สาวน้อยผู้วิเศษ กับ เจ้าชายมหาเวทย์

ลำดับตอนที่ #5 : วันหนึ่งวันอันยาวนาน

   "เจ้าฟื้นแล้วเหรอ" ชายที่มีนัยน์ตาสีแดงและมีไรผมสีดำขลับกล่าวขึ้น

   "ใช่! ข้าฟื้นแล้ว และเจ้าจับข้ามาทำไมลาเฟลอร์สัน" พอลโรนีก้าตอบ พร้อมกับถามคำถามที่สงสัยที่สุดในขณะนี้

   "โธ่...ข้าไม่ได้บอกเจ้าหรือนี่ ว่าข้าจะให้เจ้ามาร่วมมือกับข้าในการยึดบัลลังก์ของกษัตริย์วินาซัส" เมื่อพูดจบเขาก็ยิ้มอย่างเยือกเย็น

   "ข้าไม่วันจะช่วยเจ้าก่อการกบฏหรอก เจ้าฝันไปเถอะ" เธอมีสีหน้าที่จริงจังมาก

   หลังจากที่เจ้าชายออกมาจากห้องเขาก็เห็นท่านลอร์ดเดินเข้าห้องไปพอดี เขาจึงรอดูเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น เขาตั้งใจฟังเสียงอันแผ่วเบาที่เล็ดลอดออกกมาจากห้อง แล้วเขาก็ต้องตกตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน ในสมองของตอนนี้มีแต่ความว่างเปล่า

   "เจ้าไม่มีทางปฏิเสธข้าได้หรอก เพราะข้านั้นเก่งกว่าเจ้าหลายขุมนัก แล้วเจ้าอย่าคิดว่าจะหนีข้าพ้นนะเพราะข้าจะตามหาเจ้าจนพบไม่ว่าจะเป็นที่ไหนก็ตาม" เขาพูดอย่างรู้ทันในความคิดของเธอ

   "ข้าจะบอกให้เจ้ารู้เอาไว้ก่อนเลยนะว่าใครจะมีจุดจบยังไง คนแรกที่ข้าจะจัดการก็คือ 'เจ้าตัวยุ่งวิน็อกซ์' ข้าจะให้มันตายอย่างทรมาน ข้าคงจะสะใจไม่น้อย ส่วนคนต่อไปก็ต้องเป็น 'ไอ้แก่วินาซัส' ข้าจะจับมาเป็นเชลยแล้วทรมานจนกว่าจะประกาศว่าข้าเป็นกษัตริย์คนต่อไป คนสุดท้ายก็ต้องเป็น 'อมีเลียส' ข้าจะไม่ทำอะไรนางมากหรอกแค่จะให้นางไปเป็นคนรับใช้ของเจ้า นี่เป็นจุดจบของแต่ละคนที่ข้าได้เตรียมการเอาไว้แล้ว ฮ่า...ฮ่า...ฮ่า..." เขาชี้แจงอนาคตของแต่ละคนให้เธอฟังพร้อมกับหัวเราะอย่างชอบใจ

   "เจ้านี่มันอกตัญ... โอ๊ย..." ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบประโยค ก็มีพลังบางอย่างมาบีบที่คอของเธอเอาไว้

   "เจ้าไม่ยอมรับความจริงหรือยังไง ถึงไม่ยอมให้ข้าพูดจบ" เธอพูดอย่างไม่เกรงกลัว "โอ๊ย...ข้าเจ็บนะ โอ๊ย..." เธอร้องโอดโอยเมื่อพลังที่บีบคอของเธออยู่นั้นบีบคอเธอแรงมากขึ้นเรื่อย

   "เจ้าเป็นผู้วิเศษไม่ใช่เหรอ ใช้พลังของเจ้าสิใช้มันเลย เจ้ากลัวอะไรล่ะ กลัวเจ้าจะแพ้อย่างนั้นเหรอ ฮึ่...เจ้านี่มันอ่อนหัดจริงๆเลย" เขาพูดอย่างดูถูก

   "มันจะมากไปแล้วนะ" ในแววตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและโกรธแค้น เธอตั้งสมาธิอย่างแน่วแน่ ตอนนี้ในมือของเธอมีพลังมหาศาล ซึ่งท่านลอร์ดนั้นสัมผัสได้ถึงพลังที่มีอย่างไม่จำกัด ทันใดนั้นเองพอลโรนีก้าก็ปล่อยพลังไปที่เขาทันที

    ตูม !!!!!!!!!!

