คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [Stop it!!] 8 - แกล้ง/โกธร/งอน/ง้อ
กันต์ธีร์และวรกรลงมาจากห้องพัก แล้วเดินออกมายืนที่หน้าตึกสูง คนร่างเล็กดูมีท่าทางที่ยิ่งดูตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก ในหัวสมองก็จิตนาการถึงสถานที่ที่พวกเขากำลังจะไปว่ามันคงต้องมีอะไรที่ทำให้พิเศษๆอย่างที่เขาไม่เคยไปมาก่อนแน่ๆ ถึงแม้มันอาจไม่ใช่ห้างหรู สะอาดๆ มีแต่ของแพงๆ แอร์เย็นๆ เลยก็ตาม
“เดินไปนะ”คนร่างสูงหันมาถามความคิดเห็นจากวรกร
“ห๊ะ? เอาสิๆแล้วแต่คุณเลย มันไกลมากมั้ยล่ะ ”
“ไม่เท่าไร....แต่นายจะเดินไหวป่ะล่ะ กว่าจะเดินไปถึง กว่าจะเดินดูนู้นดูนี่อีก ถ้าคิดว่าไม่ไหวจะได้ขับรถไป”
“ฮ่าๆๆ ถ้าขากลับผมเดินไม่ไหวคุณก็ให้ผมขี่หลังดิ กล้าป่าวๆ” วรกรตอบกลับไปอย่างไม่คิดอะไร
“ไม่คิดว่าฉันจะเหนื่อยเหมือนนายหรอ”
“เอาผมมาก็ต้องรับผิดชอบหน่อยสิคุณ
“………….”
“ผมเป็นเด็กดี ไม่ดื้อ เอาใจเก่ง คุณดูแลไม่ยากหรอก
“หึ ทุกวันนี้ฉันก็เหนื่อยกับนายมากพอละ”
“ใจร้าย~”
ตลอดการเดินทางทั้งสองก็เอาแต่ทะเลาะกันไปมา เดี๋ยวก็เถียง เดี๋ยวก็แกล้ง งอนกันไป ง้อกันมา แต่โดยส่วนใหญ่วรกรดูจะเป็นฝ่ายถูกแกล้งซะมากกว่า ซึ่งกันต์ธีร์ก็ดูจะสนุกกับการได้แกล้งเด็กโข่งอย่างวรกร ในย่านนี้คนส่วนใหญ่จะนอนกันค่อนข้างเร็ว จึงไม่แปลกถ้าหากในถนนจะแทบไม่มีรถขับผ่านไปผ่านมาให้เห็นเท่าไร มีแต่ไฟจากดวงไฟตามสายถนนที่ยังคงเปิดสว่างในยามค่ำคืน
“จุ้นจ้าน จะงอนไรนักหนาเนี่ย”
“ไม่ได้ชื่อจุ้นจ้าน และก็ไม่ต้องมาง้อเลย คุณอะชอบแกล้งผม”
“ถ้าไม่ให้แกล้งนายแล้วจะแกล้งใคร นายชอบทำตัวให้น่าแกล้งเองนิ”
“คุณโทษผมอีกแล้วนะ!!”
“ไม่ได้โทษ แต่มันคือความจริง นายมันน่าแกล้งจริงๆนิ”
“ไม่! กั้งไม่ผิด ไม่เคยผิด” คนร่างเล็กกระแทกเท้าอย่างขัดใจ
“………………….” #เงียบ วรกรเริ่มแปลกใจเมื่อเห็นว่าคนร่างสูงเงียบไป จึงหันหลังกลับมาดู แต่ก็ไม่ปรากฏร่างของกันต์ธีร์แล้ว ‘หายไปไหน’ นี่คือสิ่งที่วรกรคิดในใจ และยิ่งทำให้เขารู้สึกโกรธหนุ่มร่างสูงเข้าไปอีก นี้ขนาดเขายังไม่ทันหายงอนก็แกล้งกันอีกแล้ว มันน่านัก!! “คุณ! ออกมาเดี๋ยวนี้นะ” เรียวปากบางเอ่ยเรียกคนร่างสูงด้วยรู้สึกที่เริ่มจะรำคาญ แต่ทุกอย่างก็ยังคงเงียบอยู่ เงียบจนวรกรก็นึกกลัวขึ้นมา
“คุณ ออกมานะ หยุดแกล้งผมสักที”
“…………..”
