"อากูเดส ณ ที่นี้ยังมีรัก"

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

หอบังชาหารทหารสูงสุดตั้งตระหง่าน ทั่วทุกสารทิศของเมืองต่างมองเห็นสถานที่แห่งนี้

ก่อนสิ่งใดทั้งหมด นั่นหมายถึงว่า ทุกคนจะคิดถึงชาติมาก่อนสิ่งอื่นใด

ภายในหอบัญชาการ ความวุ่นวายกำลังเกิดขึ้น ทหารมากมายเดินสวนกันไปมา เสียง

วิทยุติดต่อถึงกันดังเซ็งแซ่ บานประตูทั้งหลายถูกเปิด-ปิดจนคนมาใหม่ลายตา

“คุณปู่อยู่ไหน คันกา” เสียงใสทักทายทหารนายหนึ่ง น้ำเสียงบอกว่ากำลังร้อนใจเป็นอย่างยิ่ง

“อยู่ในห้องบัญชาการครับนายน้อย” ทหารหนุ่ม หน้าตาดุดันบอกเสียงดัง ฟังชัด

“นี่นายยังไม่ได้พักผ่อนเลยหรือ” หญิงสาวถามพลางยกมือปิดจมูก

“พึ่งกลับมาจากแนวชายแดนครับนายน้อย”

พูดคุยกันได้ไม่กี่ประโยค คันกาก็ถูกเรียกไปทำงานต่อ

ร่างบางสาวเท้าไปยังห้องบัญชาการอย่างเร่งรีบ เวลานี้ทุกวินาทีล้วนสำคัญเหนืออื่นใด

ไม่มีใครในที่นี้อยากคุยกับสาวไม่ประสาอย่างเธอสักคน

‘ให้ตายเถอะ ไม่มีใครว่าฉันเป็นผู้ใหญ่ที่พร้อมจะดูแลหรือช่วยเหลือใครๆ ได้บ้างเลย

หรือ ไม่มีทางที่ฉันจะอยู่แบบคนไร้ค่าอย่างนี้อีกต่อไป ทุกคนต้องประจักษ์กับความฉลาด

และกล้าหาญของฉัน’

หญิงสาวเคาะประตูไม้ลวดลายงดงามบานใหญ่สามครั้ง แล้วถือวิสาสะเปิดเข้าไป

โดยไม่รอให้คนข้างในอนุญาต สองเท้าก้าวเข้าห้องไปนั่งอยู่ข้างผู้เป็นปู่อย่างฮึกเหิม

ท่ามกลางสายตาเอ็นดู บวกกับรอยยิ้มของทหารทุกนาย ทว่ากลับมีทหารนายหนึ่งลุกยืน

แล้วพูดกับหญิงสาวอย่างระอาในความรั้น

“เกย่า น้องไม่รู้หรือว่าเรากำลังมีเรื่องสำคัญที่ต้องหารือกันอย่างเร่งด่วน” ทหารร่างสูง

ใบหน้าเคร่งเครียด อยากจับคนไม่ยอมโตมาหวดก้นให้ลาย

“เพราะน้องรู้ว่าเรากำลังเผชิญหน้ากับอะไร น้องถึงได้มา น้องอยากช่วย” ตาเรียวจับ

จ้องอยู่บนแผนที่แผ่นใหญ่ซึ่งวางต่อหน้าทุกคน มีทหารจำลองวางอยู่แนวตะเข็บชายแดน

พี่ชายยกมือกุมขมับ ไม่รู้จะเอาหน้าไว้ไหน เขายังไม่เคยเห็นน้องสาวทำอะไรประสบ

ความสำเร็จสักอย่าง นอกจากประจบเอาใจคุณปู่ คุณแม่และเขา

“เอาน่า เกคา น้องอยากช่วยก็ให้น้องได้ช่วยเถอะ” ผู้บัญชาการทหารสูงสุดบอก ก่อน

เรียกหลานสาวให้ไปนั่งข้างกาย

“ขอบคุณค่ะคุณปู่ รับรองว่าเกย่าช่วยทุกคนได้แน่นอนค่ะ พี่ชายชอบมองน้องเหมือน

เด็ก เกย่าอายุยี่สิบแล้วนะคะคุณปู่ เรียนจบแล้ว ไม่ใช่เด็กอย่างที่พี่ชายพูดอยู่ทุกวัน” ตา