   ท่านลอร์ดกระเด็นไปชิดติดฝาผนังซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเธอ ฝาผนังนั้นมีรอยร้าวเป็นบริเวณกว้าง ขณะนี้ท่านลอร์ดนอนกองกับพื้น เธอกลัวว่าจะทำเขาตายแล้วมันจะเป็นเรื่องใหญ่ ทันใดนั้นเขาก็ได้สติแล้วลุกขึ้นยืน ดูจากภายนอกเหมือนเขาจะไม่เป็นอะไรมากมายนัก แต่หน้าตาของเขาดูซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด

   "เจ้ามีพลังที่แข็งแกร่งมากเลยนะ สมแล้วที่จะมาเป็นผู้ช่วยของข้า ข้าคิดว่า ข้าต้องไปแล้วล่ะ" เขาพูดพลางจะออกจากห้องไป

   "เดี๋ยว ข้ามีอะไรจะขอ 2 ข้อ คือ 1. ข้าอยากจะไปเที่ยวรอบวัง และ 2. ข้าจะออกไปสูดอากาศข้างนอกทุกวัน แค่นี้เจ้าน่าจะทำได้"

   "ได้! ข้าจะพาไปสำรวจวังวันพรุ่งนี้ วันนี้เจ้าไปสูดอากาศข้างนอกก่อนก็แล้วกัน และเจ้าอย่าคิดหนีล่ะ เพราะทหารของข้ามีอยู่ทุกที่" เขาพูดแล้วเดินจากไป

   ไม่นานนักก็มีทหาร 2 นายเข้ามาในห้องแล้วพาเธอไปที่สวนหลังวังทันที สวนนี้มีทางเข้าออกเพียงทางเดียวเท่านั้น ทหารทั้ง 2 ยืนเฝ้าที่ประตู เธอจึงรู้สึกว่ามีความเป็นส่วนตัวมากขึ้น อากาศที่นี่ดีมาก ไม่อุดอู้เหมือนในห้อง ที่แห่งนี้มีดอกไม้นานาชนิด แต่มีดอกหนึ่งที่แปลกตามาก มันมีสีฟ้าเงาเป็นประกาย ขณะที่เธอจะจับดอกนั้นก็มีเสียงทหารดังขึ้น
 
   "เจ้าชายห้ามเข้านะขอรับ ถ้าพระองค์เข้าไปกระหม่อมต้องโดนลงโทษเป็นแน่" ทหารนายหนึ่งกล่าวขึ้น

   "ให้เจ้าชายเข้ามาเถอะ" พอลโรนีก้าพูด

   "แต่ท่านลอร์ดสั่งห้ามเอาไว้นะขอรับ" ทหารคนเดิมพูด

   "ไม่เป็นไร ถ้ามีปัญหาอะไรข้าจะรับผิดชอบเอง วางใจเถอะ" เธอพูดพลางส่งยิ้มไปให้ทหารทั้ง 2 นาย ทหารทั้ง 2 จึงให้เจ้าชายเข้าไปที่สวน

   "ท่านได้ยินแล้วใช่ไหมที่ท่านลอร์ดพูด" เธอเริ่มการสนทนา

   "เจ้ารู้ได้ยังไง" เขาสงสัย

   "ท่านอย่าลืมสิว่าข้าเป็นผู้วิเศษ ทั้งท่าน ราชินี และราชาต้องระวังตัวให้ดี โดยเฉพาะท่าน เพราะท่านเป็นเพียงคนเดียวที่จะแก้ไขเรื่องนี้ได้ ข้ารู้สึกได้ว่าอีกไม่นานหรอกที่เขาจะก่อการกบฏ" เธอพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังเป็นพิเศษ แต่ถึงยังไงเธอก็ยังวิตกกังวลอยู่ดี

