คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [Stop it!!] 9 - ขอกอดหน่อย
มันคงเป็นอะไรที่ยากลำบากนะ หากเราต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดแบบนี้ ผมเคยคิดนะว่าการแอบชอบเพื่อนสนิทตัวเองมันคงเป็นอะไรที่น่าอึดอัดมากที่สุดแล้ว เพราะเราไม่สามารถเป็นห่วงเขาหรือทำอะไรกับเขาได้มากเกินคำว่าเพื่อน แต่ตอนนี้ทำไมผมกลับรู้สึกอึดอัดมากกว่าตอนผมได้อยู่กับบิวอีกละ ผมไม่เคยแคร์ใครเท่าบิว ไม่เคยแม้แต่จะสนใจใครหากคนๆนั้นไม่ใช่คนที่ผมรัก เพราะนอกจากเพื่อน ครอบครัว แล้วก็บิวแล้ว ผมไม่เคยให้ความรู้สึกพิเศษแบบนั้นกับใคร พวกคุณช่วยบอกผมหน่อยได้ไหม ว่าทำไมผมต้อง ‘แคร์’ คนตรงหน้าได้มากขนาดนี้ ถึงแม้เราจะเจอกันได้แค่สองวัน........
“ซีขอโทษ.......”
“ถ้าชอบบิวจริงๆ คุณควรไปดูแลเขานะ อย่าเอาผมเข้าไปเกี่ยวเลย” วรกรเบี่ยงหน้าหนีด้วยความรู้สึกที่ไม่เข้าใจตัวเอง แม้ในใจจะคิดว่าการที่กันต์ธีร์มีความรู้สึกพิเศษที่ดีให้แก่น้องสาวตัวเองมันก็เป็นเรื่องที่ดี ที่น้องสาวของเขาเป็นที่รักแก่เพื่อนๆ และคนใกล้ชิด แต่ทำไมกับคนตรงหน้า.......เขากลับรู้สึกผิดหวังเล็กๆ
“แต่บิวไม่ได้รักผมแบบนั้น เขาคิดกับผมแค่เพื่อน ต่อให้ทำดีแค่ไหนเขาก็ไม่เห็นค่าผมหรอก”กันต์ธีร์พูดไปตามที่คิด
“แล้วที่คุณพาผมมาที่นี่.....มันช่วยอะไรได้ ผมไม่มีค่าอะไรหรอกนะ”
“ทำไมจะไม่มี.......” กันต์ธีร์พูดเสียงแผ่วเล็กๆ จนวรกรเองก็แทบจะไม่ได้ยิน “กั้ง....คุณเป็นแฟนกับบิวหรอ”
“ห๊ะ?”
“บอกผมมาเถอะ ผมรับได้”
“เปล่า เราเป็นพี่น้องกัน”
“…………”
“เป็นลูกพี่ลูกน้องที่สนิทก็เท่านั้น สบายใจเถอะ” ปากบอกให้ร่างสูงสบายใจ แต่ข้างในหัวใจของวรกรกลับน้อยใจเบาๆ อาจเพราะอิจฉาน้องสาวล่ะมั้ง? อิจฉาที่มีคนรุมรัก อิจฉาที่มีคนคอยมอบความรู้สึกพิเศษให้ อิจฉา......เพราะเขาไม่เคยได้รับความพิเศษเหล่านั้นจากใครเลย
“หรอ...” พอร่างสูงได้ยินวรกรเอ่ยบอกว่าบิวเป็นแค่ลูกพี่ลูกน้อง เขาก็รู้สึกเหมือนหัวใจกำลังพองโต เหมือนเขากำลังจะมีความหวัง แต่จะมีประโยชน์หากว่าเขาเองยังไม่รู้ตัวว่าเป็นเพราะใครกันแน่ที่ทำให้เขารู้สึกดีที่ได้ถึงเพียงนี้ เพียงแค่ประโยชน์สั้นๆจากคนตรงหน้า ว่าระหว่างกั้งและบิวเป็นแค่‘ลูกพี่ลูกน้อง’กัน
“อ่า...บิวเขาก็แคร์คุณนะ คุณรู้ไหมว่าบิวมาให้ผมช่วยคิดวิธีง้อคุณด้วยแหละ”
“บิวบอกว่า มีเพื่อนคนหนึ่งชอบงอนเขาเรื่องอะไรก็ไม่รู้”
“เขามาขอร้องผมให้ช่วยทำของเพื่อมาง้อคุณ”
“ผมว่าคุณน่าจะดีใจนะ ถึงแม้บิวอาจไม่ได้คิดอะไรกับคุณเกินเพื่อน แต่ไม่ว่าคุณจะอยู่ในสถานะไหนกับบิว เขาก็แคร์คุณ....”