เรียวส่งค้อนให้พี่ชาย แล้วปรู๊ดไปหาผู้บัญชาการทหารสูงสุด ลงนั่งเคียงท่านอย่างภาคภูมิ

ในความไว้ใจที่ท่านมีให้

“เอา เริ่มประชุมกันต่อเลยนะ”

ผู้บัญชาการทหารบกนั่งลงเมื่อผู้บัญชาการทหารสูงสุดออกคำสั่ง ทหารทุกนายในที่นี้

ไม่ติดใจหญิงสาวในการเข้าร่วมประชุม ฟังเรื่องสำคัญกับทุกคน เพราะต่างเห็นเกย่าตั้งแต่

อยู่ในท้อง จนปัจจุบัน ทหารใหม่ก็เป็นเพื่อนกับเกย่าทั้งนั้น ไม่เว้นแต่คันกา นายทหารเนื้อตัว

มอมแมมเมื่อครู่

“เมื่อกี้ท่านว่าอย่างไรบ้าง พันเอกลาอาน สายสืบของเราว่าอย่างไรบ้าง” ผู้บัญชาการ

ทหารสูงสุดถาม

“ทางอากูเดสก็ร้อนใจไม่ต่างจากเราครับท่าน ดูว่าเครียดเรื่องที่ใส่ร้ายเราไม่ได้ เรื่องกลับไปหาตัวเองครับท่าน”

“ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าอากูเดสจะทำอย่างนี้ มันไม่ใช่นิสัยของชายชาติทหารของอากูดาแห่งอากูเดส” อันปาบอก

“ผมว่าเราน่าจะหาใครสักคนเข้าไปสืบนะครับ” ทหารนายหนึ่งเสนอขึ้นมา

“แล้วใครล่ะ อย่าลืมสิว่าหากไม่ใช่อย่างที่เราคิด อากูเดสไม่ได้ใส่ร้ายเรา ความสัมพันธ์ที่เราสานกันมาไม่รู้จักกี่สิบปีต้องสูญเสียไป จะไม่คุ้มกับการนี้”

“แต่นี่เป็นเรื่องด่วนที่ต้องจัดการนะครับอากูดาหากคิดช้าไปกว่านี้ อะไรจะเกินแก้ ไม่ว่าจะเรื่องแนวชายแดนที่ตึงเครียดระหว่างเรากับนาระกัส” เปดาทหารคนสนิทบอก

“ผมคิดเหมือนกันกับท่านลาอานครับคุณปู่ เราช้าไปกว่านี้ไม่ได้ สายของเราต้องเข้าฝั่ง

ของอากูเดสให้ได้ภายในพรุ่งนี้ เพราะสายของเราที่นั่นถูกจับตามองหมดแล้ว เราขยับไป

ไหนไม่ได้อีก นี่เป็นหนทางสุดท้าย” เกคาแสดงความเห็น

“แล้วใครล่ะ จะเป็นสายที่แนบเนียนที่สุด” ผู้บัญชาการทหารสูงสุดถาม

“เกย่าเองค่ะคุณปู่”

คนที่ไม่เคยแสดงความคิดเห็นอะไรมาก่อน วันนี้กลับพูดอะไรให้ทหารทุกนายตะลึง

คาดไม่ถึงว่าจะได้ยินสาวน้อยในสายตาพูดประโยคนั้น ในห้องประชุมเงียบกริบ

“เราพูดอะไรออกมาเกย่า คิดดีแล้วหรือที่พูดออกมาแบบนี้” พี่ชายตะวาดลั่น

“คิดดีสิคะน้องถึงได้พูดออกมา น้องทำหน้าที่นี้ได้ เชื่อเถอะไม่มีใครสงสัยน้อง เมื่อน้อง

อยู่ที่นั้น” หญิงสาวลุกขึ้น พูดอย่างหมายมาด ไม่มองผู้บัญชาการทหารสูงสุดซึ่งมีสีหน้า

