สาวน้อยผู้วิเศษ กับ เจ้าชายมหาเวทย์

ลำดับตอนที่ #7 : แนะนำตัว

   วันนี้พอลโรนีก้าตื่นแต่เช้าตรู่ เธอทำกิจวัตรประจำวันของเธอเสร็จก็ฟ้าสางพอดี แต่เธอเห็นว่าฟ้ายังสว่างไม่พอเธอจึงนั่งอยู่ในห้อง เล่นกับลูกหมาที่ได้มาเมื่อวาน เวลาผ่านไปแสงแดดสีเหลืองทองก็ถักทอลงบนผืนปฐพีให้เหลืองอร่ามตา เป็นภาพที่งดงามมากในสายตาของผู้พบเห็น

   “ทหาร...ทหาร” เธอเรียกอยู่หลังประตูไม้บานใหญ่

   ไม่นานนักก็มีทหารนายหนึ่งเข้ามาในห้อง “มีอะไรหรือขอรับ ท่านผู้วิเศษ” ทหารนายนั้นพูดขึ้น

   “คือข้าอยากจะออกไปเดินเล่นที่สวนหลังวังน่ะ” เธอบอกกับนายทหาร

   “ขอรับ ท่านผู้วิเศษ” ทหารตอบพลางนำทางเธอมาที่สวนหลังวังซึ่งเป็นสถานที่ที่เธอชอบมากที่สุดในวังแห่งนี้

เมื่อมาถึงเธอก็เริ่มฝึกหามน้อยของเธอให้ทำตามคำสั่ง เธอสอนเพียงไม่กี่ชั่วโมงมันก็ทำตามอย่างว่าง่าย

   “เจ้าฉลาดจริงๆเลยฟีเนียร์” เธอเอ่ยชมเจ้าหมาแสนรู้ของเธอ

   “พอลโรนีก้า” ท่านลอร์ดยืนอยู่ที่ซุ้มประตูทางเข้า

   “ท่านเองหรอ มาที่นี่ทำไม” เธอพูดเสียงเรียบระคนไม่สบอารมณ์นัก

   “ข้าจะมาพาเจ้าไปเข้าเฝ้าองค์ราชาและราชินีแห่งอาณาจักรอิสลู้ด” เขาตอบ

   “แล้วจะไปกันตอนไหนล่ะ” เธอถามขึ้นเพราะเห็นว่ายังเช้าอยู่

   “ตอนนี้” เขาตอบเพียงสั้นๆ

   “อืม รอเดี๋ยวนะ” เธอพูดพลางเดินไปที่ทหารนายหนึ่งซึ่งยืนเฝ้าอยู่ “เอาฟีเนียร์ไปไว้ที่ห้องของข้าหน่อยนะ ขอบคุณมาก” เธอบอกกับนายทหารคนนั้น

   “ขอรับท่านผู้วิเศษ” นายทหารพูดพลางรับหมาเอาไว้

   “เราไปกันได้หรือยัง” ท่านลอร์ดกล่าวขึ้น

   “จะไปก็นำทางไปสิ” เธอพูดตอบ

   ทั้ง 2 เดินทางผ่านโถงทางเดินอันกว้างใหญ่และสวยงาม ในวังมีทหารมากมายคอยเฝ้าแต่ละส่วนของวังเพื่อความปลอดภัย เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงพวกเขาก็ยืนอยู่หน้าประตูไม้บานใหญ่ที่แกะสลักเป็นรูปเทพต่างๆ งดงามมากในสายตาของผู้พบเห็น

   “เรียนองค์ราชา ท่านลอร์ดมาขอเข้าเฝ้าขอรับ” นายทหารนายหนึ่งที่ยืนเฝ้าหน้าประตูรีบเข้ามาบอก

