[EXO SNSD] My half life is you

ลำดับตอนที่ #2 : 2

ณ โรงพยาบาล
ขณะนี้แพย์ทที่มีฝีมือดีที่สุด กำลังช่วยชีวิตผู้ป่วยคู่นี้ที่ได้รับอุบัติเหตุครั้งนี้อย่างเต็มที่ ชานยอลที่กำลังนั่งหน้าตาเครียดอย่างหนักด้วยความเป็นห่วงพี่ชาย เค้ารู้สึกเหมือนคนบ้าที่กำลังกระวนกระวายอย่างหนัก

----ย้อนกลับไป----
"ซูยอง ตื่นสิ" เลย์ที่กำลังพยายามปลุกแฟนสาว แต่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบรับ เลย์จึงพยามดึงซูยองออกมาจากซากรถเค้าใช้กำลังที่มีพยายามอุ้มซูยองออกมาจากรถได้สำเร็จ ขาที่โดนทับยิ่งไร้เรี่ยวแรง เลย์พยายามเดินต่อไปแต่ทนไม่ไหวจึงล้มลงที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างทาง
"โอ๊ย..."เลย์ค่อยๆวางซูยองลง สักพักเลย์ก็เห็นเปลวไฟขึ้นที่รถ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเค้ามากหนัก เลย์จึงรีบเข้ากอดซูยองไว้ ไม่นานรถก็เกิดการระเบิดขึ้น
-----บึ้ม------
โชคดีที่มีพลเมืองดีเห็นเหตุการณ์จึงเรียกรถพยาบาลมาช่วยได้ทัน

ปัจจุบัน

หมอได้เดินออกมาจากห้องผ่าตัด ชานยอลที่ห่วงพี่ชายอย่างมากก็วิ่งเข้าไปหาหมอด้วยความเป็นห่วง
"คุณหมอครับ พี่ชายผมกับแฟนพี่ผมปลอดภัยไหมครับ" ชานยอลยังคงมีสีหน้าที่กังวล
"ตอนนี้ทั้งคู่พ้นขีดอันตรายแล้ว แต่ยังไงก็ต้องคอยดูอาการอย่างใกล้ชิด ยิ่งฝ่ายหญิงเธอยังไม่ได้สติอาจเป็นเพราะได้รับความกระทบกระเทือนอย่างมาก ยังไงหมอก็ยังวางใจยังไม่ได้ครับ" 
"ขอบคุณครับ คุณหมอ" ชานยอลโค่งตัวลงขอบคุณ จากนั้นหมอก็เดินไป ชานยอลนั่งลงเก้าอี้ถอนหายใจอย่างโล่งอก ชานยอลเดินไปห้องที่เลย์พักอยู่ เค้าเห็นพี่ชายถึงกับน้ำตาไหล เค้าเดินเข้าไปจับมือพี่ชาย
"พี่ครับ รีบๆหายนะครับ ผมไม่อยากเหงาอยู่คนเดียว ไม่มีใครเล่นเกมกับผม ผมจะอยู่เฝ้าพี่เองครับ" ชานยอลดึงเอาผ้า ห่มขึ้นที่หน้าอกให้เลย์ก่อนจะเช็ดน้ำตาและนั่งลงเก้าอี้ข้างๆเตียง เสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่ในรถของชานยอลในหน้าจอเขียน[~พ่อ~] เป็นสายกำลังเรียกเข้า
"ทำไมชานไม่รับสาย" ชายแก่ผู้เป็นพ่อโทรหาด้วยความเป็นห่วง
"ลูกชานอาจกำลังยุ่งอยู่มั่งค่ะ" ภรรยาที่กำลังนวดหลังให้พูดขึ้นแต่ในใจเธอยิ้มร้ายๆไว้
"ถึงจะยุ่งอย่างไงก็ควรรับสายพ่อของมัน ไอ้นี่ นับวันยิ่งเหลวไหลขึ้นทุกที" ผู้เป็นพ่อพูดด้วยความโมโหโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงนอน
"ไม่เอาน๊าที่รัก คุณก็อารมณ์เสียเป็นวัยรุ่นไปได้"ภรรยายิ้มและก้มลงหอมแก้มสามี
"คุณก็ให้ท้ายมันตลอด ว่าแต่เซฮุนล่ะ"
"เซฮุนขึ้นห้องนอนแล้วค่ะ เห็นว่ามีสอบปลายภาคพรุ่งนี้ ป่านนี้คงทบทวนหนังสืออยู่มั่งค่ะ" 
"อืม..ดีแล้วที่ตั้งใจเรียน อ่อ..คุณเห็นเลย์กลับมายังพรุ่งนี้มีประชุมนะ"
"ยังเลยค่ะ"
"หรือว่ายังอยู่ที่บริษัทนะ ไม่ต้องนวดแล้วล่ะ ผมจะนอนแล้ว" หลังจากที่ประธานลีนอนหลับ ผู้เป็นภรรยาก็แอบเดินไปข้างล่างโทรศัพท์หาเลขาชิน
"คุณค่ะ ตกลงเป็นไงบ้างค่ะ"
[ลูกน้องบอกว่าเรียบร้อย มีคนที่ไปกับซูยองถ้าให้ผมเดานะคงเป็นไอ้เลย์แน่ๆ]
"งั้นก็ตายทั้งคู่สิค่ะ" คุณนายจียองยิ้มอย่างพอใจ
[ก็คงงั้น พรุ่งนี้ก็รอดูข่าวได้เลย] ทั้งสองต่างยิ้มอย่างมีความสุข
  ทางด้านยุนอาที่มาจากทำงานพาสไทม์กลับมาที่บ้าน

