[SF]__S N O W__(2/2)[YunJae]

“ยังไม่นอนอีกหรือ”

เสียงทุ้มของเจ้าของบ้านที่ดังขึ้นจากด้านหลังเรียกให้เด็กหนุ่มได้สติ 

“วันนี้ผมนอนมาทั้งวันแล้ว...”

“จริงสิ  แล้วเป็นไงบ้าง ยังเวียนหัวอยู่หรือเปล่า?”

“ไม่แล้วครับ  ดีขึ้นมากแล้ว”

“งั้นก็ดี  พรุ่งนี้ฉันจะได้พาไปโรงพยาบาล”

“โรงพยาบาล?”

“ก็ใช่น่ะสิ  นายต้องเข้ารับการตรวจเรื่องสาเหตุที่นายความจำเสื่อม  จากนั้นจะได้ตามหาครอบครัวของนาย  ป่านนี้คงเป็นห่วงแทบแย่แล้ว”

“..............”

“นี่ยุนโฮ  แมวของคุณมันมีชื่อหรือเปล่า?”

เด็ก หนุ่มถามขึ้นขณะที่กำลังนั่งรถกลับบ้าน  วันนี้ยุนโฮพาเขาไปซื้อเสื้อผ้าสามสี่ชุดและของใช้อีกนิดหน่อยก่อนที่จะพาไป โรงพยาบาลเพื่อเช็คเกี่ยวกับอาการความจำเสื่อม  ตอนที่อยู่โรงพยาบาลเขาถูกนำตัวเข้าไปในเครื่องอะไรซักอย่างที่เขาไม่รู้ว่า มันคืออะไร  รู้แค่ว่ามันให้ความรู้สึกที่ไม่ดีเอาซะเลย  และพอออกจากโรงพยาบาลแล้วก็ยังพาเขาไปสถานที่หนึ่งที่ยุนโฮบอกว่าเป็นที่ทำ งาน  ไปถึงก็ให้เขาไปถ่ายรูปและก็ถามนั่นถามนี่จนเขามึนไปหมด

“ไม่มีหรอก  มันหลงมาเมื่อสามเดือนก่อนฉันเลยเลี้ยงมันไว้”

“งั้นผมขอตั้งชื่อให้มันได้ไหม”

“ได้สิ  ก็ดีเหมือนกันเพราะฉันไม่เคยเลี้ยงสัตว์เลยไม่ถนัดเรื่องการคิดชื่อเท่าไหร่”

“งั้น...ให้มันชื่อสโนว์ดีไหมครับ?”

“สโนว์หรือ? ทำไมต้องชื่อนี้หละ”

“ก็ตัวมันสีขาวเหมือนหิมะ”

“อืม ก็จริง...จะว่าไปนายเองก็เหมือนกับเจ้าเหมียวนั่นเลยนะ  อยู่ๆก็หลงทางมาหาฉันเหมือนกันเด๊ะเลย แถมยัง...ตัวสีขาวเหมือนกันด้วย ฮ่าๆ”

พอพูดจบ สารวัตรรูปหล่อก็เอาแต่หัวเราะกับความคิดของตัวเองโดยที่ไม่สนใจคนหน้าบึ้งที่ถูกกล่าวหาว่าเหมือนแมวเลยซักนิด

“นายลองฟังเพลงพวกนี้แล้วร้องตามดูสิ”

ยุ นโฮยื่นหูฟังให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ  หลังจากรู้ผลการตรวจแล้ว หมอที่โรงพยาบาลแนะนำว่าให้คนไข้ทำกิจกรรมที่จะช่วยให้ฟื้นฟูความทรงจำได้ เร็วขึ้น เพราะผลที่ออกมามันไม่สามารถระบุสาเหตุที่แน่ชัดของอาการความจำเสื่อมได้ เลย 

“ทำไมผมต้องทำด้วยหละ?”

