คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : “สวัสดีคุณเจ้าของคนใหม่...”
Title: JUST A DOLL?
Author: PorChan
Paring: Yunho x Jaejung
Genre: Romance/Drama(?)
Rate: PG
Note: เรื่องนี้ได้แรงบรรดาลใจมากจากการ์ตูนเรื่อง Lovers Doll ของท่าน Kazuhiko mushima ค่ะ^^
นานมาแล้ว...
มีตุ๊กตาประหลาดตัวหนึ่ง...ที่หากได้รับความรักจากเจ้าของจะทำให้มันกลายเป็นตุ๊กตามีชีวิต...
และเป็นเพราะความพิเศษนี้เองที่ทำให้ เจ้าตุ๊กตากลับต้องพบเจอกับความเดียวดาย...แต่ทว่าไม่นานหลังจากนั้น...
.•:*´¨`*:•.☆ ۩ ۞ ۩ ۩ ۞ ۩☆•:*´¨`*:•..•:*´¨`*:•.☆ ۩ ۞ ۩ ۩ ۞ ۩☆•:*´¨`*:•.
เสียง เรียกเข้าที่ของเครื่องมือสื่อสารสุดหรูที่ตอนนี้โดนเจ้าของปล่อยให้นอนแน่ นิ่งอยู่ที่ข้างเตียงดังซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากแต่เจ้าของแสนใจร้ายก็ยังคงไม่ให้ความสนใจเจ้ามือถือราคาแพงที่เพิ่งซื้อ มาได้ไม่กี่วัน มือหนาคว้าเอาหมอนอีกใบที่วางอยู่ข้างกายขึ้นมาปิดหูก่อนที่จะเข้าสู่ห้วง นิทราไปอีกครั้ง
11.18 น.
แสงจ้าที่ส่องผ่านหน้าต่าง ทะลุผ้าม่านสีอ่อนสาดมากระทบเปลือกตาของคนขี้เซาเป็นผลให้คิ้วหนาขมวดมุ่น ด้วยความรำคาญ ดวงตาที่ปิดสนิทมาหลายชั่วโมงลืมขึ้นช้าๆก่อนจะตื่นเต็มตาด้วยความตกใจจาก เสียงเรียกเข้าคุ้นหู
“เฮ้ย!!!”
ดวงตารีเรียวเบิกกว้างทันที หลังจากที่เห็นชื่อของคนที่โทรมาหาตน มือใหญ่ยกขึ้นทึ้งหัวตัวเองด้วยความหงุดหงิดหลังจากที่ประมวลเหตุการณ์ต่างๆ ได้แล้ว
“ว...ว่าไงจุนซู”
“ว่าไงงั้นเหรอ!! ชองยุนโฮ้ววว!!! ได้ข่าวว่าฉันนัดนายตั้งแต่ 10 โมงไม่ใช่เหรอ!! แล้วนี่อย่าบอกนะว่าเพิ่งตื่น...@$#@#%^%^!@#@%!!!”
ยุนโฮผงะถอยห่างออกมาจากมือถือทันทีหลังจากที่ได้ยินเสียงแหลมสูงที่ดูจะกำลังโมโหอย่าง หนัก แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าหล่อเหลาก็ยังคงเรียบเฉยเหมือนกับเป็นเรื่องปกติที่ เกิดขึ้นในทุกวัน
อันที่จริงเขาก็ชินกับเสียงของจุนซูแล้วหละนะ!
“ฉัน ขอโทษๆๆ~อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน”
เมื่อตัดสายจากพี่น้องคนสนิทจอม บงการนั่นแล้วขายาวก็พาเจ้าของกระโจนลงจากเตียงหลังใหญ่และพุ่งเข้าห้องน้ำ ไปอย่างรวดเร็ว ถ้าขืนช้ากว่านี้มีหวังเจ้านั่นเอาเขาตายเป็นแน่ แค่คิดก็สยองแล้ว!
ยุนโฮใช้เวลาในการจัดการกับตัวเองเพียง 15 นาที ก่อนที่จะรีบตรงไปที่บ้านจุนซู เรื่องของเรื่องก็คือวันนี้จุนซูและเพื่อนๆของพวกเขานัดทำงานกลุ่มกันที่ บ้านของเจ้านั่น แต่ก็เป็นเพราะหนังแอ็คชั่นสุดมันส์เมื่อคืนที่เขานั่งถ่างตาดูเกือบรุ่งสาง เรื่องนั้นจนทำให้เขาตื่นสายและไปไม่ทันเวลานัดอย่างที่เห็นนี่แหละ แต่จริงๆเขาก็ไม่กังวลเท่าไหร่หรอก เพราะถึงเจ้านั่นจะโกรธแค่ไหนเขาเองก็มีวิธีง้อดีๆที่จุนซูไม่เคยปฏิเสธได้ ซักครั้ง…สงสัยว่าคราวนี้คงต้องกัดฟันซื้อชุดใหม่ราคาสูงลิบให้เจ้า Xiah ลูกรักของจุนซูซะแล้วหละมั้ง...
มือหนาเปิดประตูห้องนอนของญาติ ผู้น้องเข้ามาและพบกับยูชอนและคารัมที่กำลังสุมหัวกันดูอะไรบางอย่างที่แล ปท็อปของเจ้าของห้องอย่างสนอกสนใจโดยที่ไม่มีใครสังเกตุเห็นด้วยซ้ำว่ามีผู้ มาใหม่
“เฮ้! ดูอะไรกันน่ะพวกนาย”
“จุนซูกำลังดูเกี่ยวกับ ตุ๊กตาปีศาจน่ะ”
คารัมเงยหน้าขึ้นมาตอบคำถามของยุนโฮก่อนที่จะก้มลง ไปสนอกสนใจจอแลปท็อปของจุนซูเช่นเดิม
“หืม? ตุ๊กตาปีศาจ?”
