คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 ดัดนิสัย ลูกชายหลงตัวเอง
"มารัช นั่งลงเดี๋ยวนี้"
ปฏิกิริยาตอบรับจากเสียงสั่งแสนดุดัน คือน้ำเย็นชื่นใจ ที่เทพรวดออกมาจากอากาศ ลงบนร่างคนพูดอย่างไม่เกรงกลัว ร่างท้วมของสตรีวัยกลางคน เปียกชุ่มไปทั่วตัว แต่ดูราวกลับนางกำลังมีเพลิงร้อนแรงลุกโพลงไปทั่วร่าง
"มารัช!!!!!"
ตัวการยิ้มร่า เมื่อปฏิบัติการยั่วโมโหสำเร็จลงได้ด้วยดี ใบหน้าหวานของเด็กหนุ่ม บรรจงแลบลิ้นใส่ อีกฝ่ายที่ร่ายเวทใส่เขาอย่างสติแตก แสงสีแดงเร็วจี๋พุ่งเข้าใส่มารัชทุกทิศทุกทาง แต่แค่นี้น่ะหรือ
ไม่คณามือ เจ้าแห่งความเร็วอย่างเขาหรอก
"แหมๆ โกรธมากๆ จะแก่เร็วนะท่าน"
น้ำคำเยาะเย้ยจากบุรุษในชุดสีฟ้า ที่พุ่งหลบแสงไปมาอย่างคล่องแคล่ว ดูราวกับเชื้อเพลิงที่โหมกระหน่ำซ้ำใส่กองไฟ ร่างอีกฝ่ายสั่นพับๆ เป็นเจ้าเข้า ด้วยความโมโห ก่อนจะพุ่งอีกนับสิบสายเวทออกมาในครั้งเดียว ซึ่งนั่นส่งผลให้คนอยากลองดี กลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น....นี่กะจะฆ่ากันจริงๆเลยรึเนี่ย....ซวยๆๆๆๆ
เมื่อไม่เห็นทางหลบ มารัชจึงกระโดดผล็อยออกทางหน้าต่าง วิ่งฉิวหนีไปอย่างร่าเริง แต่ยังไม่ทันไปได้ถึงไหน เมื่อคนกำลังวิ่ง ปะทะเข้ากับร่างใหญ่จนหงายหลัง แล้วก็ต้องสบถออกมาอย่างหงุดหงิด เมื่อรถบรรทุกที่เขาเพิ่งชนพูดเสียงเข้ม
"มารัช! เข้ามาพบพ่อในห้อง เดี๋ยวนี้!!!"
.........................
"ท่านพ่อ ข้าไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย"
คนพูดกล่าวเสียงอ่อนเสียงหวานยังไม่พอ ยังส่งรอยออดอ้อนผ่านทางดวงตาสีชาอันพราวระยับ ให้อีกฝ่ายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ เริ่มจะปวดขมับตุบๆ
"ไม่ได้ตั้งใจ อ้อ ยังงั้นรึ ท่านเซร่า บอกเลิกสอนเจ้าเป็นการถาวร แล้วนางยังป่าวประกาศไปทั่วจนไม่มีใครรับงานนี้แล้ว.. นี่เรอะไม่ได้ตั้งใจของเจ้า"
ร่างเด็กหนุ่มยิ้มกริ่มอย่างสมใจ ยกมือขึ้นลูบผมสีดำสนิทอย่างเคยตัว สมองคิดหาคำพูดสะระตะ แล้วกล่าวกับท่านพ่ออย่างยินดี
"งั้นแสดงว่าข้าจะไม่ต้องมีอาจารย์แล้วใช่มั้ย โอ้โห.... เอ้อ ... น่าเสียดายนะฮะ"
ประโยคสุดท้ายเขาเพียงเอ่ยอย่างเอาใจ เมื่อคนเป็นพ่อชักจะเดือดปุดๆ ท่าทางชื่อเสียงเกรียงไกรของตระกูล เทลเมอร์ จะต้องมาจบสิ้นลงในรุ่นเขาเข้าจริงๆซะแล้ว....
