ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : prologue
The Planet ;OFFLINE
|ปฐมบท|
"พวกกองทัพกลับมาจากศึกแล้ว!!!!!"
"ไปเร็ว!!!!"
ขาผอมแห้งสั้นของเหล่าเด็กๆพากันวิ่งเอาเป็นเอาตายออกมาจากตรอกพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้าง เสียงอึกทึกทางที่พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปดังแข่งกับเสียงหัวใจอันลิงโลดของเด็กน้อย เสียงกลองหนักๆ เสียงกีบเท้าม้าเป็นพันกระทบพื้นและเสียงเซ็งแซ่สรรเสริญของชาวเมืองยิ่งผลักดันขาเล็กๆเหล่านั้นให้เร่งความเร็วขึ้นไปอีก
ร่างเล็กๆมุดลอดตามช่องที่กำแพงมนุษย์เหลือเอาไว้ บางคนตัวเล็กก็เลยสามารถแทรกออกมาอยู่ข้างหน้าได้ แต่บางส่วนที่ผ่านไม่ได้ก็ต้องปีนป่ายกันตามสะดวก
แต่จุดหมายเดียวกันของพวกเขาคือการได้ดูขบวนกองทัพหลวง
กล่าวได้ว่านักรบในชุดเกราะคือความใฝ่ฝันสูงสุดของเด็กหนุ่มในเมืองทุกคน ภาพชายหนุ่มในชุดเกราะที่คุกเข่าสาบานตนต่อหน้ากษัตริย์ผู้ทรงอำนาจที่ฝังลึกเพียงวาดฝันมัน พวกเด็กน้อยก็ต้องตาวาว โดยเฉพาะตำแหน่งนั้น...
....แม่ทัพหลวง
"ท่านแม่ทัพคะ!!!"
ขณะที่ผู้คนต่างตั้งขบวนโปรยดอกต้อนรับกองทัพหลวงที่เดินทางกลับจากศึกสงคราม เด็กหญิงตัวเล็กหน้าตาสะสวยกลับโผล่ตั้งหน้าขบวนอย่างไม่รู้กาลเทศะจนขบวนถึงกับหยุดชะงัก เรียกเสียงฮือฮาจากรายรอบตัวแต่เด็กน้อยกลับยิ้มกว้างอย่างไม่รู้ภาษา
"ยินดีด้วยที่ท่านได้ชัยกลับมา!! หนูเตรียมดอกไม้ไว้ให้ท่านด้วยค่ะ!"
ร้อนถึงมารดาของหล่อนต้องรีบก้มหัวขอโทษเป็นการใหญ่ เพราะเธอเผลอปล่อยมือเสียครู่เดียวแท้ๆ เด็กสาวโดนลากเข้าด้านข้างแล้วถูกมารดาลงมือตีเสียสองสามทีให้สำนึกความผิด แต่ชายร่างสูงกลับดีดตัวลงจากอาชาไนยขาวสะอาดลงมาคุกเข่าตรงหน้าหล่อน
"บุปผางามเหล่านี้เจ้าเตรียมไว้ให้ข้าหรือ"
ดวงหน้าสวยพยักขึ้นลงรัวๆ เธอยื่นช่อดอกนัซเทอร์ฌัมที่เธออุตส่าห์ช่วยมารดาปลูกเองกลับมือเพื่อเอามาต้อนรับท่านแม่ทัพที่เธอปลาบปลื้มให้คนตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม หนุ่มร่างสูงรับมันมาแล้วเผยยิ้มบางๆ
"ใช่ค่ะ คุณแม่บอกว่าดอกนัซเทอร์ฌัมหมายถึงการปราชัยในสงคราม หนูรู้ว่าพวกท่านทำได้!"
มือที่ถูกหุ้มด้วยเกราะเหล็กจับมือข้างหนึ่งของเด็กหญิงขึ้นมาแล้วประทับจุมพิตลงบนหลังมือเล็กนั้น
"เป็นของขวัญที่เลอค่ายิ่งนัก เจ้าหญิงน้อยของข้า"
นักรบหนุ่มลุกขึ้นและเดินกลับไปขึ้นม้า และเมื่อขบวนทัพเริ่มเดินต่อไปท่ามกลางกลีบดอกไม้กับเสียงเซ็งแซ่ด้วยความยินดี ตัวเขาเงยหน้าขึ้นไปปราสาทสีเงินขนาดมโหฬารที่คุ้นเคย และหากตาฝาดไม่ฝาด คนที่อยู่ตรงระเบียงยื่นนั่น...