“ไม่เหมือนผม.......ที่ไม่เคยได้ความรู้สึกแบบนี้จากใครเลย” วรกรพยายามพูดปลอบร่างสูง แต่ก็แอบตัดเพ้อกับโชคชะตาของตัวเอง ถึงแม้จะคิดทำใจไว้อยู่ตลอด ว่าตนเองคงไม่มีโอกาสได้มอบความรู้สึกพิเศษหรือได้รับความรู้สึกแบบนั้นกับใคร ชีวิตของเขามันแทบไม่ได้ออกพบปะกับใครเลย แล้วจะหวังอะไรได้ว่าจะมีคนมามอบความรักแบบนั้นใครเขา
“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ กั้งก็น่ารักดีนะ ผมว่า ฮ่าๆ” แม้ร่างสูงจะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่วรกรพูดมากนัก แต่ก็พูดปลอบๆปนๆหยอกล้อนิดๆเพื่อไม่ให้วรกรคิดมาก
“หรอ นึกว่าคุณรำคาญผมซะอีก ฮ่าๆ” ฉึก!! แค่เพียงประโยชน์สั้นๆมันกลับแทงใจดำร่างสูงไม่น้อย เขาไม่ปฏิเสธว่าตนเองก็รู้สึกรำคาญวรกรในระยะแรกๆ
“………”
“ขอโทษแล้วกัน ที่บางครั้งผมก็ทำให้คุณไม่ชอบใจ ไม่ฟังคุณเลย ผมรู้นะว่าตัวผมมันก็น่ารำคาญ แต่ทุกอย่างผมหวังดีกับคุณนะ ถึงแม้ผมจะไม่รู้จักคุณก็ตาม แต่ก็......อย่างน้อยๆคุณก็เป็นเพื่อนกับน้องสาวของผม เป็นคนที่มอบความรู้สึกดีๆให้น้องสาวผม ขอบคุณนะที่รักบิว J”
“จุ้นจ้านอย่ามาทำซึ้งสิ ไม่เอาๆอย่าดราม่า” ร่างสูงเปลี่ยนประเด็นทันทีเมื่อวรกรพูดจบ แล้วเอื้อมไปปาดน้ำตาที่ข้างแก้มของร่างบางเบาๆ “ร้องไห้ทำไม” กันต์ธีร์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พร้อมกับหยิกแก้มของวรกรด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ไม่ได้ร้องสักหน่อย.....อย่ามาใส่ร้ายผมนะ!!”
“หรอ ฮ่าๆ” กันต์ธีร์มองคนตรงหน้าด้วยความเอ็นดู ‘นายจะรู้ตัวบางไหมว่าตัวเองโคตรน่ารัก’ แก้มแดงๆ ปลายจมูกสีชมพูอ่อนๆ หรือแม้แต่เรียวปากสีเชอรี่มันช่างน่ารักอะไรเช่นนี้ มันทำให้ร่างสูงยิ่งรู้สึกอยากจะปกป้อง อยากจะดูแลคนตรงหน้าให้มากกว่านี้ หรือไม่........ก็อยากจะมอบความร็สึกดีๆให้วรกรไปเลยเสียจริงๆ
“ขอกอดหน่อยสิ”คนร่างบางปาดน้ำตาที่ใบหหน้าของตัวเอง ก่อนจะอ้าแขนแล้วพูดอ้อนด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ ซึ่งเมื่อวรกรเอ่ยขอ คนร่างสูงก็ไม่แม้แต่จะเล่นตัว รีบคว้าตัววรกรเข้ามากอดทันที “มาอ้อนนี่ต้องการอะไร หื้ม?”