เคร่งเครียดกว่าปกติ

“มันอันตรายเกินไปสำหรับเรานะเกย่า เราอาจจะไม่มีชีวิตกลับมาปาค่าอีก” พี่ชายยังคัดค้านกับความคิดบ้าๆ ของน้องสาว

“เกย่าไม่กลัว เกย่าโตมากับทหารที่ไม่เคยกลัวตายเพื่อบ้านเมือง ถึงเวลาแล้วที่เกย่า

ต้องตอบแทนบ้านเมืองเหมือนกับพวกเขา พี่เกคากับคุณปู่ก็สอนเกย่าเสมอว่า บ้านเมือง

สำคัญกับเรายิ่งกว่าชีวิต”

เกคาฟังน้องสาวพูดจนจบก็นั่งลงโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองทรุดลงไปด้วยซ้ำ เครื่องปรับ

อากาศตัวใหญ่ไม่ได้ช่วยให้ความร้อนใจในตัวลดลงได้เลย

“น้องกล้าหาญมากเกย่า” พูดทั้งที่ภายในใจร้องไห้ ทั้งภูมิใจกับน้องสาวและห่วงน้องยิ่งกว่าชีวิต

“หลานกล้าหาญมากเกย่า ปู่ดีใจที่หลานคิดได้อย่างนี้ ทุกท่านในที่นี้มีใครคัดค้านหรือไม่”

ทหารทุกนายเงียบ ห่วงเกย่าไม่ต่างกัน ทว่ารู้ซึ้งว่าบ้านเมืองต้องมาก่อน

“ผมเห็นด้วยครับ ถึงเกย่าจะยังเด็กนัก แต่เชื่อว่าความฉลาด ปราดเปรียว และการเอา

ตัวรอดที่ซึมซับไปจากพวกเราจะทำให้เธอได้กลับมาที่นี่อีกแน่นอน” ลาอานบอก ตามด้วย

ทหารหนุ่มอีกนายหนึ่งลุกขึ้นพูดว่า

“เกย่า เราโตขึ้นมาด้วยกัน เรามั่นใจว่าเธอจะต้องกลับมาที่นี่โดยปลอดภัย นี่ยศของเรา

เราให้เธอนะเกย่า มีสติ รอบครอบ รักษาตัวกลับมานะเกย่า” ชายหนุ่มยื่นยศที่ถอดออกจาก

เสื้อให้หญิงสาว

“ขอบคุณมากรันอา เราจะเก็บมันเอาไว้” ปากอิ่มยิ้มให้กับความรักความหวังดีของทุกคน ตาเรียวพยายามขับน้ำตาให้ไหลย้อนกลับภายใน

“พรุ่งนี้เราจะเดินทางไปส่งเกย่าที่แนวชายแดน” เกคาบอกแล้วเดินออกจากห้อง

ประชุมไปห้องทำงานของตน สั่งเลขาหน้าห้องให้เรียกประชุมกองโดยด่วน ขณะที่เหล่าผู้

บัญชาการทยอยออกจากห้องบัญชาการจนเหลือไว้เพียงเกย่ากับอันปา เกย่ามองอันปาซึ่งมี

สีหน้าเคร่งเครียด

“เกย่าทำผิดหรือคะคุณปู่”

“ไม่ผิด หลานกล้าหาญมากเกย่า มากจนปู่คิดไม่ถึงเท่านั้นเอง กลับบ้านไปเตรียมตัว

กันเถอะ” ท่านพยุงร่างไร้เรี่ยวแรงลุกยืน นำหลานสาวกลับบ้านซึ่งอาจจะเป็นคืนสุดท้าย

สำหรับการใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน

*****************************

เรื่องนี้เป็นหนังสือไปแล้วนะคะ ในนาม "จามีกร" ดังนั้นอ่านไปเพลินๆ แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว กร๊ากกกกกกกกก

แต่เรื่องที่กำลังลงให้อ่านต้องรีบติกันนะคะ พรกมล จะได้แก้ไข จุ๊บๆๆ ลงให้อ่านบ่อยๆ วันละสองเวลา