ความ จริงมันก็ไม่แปลกอะไรกับการที่จะได้ยินเรื่องที่เกี่ยวกับพวกตุ๊กตาเวลาที่ มาบ้านของจุนซู เหตุผลก็เพราะว่าเจ้านี่น่ะเป็นพวกหลงไหลในความงดงามของเจ้าพวกตุ๊กตา ball joint doll หรือที่เรียกกันสั้นๆว่า bjd นั่นแหละ ญาติผู้น้องของเขามีตุ๊กตาเหล่านี้มากมายจนบางครั้งที่เขาเดินเข้ามาในห้อง เจ้าตัวทีไรก็ชักจะรู้สึกหลอนๆขึ้นมาทุกที ตู้โต๊ะที่เต็มไปด้วยสมาชิก bjd สุดรักสุดหวงของจุนซูเรียงรายอยู่เต็มห้องนอนจนบางครั้งยุนโฮยังนึกสงสัยว่า เจ้าตุ๊กตาพวกนี้มีดีอะไรนักหนาถึงทำให้ญาติของเขาคลั่งไคล้ได้ขนาดนี้ จุนซูไม่ได้แค่ชอบเจ้าตัวเล็กพวกนี้แบบธรรมดา ชอบมากถึงขนาดจัดตั้งเวปไซต์สำหรับพูดคุยกับคนที่ชอบ bjd เหมือนๆกันขึ้นมาเลยทีเดียว แบบนี้จะให้เรียกว่าชอบก็คงจะน้อยไปในความรู้สึกของยุนโฮ...
“ใช่...ตอน นี้เจ้าของคนเก่าเอาเจ้าตัวนี้มาประมูลอีกแล้ว ทั้งที่ฉันจำได้ว่าเพิ่งจะซื้อมาได้แค่สองอาทิตย์เอง...สงสัยข่าวลือที่เค้า พูดๆกันก็คงจะเป็นเรื่องจริงแหงเลย”
“ข่าวลือ? ข่าวลืออะไรเหรอ”
“ก็ มันมีข่าวลือมาหลายปีแล้วว่ามี bjd ของบริษัทนึงที่มัน...เอ่อ...กลายร่างเป็นคนได้”
ยูชอนที่ทางบ้าน เป็นอีกบริษัทที่ผลิต bjd เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าขยาดทำให้ยุนโฮผู้ไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้ส่ายหัวน้อยๆกับ สิ่งที่เพื่อนพูด เรื่องแบบนั้นมันจะเป็นไปได้ยังไงกัน…
“เห็นบางคน ก็บอกว่าตุ๊กตาปีศาจเนี่ยทำร้ายเจ้าของ เพื่อนฉันคนนึงที่อยู่ในวงการ bjd ก็เคยบอกว่าพวกมันดูดเลือดเจ้าของด้วยนะ”
คารัมเอ่ยขึ้นอีกคน
“บ้า น่า…ก็แค่ตุ๊กตาธรรมดาๆอยู่ๆจะกลายร่างเป็นคนขึ้นมาได้ไง พวกนายหมกมุ่นเกินไปรึเปล่าเนี่ย ถ้ากลายร่างได้จริงนายสั่งดอลล์ที่เป็นผู้หญิงเซ็กซี่ๆมาให้ฉันซักตัวหน่อย สิจุนซู เผื่อกลายร่างขึ้นมาจะได้จับรวบหัวรวบหางมันซะเลย ฮ่ะๆ”
เสียง ทุ้มเอ่ยติดตลกเรียกให้จุนซูที่กำลังจดจ่ออยู่ที่หน้าจอเงยหน้าขึ้นมาและมอง มายังญาติผู้พี่ด้วยท่าทางจริงจัง
“อย่าแม้แต่จะคิดนะยุนโฮ เกิดตุ๊กตาปีศาจพวกนี้มันกลายร่างแล้วจับนายกินแล้วจะหาว่าฉันไม่เตือน”
“ฉัน ก็พูดไปงั้นน่า~ฉันไม่ใช่นายนะที่จะซื้อตุ๊กตาแพงๆพวกนี้มาสะสมไว้จนจะท่วม บ้านแบบนี้ นี่ถ้าไม่ใช่ว่ามียูชอนเป็นเพื่อนมีหวังบ้านนายคงล้มละลายไปแล้วนะฉันว่า”
ยุ นโฮพูดพลางเดินมาสมทบกับคนอื่นๆที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมาจากจอนั่นซักทีประ หนึ่งว่าเรื่องตุ๊กตาปีศาจนี่มันเป็นเรื่องน่าสนใจนักหนาจนไม่สามารถละสายตา ไปได้เลยซักวินาทีเดียว
“ไหนๆๆ ขอฉันดูมั่งสิ เจ้าตุ๊กตาตัวที่ว่าน่ะ”
ร่างสูงสมส่วนก้าวมาทางด้านหลังของจุนซู ก่อนที่จะโน้มตัวลงและมองตามสายตาของคนอื่นๆไป
สิ่งที่ปรากฎแก่สายตาของยุนโฮเป็นอย่างแรกคือดวงตาสีเข้มของเจ้าตุ๊กตาปีศาจ...ผิวขาวหมดจด และผมสีบลอนด์ประกายส้มช่างดูเข้ากันอย่างประหลาดกับริมฝีปากอิ่มสีระเรื่อ นั่น...ชุดสีขาวที่สวมใส่อยู่บนร่างเล็กของเจ้าตุ๊กตาช่างดูเข้ากันกับมัน เหลือเกินในความคิดของยุนโฮ ไหนจะปีกสีขาวที่หลังนั่นอีกยิ่งทำให้เจ้าตุ๊กตานี่ดูเหมือนเทวดาองค์น้อยๆ อย่างไรอย่างนั้น...
หากนี่จะเรียกว่า”รักแรกพบ”ก็คงจะไม่ผิดอะไรใน เมื่อตอนนี้ชองยุนโฮผู้ไม่เคยแม้แต่จะคิดสนใจเรื่องตุ๊กตากำลังยืนนิ่งราว กับถูกสะกดด้วยพลังอะไรบางอย่างที่ไม่อาจล่วงรู้...