“เปล่าสักหน่อย ”
“คุณรู้ป่ะ ว่าถึงแม้คุณจะดูใจร้ายแล้วก็ทำตัวเนียนชอบมาลวนลามผม”
“แต่เวลาที่คุณกอดผม...ผมรู้สึกสบายใจมากเลย”
“เหมือนว่า......ผมเป็นหญิงสาวที่กำลังถูกปกป้อง ฮ่าๆๆ”
“โห่ ถ้านายเป็นหญิงสาว คงเป็นสาวที่ถึกมากที่สุด ทั้งเรื่องมาก จุกจิก ขี้งอน แถมชอบคิดมากอีก”ร่างสูงพูดติดตลกแล้วฉีกยิ้มอย่างมีความสุข
“เชอะ! ผมไม่ใช่น้องบิวนี่ ที่อะไรๆก็ดูน่ารักไปหมด”วรกรเบะปากใส่คนร่างสูงด้วยความน้อยใจ
“โอ๋ๆ อย่างอนสิ กั้งน่ารักที่สุดอยู่แล้วน้าๆ ฮ่าๆ”
“L”
“สำหรับบิวฉันแทบไม่มีหวังเลย แต่ถ้าเป็นนาย ฉันว่าฉันมีหวังนะ” วรกรถึงกับหันควับมามองหน้าร่างสูงด้วยความตกใจและไม่เข้าใจความหมายของคนข้างๆ “พูดอะไรของคุณ”
“ล้อเล่นหน่า อย่าคิดมากสิ คิ้วผูกเป็นปมหมดแล้ว ฮ่าๆ”
“นี่! ที่หลังอย่าไปพูดแบบนี้กับใครนะคุณ” แม้คนร่างสูงจะแก้ด้วยคำพูดที่ติดตลก แต่ดูเหมือนว่าคนร่างบางจะไม่ตลกกับคำพูดของกันต์ธีร์เลยแม้แต่น้อย
“ทำไม หึงผมหรอ ฮ่าๆ”
“หึงอะไร แค่ไม่อยากให้คุณไปพูดเล่นแบบนี้กับใคร คุณไม่รู้หรอกว่าคำพูดบางคำบางอย่างมันมีความหมายมากนะ สำหรับบางคน....อย่าล้อเล่นกับความรู้สึกคนอื่นสิคุณ”
“นายนี่ชอบจริงจังไปทุกเรื่องเลยเนอะ ” กันต์ธีร์หันมองวรกรด้วยความเป็นห่วง......เพราะคนร่างบางชอบคิดจริงจังไปทุกเรื่อง แม้มันอาจเป็นคำพูดที่เขาต้องการพูดให้ดูตลกก็ตาม
“ถ้าคุณคิดจะจริงจังกับน้องสาวผม ผมก็จะช่วยคุณ” วรกรหันมายิ้มให้กันต์ธีร์เสมือนเป็นการให้กำลังใจ แม้จะพูดให้กำลังใจคนร่างสูงแต่ทำไมข้างในใจกลับยิ้มสู้ไม่ได้เต็มที่นัก ซึ่งคนร่างสูงก็มีปฏิกิริยาที่ไม่ต่างจากวรกรเท่าไร หากเป็นเมื่อก่อนที่เขายังไม่ได้มาเจอร่างบางเขาคงดีใจและมีความสุขมากนะ แต่ตอนนี้ทำไมเขากลับไม่ได้ดีใจขนาดนั้น ยิ่งวรกรพูดถึงบิวมากเท่าไร ในใจของเขากลับต่อต้านความรู้สึกของเขามากขึ้นเท่านั้น ตลอดเวลาที่ได้อยู่กับคนร่างบาง เขามีความสุขมานะ มีความสุขแบบที่ไม่ต้องพยายาม มีความสุขแบบที่ไม่ต้องคอยปกปิด มันรู้สึกว่าเขามีความเป็นตัวเองมากกว่าอยู่กับบิว ‘นี่เขายังรักบิวอยู่ใช่ไหม? หรือความรู้สึกนั้นมันหายไปตั้งแต่เขาได้มาเจอกับวรกรแล้ว’
“พอเถอะ.....เราไปเดินเล่นกันดีกว่า”ร่างสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดบทเปลี่ยนเรื่อง แล้วเอื้อมมาจับมือ
วรกรอย่างเดิม
“อืม”
“กั้ง.......”
