(exo) the planet ;offline |chankai lumin|

ลำดับตอนที่ #4 : beauty and her beast

The Planet ;OFFLINE


| Beauty and her Beast |
 

"ถ้าหากขอคำขอหนึ่งได้ ตัวเจ้าปรารถนาสิ่งใด"


"ผม....อยากมีชีวิตอยู่"


"...."


"ผมอยากได้เห็นโลกใบนี้....ด้วยสายตาตัวเองสักครั้ง"














"เฮ้ ตื่นได้แล้ว"


ผมลืมตาโพลงเมื่อถูกเตะเข้าที่สีข้าง แต่คงลืมตาเร็วไปหน่อยโลกจึงเกิดการสว่างจนปวดตา นั่งปรับสภาพอยู่สองนานก็เงยหน้าขึ้นมองร่างสูงผิวน้ำนมที่กำลังนั่งดมเสื้อเกราะหนังเก่าๆด้วยสีหน้าเหยเก พอมองไปรอบก็เห็นเป็นคล้ายกับห้องพักราคาถูกทำจากไม้ มีเฟอร์นิเจอร์เพียงเตียงกับโต๊ะกลมเฉยๆแล้วมีห้องโง่ๆอยู่ด้านมุมบนขวา ให้เดาน่าจะเป็นห้องน้ำ


"ที่นี่ที่ไหนวะ"


"ลองเปิดดาต้าตัวเองดูดิ"


เซฮุนเคาะตรงเหรียญผู้นักผจญภัยของตัวเอง ร่างสูงนิ่งค้างไปครู่ก่อนจะยกยิ้มหัวเราะเยาะด้วยสีหน้ากวนประสาทสุดใจ


"อ่ะ ไอ้เราก็ลืมไป ....แกไม่มีเหรียญนักผจญภัยนี่เนอะ"


สัส...


จงอินหน้าบูดเมื่อได้รับคำปรามาทเช่นนั้นแต่ก็เถียงอะไรออกไปไม่ได้ เออ กากเองเจ็บเอง ไม่เครี๊ยดดดดดดด


พอเห็นหน้าบูดเบี้ยวของอีกฝ่าย เซฮุนก็หลุดหัวเราะก๊ากออกมาท้องขัดท้องแข็ง ผมเลยขว้างผ้าห่มปิดหน้ามันแล้วใช้หมอนฟาดเมามัน กว่าสงครามจะสงบได้ก็ตอนเซฮุนถีบผมออกมา


"โอ๊ย ไอ้ไคพอๆๆๆ ......ปัญญาอ่อนว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ"


"เช่อะ! สติดีตายล่ะมึง"


มันว่าคนอื่นปัญญาอ่อนแต่ตัวมันเองปัญญาอ่อนกว่าว่ะ ผมเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา พอเงยหน้าขึ้นมาส่องกระจกก็เห็นเซฮุนยืนพิงกรอบประตูเก๊กหล่อ เจ้านั่นโยนอะไรบางอย่างมาให้ ลองมองดูดีๆก็พบว่ามันคือเหรียญนักผจญภัยที่เขาใฝ่ฝัน


ให้มาทำไมวะ


"พอดีมีเยอะแล้ว ....ให้ยืมก่อนละกัน"


เซฮุนสวมสายรัดคล้ายเข็มขัดเข้าที่ข้างเอวแล้วเสียบเล่มมีดสั้นลงตรงช่องสำหรับเสียบดาบ ทำไงได้ เขาไม่อยากเป็นwarriorหรอก มันดูกระจอกและไม่มีสติ (ยกยิ้ม) แต่ถึงอย่างนั้นมีอาวุธระยะประชิดไว้ป้องกันตัวก็ไม่เสียหายนิ


เพื่อนร่างสูงกระแทกสะโพกลงบนเตียงนุ่มนิ่มแล้วเริ่มสอนบทเรียนเกี่ยวกับการใช้เหรียญนักผจญภัยหรือดาต้า(DATA) ไม่รู้หรอกว่ามันมีไว้ทำไมหรือจักรวรรดิสร้างมันจากไหน แต่มีไว้ก็สะดวกสบายดี เป็นเหมือนภาพโฮโลแกรมที่จะฉายออกมาสามารถเลื่อนไปเลื่อนมาได้ มีค่าสเตตัส เลเวล จำนวนเงินแล้วก็แผนที่ฉายอยู่