“ซะ ซีดี คุณอยู่ไหน”
“………….”
“มันไม่สนุกแล้วนะ คุณ”
“………….”
“ออกมานะ คุณจะทิ้งผมไว้แบบนี้ได้ไงอ่า”
“…………..”
“ซีดีคุณอยู่ไหน........กั้งกลัว.....” ไม่ว่าวรกรจะพยายามตะโกนเรียกกันต์ธีร์มากแค่ไหน ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากบุคคลที่เขาเรียกเลย จากที่งอนๆอยู่ ตอนนี้กลับรู้สึกป็นห่วงว่าคนร่างสูงอาจไม่ได้แกล้งเขาอยู่ก็ได้ แต่อีกใจก็กลัว.......กลัวการอยู่คนเดียวในที่แบบนี้ .....ไม่มีใครเลย มีเพียงเขาที่ยืนอยู่คนเดียว “ฮือ~ ซีดีอยู่ไหน ” ความกลัวถูกระบายออกมาด้วยหยาดน้ำตาของเจ้าของร่างเล็ก สายตาก็พยายามกวาดตามองหาชายหนุ่มอีกคน แต่ทุกอย่างกลับว่างเปล่า “ฮือ~ นิสัยไม่ดี จะทิ้งผมไว้แบบนี้จริงๆหรอ” แววตาของความหวาดกลัวแสดงออกมาอย่างชักเจน นี่ขนาดยังไปไม่ถึงไหนก็มาทิ้งกันแบบนี้แล้ว วันนี้คงไม่ได้ไปเที่ยวแน่ๆ วรกรนั่งลงกับพื้นแล้วพับขาขึ้นมากอดไว้
“กลัวขนาดนั้นหรอ”ดอกกุหลาบสีขาวถูกยื่นมาตรงหน้าของคนที่กำลังนั่งกอดเข่าอยู่ วรกรเห็นดังนั่นจึงเงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของดอกกุหลาบสีขาว แล้วก็เป็นซีดีจริงๆ “ไปไหนมา นึกว่าจะทิ้งผมไปแล้วจริงๆซะอีก” วรกรได้แต่ปาดน้ำตาที่ยังคงไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย
“โอ๋ๆ อย่าร้องสิ”
“ฮือ~ คุณชอบแกล้งผมอะ นิสัยไม่ดี ใจร้ายที่สุด”
“นี่ไง เอาดอกกุหลาบมาง้อ หายกันนะๆ”
“L”
“ซีดีเสียใจนะเนี่ย อุตส่าห์ไปหามาให้ แต่จุ้นจ้านไม่ชอบกุหลาบของผม”
“กั้งชอบ! แต่กั้งกำลังโกธรซีดีอยู่”
“………….”
“คุณรู้ไหม ว่ามันน่ากลัวแค่ไหน ที่ต้องมาอยู่คนเดียวแบบนี้”
“.....................”
“ทั้งมืด ทั้งไม่มีคน”
“…………”
“…………”
“ซีดีขอโทษนะ” กันต์ธีร์เอือมมือไปเกลี่ยคราบน้ำตาที่ยังเปื้อนอยู่ที่ใบหน้าของวรกร จากนั้นก็ดึงร่างของคนตรงหน้าเข้ามากอด “กั้งหายโกธรซีนะ......ได้มั้ยครับ?”