“ครับ?”
“ทำไมถึงเลือกจะช่วยผมละ เรื่องบิวน่ะ”
“ไม่รู้สิ…..”
“…….”
“อาจเป็นเพราะ.....คุณก็ดูเป็นคนดี จริงใจกับน้องสาวผมมั้ง”
“……”
“ผมกับบิวสนิทกันมากนะ ถ้าเขามีคนดีๆค่อยดูแลก็คงดี......เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ดูแลเขาได้ถึงเมื่อไร” ใช่ วรกรไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเขาจะดูแลน้องสาวคนนี้ไปถึงเมื่อไร เพราะเขารู้ดี.....ว่าถ้าหากแม้โรคที่เขาเป็นมันกำเริบขึ้นมา มันก็คงยากที่จะรักษา คุณรู้มั้ยว่ามันทรมานนะ กับการที่อยากใช้ชีวิตเหมือนๆคนอื่น แต่ก็ทำไมได้ หากเพียงแต่ได้สัมผัสกับแสงแดดทีไร ผิวกายของผมก็แสบร้อนและแดงไรทั่วเรือนร่าง เท่านั้นยังไม่พอแสงแดดที่แผดเผาผิวกายมันก็สร้างแผลผื่ดไปทั่ว มันดูน่าเกียจ น่ากลัวไม่ต่างจากปีศาจเลย
“ทำไมพูดแบบนั้น”
“ก็......ช่างเถอะ เอาเป็นว่าถ้าคุณอยากให้ผมช่วยอะไรก็บอกแล้วกัน ผมยินดีช่วย”แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ร่างบางส่งยิ้มหวานๆให้กับกันต์ธีร์ ให้สู้เพื่อชนะใจของบิวให้ได้
“นู้นน คุณเห็นไหม ถึงแล้ว”กันต์ธีร์ชี้ไปทางสถานที่ที่มีแสงไฟ ระยับระยับทางข้างหน้าให้ร่างบางมองตาม แล้วบีมมือของคนข้างๆไว้แน่น
“จริงด้วยคุณ สวยจัง ”วรกกรมองดูภาพข้างหน้าด้วยความตื่นเต้น
“พร้อมหรือยัง”ร่างสูงหันมาถามวรกร
“พร้อมแล้ว”
“’งั้นลุยยยยยยยยยยย” ทั้งสองจับมือกันวิ่งไปข้างหน้า เส้นทางข้างหน้า....มันคงทำให้ทั้งสองมีความสุข จนลืมเรื่องราวทุกอย่างตลอดการเดินทางมาจนหมดสิ้น เส้นทางข้างหน้า.....คงเป็นภาพความทรงจำของทั้งสองไปอีกนาน เส้นทางข้างหน้า....คงเป็นก้าวสำคัญที่หวังว่าคนทั้งสองจะรู้ใจตัวเองได้เสียที
ชายหนุ่มทั้งสองเดินเล่นในกาดนัดอย่างสนุกสนาน เหมือนเด็กน้อยที่ตื่นเต้นกับการได้มาเที่ยวกับเพื่อนครั้งแรกอย่างไงอย่างนั้น ทั้งๆที่สำหรับกันต์ธีร์คงเป็นเรื่องธรรมดามากๆกับการที่มาเดินเที่ยวในสถานที่แบบนี้ แต่สำหรับวรกรแล้วมันเป็นครั้งแรกกับการที่ได้มาเที่ยวในสถานที่แบบนี้และที่สำคัญมันเป็นครั้งแรกที่เขาได้มาเที่ยวกับ.....เพื่อน?