จงอินคิดว่ามันน่าจะคล้ายๆกับฐานข้อมูลในเกมออนไลน์ทั่วๆไป ตามสมมติฐานเนื้อเรื่องในเกมน่าจะเริ่มจากการสอนระบบการเล่นเบื้องต้นหรือการทดสอบเหรียญผจญภัยนั่นแหละ พอได้เหรียญฯก็เป็นคล้ายๆหนังสือบันทึก journal มีทั้งคู่มือ ที่เก็บของ เพิ่มทักษะ อัพสกิล สารพัดประโยชน์ไว้ตอนออกเดินทาง


แต่คือกูทดสอบไม่ผ่านไง แต่เสือกออกมาผจญภัยซะแล้ว สงสัยผมจะเป็นบัคสินะ - -;;;


"ที่นี่คือเมืองมาธิโอน่า เป็นเมืองที่อยู่ถัดไประหว่างพลาเน็ตทาวน์กับเส้นทางเดินป่าดิบ เมื่อคืนเราเดินเกวียนมาจนถึงที่นี่เลยเช่าห้องค้างคืน พอดีเห็นนายหลับสบายเลยไม่อยากจะกวน"


เซฮุนยืดหดภาพแผนที่ให้เขาดูภาพแผนที่เมืองเล็กๆที่ถูกคั่นกับอีกเมืองใหญ่ด้วยพื้นที่สีเขียว เป็นภาพสองมิติที่คล้ายแผนที่ธรรมดานั่นแหละ จงอินพยักหน้าแล้วหันไปทำธุระของตัวเองต่อ ปิดประตูไม้ลงแล้วทิ้งร่างขาวตัวสูงชะลูดให้นอนมองเพดานด้านบน ดวงตาสีนิลปิดลงเข้าสู่ภวังค์ของตนก่อนจะเปิดขึ้นอีกครั้ง


....ด้วยดวงเนตรคมกริบสีแดงจาง















"อุว้าวววว ที่นี่แม่งโคตรเจ๋งเลยว่ะ"


หลังจากเช็คเอ้าท์จากโรงแรม เราทั้งสอง....รึอาจจะแค่ผมก็เกิดอยากจะเดินกินลมชมบรรยากาศของโลกแห่งเกมขึ้นมาดื้อๆ ก็แน่ล่ะ จะมีสักกี่คนที่ได้มาเดินเล่นในกราฟฟิคเกมแบบนี้บ้างล่ะ ตอนเเรกเซฮุนมันก็เบ้หน้าด่าผมปัญญาอ่อนแต่ก็ยอมพาออกมาเที่ยวโดยดี บบถนนชุมชนของหมู่บ้านมีผู้คนเดินขวักไขว่และร้านรวงค้าขายตั้งอยู่เต็มไปหมด แต่ถึงอย่างนั้นทั้งคู่กลับไม่คิดจะเข้าไปซื้อหรือหยิบจับของพวกนั้น แต่เดินไปยังหญิงสาวคนนึงที่มากับรถเข็นผลไม้


"จะรับอะไรดีคะท่านนักผจญภัย"


พอเข้าไปใกล้กับเธอก็คล้ายว่าจะมีเหมือนกล่องคำพูด(....)จางๆลอยอยู่ด้านบน ถ้าให้เดาเธอน่าจะเป็นNPC(non-player character)สำหรับขายของ หญิงสาวผายมือขึ้นตรงสินค้าของเธอจากนั้นหน้าต่างภาพโฮโลแกรมจางๆก็ปรากฏขึ้นเป็นข้อมูลสินค้า


แม่งโคตรสุดยอด......


"มึงเอาไรป่ะ"


พอไอ้หล่อมันหยิบกล้วยมาหนึ่งลูกบนหน้าต่างก็มีอัพเดตสินค้าทันที จงอินส่ายหน้าเพราะไม่รู้จะเลือกอะไร ตอนนี้เขายังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่ด้วย


"งั้นแค่นี้ล่ะครับ"


"ขอบคุณที่ใช้บริการค่า"


npcสาวเผยรอยยิ้มกว้างและโค้งกล่าวลา ก่อนที่เขาทั้งคู่จะเดินออกมา ด้วยความสงสัยผมเลยเปิดปากถาม


"ไม่ต้องจ่ายเงินเธอเหรอ"


