คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : [Love Time] 30 - ก่อนจะเสียใจ
ผ่านมากว่าหนึ่งเดือนแล้วหลังจากที่พวกเขาต้องเผชิญกับกระแสข่าวต่างๆหลังจากที่มีคลิปหลุดออกมา หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง พวกเราทุกคนก็ตัดสินใจว่าจะให้กันต์ธีร์และวรกรออกมาแถลงข่าวเกี่ยวกับประเด็นทั้งหมด
ซึ่งกันต์ธีร์ก็เปิดอกยอมรับและเลือกที่จะไม่ปกปิดเรื่องความสัมพันธ์อันเกินเลยที่มีต่อวรกรเลย พอคลิปการแถลงข่าวถูกแชร์ต่อตามโซเชียลเน็ตเวิร์ท โทรทัศน์ หนังสือพิมพ์และนิตยสารต่างๆ ผลตอบรับที่กลับมาโดยส่วนใหญ่กลับกลายเป็นคำชมหรือเป็นการให้กำลังใจพวกเขาเสียมากกว่า และนอกจากนี้ยังมีลื่อรายการต่างๆเชิญให้พวกเขาไปสัมภาษณ์ ซึ่งมันก็ทำให้ชายหนุ่มทั้งสองคนรู้สึกดีมากๆที่ทุกคนยอมรับและเข้าใจในสิ่งที่พวกเขาเป็น
“พี่กั้งวันนี้พาไอเอมิไปกินข้าวกันไหม เห็นเด็กๆบ่นอยากไปกินอาหารฝรั่ง” ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องทำงานของวรกรแล้วมาหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงาน ซึ่งวรกรกำลังนั่งเช็คอกสารอยู่อย่างใจจดใจจ่อ
“หื้ม? ซีดีว่างหรอ เห็นพี่แก้มบอกว่ามีประชุมตอน4โมงนิ” วรกรเงยหน้าขึ้นมาถามร่างสูง
“ว่างสิ ผมพึ่งประชุมเสร็จเมื่อกี้ พอดีเลื่อนประชุมเร็ว”
“…………”
“สรุปไปมั้ยครับ?”
“ขอคิดดูก่อนนะ พี่ยังทำงานไม่เสร็จเลยซี เอกสารกองเป็นตั้งเลยดูสิ” คนร่างบางเบะปากในร่างสูงก่อนจะชี้นิ้วไปยังกองเอกสารกองใหญ่ที่ตั้งอยู่หน้าโต๊ะทำงานของตน “ค่อยทำพรุ่งนี้ก็ได้นิ ผมไม่ไล่พี่ออกหรอกนะ ฮ่าๆๆ”
ไม่พูดเปล่า กันต์ธีร์ก็เดินอ้อมโต๊ะแล้วนั่งลงที่ช่องแคบๆของเก้าอี้ที่วรกรนั่งอยู่ “นะๆ ไอเอมิอยากไปกินตั้งหลายวันแล้ว ตามใจลูกๆหน่อยสิ”
“ซีดี ไม่เอาสิ อย่าดื้อ พี่ยังทำงานไม่เสร็จเลยนะ ถ้าอยากไปกินนักก็พาเด็กๆไปก่อน เดี๋ยวพี่จะตามไปทีหลัง”
“ใจร้าย~ พี่กั้งใจร้ายที่สุด ผมอุตส่าห์รีบเพื่อพาพี่กับเด็กๆไปกินข้าวเลยนะ”
“เข้าใจพี่หน่อยสิครับว่าพี่ทำงานอยู่นะ”ร่างบางเอียงคอมาซบที่ไหล่ของกันต์ธีร์อย่างอ้อนๆ
“ก็ได้...งั้นผมไปรับเด็กๆที่โรงเรียนก่อนแล้วกัน ส่วนพี่ก็รีบตามไปนะครับ” ในที่สุดร่างสูงก็ยอมแพ้ทางให้แก่