“คุณๆ ดูนู้นน”วรกรชี้ไปยังร้านขายเครื่องประดับที่มีทั้งแหวน สร้อยคอ ต่างหู ฯลฯ ของแบบนี้แหละของโปรดของร่างบาง วรกรรีบฉุดกระชากกันต์ธีร์ไปยังร้านขายเครื่องประดับด้วยความตื่นเต้น น้อยครั้งนะที่เขาจะมีโอกาสมาเลือกซื้อของด้วยตัวเอง เพราปกติวรธรจะเป็นฝ่ายซื้อของใช้มาให้เขาตลอด
“อะไรกัน ชอบของแบบนี้ด้วยหรอ ฮ่าๆ” กันต์ธีร์มองคนร่างบางที่ดูตื่นเต้นกับการเลือกซื้อเครื่องประดับแล้วนึกขำ ซึ่งดูเหมือนว่าวรกรก็ไม่ทันได้สนใจกับสิ่งที่ร่างสูงเอ่ยแซว เพราะมัวแต่สนใจสินค้าตรงหน้า
“คุณว่าอันนั้น กับอันนี้อันไหนสวยกว่ากัน” วรกรหยิบแหวนสองวงขึ้นมาให้ร่างสูงช่วยเลือก
“ห๊ะ? อะไรนะ”
“ผมถามว่าอันไหนสวยกว่ากัน”
“ถ้าแหวน ฉันไม่รู้หรอกว่าอันไหนสวย......”
“……….”
“เพราะฉันคิดว่าคนถือแหวนสวยกว่า ฮ่าๆๆๆๆ ” ไม่พูดเปล่าร่างสูงก็เอื้อมมือไปหยิกที่แก้มของวรกรเบาๆ
“ไอ้บ้า!! ใช้เวลาเล่นป่ะ เร็วๆช่วยเลือกหน่อยสิ”ร่างบางตีไปที่แขนของกันต์ธีร์ด้วยความเขินอาย ใบหน้าขาวเริ่มขึ้นสีแดงๆ จนร่างสูงอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้กับท่าทางของวรกร
“ถ้าชอบทั้งสองวงก็ซื้อสองวงเลยสิ”ร่างสูงเอ่ยเสนอ
“ไม่เอาอ่า~ อยากซื้อวงเดียว”วรกรเบะปากตอบด้วยความเสียดาย เพราะแท้จริงแล้วก็อยากได้ทั้งสองวงแหละ เพียงแค่ไม่อยากเสียเงินซื้อของพวกนี้นัก
“งั้นผมซื้อให้วงนึงเอามั้ย” แค่ร่างสูงเอ่ยข้อเสนอ วรกรก็ก็ฉีกยิ้มด้วยความดีใจ แล้วรีบพยักหน้ารัวๆอย่างไม่ต้องคิด แหม่ๆได้ของฟรีทั้งที ใครจะไม่ดีใจละ
“โห่ ไม่คิดหน่อยหรอ ไหนว่าอยากซื้อวงเดียวไง”
“ก็คุณอุตส่าห์มีน้ำใจจะซื้อให้ ผมก็ไม่อยากขัดจิตศรัทธาของคุณไง ฮ่าๆ”
“งั้นเอาสองวงนี่แหละครับ” กันต์ธีร์คว้าแหวนในมือของวรกรแล้วส่งไปให้เจ้าของร้าน แล้วรีบส่งธนบัตรชิ่งจ่ายก่อน
“อ่าว เดี๋ยวสิคุณ ไหนว่าออกคนละวงไง ”
“เถอะหน่า ฉันจ่ายให้ก็ได้ เก็บเงินนายไว้เหอะ”
“แต่มันแพงนะ ไม่เอาๆๆ ” คนร่างบางกระทืบเท้าด้วยความเอาแต่ใจ
“ค่อยซื้ออย่างอื่นให้ฉันแทนก็ได้ ไปๆ ไปเดินทางนู้นกัน” ร่างสูงเห็นที่ท่าว่าวรกรก็ไมยอมที่จะให้ตนจ่ายเงินให้ เลยตัดบทเปลี่ยนเรื่องแล้วกระชากร่างบางเข้ามาโอบอย่างง้อๆ “งอนไรอีกล่ะ ผมซื้อให้ควรดีใจไหม?”