ยุนโฮรู้สึกเหมือนมี บางสิ่งทะลุผ่านร่างของเขาไปตอนที่เผลอจ้องตาของเจ้าตุ๊กตานั่น...มันเหมือน กับกระแสไฟฟ้าอ่อนๆแล่นปลาบผ่านไปอย่างรวดเร็ว ...หรือว่าเจ้านี่...จะเป็นตุ๊กตาปีศาจจริงๆ...ถึงแม้ในใจจะคิดแบบนั้นแต่ ทว่า...
“ฉันจะซื้อเจ้านี่”
“ว่าไงนะ!!!”
ทั้งจุนซู ยูชอนและคารัมตะโกนออกมาแทบจะพร้อมกันด้วยความตกใจกับสิ่งที่ออกมาจากปากยุ นโฮ แต่เจ้าตัวก็หาได้สนใจปฏิกิริยาของคนรอบข้าง ดวงตารีเรียวยังคงจ้องเจ้าตุ๊กตาในจอแลปท็อปนิ่ง
“จะบ้าเหรอยุนโฮ! นั่นมัน...ตุ๊กตาปีศาจนะ!”
จุนซูที่ติดตามเรื่องพวกนี้มานานเขย่าแขน อีกฝ่ายอย่างบ้าคลั่งพลางหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากยูชอน
“แต่ ฉันชอบเจ้านี่… ยังไงก็จัดการประมูลให้ฉันทีนะจุนซู”
“ยุนโฮ!!!”
จุน ซูร้องโอดครวญออกมาอีกครั้งเมื่อดูท่าว่ายุนโฮจะไม่ฟังคำทัดทานของเขาแม้แต่ น้อย นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นเนี่ยถึงทำให้ชองยุนโฮสมองกลับถึงเพียงนี้ คิมจุนซูอยากจะบ้าตาย!!
“ไม่ลองดูตัวอื่นก่อนเหรอ มันมีหลายรุ่นหลายแบบนะ เอาของที่บ้านยูชอนทำเป็นไง?”
คารัมที่ เงียบอยู่นานลองถามขึ้นเผื่อว่ายุนโฮจะเปลี่ยนใจมาซื้อตัวอื่นแทนตุ๊กตาที่ มีข่าวลือน่ากลัวตัวนี้
“ไม่หรอก ถ้าเป็นตัวอื่นฉันก็ไม่อยากได้”
คำ ตอบของยุนโฮทำให้ทั้งสามคนถอนหายใจออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดล่วงหน้า ยุนโฮนะยุนโฮ! ไม่รู้ว่าคิดยังไงถึงได้มาตกหลุมรักเจ้าตุ๊กตาปีศาจตัวนี้ซะได้
แต่ ใครหละจะล่วงรู้ถึงเหตุผลของโชคชะตา...
เมื่อกลับมา ถึงห้องของตัวเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ยุนโฮก็ไม่สามารถหยุดความคิดเกี่ยวกับตุ๊กตาตัวนั้นได้เลยทั้งที่ก็หาเหตุผล ไม่ได้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร หรือว่ามันจะเป็นอาการแรกเริ่มของคนที่เริ่มชอบ bjd กันนะ...ก่อนออกมาก็ดันลืมถามจุนซูซะได้ แต่เวลาที่เขามองตัวอื่นๆก็ไม่เห็นว่าจะมีความรู้สึกเหมือนกับเจ้าตัวนี้เลย ด้วยซ้ำ...เขาเองก็เห็นตุ๊กตาของจุนซูก็ออกจะบ่อยแต่ไม่เคยมีความรู้สึกว่า จะชอบของประเภทนี้เลยซักครั้ง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรในตัวเจ้าตุ๊กตาทำให้ความคิดที่ว่าอยากเป็นเจ้าของผุด ขึ้นมาในหัวเพียงวินาทีแรกที่เขามองดวงตากลมโตคู่นั้น...ดวงตากลมโตสีเทา เข้มคู่นั้นที่ทำให้เขาจมดิ่งสู่ความรู้สึกที่ว่าอยากได้...อยากครอบครอง...
หรือ ว่ามันคือ...รักแรกพบ?
ยุนโฮสะบัดหัวให้กับความคิดหาสาระไม่ ได้ของตัวเองก่อนจะตรงไปที่โน๊ตบุคเครื่องเก่งเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับ bjd ไว้บ้างเพราะเห็นจุนซูบอกว่าไม่เกินอาทิตย์หน้าเจ้าตุ๊กตานั่นก็จะถึงมือ เจ้าของอย่างเขาแน่นอน
และแล้ววันที่ยุนโฮรอคอยอย่าง ตื่นเต้นก็มาถึง กล่องขนาดไม่ใหญ่มากถูกส่งมาที่ห้องของเขาตั้งแต่เช้าตรู่และโชคดีที่วันนี้ เป็นวันหยุดทำให้เขาได้ยลโฉมเจ้าตุ๊กตาของตัวเองทันที
มือหนาค่อยๆยก วัตถุที่น่าจะสูงประมาณ 65 เซนติเมตรออกมาจากกล่องอย่างมัดระวังราวกับกลัวว่าถ้าออกแรงมากกว่านี้เจ้า ตัวเล็กจะแตกหัก ข้อนิ้วเรียวยาวบรรจงแกะพลาสติกกันกระแทกอย่างเบามือจนกระทั่งร่างของเจ้า ตุ๊กตาปรากฏแก่สายตา...
งดงาม...
เป็นคำนิยามคำเดียว ที่ยุนโฮสามารถนึกได้หลังจากได้เห็นตัวจริงของตุ๊กตาตัวนี้...ใบหน้าที่งด งามและหล่อเหลาในคราเดียวกันของมันสะกดให้เขาเหมือนกับต้องมนต์อีกครั้ง มือใหญ่เลื่อนไปลูบเบาๆที่แก้มของเจ้าตุ๊กตาแสนสวยพลางยิ้มออกมาโดยไม่รู้ ตัว
“สวย...สวยมาก”
ยุนโฮยกเจ้าตัวเล็กขึ้นสูงพลางมองสำรวจ ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความตื่นเต้น ชุดที่เจ้านี่ใส่ก็ยังเป็นชุดที่เห็นในเวปประมูลในวันนั้น ปีกสีขาวก็ถูกเก็บมาในกล่องด้วยเช่นกัน
“อืม...ฉันดันยังไม่ได้ซื้อชุดใหม่ๆให้นายซักชุดเลย งั้นรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ”
ร่างสูงวางเจ้า ตัวเล็กลงบนโซฟากำมะหยี่สีเลือดหมูที่ซื้อมาจากบริษัทในเครือของบ้านยูชอน ก่อนที่จะหันกลับไปจดจ่อกับหน้าจอโน๊ตบุคอีกครั้งเพื่อหาเสื้อผ้าสำหรับ เปลี่ยนให้กับตุ๊กตาของตน อืม...เจ้านี่ใส่สีขาวขึ้นแฮะ แต่สีดำก็น่าจะดูดีเหมือนกัน...