"จ่ายไปแล้วเว้ย ถ้าแกมีเหรียญฯนั่นเวลาซื้อของมันจะหักให้อัตโนมัติเลยล่ะ"


เซฮุนยักไหล่ จากนั้นเราก็เดินต่อไปตามถนนก่อนจะเลี้ยวเข้าตรอกๆหนึ่งที่ดูมืดและอับพิกลที่เซฮุนบอกว่าจะพาไปดูของดี ตรอกไม้ที่น้ำขังเวลาเินก็เฉอะแฉะไปหมด นักเวทย์หนุ่มเดินตรงไปไร้ความเกรงกลัวผิดกับนักดาบผิวแทนที่เอาแต่มองซ้ายขวาเลิกลั่ก


ตะกี้เหมือนเห็นแมวดำวิ่งผ่านได้วยว่ะ ทำไงดี- -;;


"นี่จะพากูไปไหนแน่วะ ยังไม่เห็นจะมีของอะไรดีเลย"


"เออน่า รับลองเลย"


ถึงจงอินจะรู้สึกแปลกแล้วก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่ขาเขาก็ก้าวตามคนตรงหน้าตรง ไหนๆว่างก็มาวิเคราะห์สหายคนนี้กันหน่อยละกัน จงอินเปิดดาต้าออกมาแล้วเลือกตัวช่วยในการส่องอีกฝ่าย หน้าต่างสเตตัสเซฮุนโผล่ขึ้นมาเช่นกับเจ้าตัวที่หันมาแบบเหมาะเหม็ง


"เฮ้ย! แอบดูเหรอวะ"


"ไม่ได้แอบเว้ย ก็ดูให้เห็นอยู่นี่ไง"


เซฮุนมันชี้หน้าอาฆาตก่อนจะเลิกสนใจ ผมเลยส่องมันต่อ โห ไอ้หล่อนี่คือรวยครับ เลเวลไม่ปรากฏแต่ใส่ของที่แจกให้พวกเริ่มเล่นแบบผมคือกากถั่วมาก อาชีพนักเวทย์ระดับหนึ่ง มีค่าประสบการณ์นิดหน่อย โอเค เราทั้งคู่ดูจะต่างกันไม่มากถ้าไม่นับเรื่องเงิน ผมมีค่าประสบการณ์จากการทดสอบแล้วก็ของเหมือนมัน ก็ดี ผมจะได้ไม่เอาเปรียบมันเวลาจัดการมอนสเตอร์


"มึงเองก็เพิ่งเริ่มผจญภัยเหรอวะ"


"........อือ ก็ประมาณนั้นแหละ แต่กูไม่ใช่คนที่พลาเน็ตทาวน์หรอก"


ผมพยักหน้าว่ารับฟัง ไม่ได้ถามอะไรต่อครับยังไม่อยากถูกหาว่าเสือก คือคนปกติคงพูดอ้อมๆนะแต่ถ้าเป็นคนอย่างเซฮุนมันด่ากลับแน่ผมมั่นใจ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ รอเวลาให้เป็นเพื่อนสนิทกันมากกว่านี้ก่อนค่อยว่ากันอีกที


หลังจากลัดเลี้ยวมาจนถึงทางออก ภาพตรงหน้าก็เปลี่ยนไปจากพื้นปูนแฉะๆกลายเป็นวิวลานน้ำพุจัตุรัสที่ถูกห้อมล้อมเป็นวงกลมด้วยสถาปัตยกรรมผสานกับธรรมชาติที่สวยงาม เป็นที่ๆมีผู้คนบางตาแต่กลับรู้สึกดีผิดกับตลาดเมื่อครู่ หัวใจด้านซ้ายเต้นตูมตามเมื่อเงยหน้าหาท้องฟ้าสีคราม พลังงานโลดเล่นไปทั้งกายจนอยากจะลุกขึ้นเต้น


....ชักเข้าใจฟีลเจ้าหญิงดิสนีย์แล้วว่ะ


"ทำหน้าเหมือนอยากจะวิ่งเล่นเลยนะมึง"


"โคตรอยาก"


"ก็แล้วแต่ดิ กูเมื่อยๆว่ะจะไปนั่งรอตรงน้ำพุละกัน อย่าเดินจนหลงนะมึงกูไม่ตามจริงๆด้วย"