"มารัช ลูกก็รู้ว่าการเรียนเป็นเรื่องที่สำคัญแค่ไหน ถ้าไม่เรียนแล้วต่อไปเจ้าจะใช้ชีวิตยังไง"
เสียงอ่อนโยนเอ่ยอย่างอ่อนใจเต็มที มารัชทำสีหน้าสลด...อย่างเสแสร้ง
"แหม ท่านพ่อ ในเมื่อคนจะมาสอนข้ายังโมโหกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ แค่นี้ เขาจะสอนอะไรข้าได้ฮึ แค่นี้ข้าก็เก่งจะแย่อยู่แล้ว... ท่านจะให้ข้าเก่งไปถึงไหนกัน"
พอสบเข้ากับท่าทางแสนจะลำพองของผู้เป็นลูกแล้ว ปีฟาล ขุนนางผู้ใหญ่แห่งตระกูลเทลเมอร์ถึงกับกุมขมับ ขณะรับรู้ถึงปัญหาแรกของลูกตน
หลงตัวเอง......
แต่ที่สำคัญมันน่าหลงนี่สิ ไม่เคยมีใครทำให้มารัชสลดได้เลย แค่ฝีมือพอทัดเทียมกันยังไม่มี ใช่ แม้แต่พ่อมันอย่างเขานี่แหละ ถ้าจะ โทษ ก็ต้องโทษเขาที่ดันไปรักจอมเวทแห่งยุค ผู้เป็นเจ้าของขุมพลังมหาศาลที่สุดเท่าที่เคยพบมา.... มีเรีย ... ท่านอยู่บนฟ้า เห็นลูกจอมแสบของท่านมั้ย.... นิสัยเหมือนท่านไม่มีผิด
เฮ้อ....
"ถอนหายใจทำไมท่านพ่อ ภูมิใจที่มีลูกอย่างข้าใช่ม้า"
เออ... สุดแสนจะภูมิใจเลยว่ะ ไอ้ลูกเฮงซวย
"มารัช"
"ขอร้าบบบบ"
การตอบรับอย่างร่างเริงทำเอาความคิดชั่วร้ายของผู้เป็นพ่อ ผุดขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ มารัชได้รับพลังมหาศาลจากทางแม่ก็จริง แต่ไม่รู้ซะแล้ว ว่าไอ้ความกะล่อนนี่มันได้มาจากใคร.... เด็กหนุ่มมองอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มใสซื่อ แต่ปีฟาลรู้ทัน ว่าภายใต้หน้ากากนั้น ลูกตนกำลังคิดหาความน่าจะเป็นที่ตัวเองจะเสียเปรียบ ...ได้เลย....
พรึบ
เพียงร่ายเวทในใจ กระดาษและปากกา ก็โผล่พรวดขึ้นมาตรงหน้า ปีฟาลคว้าหมับเข้าที่ปากกาสีดำสนิทแท่งนั้น ก่อนจะบรรจงเขียนตัวหนังสือลงบนกระดาษ ที่ตั้งตรงจนมารัชหรี่ตามองอย่างสงสัย เวทมองทะลุถูกเจ้าของนัยน์ตาสีชาร่ายขึ้นในใจฉับพลัน ก่อนจะหน้าซีดเป็นครั้งแรกในรอบสิบปี
"ท่านพ่อ!!!!"
เสียงมารัชสั่นระริกไปพร้อมดวงตาของตน ไออาฆาตแผ่ออกสู่โดยรอบ ทำเอาปีฟาลรีบส่งกระดาษปริศนา ให้หายวับไปกับหมอกควัน ส่วนปากกา ยังถือชี้ไปมาอย่างเกรงๆ
"เจ้าน่าจะรู้นี่ ทั้งหมดนี่ก็เพื่อเจ้าทั้งนั้นเลยนะ...พยายามเข้าล่ะลูกรัก"
เหงื่อเม็ดโป้งผุดขึ้นตามใบหน้าที่เริ่มมีริ้วรอยความชราของผู้พูด เพราะ ลูกรักของตน กำลังจ้องมองมาอย่างน่ากลัว ....ไอ้นี่มันไว้ใจได้ที่ไหน ...หนีก่อนดีกว่า....
แล้วร่างของปีฟาลก็หายวับไปทันใด มารัชเบ้หน้าอย่างขัดใจ ภาพตัวหนังสือที่แม้จะกลับหลัง แต่ยังสามารถอ่านได้ชัดเจน ยังตราตรึงตามหลอกหลอนอยู่ทุกวินาที
ถึง .. สมาคมผู้นำสมบูรณ์แบบ อาร์วิตี้
เรื่อง สมัครเข้ารับการทดสอบ บททดสอบความเป็นผู้นำ ... ในคอร์สที่ 5
ชื่อ.... มารีเชีย เทลเมอร์ (ต้องการปดปิดชื่อต่อสาธารณชน)
ปึงๆๆๆ
พอทำอะไรไม่ได้ มารัชก็กระทืบเท้าลงกับพื้นอย่างแรงรัว หากเรี่ยวแรงที่เยอะไปนิด ทำเอาพื้นไม้พังทะลุลงมาพอสมควร แต่ตัวการก็ไม่สนใจ อารมณ์ว้าวุ่นในตอนนี้ยากจะดับเสียแล้ว
คิดจะทำอะไรกันนะ.... ไอ้อาร์วิตี้นี่มันขึ้นชื่อเรื่องความโหดเลยนี่หว่า
อ้ากกกกกก.....แถมยังใช้ชื่อมารีเชียอีก ....