ขณะที่เจ้าของคนใหม่กำลังคร่ำเคร่ง กับการเลือกชุดให้ตุ๊กตาอันเป็นที่รัก...นัยต์ตาสีเข้มของเจ้าตุ๊กตาส่อง ประกายวาววับก่อนที่ริมฝีปากอิ่มจะวาดรอยยิ้มงดงามด้วยความปรีติยินดี...
พรึ่บ!!!
เสียงอะไรบางอย่างที่ด้านหลังทำให้ยุนโฮปรายตาไปมองเล็กน้อย แต่เขาก็หันกลับมาสนใจกับเสื้อผ้าหลากหลายสไตล์ที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอสี่ เหลี่ยมเช่นเดิมก่อนที่จะได้ชะงักอีกครั้งเมื่อมีเสียงของใครบางคนที่ฟังไม่ คุ้นหูดังขึ้นใกล้ๆ
“สวัสดีคุณเจ้าของคนใหม่...”
ใบ หน้าเรียวหันกลับไปด้านหลังที่เป็นทิศทางของเสียงดังกล่าวอีกครั้งและภาพที่ เห็นตรงหน้าก็ทำให้เขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็นเลยสักนิด...
ผู้ชาย ที่มีดวงตากลมโตสีเทาเข้มคู่นั้นและผมสีบลอนด์ประกายส้มที่ดูคุ้นตา...ริม ฝีปากอวบอิ่มสีสดที่กำลังแย้มยิ้มมาทางเขาดูคับคล้ายคับคลาว่าเคยเห็นที่ไหน ซักแห่ง...และเหนือสิ่งอื่นใดชุดสีขาวที่คนตรงหน้าสวมใส่มันช่างคล้ายกับ ตุ๊กตาของเขาเหลือเกิน...
ตุ๊กตา...งั้นเหรอ!?
เมื่อสมอง เริ่มจินตนาการในสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ใบหน้าเรียวก็หันไปยังทิศทางที่ ตั้งของเจ้าตุ๊กตาที่ตัวเองเป็นคนวางเอาไว้ และเมื่อพบว่าโซฟากำมะหยี่สุดหรูนั้นว่างเปล่าไร้เงาของเจ้าดอลล์ตัวเล็กยุ นโฮก็หันกลับมามองคนตรงหน้าตาค้าง
น...นี่อย่าบอกนะว่า...
“หลาย ปีมานี่ฉันต้องเปลี่ยนเจ้าของมาหลายคนแล้ว แต่คราวนี้ฉันคิดว่าคงได้อยู่กับคุณเจ้าของคนใหม่ไปตลอดแน่ๆเลย”
“.......”
“ตะลึง ในความงามของฉันจนพูดไม่ออกเลยใช่มั๊ยหละ...จากนี้คุณเจ้าของจะต้องบอกรัก ฉันทุกวันอย่างน้อย วันละ 3 ครั้งแล้วก็กอดฉันบ่อยๆด้วย!”
“น...นี่ มัน ย๊ากกก!!”
ยุนโฮตะโกนลั่นพลางยกกำปั้นขึ้นหมายจะชกคนตรงหน้าซัก หมัด แต่อีกฝ่ายดันตกใจทำให้ตัวหดเล็กลงเท่าเดิมเป็นผลให้มือของคนตั้งใจจะชกไป กระทบกับผนังห้องแทน
“โอ๊ย!”
ยุนโฮสบทออกมาเสียงดังเมื่อ รู้สึกเจ็บที่มือ เอ๊ะ แล้วเจ้านั่นหายไปไหนแล้วหละ? แต่แล้วความสงสัยก็ต้องหยุดลงเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังกระตุกขา กางเกงของเขาอยู่ ยุนโฮก้มลงมองสิ่งที่ดูเหมือนคนตัวเล็กๆกำลังยืนเงยหน้าและทำหน้ายุ่งใส่เขา อยู่แบบนั้น
“นี่คุณเจ้าของทำบ้าอะไรเนี่ย! ตกใจหมดเลย!”
“ก...ก็ ว่าจะลองทดสอบดูว่านี่ไม่ใช่ความฝันบ้าๆบอๆของฉัน”
ยุนโฮเสียงเบาโดย ที่ยังไม่หายอึ้งกับเหตุการณ์ตรงหน้า ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าเจ้าตุ๊กตานี่กลายร่างได้อย่างที่พวกจุนซูบอกจริงๆ ด้วย!
“ตกใจหละสิคุณเจ้าของ~แต่ก็ไม่แปลกหรอก”
“...........”
“ฉัน น่ะ...จะมีชีวิตขึ้นมาได้ก็ต่อเมื่อคุณเจ้าของรักฉัน...นี่น่ะ เป็นความลับของฉันเลยน้า~”
เจ้าดอลล์ตัวเล็กยังคงพูดพร้อมกับหัวเราะ เสียงสดใสผิดกับเจ้าของที่เริ่มงงกับสิ่งที่เจ้าดอลล์พูด...มีชีวิตเพราะ ความรักของเจ้าของงั้นเหรอ?
“งงหละสิว่าทำไมฉันถึงมีชีวิตตั้งแต่วัน แรกแบบนี้ คิกๆ”
“............”
“ที่เป็นแบบนี้ก็แสดงว่าคุณ เจ้าของต้องรักฉันมากแน่ๆเลยใช่ม้า~”
“รัก? ฉันเนี่ยนะ!!”