   “ให้เข้ามาได้” องค์ราชากล่าว

   “ขอรับองค์ราชา” นายทหารพูดแล้วรีบออกไปทันที

   ไม่นานนักทั้งท่านลอร์ดและพอลโรนีก้าก็เข้ามา ทั้ง 2 ทำความเคารพองค์ราชา ราชินี และองค์รัชทายาทที่นั่งอยู่อย่างสง่างาม

   “เรียนองค์ราชา ข้ามีคนอย่างจะแนะนำให้ท่านรู้จัก นี่คือ พอลโรนีก้า แห่งเมืองลูมิการ์ทขอรับ” ท่านลอร์ดแนะนำพอลโรนีก้าให้องค์ราชารู้จัก

   “ทำไมนางมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ และนางเป็นอะไรกับเจ้า” องค์ราชาถามด้วยความสงสัยใคร่รู้ยิ่งนัก

   “นางเป็นน้องของเพื่อนกระหม่อมขอรับ และที่นางมาอยู่ที่นี่ก็เพื่อกระหม่อมจะได้สอนวิธีการควบคุมพลังของนางให้ถูกต้องและกล้าแกร่ง ซึ่งบางทีอาจจะช่วยอาณาจักรของเราก็เป็นได้ขอรับ” เขาตอบด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าเขาพูดความจริงทั้งหมด แต่มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ว่ามันไม่จริง

   ‘แสดงละครเก่งจริงๆ ไม่มีใครจับได้เลยสักคนเดียว’ พอลโรนีก้าคิดในใจ

   “นางเป็นนักเวทหรือท่านลอร์ด” องค์ราชินีถามขึ้นด้วยความไม่แน่ใจ

   “ไม่ใช่ขอรับ นางเป็นผู้วิเศษ” ท่านลอร์ดตอบออกมาหน้าตาเฉย แต่สำหรับพอลโรนีก้ามันเหมือนโลกทั้งใบกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆเพราะเธอไม่แน่ใจว่าเหตุการณ์ต่อไปจะเป็นอย่างไร

   “เป็นไปไม่ได้ อาณาจักรของเราไม่มีผู้วิเศษมา 3,000 ปีแล้ว เจ้าก็รู้ดีว่าคนที่จะเป็นผู้วิเศษได้ต้องเป็นคนที่เกิดจากหัวหน้านักเวททั้งปวงกับหัวหน้าอัศวินนักรบที่เก่งกาจ โดยที่ทั้ง 2 จะต้องเป็นคนที่ดีทั้งกาย วาจา และใจ ถึงแม้จะเป็นไปตามนี้แต่ก็เป็นส่วนน้อยที่ลูกเกิดมาแล้วจะเป็นผู้วิเศษ” องค์ราชาอธิบายเหตุผลที่ไม่สามารถเชื่อได้ เมื่อพอลโรนีก้าได้ยินดังนั้นเธอก็อึ้งกับคำพูดที่องค์ราชาได้พูดมา

   ‘พ่อกับแม่ของเราเป็นทั้งนักเวทและอัศวินหรอเนี่ย’ เธอคิดในใจ  มันไม่น่าจะเป็นไปได้เลย

   “มันเกิดขึ้นแล้วขอรับ องค์รัชทายาทพรุ่งนี้เราจะเริ่มฝึกพลังเวทกันตอน 9 โมงเช้า กระหม่อมมีธุระเพียงเท่านี้ กระหม่อมขอตัว” ว่าแล้วท่านลอร์ดก็ทำความเคารพแล้วเดินออกไปพร้อมกับพอลโรนีก้าที่ตอนนี้ประสาทของเธอไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว

   “วันนี้เจ้าไปเดินเล่นก่อนก็แล้วกัน พรุ่งนี้อย่าลืมนะว่าเจ้ามีการฝึกตอน 9 โมงตรงที่สวนหลังวัง” เขาบอกและเตือนความจำของเธอ