จงอินพยักหน้ารัวๆแล้วก็วิ่งไปรอบด้านของจัตุรัส รอบข้างบ้างก็เป็นที่อยู่อาศัยบ้างก็เป็นร้านขายของ เมื่อครู่หญิงชราโบกมือให้เขาด้วย ขายาวก้าวไปด้วยอิสระภาพ เเม้หัวใจจะทำงานเร็วจนเกือบหลุดไปอยู่ตาตุ่มแต่จงอินกลับไม่รู้สึกเหนื่อย

ราวกับโลกใบใหม่ที่อยากจะจดบันทึกไว้


พลังงานที่ได้รับคึกคักเป็นม้าดีด แต่ไม่หรอก คนเราต้องมีด้านสงบใจบ้าง ในที่สุดรองเท้าบู๊ตหยุดลงตรงจุดธรรมชาติ ร่างผอมเอนหลังลงบนหญ้าสีเขียวแล้วกลิ้งไปกลิ้งมาบนผืนดิน จมูกเชิดสูดกลิ่นดินเข้าไปให้เต็มปอด เมื่อดวงตาปิดลงเขาก็จมอยู่กับความคิดและจินตนาการ


ราวกับสวรรค์....ที่นี่ไม่มีควันพิษหรือเสียงบีบแตร ไม่มีผู้คนน่ารำคาญที่สนใจแต่ตัวเอง แถมไม่มีเสียงก่นด่าหรือนินทา นี่เหรอโลกของเกม อัศจรรย์ชะมัด


อยากจะอยู่ที่นี่ตลอดไปเลย.....












จงอินลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็เมื่อด้ยินเสียงนกร้อง ร่างสูงพรวดขึ้นมาก็ต้องตกใจที่เผลอหลับไปไม่รู้เรื่องรู้ราว แม้ท้องฟ้าจะยังคงสว่างอยู่แต่พอครั้นนึกถึงหน้าอีกคนที่รอคอยเขาอยู่ก็แทบจะลุกยืนไม่ทัน ทีนี้ขายาวจะได้ออกวิ่งจริงๆเมื่อก้าวไปถึงลานน้ำพุแต่กลับไม่เจออีกฝ่ายอยู่ จงอินหันซ้ายหันขวาเป็นเด็กหลง เขาวิ่งไล่ตามหาสหายร่างสูงทันที


"เซฮุน!! เฮ้!"


เพราะเป็นที่สาธารณะเลยไม่อยากส่งเสียงดังเท่าใดนัก จงอินวิ่งลัดเลาะสอดส่องพลางตะโกนเรียกชื่อ เขาวิ่งพล่านเป็นหนูติดจั่นแหละ ก็ผู้กครองหายนี่นา ทำไงดี ไม่พร้อมเปลี่ยว ออตอคเคคค~

ม่ายยยยยยย พ่อขากลับมาเถอะ T T


"เซฮุน !"


ผัวะ!


"โอ๊ย...."


ก็นั่นแหละ เวลาวิ่งเด็กๆต้องระวังนะครับ ไม่งั้นจะชนคนอื่นเขาแบบที่ผมเป็น เป็นไงล่ะ ล้มกันระเนระนาดยังกับรถบรรทุกปลาคว่ำ(เว่อร์) ตะกร้าดอกไม้ของคนๆนั้นกลิ้งหลุนไปหยุดอยู่ห่างเราทั้งคู่ผิดกับดอกไม้ที่กระจายทั่วพื้นอิฐ คู่กรณีตัวเล็กของผมร้องโอดโอยน่าสงสารพลางดันตัวเองขึ้นมา


"ขอโทษครับ! คุณเป็นอะไรรึเปล่า ขอโทษครับๆๆ"


พอเห็นดังนั้นจงอินก็รีบลุกขึ้นมาพยุงอีกฝ่าย ร่างเล็กเกาะเขาขึ้นมาว่าง่าย ผมเดินไปเก็บดอกไม้ใส่ตะกร้าให้ขณะที่มือขาวที่โผล่พ้นอาภรณ์ปัดเศษฝุ่นเศษดอกไม้ตามเสื้อผ้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตากัน ราวกับประติมากรรมชั้นดี....ดวงหน้าขาวเนียนละเอียดที่ถูกประดับด้วยดวงตาประกายราวกับประดับดาวทั้งท้องฟ้า ผสมกับจมูกโด่งเชิดรั้นและริมฝีปากชมพูสดราวกลีบดอกไม้

ร่างสะโอดสะองค์ถูกซ่อนไว้ในแผ่นผ้าชั้นดีพองคลุมรอบกายกับฮู้ดที่คลุมจากศีรษะมาถึงไหล่ จะโผล่ก็แค่ใบหน้าด้านหน้ากับข้อมือเรียวขาวผ่องราวกับสโนไวท์ในนิทาน แต่ถึงกระนั้น จงอินก็ยังเผลอชื่นชมหมดหัวใจ


โคตรพ่อโคตรแม่สวย....