....องค์ราชา
รอยยิ้มเล็กๆแต้มลงบนใบหน้าเข้ม ด้วยใจภักดีที่นึกอยากจะกลับไปแถลงความดีแก่องค์เหนือหัวเต็มเปี่ยม
...
ทว่าทันใด ท้องฟ้าโปร่งกลับขุ่นมัวไปด้วยหมอกควันสีขุ่น ลมอ่อนๆที่เคยพัดให้ความเย็นกลับเริ่มกรรโชกเเรงจนคล้ายพายุขนาดย่อม งานเฉลิมฉลองหยุดชะงัก ฟ้าสีใสค่อยๆถูกสีแดงข้นลามเลียคล้ายเหตุวิปโยค
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น!"
แม่ทัพใหญ่มองไปรอบด้านอย่างนึกประหลาด เขารีบสั่งการให้ยกเลิกงานฉลองและให้แยกขบวนไปดูแลประชาชน นักรบหนุ่มรีบควบม้าตรงไปยังปราสาทด้วยนึกห่วงเจ้านายตน ทว่ากลับมีชายแก่ในผ้าคลุมสีดำโผล่มาขวางทางม้า นิ้วยาวเต็มไปด้วยรอยย่นชี้ขึ้นตรงหน้าของนักรบกล้า
"....จอมมารฟื้นคืนชีพ...........จอมปีศาจกำลังจะมา"
"พูดอะไรของท่าน รีบหาที่หลบภัยดีกว่านะพ่อเฒ่า"
"สิ่งที่เขาต้องการ......คือของรักของพวกเจ้า เห่อๆๆๆๆๆ"
ชายชราส่งเสียงหัวเราะด้วยน้ำเสียงที่แห้งเหือด แม่ทัพใหญ่ไม่สนใจแล้วรีบควบม้าหนีไปทันที แม้ในใจเขาแย้งว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ แต่บางส่วนกลับบอกเขาว่ามันเป็นเรื่องจริง
เมื่อเข้าเขตราชวัง เขาเงยขึ้นมองบนระเบียงกว้างอีกครั้งก็พบว่าราชาที่เคยประทับอยู่ที่แห่งนั้นหายตัวไปแล้ว ร่างสูงปีนลงจากหลังม้าและต้องแปลกใจว่าทหารรอบวังหายตัวไปไหนกันหมด
ครืด!!!!!
"องค์ราชา!!!"
ประตูบานใหญ่โตถูกเปิดออก นักรบหนุ่มส่งสายตาไปรอบห้องโถงกว้างและหยุดลงตรงบัลลังก์ทองที่องค์เหนือหัวประทับอยู่ สองเท้ารีบวิ่งรุดตรงไปด้วยความยินดี แต่แล้วขาทั้งคู่ก็ต้องชะงักลงเมื่อลองเพ่งมองดีๆ
วรกายเหนือหัวของเขา....ค่อยๆกลายเป็นหิน
"ไม่จริงน่า"
"แม่ทัพ ....หนีไป"
"ฝ่าบาท นี่มันเกิดอะไรขึ้น"
"ที่แห่งนี้กำลังจะถล่มลงมา หนีไป!!!!!!"