"พี่ซูยองยังไม่กลับมาอีกหรอเนี่ย" ยุนอานั่งลงโซฟาหยิบโทรศัพท์พยายามโทรหาแต่ก็ไม่ติด
"เฮ้อ...สงสัยไปออกรายการที่ไหนอยู่นะ มีพี่สาวเป็นนักร้องก็ลำบากจัง" ยุนอาหยิบรูปครอบครัวที่ตั้งอยู่บนโต๊ะขึ้นมาดู รูปครอบครัวที่มีพ่อ แม่ พี่สาว พวกท่านได้จากไปหมดแล้ว เหลือแต่พี่สาวที่เป็นคนเดียวที่เหลืออยู่สำหรับยุนอา ยุนอาวางลงแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำเตรียมอ่านหนังสือสอบปลายภาคพรุ่งนี้
ณ เช้าวันรุ่งขึ้น
ชานยอลที่นั่งเฝ้าพี่ชายทั้งคืนก็นอนหลับหน้าฟุบลงที่เตียง สักพักก็ได้ยินเสียงพี่ชายขยับตัว ชานยอลดีใจที่พี่ชายฝื้นแล้ว จึงรีบเรียกหมอมาตรวจ
"ขาของพี่ชายคุณจะเดินไม่ได้สักพักแต่ถึงยังไงก็ต้องทำกายภาพบ่อยๆไม่งั้นอาจจะเดินไม่ได้ตลอดไป ส่วนแฟนพี่ชายคุณร่างกายเธอไม่มีอะไรผิดปกติ แต่หากเธอได้รับความกระทบกระเทือนจึงทำให้ความทรงจำนั้นหายไป แต่ถ้าหากครอบครัวให้กำลังใจเธอตลอด ความจำอาจกลับมาได้เร็วขึ้นครับ" หมอพูดจบก็เดินออกไป ชานยอลมองหน้าพี่ชายที่ยังคงเหม่อลอยมีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมา
"พี่ครับ" 
"ชานช่วยพาพี่ไปหาซูยองหน่อย" ชานยอลรู้ดีว่าพี่ชายกำลังเสียใจที่ซูยองอาจจะจำเค้าไม่ได้ ชานยอลพยักหน้าตกลงและเข็นรถเข็นพาไปห้องที่ซูยองพัก เลย์จับมือซูยองเธอมองเลย์ด้วยความสงสัย