“อย่าทิ้งกั้งอีกนะ....เข้าใจมั้ย”
“ไม่กล้าทิ้งหรอกครับผม แหม่ๆ ฮ่าๆ”ร่างสูงได้แต่มองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกผิด เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องแคร์คนอย่างวรกรขนาดนี้ด้วย ทั้งๆที่ตั้งใจจะจับตัวมาลองใจว่าคนตรงหน้าจริงใจกับบิวมากแค่ไหน แต่ทำไมตอนนี้เขาถึงต้องมาสับสนกับความรู้สึกตัวเองด้วย “มา ลุกขึ้นได้แล้วว เดี๋ยวให้ขี่หลังเลย”เขาลุกขึ้นแล้วยื่นมือส่งมาข้างหน้าของคนที่ยังนั่งกอดเข่าตัวเองอยู่
“ไม่เอา อยากเดินเอง” วรกรมองไปยังมือที่ส่งมาตรงหน้าสักพัก แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจยันตัวลุกขึ้นเอง
“ยังไม่หายงอนอีกหรอ”
“ไม่ได้งอน”วรกรตอบเสียงแผ่วก่อนจะก้าวขาเดินนำหน้าออกไปโดยไม่พูดอะไรอีก เมื่อกันต์ธีร์เห็นปฏิกิริของคนร่างบางที่แสดงออกมาก็รู้ทันทีว่ายังไม่หายงอนเขาแน่ๆ คิดได้ดังนั้นก็ก้าวฝีเท้าฉับๆไล่ตามหลังคนร่างบาง แล้วเอื้อมไปจับมือของวรกรมากุมไว้แล้วเดินต่อไปอย่างเนียนๆ ส่วนวรกรเมื่อรู้สึกว่ามีคนเดินมาจับมือตัวเองไว้ก็หันไปมอง แต่ก็ไม่ได้ว่าหรือแสดงท่าทางที่จะปฏิเสธ ทั้งคู่เดินจับมือกันไปเงียบๆทามกลางความมืดยามค่ำคืน แม้จะมีแสงสว่างจะดวงไฟริมทาง แต่บรรกาศและความเงียบก็สร้างความอึดอัดให้แก่ทั้งสองไม่น้อย
“ซีดี” วรกรหยุดเดินและรั้งแขนของกันตีร์ไว้
“หื้ม?”
“ผมถามจริงๆนะ คุณพาผมมาที่นี่ทำไม ต้องการอะไรหรอ ผมไม่เข้าใจคุณ”
“ฉัน...”นั่นสิ ผมต้องการอะไรจากเขา หากเป็นตอนแรกคงตอบได้เสียงแข็งว่าอยาก ‘ลองใจเพราะบิว’ แต่ตอนนี้......
“ผมอยากกลับบ้าน......” เพียงแค่ได้ยินเสียงแผ่วจากวรกร หัวใจของคนร่างสูงก็แทบจะเต้นไม่เป็นจังหวะ เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน เขาทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะเอ่ยอะไรตอบกลับคนร่างบางตรงหน้าได้เลย
“......................”
“บอกผมได้ไหม ว่าคุณต้องการอะไรกันแน่” วรกรหันมองกันต์ธีร์ที่ยังคงจับมือตนอยู่ ก่อนจะพิงหลังเข้ากับกำแพงข้างทาง เพื่อรอ....รอคำตอบ ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมา เหมือนต่างฝ่ายต่างกำลังหาคำตอบให้ตัวเองอยู่
“ฉันก็ไม่รู้............” ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของวรกรที่ก้มหน้าใช้ความคิดอยู่ “แต่ฉันคิดว่า......” ร่างสูงหยุดพูด ก่อนจะก้มช้อนจูบคนตรงหน้าด้วยสัมผัสที่แผ่วเบา ซึ่งก็ทำให้วรกรจะตกใจไม่น้อย จนสะดุ้ง ผง่าปากออกเล็กน้อย จึงก็ทำให้กันต์ธีร์สามารถดูดเม้มเรียวปากบางได้ถนัดขึ้น ไม่มีการรุกล้ำใดๆทันสิน ซึ่งนับเป็นครั้งแรกที่วรกรเองก็รู้สึกคล้อยตามกับสัมผัสที่คนร่างสูงมอบให้ คนร่างบางขยับรัมฝีปากเสมือนการโต้ตอบคนตรงหน้าด้วยความไม่เข้าใจตัวเอง
“กั้ง.....”
