"อากูเดส ณ ที่นี้ยังมีรัก"

ลำดับตอนที่ #3 : เข้าพิธี

ห้องอาหารกว้าง สวยงาม โอ่โถง ผู้เป็นปู่ แม่และพี่ชายนั่งรออย่างพร้อมหน้าพร้อมตา

อาหารมากมายบนโต๊ะล้วนเป็นของชอบของเกย่า

“โอ้โห! วันนี้มีแต่ของชอบของน้อง ของพี่ชายไม่มีสักอย่าง” เกย่านั่งลงข้างวาริน ยืนหน้าหอมแก้มท่านด้วยความรัก

“แม่ทำให้เกย่า ทุกอย่างเลยลูก เกย่ากินเยอะๆ นะ” ท่านยิ้มบอกลูกสาว

“เกย่าไปสนุกที่อากูเดสแล้วอย่าลืมคิดถึงปู่นะ” อันปาบอก ไม่มีเค้าความเสียใจ

“ค่ะ คุณปู่ เกย่าจะเอาสมุดบันทึกไปด้วย จะได้จดว่าบ้านเมืองเขามีอะไรแตกต่างจากเราบ้าง”

เกคาหัวเราะในความดื้อของน้องสาว

“กินข้าวกันเถอะ มีอะไรอีกหลายอย่างที่เกย่าต้องทำในวันนี้”

ทั้งหมดทานข้าวด้วยความไม่รีบร้อน เกย่าจะเอร็ดอร่อยกว่าใคร หญิงสาวไม่อยากคิดเลยว่าอาหารหน้าตาน่าทาน รสเลิศวันนี้จะเป็นมื้อสุดท้ายที่จะได้ลิ้มลองด้วยกันกับครอบครัว

ทานข้าวเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสีขาว ผู้หญิงสวมผ้าฝ้ายซึ่งเป็นผ้าผืนเดียวห่อหุ้มร่างกายด้วยกันพันผูก ผู้ชายก็เช่นกัน ทว่าผ้าเป็นสีครีม พันช่วงล่างคล้ายกางเกง ร่างกายของทุกคนสะอาดปราศจากเครื่องประดับใดๆ แม้กระทั่งผ้าผูกผม

ทั้งหมดยืนท่ามกลางทุ่งหญ้าแขนขจี เบื้องหน้ามีสวนดอกไม้สีสันสวยงามทอดตัวในลักษณะสายน้ำ

อันปาหยุดยืนล้ำกว่า หันหน้าเข้าหาทุกคน รวมถึงทหารหลายนาย

เสียงเพลงพื้นบ้านบรรเลงอยู่ตามลำธารดอกไม้ ทหารนายหนึ่งถือพานดอกไม้มาส่งให้อันปา อันปากำดอกไม้ส่งใส่มือหลานสาว

“ชีวิตเราก็เหมือนดอกไม้ ผลิดอก สวยงาม แห้งเหี่ยวตกสู่พื้นดิน สูญสลายไป ทว่าไม่ได้หายไปไหน ยังแทรกซึมเป็นปุ๋ยให้ผืนดิน วันนี้เกย่าเป็นเหมือนดอกไม้ ปู่ขอให้หลานเป็นดอกไม้ที่สวยงาม เบ่งบานให้คนได้สบายตา ชื่นใจตราบนานเท่านาน เมื่อไหร่ที่หล่นสู่พื้นดิน ก็ขอให้เป็นปุ๋ยที่มีประโยชน์ต่อผืนดิน”

ผู้เป็นหลานสาวหยิบดอกหนึ่งทัดหูเอาไว้ ที่เหลือวางใส่พาน

อันปากลับไปหยุดยืนข้างหลานสาวทว่าล้ำออกมาเล็กน้อย ขณะที่วารินเดินออกไปตักน้ำด้วยอุ้งมือทั้งสองใส่มือลูกสาว

“ชีวิตก็เหมือนสายน้ำ หล่อเลี้ยงชีวิตให้กับสรรพสิ่งไม่เว้นแต่เราทั้งหมด วันนี้เกย่าเหมือนน้ำใส ชำระร่างกายให้สะอาด ทว่าอย่าลืมว่าจิตใจเราก็ต้องสะอาดไม่ต่างกันนะลูก ให้เป็นน้ำที่ใสสะอาดเพื่อสรรพสิ่ง ทำตนให้เป็นประโยชน์เหนืออื่นใด”