ยุ นโฮพูดพร้อมกับชี้มาที่ตัวเองอย่างอึ้งๆ ที่เจ้านี่พูดหมายถึง...เขารักเจ้านี่...เลยทำให้เจ้านี่กลายร่างตั้งแต่วัน แรกอย่างนั้นเรอะ!?
“ก็ใช่น่ะสิ! คุณเจ้าของนี่ความรู้สึกช้าจริงๆเลย~”
คนจิ๋วตรงหน้ายังคงพูดเจื้อย แจ้วพร้อมกับกอดขาของเขาอยู่แบบนั้น ยุนโฮย่อตัวลงนั่งเพื่อที่จะพินิจดูเจ้าตัวเล็กตรงหน้าให้ละเอียด ตาโตๆนั่นก็จ้องตอบพร้อมกับรอยยิ้มอยู่เช่นเดิม
เจ้านี่ มัน...ตุ๊กตามีชีวิต...พูดได้ขยับได้...
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขา กันเนี่ย...หรือว่าเขาจะสมองกลับอย่างที่พวกจุนซูพูดเมื่ออาทิตย์ก่อนจริงๆ…
“อรุณ สวัสดิ์”
เสียงทุ้มที่ติดจะฟังดูล่องลอยของยุนโฮดังขึ้นเรียกให้ยู ชอนเงยหน้าขึ้นมาจากนิตยสารเล่มโปรด
“อรุณสวัสดิ์ยุนโฮ ไม่สบายรึเปล่าเนี่ยท่าทางดูไม่ดีเลย”
ยูชอนถามขึ้นด้วยท่าทางเป็น ห่วง
“เปล่าหรอก...ฉันสบายดี”
แค่เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ เพราะมัวแต่คิดเรื่องเจ้าตุ๊กตาของตัวเองนั่นแหละ
“แล้วนี่นายได้ เจ้าดอลล์ตัวนั้นรึยังอ่ะ”
จุนซูที่ฟุบอยู่กับโต๊ะเงยหน้าขึ้นถาม เมื่อนึกได้ว่ามันครบอาทิตย์ที่พวกเขาสั่งดอลล์ไปแล้ว
“อืม...ส่งมา เมื่อวานน่ะ”
เมื่อสิ้นเสียงยุนโฮ ทั้งยูชอนและจุนซูต่างลุกพรวดและขยับเข้ามาประชิดตัวเขาทันที
“ล...แล้ว เป็นไงมั่ง น่ารักเหมือนในรูปมั๊ย?”
เป็นจุนซูที่ถามขึ้นด้วยความ ตื่นเต้นผิดกับยูชอนที่ทำหน้าตาเหมือนกับกำลังพูดถึงเรื่องวิญญาณหลอน
“ก็...สวย กว่าในรูปมากๆเลยหละ และที่สำคัญ...กลายร่างได้จริงๆซะด้วย”
“.......!!!!!!......”
“เจ้า นั่นกลายเป็นคนได้จริงๆ แต่ดูไม่น่าจะเป็นตุ๊กตาปีศาจอย่างที่เค้าว่ากันหรอก”
“ยุ นโฮ้ววว...นี่มันเรื่องเหนือจินตนาการโคตรๆเลยนะ ทำไมนายพูดออกมาหน้าตาเฉยแบบนี้เล่า!!”
จุนซูที่ทำหน้าตาตกใจจนตา ตี่ๆนั่นเบิกกว้างจนแทบจะถลนออกมานอกเบ้า แขนเล็กเขย่าร่างของญาติผู้พี่ไปมาอยู่แบบนั้นจนยูชอนต้องสะกิดเพื่อให้คน ตัวเล็กนี่ได้สติว่าตัวเองกำลังจะทำร้ายร่างกายยุนโฮ
“ฉันล้อเล่น น่ะ...นั่นสินะ...เรื่องแบบนั้นมันจะเป็นไปได้ยังไง...”
เสียงทุ้ม เอ่ยออกมาก่อนที่จะเหม่อมองออกไปราวกับว่ากำลังคุร่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ จุนซูมองญาติผู้พี่ก่อนที่จะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
“เฮ้อ~ฉัน ก็ตกใจหมดนึกว่าเจ้าดอลล์นั่นจะกลายร่างจริงๆ งั้นวันหน้าเอามาให้ดูหน่อยสิ จะได้ถ่ายรูปกัน ไว้วันไหนว่างๆนายพาเจ้าตัวเล็กมาบ้านฉันสิ ฉันจะได้ให้ถ่ายรูปรวมกับบรรดาลูกรักของฉัน!”
จุนซูพูดด้วยความ ตื่นเต้นจนลืมเรื่องตุ๊กตาปีศาจไปเสียสนิท
“ได้สิ แต่มีค่าตัวนะ เพราะดอลล์ของฉันน่ะ สวยมาก ค่าตัวก็เลยต้องแพงหน่อย ฮ่าๆ”
“แหม~ไม่ ค่อยจะหลงเลยนะชองยุนโฮ ทีเมื่อก่อนมีแต่ว่าฉันคลั่งอย่างนั้นอย่างนี้ ตอนนี้เป็นไงหละ นายเองก็ไม่ต่างจากฉันเลย~ฮิย้ะๆๆ”
ก็จริง อย่างที่จุนซูพูดแหละนะ...นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่เหนือจินตนาการโคตรๆ…
เมื่อ คิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาก็ทำให้พาลคิดถึงเจ้าตัวเล็กที่ปล่อยทิ้งไว้ตั้งแต่ เมื่อเช้า ป่านนี้เจ้านั่นคงกลายร่างกลับไปเป็นตุ๊กตาแล้วหละมั้ง...