"ไม่เป็นไรแล้ว ขอบคุณที่ช่วยนะ"


อ่าาาาาา เจ้าหญิงยิ้มให้ผมด้วย ........ถึงเสียงจะทุ้มไปหน่อยก็เถอะ *เหงื่ออกตามไรผม*


"ว่าแต่คุณหาอะไรอยู่รึเปล่า แลดูรีบร้อนจังเลย"


"เอ่อ ผมๆๆๆ หาเพื่อนอยู่น่ะครับ พอดีเขาบอกจะรอตรงน้ำพุแต่ผมเผลอหลับใต้ต้นไม้ ทีนี้ก็เลย เอ่อ แบบว่า....."


"หลงกันสินะ ....เข้าใจแล้วล่ะ ถ้าเป็นไปได้ ช่วยบอกลักษณะเขาหน่อยสิ"


"เจ้าหมอนั่น อ่าาาา ตัวสูงๆผมสีดำแล้วก็...."


"อ๊ะ คุณมีแผลนี่!"


ผู้หญิง(ก็เธอสวยนี่นา'v')คนนั้นเข้ามาจับมือผม มันมีแผลถลอกอยู่หย่อมนึงซึ่งไม่รู้ว่าบาดเจ็บตอนไหน เธอดูค่อนข้างเป็นกังวลก่อนจะลากผมไปตรงที่ลับสายตา เฮ้ยๆๆๆๆ ใจเย้นนนน >/////<


"เอ่อคุณครับเดี๋ยวนะ"


"อยู่นิ่งก่อนนะ สักครู่เดียว แต่ว่านี่น่ะห้ามบอกใครนะ"


เธอเผยยิ้มจางๆแล้วปลดฮู้ดคลุมใบหน้าออก กลุ่มผมสีแดงโลหิตประกายได้ร่วงหล่นลงมากลางหลังของหล่อน ทันที่ได้เห็น จงอินรู้สึกหายใจลำบาก เขาไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆก็เกิดความอยากจะสัมผัสกับเส้นผมสีแดงนั่นแต่ก็ต้องยับยั้งมือไว้ เธอหยิบเส้นผมมากลุ่มนึงแล้วพันรอบมือของผมไว้ครู่นึง เหมือนเขาจะตาฝาดเห็นเส้นเกศาเกิดเเสงประกายวาบขึ้นมาพอกระพริบตาอีกครั้งมันก็เหมือนเดิม


หล่อนปล่อยมือเขาให้เป็นอิสระแล้วโชว์ผลงานตัวเองให้เขาตกใจเมื่อรอยถลอกที่มือหายเป็นปลิดทิ้ง


"ว้าว..... พลังงานแบบนี้คุณเป็นนักบวชสินะ"


อันที่จริงมันก็รู้สึกแบบ โอ้ววววววววววววว นะ แต่พอนึกได้ว่าเจออะไรมาบ้างมันก็....นั่นแหละ รู้สึกชิน


"แหะๆ ฉันก็ไม่รู้สิ พอเกิดมามันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว"


"ผมคุณมัน...."


ระหว่างที่เธอยิ้ม ความรู้สึกบางอย่างทำให้ผมรู้สึกอยากจะจับต้องเส้นผมของเธอจนเผลอคุมมือไม่อยู่ ร่างเล็กมีท่าทีตกใจ ปรางค์แก้มเธอสีหน้าระเรื่อจนเอ็นดูแต่ก็นิ่งเฉยนี่เป็นการอนุญาตใช่รึไม่ผมไม่รู้ เพียงแค่อีกนิดเดียวผมกำลังจะสัมผัสเธอได้


"จะทำอะไร!!!"


