สาวน้อยผู้วิเศษ กับ เจ้าชายมหาเวทย์

ลำดับตอนที่ #2 : ความลับเปิดเผย

   แต่ละวันที่ผ่านไป พอลโรนีก้าก็ระวังตัวและพยายามทำตัวปกติให้เหมือนกับคนอื่นๆทั่วไป วันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนที่ 1 ของชั้นเซนต์ครอย์ 6 เธอรีบตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อไปโรงเรียน ที่อยู่ไม่ไกลมากนัก ระหว่างทางเธอเห็นรุ่นน้องต่างชั้นมากมายกำลังออกจากบ้านเพื่อไปโรงเรียนเช่นกัน

   เมื่อไปถึงโรงเรียนเธอก็ทักทายบรรดาอาจารย์ที่ยืนต้อนรับอย่างนอบน้อมแล้วอาจารย์ก็ทักขึ้นว่า "อ้าว! พอลโรนีก้านักเรียนดีเด่น มาแต่เช้าเลยนะ"อาจารย์พูดพร้อมกับยิ้มให้

   "ค่ะ" เธอตอบรับเพียงสั้นๆพร้อมกับส่งยิ้มให้เช่นกัน

   หลังจากนั้นเธอก็ขึ้นไปที่ชั้นเรียน เมื่อเธอเจอห้องของเธอแล้ว เธอก็เห็นประตูได้เปิดแง้มเอาไว้ เธอคิดว่าเพื่อนของเธอบางคนอาจจะมาถึงห้องแล้ว แต่เมื่อเธอเปิดประตูเข้าไปเธอก็เห็นเพียงแค่ความมืดมิดและความว่างเปล่า ทันใดนั้น

   ปัง !!!!

   เสียงประตูปิดดังสนั่น ทำให้พอลโรนีก้าสดุ้งเฮือกทันที

   ขณะนี้ความกลัวเริ่มแผ่ไปทั่วทุกอณูรูขุมขน เธอมีความรู้สึกว่ามีคนอยู่ทางด้านหลังของเธอแต่เมื่อเธอหันไปกลับไม่มีแม้แต่สิ่งมีชีวิตใดๆ

   แล้วเธอก็พูดขึ้นว่า "อย่าเล่นแบบนี้สิ มันไม่สนุกนะ" น้ำเสียงของเธอฟังดูช่างน่าสงสารเสียเหลือเกิน แต่พอลโรนีก้าก็ไม่ได้ยินเสียงใดๆตอบกลับมา

   เธอตัดสินใจใช้พลังทันที "LIGHT SHINE" เมื่อพูดจบก็มีแสงสว่างเกิดขึ้นที่ใจกลางห้องเรียนของเธอ เพื่อนที่แอบอยู่ทางด้านหลังห้อง ก็ถึงกับอ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อสายตาของตัวเอง พอพอลโรนีก้าเห็นเพื่อนๆที่กำลังแอบอยู่ก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ดังนั้นเธอจึงรีบไปเปิดไฟซึ่งอยู่ไม่ห่างจากเธอมากนัก และดับไฟที่เธอสร้างขึ้น

   กาเว่นเพื่อนสนิทของเธอก็เดินตรงเข้ามาถามอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองว่า "พอ...พอลโรนีก้า" เสียงของเขาสั่นจนฟังไม่ค่อยชัดนัก "จะ...จะ...เจ้าทำได้ยังไงกัน"

   พอลโรนีก้านิ่งเงียบไปครู่หนึ่งจึงตอบกลับไปว่า "ข้า...เอ่อ...ข้าเป็นผู้วิเศษ" คำตอบนี้ยิ่งทำให้เพื่อนของเธอนิ่งอึ้งเข้าไปใหญ่ 

   "ขอให้เรื่องนี้เป็นความลับนะ กาเว่นและทุกๆคน" เธอพูดเชิงขอร้องและบังคับ แล้วเธอก็พูดต่อว่า "ไม่งั้น ข้าคงถูกพวกกลุ่มคนชุดดำจับตัวไปให้ลาเฟลอร์สันเป็นแน่"

   "พวกข้าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ อย่าห่วงเลย เจ้าไว้ใจได้ เพราะถึงยังไงพวกข้าและเจ้าก็เป็นเพื่อนกัน" กาเว่นพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังพร้อมกับยิ้มให้เพื่อเป็นการยืนยัน เมื่อหันไปทางเพื่อนเพื่อนๆก็พยักหน้าเพื่อเป็นการยืนยันเช่นกัน พอลโรนีก้ามีนำตาไหลซึมออกมาอย่างห้ามไม่ได้

   ทั้งพอลโรนีก้าและเพื่อนๆทุกคนไม่รู้เลยว่ามีคนๆหนึ่งผ่านมาได้ยินความลับนี้โดยบังเอิญ

   ทุกคนรวมทั้งพอลโรนีก้าก็เข้าเรียนตามปกติ เพื่อนบางคนดีใจด้วยซ้ำไปที่มีเพื่อนเป็นผู้วิเศษ พอลโรนีก้าสบายใจขึ้นมากเพราะอย่างน้อยเธอก็มีเพื่อนๆที่เข้าใจเธอ

   เมื่อพอลโรนีก้ากลับถึงบ้านเธอก็เข้าห้องของเธอ เพื่อคิดเรื่องที่เธอเป็นผู้วิเศษ เธอลังเลมากว่าจะบอกพ่อกับแม่ดีหรือไม่ว่าเธอนั้นเป็นผู้วิเศษ ถ้าบอกไปแล้วพ่อกับแม่จะเป็นอย่างไร ถึงแม้ว่าเธอจะมีความสามารถในการรู้อนาคตก็ตาม แต่เธอก็ไม่คิดที่จะใช้มัน

   "แล้วเราจะบอกดีหรือปล่าวนะ เป็นผู้วิเศษทำไมมันลำบากอย่างนี้นะ" เธอบ่นกับตัวเองเพียงลำพังในห้องของตัวเอง

   ตกเย็นเธอไม่ได้ทานเลยสักนิด เธอมัวแต่คิดเรื่องที่จะบอกพ่อกับแม่ดีหรือไม่ คิดแล้วคิดอีก และเธอก็หาคำตอบให้กับตัวเองได้แล้ว คือ เธอจะไม่บอกพ่อกับแม่เธอจะรอจนกว่าพ่อและแม่จะมาเห็นเอง

   การที่เธอเป็นผู้วิเศษนั้นสำหรับเธอมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะต้องปรับตัวให้เข้ากับผู้อื่นที่เป็นคนปกติทั่วไป เธอต้องปกปิดพลัง ต้องระวังตัวอยู่ตลอดเวลา เพื่อไม่ให้ใครจับได้ มันช่างยากเหลือเกินสำหรับเด็กสาววัยแรกแย้ม