เมื่อ คืนนี้กว่าจะได้หลับได้นอนก็ปาไปเกือบจะเที่ยงคืนเพราะมัวแต่จัดการกับเจ้า ตัวเล็กจอมป่วนนั่นจนถึงห้าทุ่ม เขาต้องใช้เวลาตั้งนานกว่าดอลล์ตัวจิ๋วนั่นจะยอมคืนร่างไปเป็นตุ๊กตา เฮ้อออ~~นี่มันเป็นการหาภาระอันหนักอึ้งมาให้ตัวเองแบกรับชัดๆเลยชองยุ นโฮ...ถ้าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อวานมันเป็นเพียงความฝันประหลาดของคน หลับลึกอย่างเขาก็คงดีสินะ…
หลังจากที่เหนื่อยล้า ที่มหาลัยมาทั้งวันแล้วก็ถึงเวลาที่จะต้องกลับห้องตัวเองซักที วันนี้ทั้งวันเขาโดนเจ้าสองคนนั่นซักไซร้ไล่ความเรื่องดอลล์ของเขาจนไม่เป็น อันเรียน บวกกับเมื่อคืนที่นอนดึกเกินเวลาไปหน่อยเลยรู้สึกว่าเพลียๆ ยุนโฮเดินเข้ามาในห้องหมายจะไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัวแล้วหลับซักงีบก่อน ค่อยตื่นมาทานมื้อเย็น แต่ทว่าความตั้งใจนั้นเป็นอันต้องยุติหลังจากที่เสีงคุ้นหูดังขึ้น
“กลับ มาซะที! นี่คุณเจ้าของคิดจะปล่อยให้ฉันรอไปถึงเมื่อไหร่กัน!”
เสียง นั้นติดจะฟังดูเกรี้ยวกราดเล็กๆ ดวงตากลมโตตวัดมองมาที่ยุนโฮเหมือนจะค้อนที่ถูกเขาทิ้งไว้คนเดียว แต่อีกอย่างที่ยุนโฮเพิ่งสังเกตุเห็นคือตอนนี้เจ้าดอลล์ตัวยุ่งกลายร่างขนาด เท่าคนจริงๆ แต่ก็ยังดูตัวเล็กกว่าเขาอยู่พอสมควร
ตกลงว่านี่ไม่ใช่ ความฝันสินะ…
“ฉันจะไม่โกรธคุณเจ้าของก็ได้ ถ้าคุณเจ้าของกอดและบอกว่ารักฉัน!”
“.........”
“อย่าเอาแต่ ยืนนิ่งแบบนั้นสิ! วันนี้คุณเจ้าของยังไม่ได้บอกรักฉันเลยนะ เมื่อวานก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้บอกรักวันละ 3 ครั้ง! ฮึ่ยย!”
เจ้า ดอลล์แสนงอนพูดก่อนที่จะกอดอกและหันหนีหน้าไปอีกทาง
“เฮ้อออ คงต้องยอมรับจริงๆใช่มั๊ยว่าทั้งหมดนี่เป็นเรื่องจริง”
“ก็ใช่น่ะสิ! แล้วคุณเจ้าของนึกว่าตัวเองกำลังฝันอยู่รึไงเล่า อ๊ะ!”
“นายควรจะ ดีใจนะที่ฉันยอมรับนายได้ แล้วทำไมชอบทำท่าวางก้ามแบบนี้นักหละ หา!?”
เสียง ทุ้มเอ่ยพร้อมกับเอื้อมมือไปขยี้ผมของเจ้าตัวยุ่งตรงหน้าอย่างมันเขี้ยว ดวงตากลมโตจ้องมองผู้เป็นเจ้าของคนใหม่ของตนก่อนที่จะเอ่ยขึ้น
“จริง อย่างที่คุณเจ้าของพูดนั่นแหละ...เจ้าของคนก่อนๆของฉันน่ะ...ไม่มีใครยอมรับ ฉันได้ซักคน...”
“ไม่ใช่เพราะว่าไอ้ท่าทางจอมบงการของนายหรอกเหรอที่ ทำให้นายโดนเอามาขายบ่อยๆน่ะ”
“หึ...นั่นสินะ ตอนแรกทุกคนก็ต้อนรับฉันทั้งนั้น ทุกคนดูแลเอาใจใส่ฉันเป็นอย่างดี...แต่พอเห็นว่าฉันขยับได้เท่านั้นหละ...”
เจ้า ตุ๊กตาแสนสวยตรงหน้าพูดขึ้นด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยเมื่อนึกถึงเจ้าของคนเก่าๆ ของตน ไม่รู้ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เขาถูกเจ้าของที่ตอนแรกทั้งรักทั้งหวงทอด ทิ้งอย่างไม่ใยดีพอเห็นว่าเขาขยับได้พูดได้ บางคนถึงกับเผลอทำให้เขาได้รับบาดเจ็บเลยก็มี
“พวกเขาเรียกฉันว่า ปีศาจ...”
“........”
“ดูนี่สิ...รอยมีดที่โดนเจ้าของคนก่อน ปาใส่”
คนตรงหน้าพูดพลางเลิกชายเสื้อขึ้นเผยให้เห็นรอยยาวที่ดู เหมือนโดนของมีคมบาด ยุนโฮมองแผลที่ดูเหมือนจะยังไม่หายดีนั่นด้วยความรู้สึกสงสารขึ้นมาจับ ใจ...นายคงเจ็บปวดสินะที่เจ้าของที่เคยรักทำแบบนี้กับตัวเอง...
“การ ที่ฉันมีชีวิตขึ้นมาเนี่ยมันดูน่ากลัวมากเลยเหรอ...”
“.............”
“รอย พวกนี้เป็นเหมือนของแทนความรักที่พวกเจ้าของคนเก่าของฉันฝากไว้...หึ...ทั้ง ที่ฉันไม่ได้จะจับพวกเค้ากินซะหน่อย...ฉันก็แค่อยากจะขอบคุณ...”
ยุ นโฮเอื้อมมือไปลูบหัวกลมๆนั่นเพื่อปลอบเจ้าดอลล์ที่กำลังทำหน้าตาน่าสงสาร อยู่ตรงหน้า เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงไม่นึกกลัวเจ้านี่เหมือนคนอื่นๆ...
“ก็ แค่อยากจะได้เรียกชื่อของเจ้าของตัวเองซักครั้ง...แต่ก็ไม่ทันได้ทำแบบนั้น ฉันก็กลับไปเป็นตุ๊กตาก่อนทุกที...”