เสียงตวาดกึงก้องฟาดลงกลางเราทั้งคู่ ผู้ชายตัวสูงพรวดพราดเข้ามากระชากมือของผมและใช้ตัวบังผู้หญิงคนนั้นไว้ ดวงตาสีเขียวที่สะท้อนภาพผมวาวโรจน์ด้วยความโกรธ แรงบีบตรงข้อมือรุนแรงราวกรงเล็บสัตว์ป่าจนเขาเผลอร้อง


"แกคิดจะทำอะไรองค์หญิงของข้า!"


"ไม่นะ ชาร์ล!"


มือขาวคว้ามือไอ้ผู้ชายคนนั้นไว้อีกแรงแต่หมอนั่นไม่ปล่อย พอผมดึงเข้าหาตัว มันก็ดึงเข้าหาตัวมันอีก ฉุดกระชากกันสามคนชุลมุนไปหมด ประเด็นสำคัญที่พวกมันกระชากกันอยู่คือมือกูไง จะขาดแล้วโว้ยย ช่วยน้วยยยย T T


"โอ๊ยๆๆๆๆ พอแล้วๆๆๆ"


"ชาร์ล ไม่สิ จงหยุดเดี๋ยวนี้นะชานยอล!"


สิ้นเสียงเธอไอ้ตัวสูงนี่ก็หยุดจริงๆครับ หยุดแบบชะงักกึก หยุดแบบเคารพธงชาติ หยุดแบบปลาที่โดนมีดปักคอ หยุดแบบแมวที่โดนดึงหนังคอเลยอ่ะ แล้วเสือกหยุดพอดีกับจังหวะที่ผมกระชากตัวเองด้วยนะ ไอ้ชิบหาย ผลมันก็เลยว่าหมอนั่นมันล้มมาทับผมทั้งๆที่ตัวเเข็งเป็นแมวโดนดึงเลยอ่ะ


เหวอออ


"อึ๋ย~~"


สาวสวยใช้มือขาวๆปิดตาเพื่อกันภาพเรท18ครับ คือกูไม่ได้จูบเจิบกันอะไรหรอก หัวกระแทกกันดังปั้กเลยต่างหาก ....บอกเลยเเม่งโคตรมึน แถมไอ้คู่กรณีแม่งยังจะมาชี้หน้าอาฆาตอีก เอ้า บักห่านี่ มึงนั่นแหละต้นเหตุ....


ผู้ชายที่ชื่อชาร์ลอะไรนั่นเก็บสติครบแล้วก็รีบหมุนตัวลูกสาวเช็คสภาพความเรียบร้อยยกใหญ่จนโดนมือขาวฟาดเข้ากลางหลังถึงได้นิ่งไปครู่หนึ่งแต่ดวงตาสีเขียวคมกริบจ้องผมตลอดเวลายังกับจะกินเลือดกินเนื้อ


"เป็นอะไรรึเปล่า"


"หยุดนะซูโฮ! ถึงเป็นผู้ชายแต่มาสเตอร์ก็ห้ามไปยุ่งกับพวกสามัญชนข้างถนนไม่ใช่รึไง!!"


ร่างเล็กที่พยายามจะช่วยผมเลยชะงัก มือขาวถูกเก็บไปไว้ตรงอกพร้อมสีหน้าอึดอัดใจ


แต่ฮะ เดี๋ยวนะ......


ผู้ชาย..........................................




.....




อืม....



ผู้ชายคนนั้นหันไปง้องแง้งใส่ผู้ปกครองจนหมอนั่นทำหน้าเบ้แล้วก็ยืนทะเลาะกันตรงหน้าผม สุดท้ายคนตัวสูงกว่าก็ถอนหายใจ หมอนั่นนั่งข้างๆผมแล้วเอื้อมมือเข้ามาสอดตรงซอกเข่าและแผ่นหลัง ร่างจงอินลอยหวือขึ้นจากพื้นเพราะแรงมหาศาลยังกับสัตว์ประหลาด วงแขนทั้งสองของตนคล้องเข้ากับต้นคอหนาของอีกฝ่ายแน่นเพราะกลัวตก


"เฮ้ยๆๆๆ จะทำอะไรวะ เดี๋ยวตกไปใครจะรับผิดชอบ!"