สิ้นคำพูดสุดท้ายของราชา คำสาปก็ลามไปจนสุดเศียรจนร่างทั้งร่างค่อยๆแหลกสลายกลายเป็นผงอยู่บนบัลลังก์ นักรบหนุ่มที่ได้แต่มองดูนายจากไปเฉยๆค่อยๆคืนสติแล้วออกวิ่งทันทีเมื่อเพดานวังค่อยๆถล่มลงมา
ทว่า เมื่อเขาหันหลังหนีไป เท้าซีดของใครบางคนก็ก้าวมาจากหลังบัลลังก์ทอง รอยยิ้มเหยียดปรากฎขึ้นบนดวงหน้าเมื่อเฝ้ามองการล่มสลาย ดวงตาสีดำกลายเป็นสีแดงโลหิตผิดมนุษย์ ก่อนที่ร่างนั้นจะค่อยๆเลือนหายไป ทิ้งไว้เพียงบัลลังก์ทองท่ามกลางเศษหินเศษดินที่ร่วงหล่นมาจากด้านบน
ด้านแม่ทัพหลวงที่หนีออกมาสำเร็จได้แต่ยืนมองปราสาทที่ค่อยๆถล่มลงมาด้วยหัวใจที่ว่างเปล่า เขาปล่อยน้ำตาแห่งความแค้นเคืองออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ทันใดนั้นเสียงหวีดเเหลมก็ดังขึ้นมาจากข้างหลังเขา
"ท่านแม่ทัพ!!!!"
"....องค์ราชินี"
ร่างผอมบางของราชินีคนสวยเดินโซซัดโซเซน่าเวทนา ดวงหน้าสวยเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ในมือของเธออุ้มทารกน้อยสององค์ไว้แนบอก ด้านข้างมีองค์ชายน้อยอายุเพียงไม่ถึงห้าชันษาอยู่ข้างๆ เด็กคนหนึ่งร้องไห้จ้าราวรู้ว่าเกิดอะไร แต่อีกคนกลับนิ่งสงบ
"เราต้องหนีแล้ว จอมปีศาจกำลังฟื้นคืนชีพ"
"ข้าจะพาท่านหนีเอง"
เขารู้สึกร้อนใจกับคำว่าปีศาจอย่างแปลกประหลาด นักรบหนุ่มรีบพาเธอขึ้นอาชาศึกเพื่อจะหนีออกไปจากเขตวัง แ
ต่ทันทีเขาจะส่งองค์ชายน้อยขึ้นไป เสียงคำรามก้องกลับดังขึ้นจากทางด้านหลัง
....มันไม่ใช่เสียงของสัตว์ป่า เสียงนี้มันอานุภาพเยอะกว่านั้น
กร๊าซซ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ปีกสีแดงที่ถูกเติมเต็มไปด้วยเกล็ดมันวาวสยายกว้างทั่วท้องนภาบดบังเเสงอาทิตย์ได้ดังเมฆก้อนโต และทันทีที่ปีกสองข้างสยายออก ดวงตาสีมรกตก็โผล่ขึ้นมา พร้อมด้วยร่างกายสีแดงชาดสวยราวกับท้องนภายามนี้...
...มันคือมังกร
"ไม่มีเวลาแล้ว!!!.....ไปเร็วเข้า!!!!"
"ไม่ให้หนีหรอกนะราชินี"
มดปลวกไร้พลังทั้งสองมองไปยังที่มาของเสียงอีกครั้ง ร่างสูงในผ้าคลุมสีดำเมี่ยมในมือถือไม้เท้าอันใหญ่เหมือนพวกนักเวทมนตร์จากหนังสืออ่านเล่น มือขาวซีดยื่นออกมาทางเขาทั้งคู่
"ส่งองค์หญิงน้อยมาให้ข้าเถอะราชินี เจ้ารู้มิใช่รึไงว่าหากขัดคำสั่งข้าแล้วจะเป็นยังไง"
"....ไม่มีวัน"
หญิงสาวส่ายหน้ารัว น้ำใสค่อยๆไหลจากดวงเนตร ในใจเธอเต้นรัวด้วยความหวาดผวาเมื่อนึกถึงอำนาจของอีกฝ่ายตอนเสกสามีของเธอให้กลายเป็นหิน
"อย่าหวังจะเเตะต้องนาง"
แม่ทัพหลวงตั้งท่าเตรียมชักดาบหากมีอะไรไม่ปลอดภัย ราชินีถือเป็นสิ่งสำคัญที่เหลืออยู่ของฝ่าบาทที่เขาจะต้องดูแลยิ่งกว่าชีวิต
บุรุษในผ้าคลุมถอดถอนหายใจ นิ้วเรียวยาวบดเข้าหากันจนเกิดเสียง แม่ทัพหนุ่มรู้สึกถึงความเกร็งทั่วตัว และเมื่ออีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้เขาจึงตัดสินใจชักดาบทันที
แต่ทำไมร่างกายถึงไม่ขยับ?