“หมอบอกว่ามันอาจจะทำให้ความทรงจำนายกลับมาเร็วขึ้น”

ยุนโฮพูดพลางจัดการใส่หูฟังให้เสร็จสรรพ  ส่วนคนถูกชักชวนแกมบังคับก็เอาแต่ลอบมองใบหน้าด้านข้างของอีกฝ่ายโดยที่คนถูกมองไม่รู้ตัว

“เป็นไง  ชอบหรือเปล่า  เพลงนี้เป็นเพลงโปรดของฉันเลยนะ”

“ยุนโฮ...”

“หืม? ว่าไง?”

“ถ้าหากความทรงจำผมกลับมา...ผมขอมาหาคุณที่นี่อีกได้ไหม”

“ได้สิ เรื่องแค่นี้ทำไมจะไม่ได้หละ”

“ถึงผมจะจำทุกอย่างได้แล้ว  แต่ผมก็ยังอยากแวะมาทักทายเป็นครั้งคราว...”

“นายอยากจะมาที่นี่เมื่อไหร่ก็ได้...เพราะงั้น มาพยายามจำทุกอย่างให้ได้กันเถอะ  ฉันจะช่วยนายเอง”

เด็ก หนุ่มไม่ได้สนใจเสียงเพลงที่ดังอยู่ในหูเลยซักนิด  ดวงตายังคงเอาแต่จ้องมองคนใจดีที่กำลังฮัมเพลงตามต้นฉบับที่กำลังฟังอยู่โดย ที่ไม่ได้รู้เลยว่าโดนจ้องอยู่นานแค่ไหนแล้ว

ยุ นโฮสะดุ้งเล็กน้อยที่อยู่ๆก็มีมือของใครบางคนมาลูบที่แก้ม  และเมื่อหันไปก็พบกับใบหน้าของใครคนนั้นระยะใกล้จนน่าตกใจ  เขายิ่งทำอะไรไม่ถูกเมื่อตาโตๆคู่นั้นกำลังมองมาที่เขานิ่งเหมือนกับกำลัง คิดอะไรซักอย่าง...

พอรู้ตัวว่าเผลอทำอะไรลงไป  เด็กหนุ่มก็ชักมือกลับอย่างรวดเร็วก่อนที่จะก้มหน้าก้มตามองมือตัวเองที่ประสานอยู่ที่ตัก

“ขอโทษครับ  ผมแค่คิดว่าเสียงของยุนโฮ...พอได้ฟังใกล้ๆแล้วมันทำให้ผมรู้สึกดี...”

“อ..อืม  ฟังเพลงต่อกันเถอะ”

สองอาทิตย์ผ่านไป...

ก็ ยังไม่มีวี่แววว่าจะมีญาติหรือครอบครัวของเด็กหนุ่มติดต่อมาเลย  ยุนโฮก็จำต้องให้อีกฝ่ายพักอยู่ด้วยต่อไปอย่างไม่มีทางเลือก  อันที่จริงก็เริ่มจะชินขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกัน  ไม่ว่าจะเป็นเสียงทุ้มหวานที่ชอบถามนู่นถามนี่เมื่อสงสัยหรือท่าทางเบลอๆ มึนๆอยู่ตลอดเวลาของเจ้าตัวก็ดูน่ารักดีเหมือนกัน 

“หลับทั้งคนทั้งแมวอีกแล้ว”

“อืม...ยุนโฮ?”

“ก็ฉันน่ะสิ  นี่ทำไมขี้เซากันทั้งคนทั้งแมวขนาดนี้ หืม?”

ยุนโฮเผลอขยี้ผมยุ่งๆของคนขี้เซาไปสองสามทีก่อนที่จะดึงแขนให้ลุกขึ้นจากโซฟา

“ตื่นเร็วเข้า  ฉันซื้อขนมมาเยอะแยะเลย”

“คุณทำงานอะไรเหรอครับ” เด็กหนุ่มถามขึ้นขณะที่ปากก็กำลังเคี้ยวช็อกโกแลตที่เจ้าของบ้านซื้อมาฝาก

“ฉันเป็นตำรวจ”

“เอ๋?  ตำรวจที่ต้องวิ่งจับคนร้ายน่ะเหรอ?”