วรกร แล้วหันมาหอมแก้มฟอดใหญ่อย่างไม่รู้สึกอาย ความจริงนับตั้งแต่วันที่กันต์ธีร์และวรกรกลับมาร่วมสัมพันธ์รักกันในคืนนั้น มันก็ทำให้ทั้งสองกล้าที่จะแสดงความรักต่อกันอย่างเปิดเผย แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเปิดเผยจนไม่เลือกสถานที่แบบนั้นนะ ต่อหน้าผู้คนหรือในที่สาธารณะพวกเขาก็จะเว้นระยะห่างต่อกัน ไม่ใช่ว่าจูบ มาหอมอะไรกันแบบนี้หรอก เพราะพวกเขารู้ดีกว่าทุกคนคอยจับตาดูความสัมพันธ์ของพวกเขาอยู่เสมอ ไม่ว่าพวกเขาจะเดินด้วยกัน นั่งเล่นด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน
“ครับ ขับรถดีๆแล้วกัน เดี๋ยวพี่จะรีบตามไป”
กันต์ธีร์กดลิฟท์ลงมาชั้นล่างอย่างไม่รีบเร่งนัก พอมาถึง แน่นอนว่าเขาต้องพบกับกลุ่มแฟนคลับที่มารอเจอเขาอยู่ ร่างสูงฉีกยิ้มให้แฟนคลับอย่างเป็นกันเอง ก่อนจะเดินเข้าไปหากลุ่มคนเหล่านั้นแล้วใช้เวลาในการพูดคุย ถ่ายรูป ร่วมถึงรับของฝากจากแฟนคลับ
“ซีดี วันนี้พี่กั้งไม่มาด้วยหรอ ทำไมไม่รอพี่กั้ง” หญิงสาวหนึ่งในกลุ่มแฟนคลับถามขึ้น ขณะที่สายตาก็พยายามกวาดมองเพื่อหาร่างของวรกร
“พี่กั้งทำงานอยู่ เดี๋ยวจะตามไปที่หลัง” กันต์ธีร์ตอบไปอย่างยิ้มๆ เพราะรู้ว่าบรรดาแฟนคลับชอบจับผิดพวกเขานัก ยิ่งพอได้เห็นเดินด้วยกัน คุยกันหน่อยละก็.......
“ห๊ะ? จะไปไหนกัน” สาวๆในกลุ่มทำตาโตด้วยความตกใจ
“ไม่บอก! ฮ่าๆ”
“สวีทป่ะ?”แววตาเจ้าเล่ห์ถูกส่งไปหากันต์ธีร์
“ไม่รู้ ฮ่าๆ คิดว่าจะสวีทหรอ รอถ่ายภาพสิเนี่ย” ร่างสูงตอบไปอย่างรู้ทัน เพราะแฟนคลับพวกนี้ชอบตามเขาไปแทบทุกที่ ยิ่งพอรู้ว่าเขาจะไปกับวรกร ยิ่งตาม แล้ววันทั้งวันของวันนั้นก้มีมีแต่แท็กซีกั้งๆ มาหา ทั้ง ig twitter เว็บบอร์ดต่างๆ เรียกได้ว่าทุกช่องทาง
“ตามติดชีวิตซีกั้งไงๆๆ ”
“นี่คือหวังโมเม้นใช่ไหม ฮ่าๆๆ”
“แน่นอนสิ นี่ขนาดเปิดตัวกัน ยังไม่ค่อยจะมีโมเม้นให้เห็นเลย ติ่งเศร้านะรู้ไหม”
“พี่กั้งไม่ยอมซีอะ บอกว่าอายเขาๆอยู่นั่นแหละ จะอัพรูปคู่ยังไม่ยอมเลยคิดดู” ร่างสูงเบะปากอย่างงอนๆ เป็นนัยๆว่าตนเองก็น้อยใจวรกรอยู่ที่ไม่ค่อยยอมให้ลงรูป หรือสวีทหวานมากนักในที่สาธารณะ
“พยายามดิซี ฮ่าๆ ”
“ซีพยายามแล้วนะ แต่ไม่เป็นไร วันนี้ค่อยดูในไอจีได้เลย ”
“กรี๊ดด จะอัพรูปคู่หรอซี?” บรรดาสาวๆที่มายืนรอต่างพากันดีใจ ตื่นเต้นกับการเพราะคิดว่าหนุ่มร่างสูงจะอัพรูปคู่กับวรกร
“บอกก็ไม่เซอร์ไพสสิ” ร่างสูงทำหน้ากรุ้มกริ่ม ก่อนจะเอ่ยลาแฟนคลับที่มาเฝ้ารอเขา “ถ่ายครบทุกคนหรือยังครับ เดี๋ยวซีจะไปแล้วนะ จะรอส่งพี่กั้งก่อนก็ได้”
กันต์ธีร์ขับรถออกมาจากบริษัทแล้วมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนของไอและเอมิ เพื่อที่จะพาเด็กๆไปทานอาหารฝรั่งตามที่ตั้งใจเอาไว้ วันนี้ตามถนนสายต่างๆรถค่อนข้างจะติด อาจเป็นเพราะนี้เป็นเวลาเลิกงานและยังเป็นเวลาที่โรงเรียนต่างๆเลิกเรียนกันแล้วด้วย ใช้เวลลาเกือบชั่วโมงรถยนต์ขันหรูก็เคลื่อนตัวมาหยุดที่ลานจอดรถของดรงเรียน ร่างสูงก้าวลงมาจากรถแล้วเดินตรงไปที่ห้องเรียนของไอและเอมิทันที
