Runway major บรรเลงรัก สุดปลายฝัน (ลงใหม่จนจบ)

 รันเวย์ อายุ 18 ปี

รันเวย์อายุ  (นางเอก) สูง 165 หนัก 49 ตาโต (ตาสีน้ำตาล) ผมยาว ตอนเด็ก ๆ ชอบมัดผมเปีย มีความหลังสะเทือนใจจากอุบัติเหตุตอนเด็ก ๆ ทำให้เป็นแผลในใจ บุคลิคยิ้มง่ายมองโลกในแง่ดี เป็นใบ้จากอุบัติเหตุตอนอายุ 9 ขวบ ไม่เคยเปิดในให้ใคร เพราะลึก ๆ รักและมั่นคงในสัญญากับเคย์ ตั้งแต่ 9 ขวบรันเวย์ก็เป็นใบ้ตลอดมา แต่เพราะหน้าตาสวยและมีพรสวรรค์ในการเล่นเปียโน ทำให้ทุก ๆ คนต่างรักใคร่ เป็นดาวเด่นในโรงเรียน แต่ก็ทำให้นักเรียนในโรงเรียนต่างพากันอิจฉา รันเวย์มีเพื่อนสนิท 2 คนคือพลอตตี้และโทเฟล แม้โทเฟลจะคิดกับรันเวย์มากกว่าเพื่อนแต่รันเวย์ก็ให้โทเฟลได้แค่เพื่อนเท่านั้น

คิมจีฮุน อายุ 18 ปี ลุกครึ่งเกาหลี

เคย์หรือคิมจีฮุน สูง 189 หนัก 61 ผมยาวรองทรง ตาสีดำวาว บุคลิคลึกลับ จมูกโด่งหุ่นนักกีฬา มาดเท่ห์ ผิวขาวตาโต เดิมชื่อคิมจีฮุน จีฮุนเองก็มีพรสวรรค์ด้านเปียโน แต่เพราะอดีตในวัยเด็กเกี่ยวกับพี่ชายทำให้เขาเกลียดการเล่นเปียโน และพยายามซ่อนพรสวรรค์นั้นไว้ จนกระทั่งเดินทางกลับมาเรียนที่ประเทศไทยอีกครั้งเขาก็พบกับรันเวย์ ทำให้เขาอยากจะกลับมาเล่นเปียโนอีกครั้ง

ไรเฟิล อายุ 21 ปี พี่ชายรันเวย์

พี่ชายของรันเวย์ ผมสีน้ำตาลเข้มเรียนคณะวิศวะ ของมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่ง สูง 187 หนัก 64 กก. ผู้ชายที่ดูใจดีและอบอุ่น รักน้องสาวมาก เพราะคิดว่าตนเองเป็นตนเหตุทำให้รันเวย์เกิดอุบัติเหตุ จึงพยายามดูแลรันเวย์ให้ดีที่สุด ไรเฟิลรู้ภาษาใบ้เป็นอย่างดีเขาเรียนเพื่อสื่อสารกับน้องสาว หน้าตาสะอาดภูมิฐาน ดวงตาสีเทาอ่อน บุคลิคเรียบร้อย

  โทเฟล อายุ 18 ปี เพื่อนใหม่ ในโรงเรียนไฮสคูลแอบรักรันเวย์

สูง 191 หนัก 65 ผิวขาวจมูกโด่ง ใบหน้ากว้างแต่เรียวคมเป็นลูกครึ่งอังกฤษ พูดไทยได้เพราะมาอยู่ไทยตั้งแต่เด็ก บุคลิคขี้เล่น เจ้าชู้ เป็นที่หมายปองของสาว ๆ มีสาว ๆ มาชอบมากมายโทเฟลก็คุยไปเรื่อย ๆ แต่ให้ความสนิทกับรันเวย์และแสดงออกให้ทุกคนรู้ว่าเขารักและห่วงรันเวย์ เขาเป็นหนุ่มนักกีฬาชอบเล่นบาส เป็นนักบาสและนักดนตรีโรงเรียน โทเฟล 

พลอตตี้สูง 171 หนัก 51 รูปร่างสูงโปร่ง  บุคลิคห้าว ๆ รักการเต้นเป็นชีวิตจิตใจ ที่บ้านเป็นโรงเรียนสอนภาษาเบล ทำให้พลอตตี้สื่อสารกับรันเวย์ง่ายขึ้น พลอตตี้สนิทกับรันเวย์มากและคอยดูแลรันเวย์เมื่อมีใคร ๆ มาแกล้ง โดยเฉพาะสาว ๆ ของโทเฟล 

------------------------------------------------------------------------ 

               “เธอมาทำอะไรที่นี่” 

                รันเวย์รีบเอามือออกจากกระจก ชั่งใจอยู่นานกว่าจะทำภาษามือตอบเขา เพราะไม่คิดว่าจีฮุนจะรู้เรื่อง

                ‘มาเดินเล่น ๆ เห็นเปียโน เลยยืนดูค่ะ’ 

                “ชอบเล่นเปียโน เรอะ”  รันเวย์ตาโตมองที่จีฮุนอย่างตกใจ เขาฟังภาษามือออก

                ‘เคยเรียนภาษามือมาก่อนหรอคะ’  รันเวย์ถามอีกครั้ง

                “อื้ม”  จีฮุน ค่อย ๆ เขยิบตัวออกไปก่อนจะกอดอกจ้องมองเปียโนที่อยู่ตรงหน้า แต่ไม่รู้เพราะอะไร รันเวย์จึงอยากจะคุยกับเขานัก เธอจึงเขยิบเข้ามาใกล้อีก ก่อนจะเอามือมาสะกิดตัวเขาให้หันมามอง

