สาวน้อยผู้วิเศษ กับ เจ้าชายมหาเวทย์

ลำดับตอนที่ #6 : หมาน้อยผู้วิเศษ

   วันต่อมา

   โฮ่ง...โฮ่ง เสียงหนึ่งดังขึ้นอยู่นอกหน้าต่างห้องที่พอลโรนีก้าพักอยู่ เธอตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย แต่หลังจากที่เธอตื่นขึ้นก็ไม่มีเสียงผิดปกติอันใดเกิดขึ้น เธอจึงไปอาบน้ำแต่งตัวและทำกิจวัตรประจำวันของเธอ เมื่อเสร็จสิ้นก็มีเสียง โฮ่ง...โฮ่งดังขึ้นอีกครั้ง

   “เอ๊ะ ! เสียงหมา ที่นี่ไม่น่าจะมีหมาอยู่เลยนี่นา” เธอสงสัยเรื่องเสียงของหมาเป็นอย่างมาก “นี่! มีใครอยู่ข้างนอกหรือเปล่าเปิดประตูให้ข้าที” เธอตะโกนเรียกคนที่อยู่ข้างนอก

   “มีอะไรหรือขอรับ” มีทหารคนหนึ่งรีบเปิดประตูเข้ามาในห้องตามเสียงเรียกของเธอ

   “ข้าได้ยินเสียงหมา ที่นี่มีหมาด้วยหรอ” เธอถามกับทหาร

   “ไม่มีนะขอรับ เอ่อ...ท่านผู้วิเศษ ท่านลอร์ดสั่งข้าไว้ว่า หากท่านตื่นแล้วให้ไปที่สวนหลังวังด้วยขอรับ”ทหารตอบและบอกกับพอลโรนีก้าเรื่องที่ท่านลอร์ดสั่งเขาเอาไว้

   “อืม ขอบใจเจ้ามากนะ เจ้าคงต้องพาข้าไปล่ะสินะ”เธอพูดกับทหารคนนั้น

   “ขอรับ” สิ้นเสียงของนายทหาร เขาก็นำพอลโรนีก้าไปที่สวนหลังวังทันที

   เมื่อพอลโรนีก้ามาถึงสวนหลังวังเธอก็เห็นว่าท่านลอร์ดได้นั่งรอเธออยู่ที่เก้าอี้ตัวหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ห่างจากทางเข้ามากนัก

   “เจ้าเรียกข้ามาที่นี่ทำไม” เธอถามท่านลอร์ดอย่างห้วนๆ

   “ข้าก็หาเพื่อนมาให้เจ้าได้แล้วน่ะสิ นี่ยังไงล่ะ”เขาพูดพลางยื่นสิ่งหนึ่งให้กับเธอ

   “นี่มันลูกหมานี่นา น่ารักจังเลย มันมีชื่อหรือยัง” เธอพูดด้วยความดีใจ

   “ข้ายังไม่ได้ตั้งชื่อ ข้าจะให้เจ้าเป็นคนตั้งชื่อให้มัน และก็วันนี้ข้าจะพาไปสำรวจวัง เราไปกันเลยดีกว่าส่วนชื่อ เจ้าก็ค่อยๆคิดไปก็แล้วกัน” เขาพูดแล้วเดินนำทางเธอไปสำรวจรอบๆวัง

   ท่านลอร์ดพาไปที่โน่นที่นี่ บอกโน่นบอกนี่จนพอลโรนีก้าไปได้คิดชื่อของลูกหมาเลย วังนี่มีเนื้อที่มากมายและมีห้องต่างๆเต็มไปหมด ขณะที่เธอกับท่านลอร์ดเดินอยู่ที่โถงทางเดิน ทั้ง 2 ก็พบกับเจ้าชายวิน็อกซ์พอดี

   “สวัสดีวิน็อกซ์ ยินดีที่ได้พบกันอีกนะ” เธอกล่าวทักทายกับเจ้าชาย ทันใดนั้นเองลูกหมาขนปุยสีขาวก็กระโจนไปที่วิน็อกซ์ทันที แล้วมันก็ทำท่าเหมือนจะทักทายกับเจ้าชาย

   “หมาตัวนี้ชื่ออะไรหรอ” เจ้าชายถามอย่างเอ็นดูลูกหมาตัวนี้
   “ข้ายังไม่ได้ตั้งชื่อเลย ข้าเพิ่งได้มาจากท่านลอร์ดน่ะ เขาให้หมามาเป็นเพื่อนแก้เหงา” เธอตอบ

   “งั้นข้าช่วยตั้งชื่อให้เอาหรือเปล่าล่ะ” เจ้าชายถามความเห็นจากเธอ

   “ก็ดีเหมือนกันข้าคิดชื่อตั้งนานแล้วข้ายังคิดไม่ออกเลย” เธอให้วิน็อกซ์ช่วย

   “อืม...ชื่อฟีเนียร์ดีหรือเปล่าพอลโรนีก้า” เจ้าชายถาม

   “ดีสิ ชื่อเพราะมากๆเลย ขอบคุณนะที่ตั้งชื่อให้หมาของข้า” เธอพูดและยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

   ‘รอยยิ้มของเจ้าช่างงดงามเหลือเกิน’ เขาคิดในใจ

   “อะแฮ่ม...” ทั้ง 2 คนสะดุ้งเฮือกเมื่อมีเสียงกระแอมดังมาจากลาเฟลอร์สันโดยเฉพาะวิน็อกซ์ที่กำลังอยู่ในภวังค์อันแสนหวาน

   “ข้าคิดว่าข้าคงต้องขอตัวก่อน นี่หมาของเจ้า ข้าไปก่อนนะแล้วเจอกัน” เจ้าชายเอ่ยลาพร้อมกับส่งหมาให้

   “แล้วเจอกันใหม่นะ” เธอพูดพลางรับฟีเนียร์สุนัขของเธอ

   ลาเฟลอร์สันพาพอลโรนีก้าไปส่งที่ห้องของเธอ เพราะเขากลัวว่าเธอจะหนีไป เมื่อถึงห้องลาเฟลอร์สันก็สั่งให้ทหารเฝ้าอย่างเคร่งครัด

   “ถึงเวลานอนแล้วนะฟีเนียร์ ตรงนี่จะเป็นที่นอนของเจ้านะ ข้าไปนอนก่อนล่ะ ราตรีสวัสดิ์” เธอพูดกับฟีเนียร์

   เธอหลับอย่างสบายใจ วันนี้เป็นวันที่ดีมากหลังจากมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานนัก พรุ่งนี้เธอคิดว่าจะตื่นแต่เพื่อพาฟีเนียร์ไปเดินเล่นและฝึกฟีเนียร์ให้ทำตามคำสั่งของเธอ