   “อืม” เธอตอบเพียงสั้นๆ เพื่อให้เขารู้ว่า เธอรู้แล้ว และเธอก็เดินจากไป เธอไปนั่งเล่นอยู่ที่สวนหลังวัง เธอนั่งคิดเรื่องที่เกิดในวันนี้และวันอื่นๆทั้งเรื่องที่ดีและไม่ดี ดวงตาของเธอเหม่อลอยไร้จุดหมายตอนที่เธอนั่งคิด

   “จ๊ะเอ๋ !” เจ้าชายแกล้งเธอตอนที่เธอกำลังเหม่อ เธอสะดุ้งเฮือกและหลุดออกจากภวังค์ทันที

   “เจ้าเองหรอ ตกใจหมดเลย” น้ำเสียงของเธอราบเรียบปนเศร้าเล็กน้อย

   “ข้ามานั่งเล่นที่นี่น่ะ อากาศตรงนี้ดีมาก” เธอตอบแล้วหันไปยิ้มให้กับวิน็อกซ์เพื่อกลบเกลื่อนสายตาที่เศร้าโศก

   “ตอนกลางคืนมาที่นี่สิ แล้วเจ้าจะเห็นสิ่งที่สวยงามกว่านี้” เขาบอกกับเธอและส่งยิ้มให้เช่นกัน

   “ข้าคงต้องขอตัวก่อน แล้วข้าจะมาตามที่เจ้าแนะนำนะ” เธอพูดแล้วเดินจากไป

   “แล้วข้าจะรอ” เขาพูดหลังจากที่พอลโรนีก้าได้เดินจากไปแล้ว

  ตกดึก

   “ทหาร...ทหาร” พอลโรนีก้าตะโกนเรียก

   “ขอรับ” ทหารคนเดิมเข้ามา

   “ข้าอยากไปที่สวนหลังวัง พาข้าไปที” เธอพูดน้ำเสียงของเธอระคนอ้อนวอน

   “ขอรับ” นายทหารทำตามคำขอ

   เมื่อพอลโรนีก้าไปถึงก็เห็นวิน็อกซ์นั่งอยู่ก่อนเธอแล้ว

   “อ้าว...เจ้ามาแล้วหรอ” เขาทักขึ้นก่อน

   “อืม” เธอตอบสั้นๆหน้าของเธออมชมพูเล็กน้อย

   “นั่นไงล่ะ สิ่งที่ข้าอยากจะให้เจ้าได้เห็น” เจ้าชายพูดพลางชี้ไปข้างบน เธอมองตามมือที่ชี้ไป

   “สวยจัง ดาวเต็มท้องฟ้าเลย เอ๊ะ! นั่นมันหิ่งห้อยนี่นา ข้าไม่เคยเห็นเยอะขนาดนี้เลย” เธอพูดอย่างตื่นตาตื่นใจ “อย่าบอกนะว่าเจ้าใช้เวทมนตร์เรียกหิ่งห้อยมา” เธอเริ่มสงสัย

   “เปล่า ข้าไม่ได้ใช้เวทนะ” เขารีบปฏิเสธทันที ทั้งๆที่เขาทำจริงๆ “ข้าว่านี่ก็ดึกมากแล้วนะเจ้าไปนอนเถอะเดี๋ยวจะไม่สบาย แล้วพรุ่งนี้จะต้องฝึกด้วยเจ้าต้องออมแรงไว้” เขารีบเปลี่ยนเรื่องทันที

   “อืม ข้าไปก่อนนะ เจ้าก็รีบนอนด้วยล่ะ พรุ่งนี้เจ้าก็ต้องฝึกเหมือนกัน” เธอบอกก่อนเดินจากไป

   “อืม” เขาตอบเป็นการรับรู้

   “เจ้าไม่น่าเป็นผู้วิเศษเลยนะ ภาระของเจ้าจะต้องหนักมากเลยที่เดียว” เขาพูดเพียงลำพังแล้วกลับห้องของเขาเพื่อพักผ่อนทันที