                ‘แล้วนี่ชอบเล่นเปียโนด้วยหรอ’   จีฮุนเริ่มรู้สึกหงุดหงิด เขาหันมามองผู้หญิงที่กำลังส่งภาษามือมาให้

                จะถามอะไรนักหนานะ

                “เรื่องของฉัน แล้วนี่แอบหนีมาเที่ยวคนเดียวแบบนี้ รู้มั้ยว่าแฟนเธอเป็นห่วงแค่ไหน”

                คำว่าแฟนที่จีฮุนพูดออกมาทำให้รันเวย์รู้สึกงุนงง เธอมีแค่เพื่อนสนิทและไม่เคยมีแฟน แววตาเหมือนรำคาญที่เขาจ้องมองมาทางเธอทำให้รันเวย์รู้สึกเสียใจ อย่างน้อยเธอก็แค่อยากจะรู้จักคนที่เล่นเปียโนเหมือนกับเธอ รู้ภาษามือเหมือนกับเธอ อยู่ในโลกเดียวกับเธอก็แค่นั้นเอง

                “ดูทำหน้าทำตาเข้า ทำแบบนี้ คิดว่าฉันจะสนใจรึไง”  จีฮุนตะคอกใส่เธอก่อนจะเดินออกไป แต่เมื่อเดินออกไปได้สักพัก เขาก็ต้องหันมองกลับมา ทำไมนะทั้ง ๆ ที่อยากจะมาอยู่แบบเงียบ ๆ ไม่ได้ต้องการจะเสวนากับใคร แต่กับรันเวย์กลับไม่ใช่ ร่างสูงได้แต่จ้องมองคนร่างบางที่กำลังเดินเข้าไปในร้านเพียงลำพัง เธอยกมือขึ้นเพื่อจะสนทนากับเจ้าของในร้าน แต่ทว่าดูเหมือนคนในร้านจะฟังไม่รู้เรื่องจึงเอาสมุดให้เธอจด

                “เธอบอกว่า อยากขอลองเล่นเปียโนหลังนี้ จะได้มั้ยครับ”  จีฮุนที่เดินตามเข้ามาในเวลาต่อมาพูดขึ้นและช่วยแปลให้

                “เอ่อ”  พนักงานทำท่าคิดก่อนจะหันไปถามเจ้าของร้าน รันเวย์หันมามองจีฮุนอย่างขอบคุณที่เขามาช่วยแปลความหมายที่เธอกำลังบอกออกไป

                “ไม่ต้องมายิ้ม ฉันแค่อยากจะได้ยินเสียงมันใกล้ ๆ เท่านั้นเอง”  เขาบ่น

                ‘ยังไงก็ขอบคุณนะคะ’  เพราะสายตาไร้เดียงสาที่หันมายิ้มให้เขาอย่างจริงใจ ทำให้จีฮุนยิ่งหงุดหงิด ผู้หญิงคนนี้เคยโกรธใครบ้างรึเปล่า

                “ว่ายังไงครับ เราแค่ขอลองเสียงนิดเดียวเองนะครับ ถ้าถูกใจยังไงก็จะซื้อ”  จีฮุนเสริมต่อ รอยยิ้มของจีฮุนทำให้พนักงานหญิงถึงกับระทวย แล้วที่นี้ใครจะกล้าปฏิเสธลง

                “ไปสิ อยากลองเล่นนักไม่ใช่หรอ”  รันเวย์ยิ้มเหมือนเด็กที่เพิ่งได้ของเล่น ก่อนจะเข้าไปนั่งยังเก้าอี้เปียโนที่สง่างาม และวางนิ้วมือลงบนแป้น

                เสียงเพลง Canon in D major  ค่อย ๆ บรรเลงอีกครั้ง หากครั้งนี้มันไม่ได้เป็นดนตรีแค่อยู่ในใจของเขาและเธอ แต่มันส่งเสียงออกมาจากเครื่องดนตรีชิ้นมหัศจรรย์ที่กำลังส่งเสียงใสกังวานไปทั่วทั้งร้าน  แม้จะฟังใครต่อใครบรรเลงเพลงนี้มานับครับไม่ถ้วน แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าเพลงนี้ช่างเพราะเหลือเกิน ทั่วทั้งร้านหยุดนิ่งไปตามนิ้วมือที่กำลังเคลื่อนไหว รันเวย์หลับตาพริ้มไปพร้อม ๆ กับนิ้วมือไล้เรียงโน้ตอย่างเป็นธรรมชาติ ชั่ววินาทีที่เขาเผลอไปมองเธอจากด้านข้าง ด้วยความรู้สึกที่แปลกไป ความจริงเขาเองก็รู้สึกแปลกตั้งแต่ครั้งแรกที่สบตาเธอแล้ว

                สวยเหลือเกิน 

///////////////////////////////////

นิยายเรื่องนี้เคยวางแผงแล้วนะคะ แต่จะเอากลับมาลงใหม่ ลงทุกวันลงมากลงน้อยแต่จะลงให้ได้ทุกวันจนจบค่ะ