“ไอ เอมิ ทางนี้ครับ” ร่างสูงเอ่ยเรียกเด็กๆทันทีที่ที่ถึงห้องเรียน พอเด็กน้อยทั้งสองได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคยก็หันกลับมามองทางต้นเสียงด้วยความดีใจ ก่อนจะพากันวิ่งเข้ามาหากันต์ธีร์ “วันนี้พ่อกั้งไม่มาด้วยหรอคะ” หญิงสาวถามด้วยความสงสัยแล้วโอบคอร่างสูงมากอดดังฟอดๆ
“พ่อกั้งทำงานอยู่ค่ะ แต่เดี๋ยวพ่อซีจะพาไปกินอาหารฝรั่ง แล้วพ่อกั้งจะตามมาทีหลัง ”
“เย้ๆ เอมิอยากกินตั้งหลายวันแล้ว แต่เห็นคุณพ่อสองคนมัวแต่เครียดๆเรื่องงานกันอยู่”
“ไอว่าไปรับพ่อกั้งที่บริษัทดีกว่าครับ ช่วงนี้เห็นพ่อกั้งดูเพลียๆ ถ้าขับไปเองกลัวจะเป็นอันตราย” ขณะที่ซีดีและเอมิกำลังตื่นเต้นกับการที่จะได้ไปกินอาหารฝรั่งแบบพร้อมหน้าพร้อมตา ไอก็แทรกพูดด้วยความเป็นห่วงวรกร เพราะช่วงหลังๆวรกรเองก็เอาแต่ทำงาน ไม่ค่อยมีเวลาพักผ่อนเสียเท่าไร บวกกับเด็กชายก็รู้สึกไม่ค่อยดีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แม้ว่าไอจะเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดเหมือนเอมิสักเท่าไร เพราะเด็กน้อยติดนิสัยและบุคลิกมาจากวรกรเป๊ะๆ คือนิ่งๆ ไม่ค่อยพูดมากเสียเท่าไร แต่ในหัวสมองกลับมีเรื่องคิดมากมาย ซึ่งวันนี้เด็กน้อยเองก็รู้สึกเป็นห่วงวรกรอย่างเก็บไม่อยู่จนต้องเอ่ยพูดออกมาให้กันต์ธีร์ได้ฟัง
“อืม นั่นสิคะ เอมิเห็นด้วยนะ เราไปรับคุณพ่อกั้งที่บริษัทก่อนดีกว่า จะได้ไปพร้อมกันเลย”
“โอเคครับ เดี๋ยวคุณพ่อโทรบอกพ่อกั้งก่อนเนอะ”
ทางด้านวรกรเองก็รีบเคลียร์งานทุกอย่างให้เรียบร้อย เพื่อที่จะได้เสร็จทันเวลา ก่อนที่ซีดีและเด็กๆจะมาถึงบริษัท ใช้เวลาไม่นานนักร่างบางก็เคลียร์งานทุกอย่างบนโต๊ะเสร็จ ก่อนจะเปิดแฟ้มงานมาตรวจสอบความเรียบร้อยอีกครั้ง เมื่อเห็นว่างานทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว จึงลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วเดินก้าวออกจากห้องทันที เพื่อที่จะได้ไปพบปะพูดคุยกับแฟนคลับที่อยู่ข้างล่าง จะได้ฆ่าเวลาระหว่างรอซีดีมาอีกภายในตัว
“พี่กั้งงงงงงงงงง” สายตาทุกคู่แทบจะทันมาหาเขาทันทีเมื่อได้ยินเสียงจากหญิงสาวหนึ่งในแฟนคลับร้องเรียกชื่อวรกรออกมา
“สวัสดีครับ ยังไม่กลับอีกหรอ เย็นแล้วๆๆ” วรกรเอ่ยคำทักทายตามบับของตัวเอง
“รอพี่กั้งอยู่ เห็นซีดีบอกพี่กั้งทำงานอยู่”