“ไม่เอาๆ ไม่อยากเอาเปรียบคุณ”
“ฉันเต็มใจซื้อให้ อย่าคิดมากดิ”มือที่โอบไหล่ร่างบาง เอื้อมขึ้นมาลูบหัวของวรกรแล้วโยกไปมา
“L”
“ไปดูของกินกันดีกว่า ตรงนู้นขนมเยอะแยะเลยกั้ง” ร่างสูงพาวรกรเดินมายังโซนที่ขายอาหารและเครื่องดื่ม ซึ่งโดยส่วนใหญ่ก็จะเป็นอาหารบ้านๆ หรืออาหารที่ขึ้นชื่อในท้องถิ่นเสียมากกว่า ทั้งคู่เข้าร้านนู้น ออกร้านนี้ ซื้อชิมอาหารแทบทุกร้านด้วยความสนุกสนาน จนถุงขนมเต็มมือไปหมด วรกรเห็นว่าร่างสูงไม่มีมือที่จะหยิบขนมขึ้นมาทาน จึงหยิบขนมครกในจานกระดาษแล้วเอื้อมไปจ่อที่ปากของกันต์ธีร์ “อ่ามมมม” วรกรเอ่ยขึ้นเป็นเชิ่งว่า ‘ให้กินขนมเข้าไป’ ซึ่งร่างสูงก็อ้าปากงับขนมในมือของวรกรทันทีแล้วยิ้มดีใจ
“อร่อยจังเลย”
“เนอะ ผมก็ว่าอร่อย”
“ผมว่ามันอร่อยเพราะกั้งป้อนผมมากกว่า ฮ่าๆๆ”
“วันนี้มาหลายมุขจังนะคุณ นี่ถ้าผมไม่รู้ว่าคุณชอบบิว คงนึกว่าคุณจีบผมแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ” ร่างบางหัวเราะชอบใจที่ได้แซวกันต์ธีร์กลับ
“ถ้าฉันจะจีบ นายจะยอมให้จีบป่ะละ”กันต์ธีร์เหล่ตาเจ้าเล่ห์ไปหาวรกร แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
“คุณนี่เสี่ยวชะมัด” ร่างบางถึงกับแบนหน้าหนีแบบไม่ทัน แถมยังเก็บอาการเขินแทบไม่อยู่ “เขินหรือไง ฮ่าๆ” พอได้ที ร่างสูงก็แซววรกรกลับด้วยความรู้สึกที่เหมือนถือไพ่เหนือกว่า
“ไม่ได้เขิน!! หลงตัวเองจังนะคุณ”
“ไม่ได้เขิน แล้วทำไมต้องหน้าแดง?” ร่างสูงยังไม่หยุดที่จะแซว
“หน้ามันแดงเพราะคุณเอาแต่หยิกแก้มผมต่างหาก!” วรกรพยายามหาทางแก้ตัวจนได้ ร่างสูงได้แต่มองยิ้มๆแล้วสุดท้ายก็ยอมแพ้กับการแถของวรกร
“จะกลับเลยมั้ยกั้ง ดึกแล้ว หรือคุณอยากเดินต่ออีก”
“กลับก็ได้ ผมเริ่มเมื่อยๆแล้วเหมือนกัน” เมื่อทั้งสองมีความคิดเห็นตรงกันว่า ‘ควรจะกลับได้แล้ว’ ก็เดินออกมายังหน้างาน โดยที่ตลอดทางกันต์ธีร์ไม่แม้แต่จะปล่อยมือที่พยายามจะจับมือของวรกรไว้ แม้ว่าของในมือนั้นแสนจะลุงลังคอยขวางกั้นเพียงใดก็ตาม
“จะขี่หลังผมไหม ตามสัญญา”
“หืม? ไม่เป็นไรดีกว่า ดูจากสภาพคุณตอนนี่ไม่น่าไหว ฮ่าๆๆๆ”
