คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 ครบ100แล้ว
บางคนแม้คนที่รักจะทำให้เสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า
แต่เราก็ยังจะรักเขาอยู่ทั้งๆที่รู้ว่าเราอาจจะต้องเสียใจอีกครั้ง...
Kangsom Past
อืม...ทำไมผมถึงนึกถึงเรื่องเมื่อ 2 ปีที่แล้วอีกนะทั้งๆที่ผมควรจะลืมได้แล้วแต่ผมกลับจำขึ้นใจ
ทั้งที่ผม...กลับทิ้งเขามา แต่ทำไมถึงยังตัดใจไม่ได้ผมอยากให้เขามีชีวิตที่ดีกว่านี้
ผมเลยปล่อยเขาไป...ทั้งๆที่เคยสัญญากันไว้ แต่ผมกลับผิดสัญญา..
ขอโทษนะพี่ฮั่น...
“เห้ยมึงเหม่อไรวะสัสจดงานๆดิวะ”เสียงของไอโดมเรียกสติผมกลับ อ่า..ยังไงพี่เขาก็คงมีความสุขดีอยู่มั้ง
“เออๆกูก็จดอยู่เนี่ยจะรีบไปไหนวะ”ผมพูดพลางจดงานที่อาจารย์สั่งไปด้วย
“เออมึงตัวเล็กสบายดีป่ะวะกูคิดถึ๊งคิดถึง><”ให้ตายเหอะคุณมึงคิดว่าทำหน้าอย่างนั้นแล้วจะน่ารักเหรอครับ=_=
“สบายดีดิวะแม่กูดูแลทั้งคน”สงสัยกันใช่ไหมล่ะครับว่าตัวเล็กคือใคร
ตัวเล็กก็คืออออออ่านต่อไปเดี๋ยวก็รู้เองแหละเนอะ555
“เออจริงด้วยแต่ยังไงกูก็คิดถึงอะแหละว่างๆค่อยเข้าไปหาละกัน”
“อืม”
ณ เวลา 12.00 น.
“เห้ย! เลิกเรียนแล้วเว้ยยยย” โดมพูดกับแกงส้มเพื่อบ่งบอกว่าตนหิว!!!
“มึงจะรีบไปแดกข้าวอะดิ หึ”
แกงส้มพูดแกมบ่นเพื่อนตนเองหน่อยๆ
“แน่นอนครับคุณเพื่อน
มึงจะได้รีบไปหาตัวเล็กเร็วหน่อยไงไม่ดีเหรอวะ”
“ก็...จะ...จริง เชี่ย!!!”
เมื่อสายตาของตนหันไปเจอสิ่งที่ตนไม่อยากเจอที่สุด
ธนทัตจึงรีบวิ่งหนีโดยไม่ได้บอกลาเพื่อนของตน
“เอ้า...ไอแกง ไอแกง
จะรีบไปไหนของมันวะ?” โดมยืนเกาหัวแกรกพลางตะโกนตามหลังเพื่อนของตน
ธนทัตวิ่งหนีสิ่งที่ตนเจอแบบไม่คิดชีวิต
ก็หนีเขามาแล้วใครมันจะอยากไปเจอเขาล่ะ...จริงไหม?
“แกง...แกงส้ม
แกงส้มใช่ไหม??” เชี่ยล่ะ!!
เขาดันวิ่งตามผมมาอีก ตามมาทำม๊ายยยย!!
วิ่งสิครับวิ่งสุดชีวิตตอนนี้ไม่คิดอะไรเลยจริงๆ
ผมอยากจะหนีไปให้ไกลจากผู้ชายคนนี้ที่สุด... ผู้ชายที่ชื่อ อิสริยะ!!!
“เดี๋ยวแกง หยุดก่อน...” พี่เขาวิ่งจะถึงผมแล้วอ๊าาา ไรวะวิ่งไวชิพ!!!
“โอ๊ย!!!....”
Hunz
Part
“แกง....แกงส้ม
แกงส้มใช่ไหม”
ในที่สุดผมก็เจอสักทีหัวใจของผมที่ตามหามาตั้งนาน แต่!!!น้องวิ่งหนีผมทำไม แกงส้มไม่รักผมแล้วเหรอ? หรือว่า
แกงส้มเกลียดผม? คำถามเหล่านี้ตีกันในหัวผมยุ่งไปเต็มหมด แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่ผมจะมาคิดเรื่องนี้
ผมควรจะรีบวิ่งตามน้องไป
เมื่อสมองประมวลผลได้แบบนั้น อิสริยะก็รีบวิ่งตามธนทัตไปทันที
“เดี๋ยวแกง
หยุดก่อน....”พูดไปแหละแบบนั้นแหละครับ
ผมรู้อยู่แล้วว่าแกงคงจะไม่หยุดวิ่งหนีผมง่ายๆหรอก
“โอ๊ย!!!” เห้ย!! แกงส้มสะดุดล้ม ผมคงต้องรีบวิ่งไปดูแล้วล่ะ
“เป็นไงบ้าง
แกงส้มเจ็บมากไหม” ดูดิเลือดไหลไม่หยุดเลย
วิ่งหนีพี่ทำไมเนี่ย เด็กดื้อเอ้ยย
“หูย....เจ็บดิถามได้”
ดูๆยังจะมายอกย้อน
“ก็วิ่งหนีพี่ทำไมล่ะ”ทำหน้าน้อยใจใส่เลย ก็หนีทำไมล่ะ คนรักกันเขาไม่หนีกันหรอกนะ
“ ก็.....เปล่าแค่จะรีบกลับบ้าน” แถไม่เนียนเลยน้าเด็กน้อย..
“เหรอครับ...งั้นดีเลยเดี๋ยวพี่ไปส่ง...นะ”
อิสริยะถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับส่งยิ้มที่ดูใจดีที่สุดไปให้แก่ร่างบางตรงหน้า
“เอ่อ..กะ..ก็ได้ครับ” แพ้ทุกทีสินะกับรอยยิ้มและน้ำเสียงอ่อนโยนของคนตรงหน้า
“งั้น...ป่ะ ไปกัน”อิสริยะส่งอุ้งมือหนาให้คนตรงหน้า แต่ธนทัตไม่รับกลับปัดมือนั้นออก
ทำให้คนที่ส่งมือไปนั้นหน้าเสียแล้วค่อยๆเก็บมือข้างนั้นไว้ข้างลำตัว
“โอ๊ย….”ฝ่ายธนทัตที่ปัดมืออิสริยะออกแล้วก็พยายามลุก แต่ก็ไม่สามารถทำได้
ก็เจ็บไปทั้งตัวเลยนิ อิสริยะคิดในใจ
“มาพี่ช่วยดีกว่า...”อิสริยะหลังจากยืนอยู่นานจึงเอ่ยขึ้น
“มะ...อะ....ปล่อยนะพี่ฮั่น!!!”
ความคิดเห็น