“อ่อๆ”
“จะไปไหนหรอพี่กั้ง เห็นซีดีบอกว่าเดี๋ยวพี่กั้งจะตามไปทีหลังงี้”
“ไปไหน.......ไปไหนดี ฮ่าๆๆๆ ” วรกรแกล้งยั่วไม่ตอบคำถามของบรรดาแฟนคลับ
“โห่ยยยยยยย”
“มาๆ มาถ่ายรูปกันๆๆ ”ว่าแล้ววรกรก็เรียกเหล่าแฟนคลับมาถ่ายรูปทีละคนจนครบ แล้วก็อยู่พูดคุยกับแฟนคลับอยู่นานสองนาน จนแฟนคลับก็ไม่รู้จะชวนคุยเรื่องอะไรกันแล้ว
“พี่กั้งไม่รีบกลับหรอ เดี๋ยวซีดีรอนานนะ ฮ่าๆ”
“ห๊า?........พี่เนี๊ยะรอซีดีอยู่ สงสัยรถติด”
“อ่าว ซีดีจะกลับมารับหรอ”
“ใช่แล้ว ฮ่าๆๆๆ”
“งั้นขอถ่ายคู่ก่อนได้ป่ะ ถ้าซีมา”
“ไม่รู้ซีจะลงมาหรือเปล่านะ J”
“ต้องมาสิๆ”
“ง่า~”
“ซีดีฟ้องด้วย ว่าพี่กั้งไม่ยอมให้ลงรูปคู่ ซีน้อยใจอะ รู้ตัวเปล่า?”
“หื้ม? น้อยใจทำไม ฝากง้อซีด้วยนะ ฮ่าๆๆ”
“ซีดีมาแล้ว พี่กั้งงงงงงง” เสียงเรียกจากแฟนคลับคนหนึ่งทำให้วรกรหันไม่สนใจทางต้นเสียงทันที แล้วตวัดสายตาไปยังหน้าตึก ก็พบว่ารถของร่างสูงมาจอดอยู่แล้วจริงๆด้วย ไม่รอช้าวรกรก็เอ่ยคำล่ำลาแฟนคลับก่อนจะเดินไปขึ้นรถที่มาจอดรอรับเขาอยู่แล้ว “กั้งไปก่อนนะครับ กลับบ้านกันดีๆน้า”
“แหม่ๆ เนื้อหอมไม่เปลี่ยนเลยนะ มาหอมทีนึงสิ ฟอดดดดด~” เพียงแค่วรกรก้าวขาขึ้นรถ ร่างสูงก็หยอดมุขเสี่ยวๆแล้วเนียนหอมแก้มโดยไม่ให้ตั้งตัว
“ซีดี!! เด็กๆก็อยู่ เกรงใจลูกหน่อยสิ” วรกรที่เข้าไปที่ไหล่กันต์ธีร์ดังเพี๊ยะ
“โห้ยย ไอกับเอมิเห็นจนชินชาแล้วมั้งงง เขินก็บอกมาเถอะ ฮ่าๆ”
“ขับรถไปเลย ไหนบ่นว่าหิวหนักหิวหนา เร่งกันอยู่นั้นแหละ สุดท้ายพี่ก็ต้องมารอตัวเองตั้งนาน” ร่างบางทำหน้าบู้บี้อย่างงอนๆ
“เรียกแบบนี้บ่อยๆนะ ซีชอบ ฮ่าๆ”
“อะไร”
“ตัวเองไง เรียกบ่อยๆนะ ”
“หื้ย~” ร่างบางไม่สนใจคำพูดของกันต์ธีร์ แล้วหันหน้าหนีออกทางหน้าต่าง
“อย่างอนสิ ซีขอโทษ รถมันติดจริงๆนิครับ” คนร่างสูงเมื่อเห็นว่าวรกรมีท่าทางงอนๆ ก็เอื้อมไปจับมือของวรกรมากุมเอาไว้เป็นนัยๆว่า ‘อย่างอนกันเลยนะ’ แต่คนร่างบางก็หาได้สนใจการกระทำของกันต์ธีร์ไม่ ยังคงเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอยู่อย่างเดิม
“ฮ่าๆ ” อยู่ๆกันต์ธีร์ก็หัวเราะชอบใจอย่างเบาๆ จนวรกรแอบสงสัยกจึงหันมามองชายร่างสูงที่นั่งอยู่ด้านข้าง
“หัวเราะอะไร” วรกรถามออกไปเสียงห้วนๆ เพราเห็นกันตธีร์นั่งยิ้มเล็กยิ้มน้อยอยู่กับหน้าจอโทรศัทพ์เครื่องหรู
“เปล่า~ ฮ่าๆๆ”
