คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : HIDE : ซ่อน EP.3
HIDE ซ่อน : EP.3
ภายใต้หน้ากากที่ทุกคนกำลังสวมเอาไว้ การหลอกล่อด้วยความจริงใจ พวกคนจัญไรต้องเจอกับกู!
เสียงของใครบางคนกำลังกระซุบกระซิบกับเพื่อน
"พราวกับจีหน่ะมาดูนี่สิ นิยายเรื่องใหม่ของปลาคราฟ ชื่อเรื่อง Closeปิด แค่บทกลอนก็ขนลุกแล้วอ่ะแก ฉันว่าต้องสนุกแน่ๆเลยจะรอเขามาอัพ"
เด็กสาวทั้ง3คนเติบโตมาจนถึงวัยมหาลัยทุกคนสวยสดใส เรียนอยู่ที่มหาลัยชื่อดัง ทั้ง3ยังคงเป็นเพื่อนรักกันอยู่ ไปไหนก็ไปด้วยกันแต่ทุกคนคงไม่มีวันลืมอดีตของตัวเอง!
"จะว่าไปนะ นี่มันก็ผ่านมา10ปีแล้ว ที่มุกตาย"
คนพูดรู้สึกเศร้าใจเป็นยิ่งนัก
"เดี๋ยวจะถึงวันหยุดของมหาลัยแล้วเราไปไหว้ศพของมุกกันนะ"
"เอาสิๆไปๆ"
รถแท็กซี่แล่นเข้ามาจอดเทียบข้างฟุตบาท
"พี่ค่ะ ไปรังสิตมั้ยค่ะ?"
"ไปจ้ะขึ้นมาเลย"
ปาฎิหารย์สินะ?ปกติกว่าจะรับไปโน่นไปนี่เรื่องมากสิ้นดี หรือฟ้ากำลังลิขิต? บ้าหน่ะ!
"130บาทจ้ะ"
3สาวยืนแบงก์สีแดงให้สองแบงก์
"ไม่ต้องทอนนะค่ะ"
มาถึงแล้วสินะ ป้ายโรงเรียนตระง่านอยู่ตรงหน้ามาถึงแล้วสินะ
'โรงเรียนเบญจมพิทยานุกูล'
"เดินเข้าไปกันเถอะ "
เสียงเด็กนักเรียนกำลังคุยกันดังเซ็งแซ่ สนามเด็กเล่นเต็มไปด้วยเด็กอนุบาลเต็มไปหมด ม้าโยกที่เคยเล่นยังคงตั้งอยู่เดิม เพียงแต่ทาสีกลบความเก่าเอาไว้ สไลด์เดอร์รูปแบบใหม่เข้ามาแทนที่ของเก่า สนามหญ้าที่ปูใหม่ดูสภาพดีกว่าสมัยก่อนที่พวกเธอเคยอยู่กัน ตามทางเดินมีรูปปั้นสัตว์มากมาย ในตอนนี้คงจะเป็นที่ถ่ายรูปของเด็กมัธยมฝั่งตรงข้าม
"สวัสดีค่ะคุณครูนวลศรี จำพวกเราได้มั้ยค่ะ?"
"จำได้สิ 3 สาวสวยสะอย่าง ว่าแต่มาทำอะไรกันจ้ะ?"
"อ่อ จะแวะมาถามว่าวัดที่ทำพิธีของมุกชื่อวัดอะไรหรอค่ะ?"
"ชื่อวัดว่า วัดพระรัตนชาติ เดินเลยไปจากโรงเรียนประมาน500เมตรจ้ะก็จะถึง "
"โอเคค่ะขอบคุณคุณครูมากเลยนะค่ะ"
พวกเธอไม่เคยคิดจะเอะใจคิดสงสัยเลยหรอว่าผ่านมา10ปีแล้ว ทำไมครูถึงจำได้ มันเป็นเรื่องบ้าอะไรกัน
ลมพายุกระโหมใหญ่พัดเข้ามา บรรดานกน้อยใหญ่กลับบินเข้าหลัง เสียงกิ่งไม้กระทบกันเมื่อครู่ก่อนกับเงียบลงอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย สุดท้ายก็ได้ยินแต่เสียงหัวเราะของใครคนหนึ่งดังมาตากด้านหลังแต่พอหันไปกลับไม่พบใครเลย
"เอ๊ะ พวกเธอได้ยินเหมือนฉันหรือเปล่า?"
จีพูดพร้อมทำหน้างงๆ
"ได้ยินสิ มันชัดมากเลย"
กิ๊บตอบพร้อม นำมือยกขึ้นมากอดอกตอนนี้ความหนาวได้เข้าปกคลุมร่างกายของทั้งสามคล้ายกับว่ากำลังมีมือของใครมากอดไว้จนทำให้อดขนลุกขึ้นมาไม่ได้
"ถึงเวลาแล้วสินะ "
บางสิ่งกำลังพูดพึมพัมพร้อมแสยะยิ้ม ต้อนรับทั้ง3ด้วยความยินดี
'ทำอะไรไว้รู้แก่ใจ ไม่ใช่รอวันที่เขาจะมาเอาชีวิตไปแล้วค่อยมาสำนึก!'
= TO BE CONTINUE =
-PaTo-
ความคิดเห็น