"คุณเป็นใครค่ะ" ซูยองมองหน้าเลย์ เลย์ได้เห็นหน้าคนที่รักถึงกับร้องไห้ออกมา
"ทำไมต้องร้องไห้ด้วยค่ะ"ซูยองที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาที่ใบหน้าของเลย์ ยิ่งทำให้เค้าร้องไห้หนักกว่าเดิมความเจ็บปวดในหัวใจยิ่งมากขึ้น ชานยอลที่ยืนดูตรงมุมห้องก็ร้องไห้ออกมา ด้วยความสงสารทั้งสอง
"ซูยอง ผมขอโทษ ฮือๆ" เลย์จับมือซูยองขึ้นมาหอม ซูยองยิ้มแต่ในใจเธอก็สงสัยว่าผู้ชายคนนี้คือใคร ไม่นานชานยอลก็พาเลย์กลับมาที่ห้อง
"พี่จะทำไงต่อไปครับ"ชานยอลถามพี่ชาย
"อย่าบอกว่าซูยองยังมีชีวิตอยู่เพราะถ้าหากพวกมันรู้คงไม่ปล่อยเธอไว้แน่ เราต้องรอจนกว่าความจำของเธอจะกลับมาเท่านั้น เราถึงจะรู้ตัวคนร้าย" เลย์พูดพร้อมกำมัดแน่ด้วยความแค้น
"ครับ ผมจะแจ้งบอกทุกคนเอง พี่พักผ่อนเถอะครับ"

  ขณะนี้ข่าวเรื่องนักร้องสาวที่เกิดอุบัติรถพลิกคว่ำได้ดังทั่วทั้งในประเทศและต่างประเทศทำเอาแฟนคลับทุกคนต่างโศกเศร้าเสียใจเป็นอย่างมาก ยุนอาได้ยินข่าวถึงกับเป็นลมโชคดีที่เพื่อนนักเรียนพาไปส่งที่ห้องพยาบาลของโรงเรียน

"ฮือๆๆๆ...." ยุนอายังคงนั่งร้องไห้ สักพักก็มีผ้าเช็ดหน้ายื่นมาให้ ยุนอามองชายหนุ่มที่ยื่นมาให้
"อ่ะ เช็ดน้ำตาส่ะ" เซฮุนนั่งลงข้างๆ
"ขอบใจนะที่ช่วยฉัน" ยุนอาเช็ดน้ำตาแล้วก็ลุกขึ้น
"เธอจะกลับยังไง เดี๋ยวก็เป็นลมอีกหรอก" เซฮุนถามด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันจะรีบกลับไปหาพี่" ยุนอาพูดเสร็จก็วิ่งออกไป เซฮุนได้แต่มองตาม 
พอตกเย็นมาท่ามกลางในงานมีแขกผู้ที่มาแสดงความเสียใจมากมาย ยุนอาที่นั่งอยู่ต่อหน้ารูปศพยังคงร้องไห้ไม่หยุด
"พี่ค่ะ ฮือๆ ทำไมพี่ไม่เอายุนไปด้วย ยุนจะอยู่กับใครค่ะ พี่เป็นคนที่ยุนรักที่สุดนะค่ะ พี่ค่ะ พี่...ฮือๆๆๆ"ยุนอาเอามือทุบลงที่พื้นอย่างเจ็บปวดในหัวใจที่สุด เซฮุนเดินเข้ามาจับมือไว้
"หยุดเถอะ พี่สาวเธอคงไม่สบายใจนะที่เห็นเธอทำร้ายตัวเองอย่างนี้" ยุนอามองเซฮุน เค้ารู้สึกสงสารยุนอามากๆจึงดึงเธอเข้ามากอดเพื่อปลอบใจ
"เธอต้องเข้มแข็งเข้าไว้" เซฮุนกระซิบพูดเบาๆ หลังจากที่ยุนอาได้สติแล้ว เซฮุนก็ยื่นซองให้
"นี่เป็นเงินส่วนหนึ่งที่พี่สาวเธอเป็นศิลปินของค่าย พ่อเลยฝากเงินมาช่วยส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายในงานพ่อฉันจะจ่ายเองและอีกส่วนนึงอยู่ในบัญชี ถ้าไม่พอเธอก็ไปเบิกใช้ได้นะ" ยุนอารับซองมา
"ฝากขอบคุณพ่อนายมากๆนะ ว่าแต่พี่ชายนายเป็นไงบ้าง" 

"พี่เลย์ต้องทำกายภาพบำบัดขา ส่วนจิตใจก็คงต้องใช้เวลาพี่เลย์ก็รักพี่ซูยองมากเหมือนกัน"
"ยังไงก็ขอให้หายไวๆนะ นายกลับเถอะมันจะดึกมากแล้วพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนนะ" ยุนอาพูด
"พรุ่งนี้เลิกเรียนฉันจะรีบมาช่วยงานเธอนะ" เซฮุนยิ้มให้ยุนอา
"ขอบใจนะ" ยุนอาพูดจบเซฮุนก็กลับบ้านไป