“เชอะ!!” เมื่อเห็นว่าร่างสูงไม่ได้มีท่าทีที่จะสนใจตนเอง วรกรจึงชักมือที่ถูกเกาะกุมออกมากอดอกแทน ‘ติ๊งๆ’ เสียงแจ้งเตือนจากสมาร์ทโฟนของวรกรเรียกความสนใจให้คนร่างบางรีบสไลด์นิ้วปลดล๊อกหน้าจอโททรศัทพ์ทันที “เห้ย!!” เมื่อเห็นว่าสิ่งที่ปรากฏบนหน้าจอสมาร์ทโฟน วรกรก็ร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ ภาพที่ถูกอัพลงบนinstargramของร่างสูงเมื่อครู่คือภาพที่คนร่างสูงกุมมือเขาไว้เมื่อกี้ แล้วยังมีภาพที่เขาเมินหน้าหนีออกไปทางนอกหน้าต่างอีก
“น่ารักป่ะ ฮ่าๆๆ ดูเคปชั่นๆๆ” ขณะที่วรกรกับกำลังมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ร่างสูงก็ดูท่าทางจะมีความสุขกับการที่ได้แกล้งวรกรเสียเหลือเกิน ‘คนแก่ขี้งอน ซีดีไม่รู้จะง้อยังไงแล้ว หายกันนะคนดี J’
“ซะ ซี ลงไรเนี่ยย ไม่เอา ลบเลยนะ”
“คิดว่าลบไปแล้วจะช่วยไรได้หรอ ป่านี้คนเขาก็แคปรูปเก็บไว้กันหมดแล้วแน่ๆ ฮ่าๆๆ พี่ดูสิมีคนแท็กรูปมาเต็มเลย” ร่างสูงขี้นิ้วให้วรกรดูภาพที่ถูกแท็กเข้ามาในinstargramของเขาให้ดู
“ซีดีอ่า~ ทำไมทำแบบนี้กับพี่” ร่างบางดูจะงอแงยิ่งกว่าเดิม
“ไม่สนใจผมเองนิ”
“’ง่า~”
“นู้น~ ถึงแล้ว หายงอนได้แล้วคนดี เดี๋ยวเด็กๆตื่นมาจะเห็นพ่อกั้งสุดที่รักทำตัวเด็กเกินวัยหรอก ฮ่าๆ”กันต์ธีร์หัวเราะกับท่าทีที่ดูเด็กน้อยของวรกร นานเท่าไรแล้วที่เขาไม่เห็นภาพเหล่านี้จากวรกรเลย นับตั้งแต่วันที่ร่างบางไปเรียนต่อ
“ซีดีหาว่าพี่แก่หรอ!!”
“ไม่ใช่สักหน่อย พี่กั้งของผมน่ารักที่สุดในโลกแล้ว หน้าเด็กจะตาย” เมื่อเห็นว่าคนร่างบางมีท่าทีที่ดูจะโกธรจัดเพราะคิดว่าเขาว่าหนุ่มรุ่นพี่ ‘แก่’ กันต์ธีร์จึงง้องอนโดยการหยิกแก้มของวรกรด้วยความหมั้นเขี้ยวเต็มเสียประดา
“ฟอดด~ ปลุกเด็กๆเร็วครับ จะได้ไปกินอาหารกันสักที ซีหิวจะแย่แล้ว” พอร่างสูงจอดรถเสร็จก็หันมาหอมแก้ววรกรอีกฟอดใหญ่
“แก้มช้ำหมดแล้วซีดี”
วันนี้คงเป็นอีกหนึ่งวัน ที่ภาพของทั้งซีดีและกั้งจะไปปรากฏบนเว็บไซต์ สื่อ และโซเชียลต่างๆ จริงๆแล้วคนร่างสูงชอบนะ กับการที่มีข่าวเรื่องของตนเองและวรกรเยอะๆ เวลาเข้าไปอ่านที่ไรมันก็มีความสุข แม้อาจจะมีคนแอนตี้บ้าง เขาก็ไม่ได้ซีเรียสมากนัก แต่กับวรกรเนี่ยสิ แทบต้องทำใจทุกครั้งเวลาที่จะออกมาในที่สาธารณะกับคนร่างสูง เพราะคนร่างบางไม่ชอบที่จะต้องถูกจับตามองเสียเท่าไร แต่หลังๆก็เริ่มเข้าใจมากขึ้น ทั้งสี่คนกินอาหารฝรั่งตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย โดยซีดีจะนั่งข้างเอมิ ส่วนกั้งจะฝั่งข้างไอ ทั้งสองจะค่อยตัด ค่อยป้อนอาหารให้เด็กๆตลอด เพราะทั้งไอและเอมิ ยังไม่คุ้นชินกับการหยิบจับมีดและซ้อมในการรับประทานอาหารฝรั่ง
“เดี๋ยวกินอาหารเสร็จ พ่อซีจะพาไปกินไอติมต่อ ดีไหมคะเอมิ”