หนอย คอร์สที่ 5 ใช่มั้ย คอยดูเถอะ....
ภายในห้องสมุดของปราสาทเทลเมอร์ ที่ขึ้นชื่อเรื่องความยิ่งใหญ่ และสมบูรณ์พร้อมของข้อมูลจากทุกมุมโลก ทั้งนี้ก็ด้วยความมีชื่อเสียงของตระกูลที่ทำให้มีผู้ให้ความไว้ใจ มอบเอกสารหายากมาให้เป็นจำนวนมาก ดังนั้น ขนาดของมันจึงยิ่งขยายใหญ่ขึ้นตามวันเวลา หากบัดนี้ แสงตะวันลาลับจากไปแล้ว แสงเทียนในห้องสมุด ลอยวูบวาบ บ่งบอกถึงการมีอยู่ของใครบางคนในนั้น ชุดเสื้อคลุมสีดำสนิท ปกคลุมแม้แต่ใบหน้า กำลังก้มๆเงย อยู่ตรงชั้นหนังสือ ที่มีหัวข้อว่า สมาคม และตัวอักษร ขึ้นต้น ว่าตัว "อ"
"นี่ไง"
เสียงพึมพำดังขึ้น หากก็แฝงไว้ด้วยความไม่สบายใจของผู้กล่าว ขณะสายตาไล่ไปตามปกหนังสือสีเขียววาววับ ร่างนั้น ก้มลงเป่าฝุ่นหนาทึบจนฟุ้งกระจายไปทั่ว ตามมาด้วยเสียงจามไม่หยุดหย่อนจากผู้เป่าเอง คิ้วบาง ขมวดมุ่นอย่างเริ่มอารมณ์ไม่ดีนัก แต่เมื่อมองชื่อหนังสือ ที่พิมพ์ด้วยตัวอักษรสีเงินสะท้อนแสง ร่างนั้นก็คลี่รอยยิ้มบาง
สมาคมอาร์วิตี้ ถนนสู่ความเป็นผู้นำอัน รวดเร็ว แน่นอน และสมบูรณ์แบบ
เชิงเทียน ในมืออีกข้าง ถูกร่างนั้น วางนิ่งลงบนพื้น ก่อนจะนั่งลงพลางพลิกเปิดหน้ากระดาษ
เสียงกรอบแกรบ ดังขึ้นจากความเก่าจนเหลืองของหนังสือเล่มนั้น แต่มือเรียวยังคงพลิกเปิดไปยังหน้าที่ต้องการอย่างร้อนรน นี่ไง...บททดสอบความเป็นผู้นำ
มารัชยิ้มเครียดๆ ขณะอ่านออกเสียงอย่างเเผ่วเบา
"บททดสอบความเป็นผู้นำ
เป็นระบบ ที่จะทดสอบคุณสมบัติผู้นำในตัวของผู้สมัคร โดยผ่านการเฝ้าติดตามอย่างใกล้ชิด แล้วประเมินผลอย่างละเอียดอีกครั้ง หากผ่านการประเมิน จะได้รับประกาศนียบัตรจากทางสมาคม ซึ่งสามารถใช้เชิดชูเกียรติยศชื่อเสียงได้เป็นอย่างมาก...ในการทดสอบจะแบ่งออกเป็นหลายคอร์ส ดังนี้...."
