหยุชะงักลงเมื่อสายตาเห็นคนอื่นๆลงมาจากเครื่องบินแต่สิ่งที่คนพวกนั้นทำคือ...
เล่นเกม...
พวกเขาได้แต่มองด้วยความงงและสับสนก่อนที่พวกมัน2คนนั้นจะเริ่มพูดขึ้น
"555 จับบอสมาเฟียตัวใหญ่ได้แล้วสิ ไม่คิดว่าจะจับง่ายขนาดนี้แหะ"มันคนนึงพูดขึ้น
"นั้นสิลูกพี่ เห้ยลูกพี่นั้น นั้นลูกน้องมันนิ!"อีกคนที่ดูน่าจะเป็นลูกน้องพูดขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่กลุ่มคนพวกนั้นที่ยังคง...เล่นเกม
"ฉางครับ เลิกเล่นยอร์นสักทีสิครับมันกากนะ"คนหัวชมพูพูดขึ้นโดยไม่สนสถานการ์ณตรงหน้า
"นายก็ฮิลให้ฉันสักทีสิริว เป็นซัพไม่ใช่หรอ"และอีกคนก็เหมือนกัน
เขาได้แต่มองด้วยความตะลึงไม่ต่างจากพวกมัน2คนและผู้พิทักษ์คนอื่นๆของเขา
"ฉางก็อย่าหลบฮิลผมสิครับ"ยัง...
"เห้ยมันเล่นเกมไม่สนใจเลยว่ะ"ลูกพี่มันพูดขึ้น
"เออๆ เฟนก็มาเร็วๆสิ กลางเกมแล้วนะ เป็นแครี่ไม่ใช่รึไง"ยังอีก...
"เห้ยลูกพี่ ผมว่ากู่ไม่กลับแล้ววะ"ผมชักเริ่มเห็นด้วย
"รู้แล้วครับ แต่ว่า..."นี่ก็อีกคน...
ผมที่ยืนดูได้สักพักก็เกิดอาการโมโหและเตรียมจะเดินไปหาพวกมัน2คนเพื่อช่วยเธอแทนพวกคนของเธอ
"บอสก็เลิกเล่นกับทางนั้นแล้วมาแทงค์ให้สักทีสิครับ"แต่แล้ว คำพูดและภาพต่อมาข้างหน้าก็ทำให้เขาหยุดร่างที่กำลังเดินไปข้างหน้าของตัวเองและเปลี่ยนมาอ้าปากพร้อมกับคนอื่นๆแทน
"อ...อะไรของมันวะ อ้ะ เห้ย!!"และอยู่ๆคนที่ดูเป็นหัวหน้าก็ร้องออกมา
พร้อมกับประโยคที่ร่างบางพูดขึ้นมา
"omae wa mou...shinde ru"
"Nani!!" WTF!!
แฮร่ ลงให้แล้วนะแก555
หายหน้าไปเกือบอาทิตย์นึงก็..มาลงให้แล้วเนอะ
อ่อ อึกอย่าง
นิยายเรื่องนี้เนื้อหาค่อนข้างจริงจังนะคะ555 อย่าพึ่งเข้าใจว่าเป็นตลกคอมเมดี้นะเห้ย!
สั้นไปก็ขอโทษด้วนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น