“...........”
“เพราะ ความรักที่พวกเค้ามีต่อฉันมันกลายเป็นความกลัวไปแล้วน่ะสิ”
“นั่น สินะ...”
ยุนโฮเองก็เริ่มสงสัยว่าทำไมเจ้านี่ถึงยังเป็นคนอยู่ ตอนนี้ถ้าให้เดาก็คงเป็นเพราะว่าเขาไม่รู้สึกกลัวที่มันกลายเป็นคนหละมั้ง
“แต่ กับคุณเจ้าของมันไม่ใช่แบบนั้น...เพราะตอนนี้ฉันก็ยังพูดได้ขยับได้อยู่แสดง ว่าคุณเจ้าของไม่ได้รู้สึกกลัวฉันใช่ม้า~”
เสียงที่ฟังดูเศร้าในตอน แรกกลับมาสดใสอีกครั้งเมื่อพูดถึงเจ้าของคนใหม่ ยุนโฮหัวเราะเบาๆกับเจ้าตุ๊กตาที่ปรับเปลี่ยนอารมณ์ได้รวดเร็วอย่างเหลือ เชื่อ
“คุนเจ้าของ...”
“หืม? อ้าว! หายไปไหนแล้วหละ”
ยุ นโฮหันซ้ายหันขวาเมื่อไม่เห็นเจ้าดอลล์อยู่ตรงหน้า เมื่อครู่ยังเห็นอยู่เลย! ย...อย่าบอกนะว่านอกจากจะกลายร่างได้แล้วเจ้านี่ยังสามรถหายตัวได้อีกน่ะ!?
“อุ้ม หน่อยสิ!”
เสียงหวานที่พูดขึ้นทำให้ยุนโฮตกใจและก้มลงไปมองเจ้วตัว เล็กที่ตัวหดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“เฮ้ย! ตัวเล็กลงตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!”
แต่ถึงจะพูดแบบนั้นยุนโฮก็ยอมย่อ ตัวลงไปอุ้มเจ้าดอลล์ตัวจิ๋วที่กำลังทำสายตาออดอ้อนและอ้าแขนรอเขาอยู่ที่ พื้นขึ้นมาและวางไว้บนแขนของตัวเอง ส่วนเจ้าตัวเล็กก็รู้หน้าที่เกาะแขนเขาซะแน่นหนึบ
ฉันว่าฉันเข้าใจแล้ว หละว่าทำไมนายถึงชอบสั่งให้ฉันทำนู่นทำนี่...เป็นเพราะว่านายเองก็แค่กลัว ว่าฉันจะไม่สนใจและก็คงอยากได้รับความรักจากเจ้าของ...คงกลัวว่าจะโดนทอด ทิ้งเหมือนกับที่ผ่านมาอย่างนั้นสินะ...
“อืมมม...งั้นวันนี้ฉันจะ ให้รางวัลคุณเจ้าของที่คุณเจ้าของยอมทำตามที่ฉันบอกละกันนะ...ฉันจะยอมให้ คุณเจ้าของตั้งชื่อให้ละกัน!”
“หืม? ชื่อนายน่ะเหรอ?”
“อื้ม! เจ้าของคนก่อนๆไม่เคยมีใครได้รับรางวัลจากฉันซักคนเลยน้า~”
เจ้า ตัวเล็กพูดพลางนั่งแกว่งขาไปมาอย่างสบายอารมณ์บนแขนของเขา
“อืม...เอา ชื่ออะไรดีนะ...ยองอุงเป็นไง?”
ยุนโฮพูดขึ้นเมื่อนึกถึงเจ้าตัวละคร ที่เป็นนักรบโรมันในเกมส์ออนไลน์ที่เขาชอบเล่น
“ย...ยองอุงเนี่ยนะ! เชยชะมัดเลยอ่ะคุณเจ้าของ ทำไมต้องยองอุงด้วยหละ”
ดอลล์ตัวจิ๋วพูด พร้อมกับทำหน้าแหยๆเมื่อพูดถึงชื่อที่เจ้าของจะตั้งให้ ถึงจะเป็นตุ๊กตาแต่ขอชื่อที่มันฟังดูโอเคกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอ!
“ฉัน เอามาจากตัวละครในเกมส์ที่เล่นน่ะ ฮ่ะๆ เอาใหม่ก็ได้ๆๆ งั้นเอา...จ...เจ...แจจุงดีมั๊ย?”
“แจจุง...แจจุงเหรอ?...อื้ม! เอาชื่อนี้แหละคุณเจ้าของ!”
“งั้นก็ตกลงตามนี้ ทำตัวเป็นเด็กดีนะแจจุง~”
ยุนโฮพูดพลางส่งยิ้มไปให้เจ้าตัวเล็กที่ทำ หน้าตายินดีปรีดากับชื่อใหม่ที่เขาตั้งให้ แจจุงตัวน้อยก็ยิ้มจนตาหยีกลับมาให้คุณเจ้าของใจดีของตนเช่นเดียวกัน
“คุณ เจ้าของ...”
“อ๊ะ! ฉันยังไม่ได้บอกชื่อตัวเองเลยนี่เนอะ ชื่อของฉันคือชองยุนโฮ เรียกว่ายุนโฮละกัน โอเค๊?”
“ยุน...โฮ...?”
“อื้ม! ใช่แล้ว ยุนโฮ”
ยุนโฮมองแจจุงที่ถามพลางทำหน้าตาเหรอหราแล้วก็ ต้องหลุดขำออกมาอย่างช่วยไม่ได้ แล้วอยู่ๆเจ้าดอลล์ตัวจิ๋วก็ปีนขึ้นมาบนไหล่ของเขาก่อนที่แขนเล็กๆนั่นจะ ตวัดโอบรอบคอของยุนโฮแน่น
“ยุนโฮ...ยุนโฮ...ยุนโฮ!”