“ดีคะๆๆ เมื่อวานไอบ่นว่าอยากกินอยู่พอดีเลย ใช่ๆหมไอ” หญิงสาวหันไปหาแนวร่วมกับน้องชายฝาแฝด
“อืม ครับ”
“ไอเป็นอะไรหรือเปล่าลูก หื้ม? คิ้วผูกเป็นปมหมดแล้ว อาหารไม่อร่อยหรอครับ” วรกรที่เฝ้าสังเกตอาการลูกชายคนเล็กมาสักพัก ก็เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เพราะร้อยวันพันปีไอไม่ค่อยจะแสดงสีหน้าแบบนี้เท่าไร
“เปล่าครับ ไอแค่เป็นห่วงพ่อกั้ง ไอรู้สึกไม่ดีเลย”เด็กชายหันไปกอดร่างของวรกรด้วยความรู้สึกหวิวๆอย่างบอกไม่ถูก
“ห่วงเรื่องอะไรครับเด็กน้อย พ่ออยู่ตรงนี้นี่ไง ” ร่างบางอุ้มไอขึ้นมานั่งบนตักของตนแล้วเอาค้างเท้าไว้ที่หัวของเด็กชายตัวน้อย
“ไอไม่รู้ แต่พ่อกั้งสัญญานะ ว่าจะไม่ทิ้งไอไปไหน”
“สัญญาครับ J”
เมื่อทั้งสี่กินอาหารกันเสร็จเรียบร้อย ก็พากันเดินออกมาจากร้านแล้วก็ใช้เวลาเดินเล่นกันอยู่นาน เด็กๆต่างพากันอ้อนให้คุณพ่อทั้งสองซื้อของเล่น เสื้อผ้า ร่วมถึงขนมต่างๆให้ ซึ่งคุณพ่อทั้งสองก็ไม่คิดจะปฏิเสธความต้องการของเด็กน้อย เพราะนานๆทีจะมีเวลามาเที่ยวเล่นกันอย่างนี้ คงต้องยอมตามใจเด็กๆหน่อย ผ่านมาเกือบสองชั่วโมง ทั้งซีดีและกั้งก็เห็นว่าเริ่มค่ำมากแล้ว จึงตัดสินใจจะพากันกลับ แต่ไอดันเกิดปวดเข้าห้องน้ำมาซะก่อน ซีดีเลยอาสาพาไอไปเข้าห้องน้ำ แล้วให้วรกรพาเอมิไปรอที่รถ จะได้ไม่เสียเวลายืนรอ
“พี่ไปรอผมที่รถนะ เดี่ยวพอไอไปห้องน้ำแปปนึง จะรีบตามไป”
“จริงๆพี่รอก็ได้นะ”
“คนเริ่มเยอะแล้ว ซีรู้ว่าพี่ไม่ชอบเวลาคนมอง ไปรอที่รถเถอะครับ”
“ก็ได้ งั้นพี่ไปก่อนนะ” ว่าแล้ววรกรก็จูงมือเอมิเดินออกมาจากทางที่ซีดีอยู่ เพื่อกลับไปรอที่รถ อย่างที่ร่างสูงแนะนำ เด็กสาวเล่นของเล่นในมืออย่างมีความสุข ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับของเล่นชิ้นใหม่ จนวรกรเองก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้ ทั้งสองก้าวขาออกมาจากประตูเลื่อนของห้างเพื่อออกมายังลานจอดรถ แต่แล้วเดกสาวก็สะบัดมือของวรกรออกแล้ววิ่งดุ่มๆไปข้างหน้า เพราะลูกบอลสีสดใสล้วงล้นแล้วกลิ่งไปยังฝั่งตรงข้ามของเด็กสาวโดยเด็กน้อยไม่ทันสนใจว่าข้างหน้าจะมีรถวิ่งผ่านมาหรือไม่ เมื่อวรกรสัมผัสได้ว่าลูกสาวของตนสะบัดมือออกก็ตกใจไม่น้อย สายตาตวัดไปเห็นทางข้างหน้ามีรถกำลังวิ่งมาด้วยความเร็ว แล้วมันก็กำลังวิ่งมาทางเด็กสาวระยะประชิด วรกรไม่ใช้เวลาตัดสินใจมาก ก็รีบพุ่งตัวไปข้างหน้าเพื่อคว้าเด็กสาวตามสัญชาตญาณ แต่.... ‘เอี๊ยดดดดดด โครม!! ’