"...อย่าโกรธเลยนะท่านแม่ทัพ"
"ไม่นะ!!!!!"
หญิงสาวสูงศักดิ์กรีดร้องอีกครั้งเมื่อนักรบหนุ่มค่อยๆกลายเป็นหินไปอีกคนต่อหน้าต่อตาเธอ เธอกระชับอ้อมกอดลูกๆทั้งสามให้แน่นแล้วรีบควบม้าออกไป ทว่าไม่นานเธอก็ต้องล้มลงจากหลังม้า ร่างกายบางเต็มไปด้วยรอยช้ำเพราะต้องรับแรงกระแทกแทนบุตรทั้งสาม ราชินีสาวเจ็บหนักจนเผลอหมดสติไป
องค์ชายน้อยร้องไห้จ้าตามประสาเด็กเมื่อแม่ของเขาสิ้นสติ เด็กหนุ่มกางแขนปกป้องมารดาทั้งน้ำตาเมื่อเห็นศัตรูเดินเข้ามาใกล้ ทว่าร่างสูงกลับไม่คิดสนใจเด็กหนุ่ม เขาร่ายเวทให้องค์ชายน้อยขยับตัวไม่ได้แล้วก้มลงไปอุ้มทารกน้อยองค์หญิงขึ้นมา
"จับตัวได้แล้ว องค์หญิงของข้า"
"....!!!!"
องค์ชายน้อยเบิกตาโพลงเมื่อชายในชุดคลุมพาน้องของตนไปด้วยแต่เขาทำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่จะเอ่ยเสียงห้าม แต่ว่าเด็กน้อยในผ้าคลุมกลับไม่เอ่ยร้องซักแอะสร้างรอยยิ้มพึงพอใจให้บุรุษในชุดคลุมอย่างยิ่ง
เด็กน้อยอ้าปากค้างเมื่อวงกลมสีคล้ำค่อยๆก่อขึ้นรอบๆตัวของร่างสูง และพามันลอยขึ้นไปบนศีษะล้อมเกล็ดของมังกรแดงที่รอท่าอยู่ อสูรกายในตำนานคำรามเสียงก้องอีกคราก่อนจะโผบิน เปลวไฟสีส้มพวยพ่นออกมาจากปากแหลมเพื่อประกาศชัยชนะ
...
มังกรยักษ์ค่อยๆร่อนลงบนผืนดินรกร้างและเจ้าของไม้เท้าก็ได้โชว์พาลานุภาพของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าจอมปีศาจ แสงสีขาวที่สะท้อนออกจากไม้เท้าอาบไปทั่วบริเวณราวกับจะอาบโลก
แผ่นดินทางเหนือห่างไกลค่อยๆผุดขึ้นสูงจนกลายรูปร่างเป็นคล้ายกับหอคอยธรรมชาติขนาดใหญ่ แผ่นดินรอบๆเกิดเหวลึกล้อมทั่ว ในขณะที่รอบๆมีละอองสีมหาศาลต่างผุดขึ้นมาและกระจายไปทั่วโลก ก่อนที่พวกมันจะพุ่งเข้าสู่ผู้คนและสิ่งต่างๆ ทันทีที่พวกเขาได้รับมันเขาก็สัมผัสได้ถึงพลังใหม่ในตัวเอง
สิ่งที่เรียกว่า ....พลังเวทมนตร์
และวินาทีต่อจากนี้ ดาวเคราะห์ดวงนี้....กำลังจะเข้าสู่ยุคใหม่
....ยุคแห่งการผจญภัยในเวทมนตร์
มาดูสิว่าใครจะช่วยองค์หญิงจากจอมปีศาจได้สำเร็จกันนะ?
-------- ยินดีต้อนรับผู้กล้าทุกท่านเข้าสู่ THE PLANET ONLINE --------
GM : 5555555555555555555555555
GM : ได้โปรดอย่าเพิ่งบ่นนะครัชว่านี่แม่งเฮี้ยไรเนี่ย นี่มันเพิ่งปฐมบทเอง
GM : ใฝ่ฝันอยากเป็นเกมมาสเตอร์นานละ 555555555 ได้เป็นละโว้ยยยยยยยย
◊ SQWEEZ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น