“หัวเราะอีกแล้ว ในสายตานายฉันเป็นตัวตลกหรือไง” ร่างสูงส่ายหน้าเอือมระอากับวรกร
“ไม่ขนาดนั้นหรอกคุณ ผมแค่เห็นคุณเหนื่อยๆ ถ้ามาแบกผมอีกคงสลบกลางทางแน่ๆ” คนร่างบางยังขำค้างกับสภาพของกันต์ธีร์ที่ดูไม่ได้เอาเสียเลย ทั้งหน้ามัน เหงื่อไหล แถมของยังพะลุงพะลังเต็มมือทั้งสองข้างอีก จึงหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงออกมาแล้วเอื้อมมาซับหน้าให้กันต์ธีร์อย่างละเมียดทั่วๆใบหน้าของคนร่างสูง ซึ่งกันต์ธีร์ก็เอาแต่นิ่งอึ้งยื่นแข็งเป็นหิน เพราะไม่คิดว่าวรกรจะทำแบบนี้ให้เขา
“โห่ ดูสิหล่อขึ้นเยอะเลย ฮ่าๆ สภาพดีกว่าเมื่อกี้เยอะเลยนะคุณ”
“พูดอย่างงี้เอาไปถือเลย” ร่างสูงยัดถุงทั้งหมดในมือให้วรกรถือ แล้วหันหลังย่อตัวลงมาจนคนร่างบางงง
“ทำไรเนี่ยคุณ”
“ขึ้นมาสิ เร็วๆ ก่อนที่เหน็บจะกินขาฉัน”
“แน่ใจนะคุณ ว่าไหว?”วรกรเอ่ยถามลองเชิง
“อืม เร็วๆรีบขึ้นมา”กันต์ธีร์เร่งให้วรกรขึ้นมาขี่หลังเขาได้เสียที
“งั้นเตรียมตัวนะคุณ” วรกรพูดขึ้นมา ก่อนจะกระโดดขึ้นขี่หลังร่างสูงอย่างแรงโดยที่ไม่ทันให้ได้ตั้งตัว “โอะ”
“ฮ่าๆๆๆ ไหนว่าไหวไง ร้องเสียงหลงเชียวนะคุณ”วรกรหัวเราะชอบใจก่อนจะโอบกอดกันต์ธีร์เข้าไว้แน่นๆ แล้วซุกหน้าลงที่ไหล่กว้างของร่างสูง
“ไอ่แสบบบบบบ”
ดราม่าต่อกันเล็ก พร้อมความง้องอนน่ารักสมวัยธรรมชาติเด็กน้อย 55555
ไรท์ทำตามสัญญาเเล้วเน้อ ชอบกันมั้ย 555555
พวกนางจะยังไงกัน เดี๋ยวดราม่า เดี๋ยวตีกัน เดี๋ยวทะเลาะกัน เดี๋ยวหวานกัน เอาสักทางมั้ย
รู้สึกเหมือนกันมั้ยว่าตอนนี้ซีรุกหนักไปนะจ๊ะ สรุปที่หยอดนี่คือตามฟิลลิ่งป่ะ เเกหยอดชายได้ทุกสถานการณ์จริงๆ
มีอะไรติชมกันได้เน้อ
ปล.ช่วงนี้ไรท์อาจอัพช้าหน่อยเนอะ ติดเรียนเยอะเเยะมากกมาย การบ้านอีก
แต่ก็ขอบคุณทุกคนนะจ๊ะที่เข้ามาอ่าน บางคนก็สะดวกมาหลังไมค์ ไรท์ก็ดีใจนะที่บอกว่าชอบกัน เย้!!
ปล.ไรท์วางโครงไว้บางเเล้ว ถ้ากลางๆเรื่องจะดราม่าทุกคนจะว่ายังไง คือเห็นหลายคนติดหวานกับซีกั้งอยู่
ถ้ามีดราม่าจะชอบมั้ยเอ่ยย เเต่บอกกันได้นะชอบเนวไหน เพราะไรท์ก็เเเต่งตามอารมณ์ เปลี่ยนเนื้อได้ตลอดเรื่องอยู่เเล้ว 555
ความคิดเห็น