“ก็ ใช่  แต่สายงานของฉันนานๆทีจะได้ไปวิ่งจับคนร้ายกับเค้าซักที ส่วนใหญ่เป็นงานที่ต้องจัดการกับพวกที่กระทำความผิดทางอินเตอร์เนตน่ะ”

“ผมไม่เห็นเข้าใจเลย”

“นายก็ดูหนังไปเถอะน่า~จะมาสนใจอะไรกับงานของฉันนักหนา”

สารวัตร หนุ่มพูดขณะที่กำลังพิมพ์อะไรบางอย่างกับแล็ปท็อปโดยมีอีกคนนั่งดูหนังอยู่ ข้างๆ  บนตักของอีกฝ่ายยังมีเจ้าเหมียวสโนว์นอนสะบัดหางอย่างเป็นสุขอยู่ด้วย 

“ง่วงก็นอนไปก่อนเถอะ  อีกเดี๋ยวฉันก็จะนอนแล้วเหมือนกัน”

“ผมก็ยังไม่ง่วงนี่”

“งั้นก็ตามใจ”

“ยุนโฮนี่คืออะไร?” เด็กหนุ่มยกปฏิทินตั้งโต๊ที่วางอยู่ข้างๆแล็ปท็อปขึ้นมาและถามอีกฝ่ายด้วยความสงสัย

“นี่เค้าเรียกว่าปฏิทิน  นายอย่าเพิ่งสงสัยอะไรตอนนี้ได้ไหม  ฉันกำลังยุ่ง”

“ผมรู้~ผมหมายถึงนี่ต่างหาก  ทำไมต้องวงตรงนี้ไว้ด้วย”

“อ๋อ...นั่นเป็นวันครบรอบวันตายของแม่ฉันน่ะ”

“วัน ครบรอบ?” แล้วอยู่ๆแสงประหลาดนั้นก็พุ่งเข้ามาที่หัวอีกครั้งจนเด็กหนุ่มต้องยกมือ ขึ้นมาปิดตา  ภาพเหตุการณ์แบบวันนั้นก็เหมือนกัน  แต่ครั้งนี้...เขาเห็นยุนโฮอยู่ในนั้นด้วย...

“เฮ้ย นายเป็นอะไรไปน่ะ”

“ป..เปล่า  ผมแค่เวียนหัวนิดหน่อย”

“ตัวก็ไม่ร้อนนี่...ไปกินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่าเนี่ย”

“ยุนโฮ...คุณเคยเห็นหน้าผมมาก่อนหรือเปล่า”

“เอ๋? ไม่นะ  ฉันไม่คุ้นหน้านายเลย หรือนายคุ้นหน้าฉัน?”

“............”

“หรือนายเริ่มจำอะไรได้บ้างแล้ว?”

“...........”

“ว่าไง  บอกฉันสิว่านายจำอะไรได้บ้าง”

“...........”

“อย่า เอาแต่เงียบสิ  พูดออกมาว่านายจำอะไรได้บ้าง!” ยุนโฮเผลอตะคอกและบีบไหล่อีกฝ่ายอย่างแรงเพราะว่าคนถูกถามเอาแต่เงียบจนทำ ให้เขาหงุดหงิด

“ผม ยังจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น...” เมื่อได้รับคำตอบ  สารวัตรหนุ่มก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่  ทั้งที่เมื่อกี๊มีท่าทีเหมือนนึกอะไรขึ้นได้แต่กลับบอกว่ายังจำอะไรไม่ได้ อย่างนั้นเหรอ

“บางทีฉันก็สงสัยนะว่านายความจำเสื่อมจริงๆหรือแกล้งทำกันแน่”

“.............”

“นายเป็นใคร  เป็นตัวอะไรมาจากไหนกันแน่!”

“ท...ทำไมคุณต้องโกรธขนาดนี้ด้วย” คนถูกตวาดพูดเสียงสั่นอย่างห้ามไม่ได้  แก้วตาใสสั่นระริกด้วยความกลัวจนสารวัตรหนุ่มได้สติ...

เขาคงกำลังอารมณ์เสียเพราะเครียดเรื่องงานมากเกินไป...