"องค์หญิงจะรับผิดชอบเอง เด็กนั่นบอกให้ข้าทำแบบนี้"


เด็กที่ว่าแลบลิ้นส่งมาระหว่างรวบผมสีแดงของตนกลับไปใต้ผ้าคลุม กลีบปากสีสวยขมุบขมิบเสียงเบาแต่เขาทั้งคู่ก็ได้ยินอยู่ดี


"ทั้งหมดก็เพราะคุณนั่นแหละชาร์ล จู่ๆก็โผล่มาทำร้ายเขา"


อือๆใช่เห็นด้วย.....


"กะ ก็หมอนี่จะทำร้ายเจ้านี่! ไม่สิ อีกอย่างเจ้านั่นแหละดึงดันจะออกมาทั้งๆที่มาสเตอร์ห้ามไว้ ระวังตัวเถอะซูโฮ"


พอโดนขู่ไปแบบนั้นซูโฮก็หน้าบูดหน้าบึ้ง มันก็ใช่ที่ทำอยู่มันเป็นไม่ดี ทั้งๆที่เขาคือวัยรุ่นที่ควรออกไปเที่ยวเล่นแต่มาสเตอร์เล่นเอาแต่กักตัวเขาไว้ในบ้านมันก็ไม่ใช่เรื่องป่ะ น่าเบื่อตาย! ถึงจะชอบมาสเตอร์ที่มักเอาชุดสวยๆมาใส่ให้ก็เถอะ พอเห็นวันนี้อากาศดีเลยชวนเพื่อนคนเดียว 'หนี' ออกมาเดินเล่น ก็ดันเจอแจ็กพอตซะอย่างนั้นไป แหะๆ


"จะว่าไป คุณกำลังตามหาเพื่อนอยู่ไม่ใช่เหรอ ชาร์ลน่ะ ตามหาคนเก่งมากเลยนะ"


"นี่ๆ! อย่าหาเรื่องให้สิ!"


ชานยอล(ขอเรียกงี้ละกัน เรียกชาร์ลดูกระดากปาก กูคนเกาหลีครับ= =)วางผมลงบนขอบน้ำพุ พลางหันไปดุลูกสาวที่ปลิ้นลิ้นปลิ้นตาหลอกล่อ จงอินได้ทีเลยขอจับโอกาสไว้ก่อน


"จริงเหรอ คุณจะช่วยผมหาจริงๆเหรอ"


"ไม่.........."


(' ') *ส่งสายตา*


"ไม่..... ก็ได้ๆๆๆ แกตามหาใครอยู่ล่ะ"


"ตามหาผู้ชายคนนึง อายุน่าจะประมาณผม"


"อ่าฮะ"


"หมอนั่นตัวเตี้ยกว่าคุณนิดหน่อย ผิวขาวยังกับฟันน้ำนม"


"อืออ เริ่มนึกออกละ"


"ปากคว่ำกวนๆ หน้าไม่ค่อยรับแขกเท่าไหร่ ดวงตากับผมสีดำสนิท ชอบใส่ผ้าคลุมยาวๆเหมือนลูกคนรวย"


"อ่อออออ"


"พอนึกออกบ้างไหม"


"สำหรับ90% ......คงจะเป็นหมอนั่นแหละ"


ผมมองตามนิ้วยาวที่ชี้ไปด้านหลังก็พบเจอคนที่ตามหาอยู่จริงๆ ไอ้สัดแม่งโคตรเจ๋ง ถามปุ๊บเจอปั๊บ เอ๊ะ แต่แม่งแปลกๆอยู่รึเปล่าวะ เหมือนจะมีอะไรแปลกไปบางอย่าง


ไม่สิ ไม่บางอย่างหรอก... ทั้งตัวเลยแหละ ใหม่ตั้งแต่เกราะหัวยันอาวุธ ไอ้เชี่ยนี่แม่งทิ้งผมแล้วแอบไปโมดิฟายตัวเองมานี่หว่า!!!



"มึงหายไปไหนมา!"


"ไงไอ้เด็กหลง โทษทีกูหนีไปร้านอาวุธมา นึกว่ามึงจะเริงร่าไฮเปอร์นานกว่านี้ ว่าแต่นี่ใครคนร่วมตี้ใหม่เหรอ หรือมึงหาลูกเขยให้กูได้แล้ว อืมๆ ช่างมันเถอะ กูไม่ได้อยากรู้เท่าไหร่หรอก แต่ถ้าอยากบอกก็จะรับฟัง"


จงอินอยากจะด่ามันซักทีสองที แต่พออ้าปากไอ้หล่อมันก็ขัดคำเขาหน้าระรื่นไปอีก


"เออคึองี้ กูลืมบอกมึงไปว่าดาต้ามีระบบตามหาคนร่วมปาร์ตี้อยู่ โทษนะๆ ......อันที่จริง ไม่นึกว่ามึงจะโง่ขนาดไม่รู้ไง ฮ่าๆๆๆๆๆ"



สัด....