และ หลังจากนั้นเจ้านี่ก็เอาแต่เรียกชื่อผมไม่หยุด ที่จริงมันก็น่าหนวกหูอยู่ไม่น้อยแต่พอเห็นเจ้านี่ทำหน้าตามีความสุขที่ได้ เรียกชื่อผมขนาดนั้น...ก็เลยปล่อยให้เรียกจนกว่าจะเบื่อกันไปข้างเลยแล้วกัน
เวลา ที่นายทำตัวแบบนี้...มันก็ดูน่ารักซะมากกว่าที่ฉันจะคิดว่านายเป็นตุ๊กตา ประหลาดหรือเป็นปีศาจอย่างที่คนอื่นๆพูดกันนะ...แจจุง...
1 อาทิตย์ผ่านไป
วันนี้เป็นวันเสาร์ที่แสนจะสงบของชองยุนโฮเลยก็ว่า ได้ถ้าไม่นับเสียงโวยวายที่ดังขึ้นเป็นระยะๆจากแจจุงที่พยายามอย่างถึงที่ สุดที่จะเรียกร้องความสนใจจากเจ้าของ
“ยุนโฮ! ทำไมถึงเอาแต่นั่งจ้องเจ้าหน้าจอนั่นหละ ไม่คิดจะสนใจกันเลยใช่มั๊ย!”
“เงียบ น่าแจจุง~ฉันกำลังยุ่งอยู่นะ”
ยุนโฮที่กำลังเลือกซื้อเสื้อผ้าสำหรับ หน้าหนาวที่กำลังจะมาถึงให้ดอลล์สุดที่รักพูดขึ้นโดยไม่ได้หันมาทางเจ้าตัว เล็กที่ยืนเท้าสะเอวอยู่ข้างๆ และนั่นก็ยิ่งเป็นการกระตุ้นต่อมของแจจุงได้เป็นอย่างดี
“ก็ยุนโฮไม่ สนใจฉันเลยอ่ะ! แถมวันนี้ก็ยังไม่อุ้ม ยังไม่กอดฉันเลยด้วย อ๊ะ!”
แจ จุงอุทานขึ้นมาด้วยความตกใจที่โดนยุนโฮคว้าขึ้นมาไว้บนตักอย่างรวดเร็วจนไม่ ทันได้ตั้งตัว แต่เจ้าตัวเล็กก็ยังไม่หายงอนเจ้าของสุดหล่ออยู่ดี ก็วันนี้คุณเจ้าของสนใจเจ้าหน้าจอสี่เหลี่ยมนั่นมากกว่าเขานี่นา!
“นี่ ดูซะ...ฉันกำลังเลือกชุดใหม่ให้นายอยู่นี่ไง อีกไม่นานก็จะเข้าฤดูหนาวแล้ว...แบบนี้ยังจะหาว่าฉันไม่สนใจอีกมั๊ย หืม?”
ยุ นโฮพูดพร้อมกับขยี้ผมนุ่มๆของเจ้าตัวเล็กเบาๆ นายนี่มันเป็นตุ๊กตาประเภทไหนกันนะ... ทั้งเอาแต่ใจ จอมบงการแถมยังขี้งอนเอาเรื่อง...
พรึ่บ!!!
อยู่ๆ เจ้าตัวจิ๋วที่นั่งอยู่บนตักก็ตัวโตขึ้นมาแบบไม่ทันให้ยุนโฮได้ตั้งตัว เลยกลายเป็นว่าตอนนี้แจจุงที่ขนาดปกติกำลังนั่งอยู่บนตักของเขาอยู่!
“เฮ้ย! นายนี่มันชอบทำอะไรไม่บอกไม่กล่าวตลอดเลยนะ!”
ยุนโฮตะโกนลั่นเมื่อ อยู่ๆเจ้าตัวจิ๋วก็กลายร่างแบบไม่บอกไม่กล่าว นี่นึกอยากจะยืดก็ยืดจะหดก็หดหรือไงกันนะ!
“คิกๆ ยุนโฮตกใจเหรอ”
“น...นี่! ลงไปจากตักฉันก่อนสิ ตัวหนักเป็นบ้า”
ยุนโฮพูดขึ้นก่อนจะดันเจ้า ตัวยุ่งบนตักเพื่อให้ลุกออกไปจากตัวเขาซักที ความจริงไอ้เรื่องหนักน่ะมันไม่เท่าไหร่หรอก แต่เวลาที่เจ้านี่กลายเป็นคนปกติมันก็เป็นผู้ชายดีๆนี่เอง จะให้มานั่งตักเขาเหมือนตอนที่ยังตัวเล็กมันก็รู้สึก...เอ่อ...แปลกๆอยู่ เหมือนกัน
“งั้นฉันให้รางวัลยุนโฮที่อุตส่าห์ซื้อชุดใหม่ให้ฉันก่อน แล้วกัน~”
*~จุ๊บ~*
เมื่อได้รับรางวัลเป็นคิสเล็กๆจากเจ้าตัว ป่วนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ยุนโฮก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนออกอ่อนใจ อาทิตย์ที่ผ่านมาเขาก็โดนแบบนี้ทุกวันไม่ได้เว้นจนชักจะเริ่มชินกับรางวัล ของเจ้านี่ซะแล้ว วันแรกๆกำลังจะบอกว่าไม่เอาแต่แจจุงก็ตั้งท่าว่าจะโกรธเขาขึ้นมาอีก เลยปล่อยให้เลยตามเลยมาจนถึงวันนี้นั่นแหละ เฮ้อ~
“ยุนโฮ~พาฉันออก ไปเที่ยวบ้างสิ”
“นายอยากออกไปข้างนอกเหรอ อืมมม...นั่นสิเนอะ ฉันยังไม่เคยพานายออกไปไหนเลย งั้น...พรุ่งนี้เราออกไปเที่ยวกันดีมั๊ย”
“ดี สิดี! ยุนโฮใจดีจัง ฉันรักยุนโฮที่สุดเลย!”
แจจุงพูดพลางกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจที่จะได้ออกไปเที่ยวกับคุณเจ้าของสุดหล่อ ยุนโฮมองท่าทางของอีกฝ่ายก่อนที่จะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี…นายนี่มันตัวป่วนของชีวิตฉันจริงๆเลยนะแจจุง...
TBC>>{02}
ความคิดเห็น