เกย่าเทน้ำให้อุ้งมือใส่พานดอกไม้ แล้วยกมือรูปหน้าตน

ต่อไปก็เกคา เขาหยิบกริชจากพาน

“กริชเป็นเหมือนอาวุธ ตอนนี้น้องก็เป็นอาวุธ อาวุธมีไว้เพื่อปกป้องเราจากภัยอันตราย ไม่ใช่เพื่อทำให้เราได้มาทุกสิ่งที่ต้องการ เกย่าจะใช้อาวุธเพื่อประโยชน์แก่บ้านเมือง และพร้อมที่จะสละชีพเพื่อบุคคลอื่นเช่นกัน”

หญิงสาวรับกริชจากพี่ชาย หันด้ามคมหาตน หยุดหลับตาสามวินาทีก็ส่งใส่พาน ท้ายสุดก็รับพานเดินไปหาท้องน้ำ เททุกอย่างลงไป หมายความว่าเธอพร้อมจะเสียสละ ต่อสู้เพื่อประโยชน์ของทุกคน เกย่าเดินกลับมายื่นที่เดิมรอให้นักบวชทำพิธีเกลียวธัง

นักบวชสวมชุดสีขาวสวมมงกุฎดอกให้หญิงสาว ร้องเพลงของสรวงสวรรค์เบาๆ สุดท้ายก็นำน้ำสะอาดส่งให้หญิงสาวรดรินใส่เท้าทั้งคู่

“ท่านคือผู้กล้าและผู้เสียสละ เท้าที่รินลดด้วยน้ำแห่งสวรรค์จะนำพาท่านเดินไปสู่ความถูกต้องและความสามัคคี จงนำมันมาซึ่งความสงบของบ้านเมืองนะเกย่า”

“ขอความเข้มแข็งจงมาสู่ข้า” เกย่าสัมผัสมือกับนักบวชเป็นอันเสร็จพิธี

ทุกคนกลับเข้าบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้า ใช้ชีวิตช่วงเวลาที่เหลืออยู่ด้วยกัน วันนี้เกย่านั่งร้อยมาลัยดอกไม้กับแม่เป็นครั้งแรก ทั้งที่ท่านพยายามบังคับให้ลูกสาวทำตัวเป็นแม่บ้านแม่เรือนมาตั้งนานแล้ว มาลัยของหญิงสาวออกมาบิดเบี้ยวพิลึก

“เดี๋ยวเราเอาไปไหว้คุณพ่อกันนะเกย่า”

ทั้งคู่เดินเข้าห้องทำงาน วางดอกไม้หน้ารูปถ่ายของพ่อ หญิงสาวจำได้ว่าภาพนี้เป็นฝีมือการถ่ายภาพของเธอเอง

‘พ่อคะ เกย่าจะไปทำงานเพื่อบ้านเมือง พ่อปกป้องเกย่าด้วยนะคะ’

“เกอัน ขอให้คุณช่วยคุ้มครองลูกให้ปลอดภัยกลับบ้านด้วยนะคะ” วารินบอกสามีแล้วหลับตาภาวนาถึงสิ่งศักดิ์สิทธ์ทั้งหลายของปาค่าช่วยคุ้มครองให้ลูกสาวพ้นภัยอันตราย บรรเทาอุปสรรคต่างๆ

“เกย่าไม่อยากให้พ่อเอาแต่ดูแลเกย่า ให้ท่านดูแลคุณแม่ พี่ชาย แล้วก็คุณตาบ้าง” เกย่าบอก ทำให้ผู้เป็นแม่ยิ้ม

“โลกเราไม่ได้สวยไปหมด แล้วลูกจะได้เรียนรู้”

ผู้เป็นแม่กอดลูกสาวเอาไว้ทั้งตัว เมื่อไหร่หนอจะได้กกกอดป้องปกลูกสาวอีก วินาทีนี้เหมือนมีมีดกรีดลงบนกลางหัวใจ รู้สึกดั่งใจจะขาดรอนๆ อากาศรอบตัวก็น้อยเหลือเกินจนแทบหายใจไม่ออก

///////////////////////////////////

ตรวจไปมาก็อดไม่ได้จะแก้ไข เนื้องเรื่องหน่อยหนึ่ง กร๊ากกกกกกก วันนี้พอกันหรือยังคะ ใครยังไม่พอก็ยกมือขึ้นหน่อย ฮ่าๆๆๆ