   "อืม... ขอบใจนะที่เป็นห่วงครอบครัวข้า ข้ามีอะไรจะขอเจ้า 2 อย่าง"

   "อะไรเหรอเจ้าชาย" เธอถามอย่างงงๆ

   "อย่างแรก คือ ไม่ต้องมากพิธีกับข้าก็ได้ เรียกข้าว่า วิน็อกซ์ก็พอ ยังไงอายุเราก็พอๆกัน อย่างที่ 2 คือ เจ้าอย่าทำอะไรที่มันเสี่ยงมากนักนะ ระวังตัวเองด้วย เพราะข้าคิดว่าคนอย่างเจ้าคงไม่อยู่ใต้อำนาจใครง่ายๆ เจ้าต้องคิดที่จะหนีอย่างแน่นอน" เขาอธิบาย

   "อืม... ข้ารู้แล้ว เราเปลี่ยนเรื่องคุยจะดีกว่า คือ ข้าอยากรู้ว่าดอกไม้ดอกนั้นมันคือดอกอะไร ทำไมข้าไม่เคยเห็นเลย ตั้งเกิดมา" เธอถามพลางชี้มือไปที่ดอกไม้ดอกเดิมที่เคยสงสัย

   "อ๋อ...ดอกนั้นที่นี่เขาเรียกกันว่า 'ดอกฟีตัส' มันเป็นดอกไม้โบราณมีที่นี่ที่เดียวหรือเปล่าข้าก็ไม่รู้ เพราะดอกนี้หายากมากๆ"

   "ที่นี่มีของหายากเพิ่มอีกอย่างแล้ว ดีจังเลย"

   "เพิ่มอีกอย่างหรอ หมายความว่ายังไง ข้าไม่เข้าใจ" เจ้าชายงงเป็นไก่ตาแตกเลยทีเดียว

   "ก็ของหายากอย่างแรกของที่นี่ก็คือ คนดียังล่ะ ส่วนดอกฟีตัสก็เป็นของหายากที่เพิ่มมา"

   "เจ้าเข้าใจคิดจริงๆเลยนะ" น้ำเสียงของเขากลั้วหัวเราะเล็กน้อย

   "การสนทนาขอให้จบลงเพียงเท่านี้นะ แล้วค่อยคุยกันใหม่โอกาสหน้า" มีเสียงอันคุ้นหูดังขึ้นมาทางด้านหลังของทั้งคู่

   "ข้าคิดว่าทั้งท่านและพอลโรนีก้าควรจะพักผ่อนได้แล้วนะ เพราะนี่ก็เริ่มเย็นแล้ว"เขาพูดต่อ

   "แล้วค่อยพบกันใหม่ในโอกาสหน้า" เจ้าชายพูด

   "แล้วค่อยพบกันเช่นกัน" เธอตอบ

   "พอลโรนีก้าข้าสั่งทหารไว้แล้วไม่ใช่หรอว่า ห้ามใครเข้ามาที่นี่" ท่านลอร์ดพูดขึ้นหลังจากที่เจ้าชายออกไปแล้ว

   "ข้ารู้ ข้าก็แค่อยากมีเพื่อนคุยก็เท่านั้นเอง ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย"

   "อยากมีเพื่อนใช่ไหม แล้วข้าจะหามาให้ ตอนนี้เจ้าไปที่ห้องเถอะเริ่มเย็นแล้ว"

   เธอเดินกลับห้องพร้อมกับทหาร 2 นายที่รออยู่ตรงทางเข้าออก วันนี้เป็นวันอันแสนยาวนาน เธอรู้สึกเหมือนเวลาเดินช้ากว่าปกติ เธอเจอเหตุการณ์ทั้งทุกข์และสุขในวันเดียวกัน แล้วพรุ่งนี้เธอจะต้องเจอเรื่องอะไรอีก เวลานี้เธอไม่อยากตื่นมารับรู้สิ่งต่างๆอีกแล้ว