"ถ้าอย่างนั้น พวกเราต้องขอตัวก่อนนะครับ"


องค์หญิง(?)อย่างซูโฮโค้งศีรษะบอกลาพวกเขาเช่นเดียวกับชานยอลที่พยักหน้าใบหน้าหล่อลงเล็กน้อย มันก็คงเป็นสไตล์ของเขานั่นแหละ ดวงหน้าหวานที่มีดอกไม้ประดับเหนือใบหูเผยรอยยิ้มสดใสเหมาะกับแสงอาทิตย์ จงอินคิดว่ามันคงจะสวยงามมากหากได้เห็นเส้นผมสีแดงหม่นของเจ้าตัวสะท้อนแสงเป็นประกาย

ร่างเล็กที่งดงามราวอิสตรีหันหลังกลับแต่ก็หวนกลับมา มือขาวหยิบดอกไม้จากตะกร้าที่ชานยอลหิ้วอยู่มอบให้พวกเขาคนละดอก


"...มอบไว้เป็นความทรงจำนะ เพราะผมไม่ค่อยมีเพื่อน พอได้กับคุณสองคนแม้จะไม่นานแต่ก็สนุกมากเลย"


"ขอบใจที่ยอมเป็นเพื่อนเล่นกับซูโฮนะ ซักวันนึงเราอาจได้พบกันอีกครั้ง ไม่ว่าจะสถานะไหนก็ตาม"


ชานยอลว่าแล้วโอบบ่าเล็กของคนของตนเองแล้วจากไป ถึงอย่างนั้น ใบหน้าหวานก็ยังหันมาโบกมือลาให้ราวกับไม่อยากจาก


"ไปล่ะนะ"


จงอินได้แต่มองทั้งสองคนไปสุดสายตาจนทั้งคู่หายไปกับผู้คน หัวใจเต้นตูมตามเหมือนผ่านสนามรบ มือทั้งสองกุมดอกลิลลี่สีขาวไว้แนบอกจนไอ้คุณชายเซฮุนออกปากแซว


"ชอบเขาเข้าแล้วรึไง"


"จะบ้ารึไง!"


ถึงจะเถียงไปแบบนั้นแต่จงอินก็รู้ว่าแก้มเขามันแดง เออ แม่งต้องโคตรแดงแน่ๆ .....ฮืออออ ทำไงได้ ก็คุณหนูซูโฮนั่นน่ารักมากเลยนี่นา T/////T


วิ่งชนกับคนสวยแบบนั้น ยังกับพรหมลิขิตแน่ะที่ได้เจอ....คงจะดีมากแน่ๆถ้าเราได้พบกันอีกครั้ง ตามที่คุณพ่อชาร์ลว่านั้นแหละครับ ไม่ว่าสถานะไหน อ่า ถ้าสถานะแฟนก็คงจะดีสิน้า~ ผมจะภาวนานะ คิคิคิคิคิคิ








นี่แหละครับ เรื่องราวการผจญภัยวันแรกของผม ....กับโฉมงามและคุณพ่อสุดหวงของเจ้าหล่อน


แล้วพบกันอีกนะครับ องค์หญิง ♥












Game Master : พระเอกใจง่ายค่ะคุณ ดิฉันบรรยายคุณหญิงจุนสวยไปไหม ทำใจนะคะ เราอวยเมน 55555555555 ถ้าถามว่ามีแก่นสารไหม? ไม่ค่ะ 55555555555555 นี่มันฟิคคลายเครียดค่ะคุณ

ตามตรงว่าโคตรขี้เกียจเขียน ความจริงว่าจะลบแล้วนะสมองไม่แล่น แต่ก็นั่นแหละค่ะ ทำใจไม่ได้ 555555555 สู้ๆนะคนอ่านทุกคน ง( ' ')ง
               


++++ ปูรู  วันนี้พี่สาวโบอาปล่อยMVนะคะ ช่วยกันสนับสนุนออนนี่ของเราด้วยน้า ขอบคุณค่าาา <3 +++









◊ SQWEEZ