ร่างของวรกรและเอมิกระเด็นออกไปจากจุดเกิดเหตุประมาณ10เมตร แม้ตนเองก็จะชนด้วยความแรงเพียงใด แต่อ้อมแขนก็ไม่ปล่อยให้เด็กสาวต้องได้รับอันตรายใดๆ จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ทำให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมารีบวิ่งเข้ามาให้ความช่วยเหลือทันที ทั้งแจ้งรถพยายาบาล แจ้งเจ้าหน้าที่ แต่รถคันดังกล่าวที่เป้นต้นเหตุทั้งหมดกลับไม่แม้แต่หันมาเลียวเลหรือให้ความสนใจใดๆทันสิ้น รีบออกรถบึ่งหนีทันที
“พี่กั้ง!! เอมิ!!” เมื่อกันต์ธีร์และไอเดินออกมาจากห้างเพื่อจะมุ่งหน้าไปที่รถของตน ที่คิดว่ากั้งและเอมิจะไปรออยู่แล้ว กลับต้องช็อก เมื่อเห็นว่าวรกรกับเอมินอนนิ่งอยู่ที่พื้นถนน เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากร่างของคนทั้งสอง ภาพตรงหน้าทำเอาร่างสูงและไอทำตัวไม่ถูก เด็กน้อยวัยสี่ขวบเศษวิ่งเข้าไปหาร่างผู้เป็นพ่อและพี่สาวของตนอย่างไรสติ ไม่นานรถพยาบาลก็มาถึง เจ้าหน้าที่รีบพาตัวของวรกรและเอมิส่งดรงพยายาบาลทันที
“พี่กั้งอย่าเป็นอะไรนะ ซีดีขอโทษ ” ร่างสูงไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากจับมือของวรกรขึ้นมากุม แล้วปล่อยหยาดน้ำตาให้ไหลรินลงมา ในหัวสมองของเขาไม่สามารถรับรู้อะไรได้ทั้งสิ้น เขาได้แต่โทษตัวเองในใจ เพราะถ้าเขาไม่ปล่อยให้วรกรและเอมิเดินมาที่รถกับเพียงลำพัง ทั้งสองก็คงไม่ตกอย่างในสภาพแบบนี้“เอมิลูกพ่อ อย่าเป็นอะไรนะ”
“ฮือๆๆ พ่อกั้ง เอมิ ไหนสัญญาว่าจะอยู่กับไอไง ตื่นมาสิๆ ”เด็กน้อยที่มีความรู้สึกไม่ต่างจากกันต์ธีร์ก็ปล่อยโฮออกมาอย่างเก็บไม่อยู่
“พ่อซีๆ ช่วยพ่อกั้งกับเอมินะ อะ ไอ ฮือๆ” เด็กน้อยคว้ามือของพี่สาวขึ้นมาเกาะกุม ไอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ทั้งๆที่ปกติ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เด็กชายจะนิ่งและไม่แสดงปฏิกิริยาใดๆออกมา แต่คราวนี้เด็กน้อยกลับไม่สามารถเก็บอาการความรู้สึกเอาไว้ได้เลย เมื่อเห้นว่าคนที่เขารักทั้งสองคนตกอยู่ในสภาพแบบนี้ สภาพที่มีเลือดไหลนองท่วมตัว มีเครื่องช่วยหายใจที่เจ้าหน้าที่ค่อยบีมลมให้ทั้งสองได้รับออกซิเจนเข้าไปหล่อเลี้ยง
“ครับ พ่อกั้งกับเอมิจะต้องไม่เป็นอะไร เขาต้องไม่เป็นอะไร” แม้ปากจะพูดว่ากั้งและเอมิจะต้องหายดีและต้องกลับมาเหมือนเดิม แต่ในแววตาของร่างสูงกลับไม่ได้มีความมั่นใจอย่างนั่นเลย กันต์ธีร์ได้แต่ภาวนาในทุกๆอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี ตอนนี้เขาได้ทุกอย่างกลับคืนมา เขามีความสุขมาก เขาไม่อย่างเสียใจอีกแล้ว ‘ตึก ตึก ตึก’ ร่างของวรกรกระตุกขึ้นอย่างไม่เป็นจังหวะ ยิ่งทำให้ซีดีและไอขวัญเสียมากยิ่งขึ้น เจ้าหน้าที่ต่างกรู่เข้ามาป้ำหัวใจ และเช็คจังหวะการเต้นของหัวใจของวรกร ทั้งๆที่ทุกอย่างที่คิดว่าจะดีขึ้น แต่กลับแย่ไปมากกว่าเดิม เมื่อเด็กสาวก็เริ่มมีอาการที่คล้ายกับวรกรคือเริ่มช็อก ร่างของเอมิกระตุกและดิ้นไปมาอย่างน่าเวทนา ทั้งซีดีและไอได้แต่กอดกันกลม เพื่อหวังให้ทางข้างหน้ามีปาฏิหาริย์
“รีบพาคนไข้เข้าห้องฉุกเฉินด่วน! เร็ว!!” พอรถพยาบาลมาจอดเทียบท่าตึกสูง เจ้าหน้าที่ก็รีบพาร่างของวรกรและเอมิเข้าห้องฉุกเฉินทันที ผ่านไปกว่าสามชั่วโมงก็ยังไม่มีทีท่าว่าวรกรและเอมิจะได้ออกมาจากห้องฉุกเฉินเลน มีแต่พยาบาลที่พากันเดินเข้าเดินออกกับไปมา มันนาน.............นานจนซีดีแอบคิดว่าคนทั้งสองจะไม่รอด..........
ขณะเดียวกันในห้องฉุกเฉิน ทั้งแพทย์และพยาบาลต่างพากันลุ่มรอมรอบเตียงนอนของวรกรและเอมิ ทุกคนพยายามที่จะยื้อชีวิตของคนทั้งสองให้ได้มากที่สุด แม้ว่ามันคงมีโอกาสที่น้อยเหลือเกิน เพราะร่างของวรกรและเอมิต่างมีอาการช็อกด้วยกันทั้งคู่ การผ่าตัดดำเนิดไปด้วยความยากลำบาก ร่างของวรกรช็อกทุกห้านาที และมักจะเกิดอาการหัวใจหยุดเต้นอยู่เป็นระยะ อีกทั้งร่างกายของวรกรปฏิเสธทุกอย่างและนอกจากนี้เลือดที่ไหลนอกจนไม่สามารถหยุดได้ก็ยิ่งทำให้ร่างกายของวรกรอ่อนเพลีย ไม่มีแรงยิ่งขึ้นไปอีก ‘ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด’
ทีมแพทย์บ้างส่วนเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินเพื่อออกมาแจ้งข่าวให้กันต์ธีร์ได้ทราบ สีหน้าตรึงเครียดของคณะแพทย์ก็ทำให้ร่างสูงใจเสียไม่น้อย “หมอครับ พี่กั้งๆๆ เป็นยังไงบ้าง”
“คนไข้มีอาการช็อกอยู่ตลอดเวลา และมีอาการหัวใจหยุดเต้นอยู่บ่อยครั้ง.......”
“หมออยากให้ญาติเผื่อใจไว้บ้าง......”
“หมอเองก็ยื้อสุดฝีมือแล้ว ตอนนี้คนไข้มีอาการทรงตัว แต่ก็ยังน่าเป็นห่วงอยู่นะครับ”
“ส่วนเด็ก.......เนื่องจากผู้ป่วยได้รับความกระทบกระเทือนที่รุนแรง”
“......หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนครับ”
ไม่รู้ว่าอินกันมั้ย เเต่คือสงสารทั้ง4คนมากกกกกกก
เคยได้ยินมั้ย ว่าถ้าอยากได้1ชีวิตคืนมา ก็ต้องเเลกด้วย1ชีวิตเช่นเดียวกัน
เม้นเป็นกำลังใจให้ซีดี เเละทุกคนด้วยนะ
รู้ว่าทุกคนคงหวังให้จบเเบบเเฮปปี้ เเต่ในชีวิตจริงเราจะกำหนดทุกสิ่งให้เป็นไปตามความต้องการของเราได้หรือเปล่า >>ติดตามนะะะะะ
ตอนหน้าหรืออีก2ตอน จะจบเเล้วจริงๆ ใครเริ่มเดาออกเเล้วมั้ง 5555
ความคิดเห็น