เฮ้อ
มารัชถอนหายใจ ราวกับยกภูเขาลูกมหาศาลออกไปจากร่างได้ แค่นี้เองหรือ.... แค่ไม่ผ่านซะก็หมดเรื่องไม่เห็นว่ามันจะโหดตรงไหนเลย ...หากสังหรณ์บางอย่าง ทำให้เขายังคงไล่สายตาไปยังเป้าหมายที่ต้องการ
"คอร์สที่ 5 เป็นคอร์สระดับสุดยอด เพื่อผลประโยชน์สูงสุดของผู้สมัคร โดยเราจะทำการยึดเอาพลังเวททั้งหมดของผู้สมัคร ไว้ และเมื่อเริ่มต้นบททดสอบ ห้ามมิให้ผู้สมัคร อยู่ในพื้นที่ ที่ตนรู้จักเด็ดขาด จนกว่าจะผ่าน หรือไม่ผ่านการทดสอบ ซึ่งในคอร์สนี้ หากไม่ผ่านการทดสอบ พลังเวทจะถูกริบไว้ตลอดกาล ด้วยเหตุนี้ การสมัครเข้าคอร์สนี้ จึงจำเป็นต้องได้รับการยืนยันจากผู้ปกครอง ในกรณีที่ผู้สมัครยังอายุไม่ถึง 20 ปี..."
ตึง
เมื่ออ่านจนถึงตรงนี้ มารัชเผลอปล่อยมือจนหนังสือเล่มหนากระทบเข้ากับพื้นห้องอย่างแรง หัวใจเบาหวิว จนเหมือนจะลอยหายไปจากร่างซะดื้อๆ ก็คนที่มีชีวิตอยู่ด้วยพลังเวทอย่างเขา .... ไอ้อย่างนี้มันก็ถูกตัดแขนตัดขาดีๆ นี่เอง
ท่านพ่อนะท่านพ่อ....หากยังไม่ทันได้สบถด่ามากไปกว่านี้แสงวูบก็สว่างจ้าขึ้นด้านข้าง พร้อมกระดาษแผ่นบางที่ค่อยๆลอยตกลงมาบนตัก พร้อมตัวหนังสือเป็นระเบียบที่เชิญชวนให้อ่าน
ถึง มารัช
พ่ออยากอธิบายถึงเหตุผล แต่รู้ว่าลูกคงไม่คิดจะอ่าน เพราะฉะนั้น จะขอเข้าเรื่องของเรา ลูกจะต้องออกจากที่นี่ ในวันพรุ่งนี้ ทางสมาคมส่งสาร์นยืนยันการสมัครมาแล้ว ส่วนพลังเวท ก็คงต้องเป็นไปตามข้อกำหนดของทางสมาคม ถ้ายังงง ลูกควรจะเข้าไปค้นดูในห้องสมุด อีกเรื่อง.... ท่านทวดนีเทีย.... ก่อนไปพ่ออยากจะให้ลูกเข้าไปพบท่านอีกครั้ง ดูท่านมีเรื่องจะบอกลูกอยู่
อ้อ ที่สำคัญ การออกไปครั้งนี้ ขอให้ใช้ชื่อมารีเชีย และห้ามเกี่ยวข้องมาถึงตระกูลเราเด็ดขาด ใช้นามสกุลอะไรก็ได้ ... ลูกรู้ดีว่าทำไม...
สุดท้ายนี้ พ่อคงไม่กล้าพอที่จะไปพบลูกเพื่ออำลา ดังนั้นขอบอกตรงนี้เลยว่า..ลาก่อนลูกรัก...ไม่ว่าผลการทดสอบจะออกมาในรูปใด ลูก..ก็ยังเป็นลูกของพ่อเสมอ
ด้วยรัก
พ่อคนหนึ่ง
ฟุบ
เพลิงร้อนแรงเผาผลาญกระดาษใบนั้นจนหงิกงอ ไม่นานก็สลายกลายเป็นผุยผง มารัชนั่งนิ่งมองกระดาษนั้นไหม้ไฟอย่างเดาอารมณ์ไม่ถูก มีเพียงเสียงพึมพำกับตัวเองเท่านั้นในความเงียบสนิทนี้
"ข้าจะผ่านให้ดูท่านพ่อ ข้าจะเอาพลังเวทคืนมาให้ดู"
หากไม่ใกล้ไม่ไกล ภายในห้องทำงานติดแอร์เย็นช่ำของผู้เป็นหัวหน้าตระกูล แชมเปญในตู้ถูกลำเลียงขนส่งออกมาสู่ภายนอก พร้อมเสียงโห่ร้องแสดงความยินดี ของเหล่าบุคคลในที่นั้น ซึ่งรวมไปถึงปีฟาล มีเพียงคำพูดแรก และคำพูดเดียว ที่เรียกรอยยิ้มบนใบหน้าของทุกผู้ทุกนาม ....คำพูดจากปีฟาล
"ฉลองให้กับ...ความสำเร็จในการกำจัดเจ้าตัวร้ายออกไปจากปราสาท"
เฮ้...............................................................................................................
ความคิดเห็น