สาวน้อยผู้วิเศษ กับ เจ้าชายมหาเวทย์

ลำดับตอนที่ #4 : ฟื้นซะที

   ในวันที่พอลโรนีก้าถูกจับตัวมา ได้มีชายนัยน์ตาสีน้ำตาลเฉกเช่นเดียวกันกับไรผมได้ผ่านมาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดพอดี เขาคนนี้มีชื่อว่า " เจ้าชายวิน็อกซ์   " องค์รัชทายาทแห่งอาณาจักรอิสลู้ด เขาสงสัยเป็นอย่างมากว่า คนพวกนี้จะพาเธอมาทำไม แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ในเวลานี้

   4 วันต่อมา

   เจ้าชายพยายามหาทางเข้ามาในห้องซึ่งขณะนี้พอลโรนีก้ากำลังนอนอยู่บนเตียง เจ้าชายลองใช้เวทหายตัวแต่ก็ยังไม่สามารถเข้าได้ เขาจึงใช้เวทหลับใหลเพื่อทำให้ทหารที่เฝ้าอยู่ค่อยๆหลับ แล้วจึงเปิดประตูเข้าไปในห้อง

   "เจ้าตื่นได้แล้ว ตื่นสิตื่น" เขาพูดพลางเขย่าร่างของเธอให้ตื่น

   เมื่อเขย่าร่างของเธอแล้วยังไม่ตื่น เขาจึงใช้เวทตรวจสอบร่างของเธอว่ามีอะไรผิดแปลกไปหรือปล่าว

   "ฮ้า! พิษซัลฟาร์" เมื่อตรวจเสร็จ เขาก็อุทานออกมา "ไปโดนมาจากไหนนะ หรือว่า เดินทางผ่านป่าต้องห้าม ต้องรีบรักษาซะแล้วสิ"

   เมื่อเขาพูดจบก็รีบรักษาให้ด้วยเวททันที หลังจากเขารักษาเสร็จแล้วเธอก็ยังไม่ฟื้นสักที พอเขาก้มลงมองดูว่าเริ่มรู้สึกตัวหรือยัง พอลโรนีก้าก็ลืมตาขึ้นมาเห็นเจ้าชาย เธอตกใจจึงปล่อยพลังไปโดนเจ้าชายเข้าอย่างจัง เจ้าชายล้มลงไปกองอยู่กับพื้นทันที

   "โอ๊ย...คนอุตส่าห์รักษาให้ยังจะมาทำร้ายกันอีก รู้อย่างนี้ไม่รักษาให้ดีกว่า โอ๊ย...เจ็บชะมัดเลย" เขาร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด

   "เอ่อ...ข้าขอโทษ ก็ข้าตกใจนี่นา และก็ป้องกันตัวเองด้วย" เธอพูดขอโทษพร้อมกับพาเจ้าชายมานั่งที่เก้าอี้

   "แล้วเจ้าเป็นใครล่ะ" เธอถาม

   "ข้าคือ เจ้าชายวิน็อกซ์ บุตรแห่งองค์วินาซัสและองค์อมีเลียส" "เจ้าล่ะ" เขาถาม พอลโรนีก้ากลับ

   "ข้าคือ พอลโรนีก้า มาจากเมืองลูมิการ์ท"

   "เจ้ามีพลังได้ยังไงกัน ทั้งที่เจ้าก็เป็นแค่คนธรรมดาทั่วไป" 

   "เอ่อ...ข้าเป็นผู้วิเศษ" เธอพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ "แล้วท่านล่ะ" เธอเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกเจ้าชายทันทีที่รู้ว่าเขาเป็นใคร

   "ข้าเรียนเวทน่ะ เจ้าชายทุกคนต้องเรียน" "แล้วเจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" เขาสงสัยกับคำถามข้อนี้มาก

   "ข้าถูกจับตัวมาจากลูมิการ์ทเพื่อเอามาให้ลอร์ดลาเฟลอร์สัน ข้าก็ไม่รู้ว่าจะจับข้ามาทำไม" เธอทำหน้าเศร้าลง 

   "อืม แล้วท่านเป็นยังไงบ้าง" เธอพูดพลางใช้พลังดูอาการให้ "ท่านช้ำในนะ เดี๋ยวข้าจะรักษาให้"

   ในขณะที่เธอรักษาเจ้าชายอยู่นั้น เจ้าชายก็คิดหาเหตุผลที่ท่านลอร์ดจะจับตัวพอลโรนีก้ามา แต่มันก็ไม่มีเหตุผลไหนที่พอจะเป็นไปได้ เขามืดแปดด้านเลยทีเดียว

   "พอแค่นี้เถอะ ขอบใจเจ้ามากนะ ข้าคิดว่าตอนนี้กำลังมีคนมา ข้าต้องไปก่อนหวังว่าเราคงจะได้พบกันอีก" พอพูดจบเขาก็ออกจากห้องไปทันที

   เวลาผ่านไปไม่นานทหารที่เฝ้าหน้าประตูก็ตื่นขึ้นก่อนที่ท่านลอร์ดจะมาพอดี 

   (ช่างโชคดีอะไรเช่นนี้ ทั้งพอลโรนีก้า เจ้าชายวิน็อกซ์และทหารที่ไม่ถูกจับได้)
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
 บทนี้สั้นไปหน่อยขอโทษจริงๆนะคะ แต่งใส่กระดาษน่ะค่ะ แล้วจะมารีไรท์ใหม่ถ้ามีโอกาสนะคะ ช่วงนี้คอมไม่ค่อยจะว่างเท่าไหร่(พี่แย่งเล่นกันหมดเลย) แล้วก็จะต้องไปต่างจังหวัดอีก คนมีธุรกิจร้อยล้านก็อย่างนี้แหละค่ะ(10บาทยังไม่ถึงเล้ย)