เสน่หาเมียในอุปการะ (มีเล่มและ E-Book)

****เรื่องนี้อัปไม่จบนะคะ อัปเป็นตัวอย่าง 50-60% ค่ะ****

อัปทุกวันวันละ 1-3 ตอน

อีบุ๊กมากลางเดือนตุลาคมค่ะ

**************************************************************************************************

สิบปีก่อน...

‘จารุกัญญ์’ ถูกแม่เลี้ยงของ ‘ไร่เพียงดาว’ รับมาอุปถัมภ์ด้วยเหตุผลบางอย่าง

จากลูกสาวคนงานฐานะต่ำต้อยจึงได้กลับกลายมาเป็นคุณหนูของไร่โดยไม่คาดคิด

และเมื่อเด็กน้อยในวันวานก้าวเข้าสู่วัยนักศึกษาเต็มตัว

แม่เลี้ยงจึงได้ฝากฝังเธอให้กับ ‘ภูผา’ น้องชายต่างมารดาของสามีที่มีดีกรีเป็นถึงหมอผ่าตัดสมอง

แต่สาวน้อยรู้ดีว่าคุณอาคนนั้นไม่ใคร่จะถูกชะตากับเธอนัก

หรืออาจจะเรียกว่าเกลียดขี้หน้ากันโดยไม่มีเหตุผลก็คงจะไม่ผิด

หญิงสาวจึงพยายามทำดีกับผู้ปกครองคนใหม่เพียงหวังให้เขานึกเอ็นดูกันสักนิดก็ยังดี

แต่เธอคงไม่มีวันรู้หรอกว่าภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยและวาจาร้ายกาจที่พ่นใส่

มันมีอะไรที่มากกว่านั้น...

++++โปรยปราย++++

“ทำไมถึงชอบยิ้ม?”

“คะ?”

จารุกัญญ์มองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจนัก อีกทั้งแววตาแปลกๆ ที่คุณอาหนุ่มมองมา มันก็ทำให้หัวใจของเธอเต้นตึกตักไปหมด แต่เพียงไม่นานร่างเล็กก็สะดุ้งเฮือกเมื่อเขาคว้าข้อมือบางแล้วออกแรงกระชากเธอเข้ามาในอ้อมแขนกำยำนั้น

“คุณภูปล่อยจ๋านะคะ”

เธอพยายามดันอกเขาให้ออกห่าง คิดว่าตอนนี้เขาคงจะเมามากจนเริ่มคุมสติของตัวเองไม่อยู่แล้วถึงได้ทำตัวรุ่มร่ามกับเธอแบบนี้ เพราะหากเป็นเวลาปกติเขามีแต่จะผลักไสเธอให้ออกห่างเท่านั้น

“ทำไมต้องกลัวฉัน ทำไมเวลาอยู่กับฉันถึงไม่ยิ้มเหมือนตอนที่ยิ้มให้ไอ้พิชญ์ เธอชอบมันหรือไงกัน”

“เปล่าค่ะ คุณพิชญ์เค้ามีภรรยาแล้ว จ๋าจะไปชอบเค้าได้ยังไงกัน”

“แล้วถ้ามันยังไม่มีเมียล่ะ”

“ไม่ว่าเค้าจะมีหรือไม่มีภรรยา จ๋าก็ไม่ชอบเค้าหรอกค่ะ”

“แต่เธอก็ยิ้มให้เพื่อนฉันตลอด”

“ก็คุณพิชญ์เค้าใจดี แล้วเค้าก็ยิ้มให้จ๋านี่คะ”

“แปลว่า...ถ้าฉันยิ้มให้เธอ เธอก็จะยิ้มให้ฉันเหมือนกันงั้นสิ”

มือหนาข้างหนึ่งเลื่อนขึ้นมาไล้ที่แก้มนุ่ม แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนมากขึ้น

“ถ้าคุณภูยิ้มให้จ๋าบ้าง จ๋าก็คง...กล้าที่จะยิ้มให้คุณเหมือนกันค่ะ”

“แค่ยิ้มให้ฉันก็ต้องใช้ความกล้าด้วยงั้นเหรอ?” ภูผากลั้นยิ้มแล้วมองแววตาตื่นๆ ของคนตรงหน้าอย่างพอใจ

“ก็...คุณภูชอบดุจ๋านี่คะ จ๋าก็เลยทำตัวไม่ถูก”

“ฉันดุมากเหรอ”

“ถ้าจ๋าตอบว่ามาก...จะโดนอะไรมั้ยคะ” เธอถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ

“โดนแน่ๆ” เขาตอบพลางบีบที่แก้มนุ่มอย่างมันเขี้ยว

“งั้นก็...ดุนิดหน่อยค่ะ” เธอรีบบอกอย่างเอาใจ เลยได้เห็นเขาส่ายหน้าก่อนจะยิ้มออกมาในที่สุด

“เด็กเจ้าเล่ห์ ไปนอนได้แล้วไป”

ก่อนที่เขาจะทำให้เธอไม่ได้นอน...