“ช่างมันเถอะ...ลืมที่ฉันพูดแล้วไปนอนซะ”

คน ถูกดุทำตามเจ้าของบ้านอย่างว่าง่าย  ร่างบางพาตัวเองไปที่โซฟาอีกตัวที่ใช้เป็นที่นอนและล้มตัวลงนอนทันที  ส่วนคนที่เผลอหงุดหงิดใส่ก็มองอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกผิด  ยุนโฮลุกขึ้นและเดินไปหยุดอยู่ที่ที่อีกคนกำลังหลับอยู่และจัดการห่มผ้าให้ เสร็จสรรพ  ชายหนุ่มจ้องมองใบหน้างดงามนั่นเนินนานก่อนที่มือใหญ่จะเผลอเอื้อมไปลูบข้าง แก้มนุ่มนิ่มของเด็กหนุ่มอย่างไม่รู้ตัว

“ตกลงมาจากฟ้าหรือไงนะ...”

 ภาพเหตุการณ์ที่สถานที่แห่งนั้นอีกแล้ว...

ดอกลิลลี่สีขาว...กับยุนโฮ...มันหมายความว่ายังไงกันนะ...

 เขากำลังฝันอยู่หรือ?

“ย...ยุนโฮ”

 “ใช่ ฉันเอง  ก็นายไปนอนอยู่ที่พื้นแบบนั้น ฉันก็นึกว่านายเป็นลมน่ะสิ” ยุนโฮลุกขึ้นพร้อมกับดึงอีกฝ่ายให้ลุกตามและมานั่งที่โซฟา 

“แล้วตกลงเมื่อกี๊นายละเมอ?”

“เอ่อ...คงงั้นมั้งครับ”

“นาย นี่จริงๆเลยนะ  ขี้เซาไม่พอยังนอนละเมออีก” เมื่อถูกเจ้าของบ้านรูปหล่อเย้าแหย่  เด็กหนุ่มก็ทำแค่เพียงยิ้มแห้งๆไปให้ก่อนที่สายตาจะไปปะทะเข้ากับดอกลิลลี่ ช่อโตที่วางอยู่ที่โต๊ะ  มือขาวเอื้อมไปหยิบช่อดอกไม้เข้ามาดูใกล้ๆ

“มันเป็นดอกไม้ที่แม่ฉันชอบน่ะ”

“งั้นเหรอครับ...สวยจัง”

“พรุ่งนี้ตอนเช้าฉันจะไปเยี่ยมแม่  นายรออยู่บ้านแล้วกัน ฉันไปไม่นานหรอก”

“ครับ” ร่างบางตอบพร้อมรอยยิ้มเหมือนเคย  รอยยิ้มที่ยุนโฮรู้สึกว่านับวันเขาชักจะชอบมันมากขึ้นทุกที

“เมี๊ยว~”

เสียง ร้องของเจ้าเหมียวทำให้คนที่กำลังหลับอย่างเป็นสุขรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอย่าง ช่วยไม่ได้  เมื่อมองไปรอบๆบ้านที่ว่างเปล่าแล้วก็เข้าใจได้ทันทีว่าเจ้าของบ้านคงจะออก ไปแต่เช้าอย่างที่ได้บอกไว้  เด็กหนุ่มบิดขี้เกียจสองสามทีก่อนจะก้มลงไปเก็บปฏิทินที่ตกอยู่พื้นมาวางไว้ ที่เดิม

แต่เมื่อเผลอมองไปที่วงกลมที่วงโดยปากกาสีแดงตรงวันที่ 26  แสงประหลาดนั้นก็พุ่งตรงออกมาจากปฏิทินจนทำให้หัวของเขาขาวโพลนไปหมด...

และเมื่อแสงสีขาวนั้นกำลังจะหายไป  ภาพเหตุการณ์เดิมๆที่เขาไม่เข้าใจก็ฉายซ้ำขึ้นมาในหัว...

ยุนโฮถือดอกลิลลี่สองสามดอกในมือและกำลังพูดอะไรบางอย่าง...

ป้ายหลุมศพของผู้หญิงคนนั้นที่เขาเห็นในรูป...ยุนโฮเรียกเธอว่าแม่...

“ไม่...”

ในที่สุดเขาก็จำทุกอย่างได้...