“?”
“ขออยู่แบบนี้ได้ไหม......อยู่กับซีต่อนะ” พูดจบก็ประทับริมฝีปากกลับไปเช่นเดิม ยิ่งได้สัมผัสก็ยิ่งสับสน เขาได้แต่ขอโอกาส ให้เขาได้เข้าใจตัวเองมากกว่านี้ ทั้งสองต่างตอบโต้กับกับสัมผัสตรงหน้าที่ได้รับ แม้จะไม่ได้เป็นสัมผัสที่รุนแรง ไม่มีการรุกล้ำ หากแต่เป็นสัมผัสที่แลกเปลี่ยนความรู้สึกระหว่างกัน กันต์ธีร์ซึ่งเป็นฝ่ายที่ค่อยดูดเม้มริมฝีปากบางก็เป็นผู้นำในแลกสัมผัส ส่วนผู้ตามอย่างวรกรก็ทำได้เพียงขยับริมฝีปากตามคนตรงหน้าไป ปลายจมูกของคนร่างบางเริ่มปัดปลายไปตามความ‘เคลิ้ม’ ฝ่ายที่ไม่เคยมีประสบการณ์ถูไถ่ปลายจมูกไปทั่วสันจมูกของฝ่ายตรงข้าม “อือ~” เสียงครางใสที่ประทุออกมาจากร่างปาก เรียกสติให้คนร่างสูงถอดริมฝีปากออกทันที
“…………….”
“…………….”
“ซีดี”
“…………….”
“ซีดีชอบบิวใช่มั้ย” ร่างสูงเบิงตาโตเมื่อวรกรเอ่ยถาม ทำไม...ทำไมเขาถึงรู้ว่าผมชอบบิว? แววตาที่ทอดส่งมาถึงเขา เขาไม่รู้ว่าคนตรงหน้ากำลังคิดอะไร แต่แววตาคู่นั้นมันดูเศร้า เฉยชา มันเป็นความรู้สึกที่ผมคาดเดาไม่ออกว่าคนตรงหน้ากำลังรู้สึกหรือคิดอะไรอยู่ ซึ่งก็ไม่ต่างจากผม นั่นสิ........ ‘ผมยังชอบบิวอยู่หรือเปล่านะ?’
“เฮือก เฮ้ออ”ร่างสูงได้แต่ถอนหายใจกับความสับสนของตัวเอง
“เพราะแบบนี้หรือเปล่า คุณถึงพาผมมาที่นี่......” แววตาคู่เดิมส่งสายตามายังกันต์ธีร์อย่างต้องการคำตอบ ชายร่างสูงก้มหน้าลงมาจนหน้าผากของทั้งคู่แนบชิดกัน สายตาของทั้งคู่ยังคงจ้องมองกันด้วยความไม่เข้าใจความรู้สึกซึ่งกันและกัน มันทรมานนะคนหนึ่ง......ที่ยังคงสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ที่กำลังเปลี่ยนไป กับอีกคนหนึ่ง......ที่กำลังสับสนกับความรู้สึกที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน สัมผัสเหล่านั่นที่มีเพียงคนตรงหน้าที่มอบให้ ....มันคืออะไร?
ดราม่าส่งท้าย คือตอนเเรกไม่ได้ตั้งใจจะมาดราม่านะ กะจะเขียนให้หวานๆต่อ
เเต่คือตอนนี้ไรท์งอนซีไง นางทำอะไรไม่เเคร์ชายเลยย ไปอ่อยเฮียตั้มเมื่อวาน
คืองอนนางละทำไรไม่ได้ ก็มาลงในฟิคเเทน
สะใจเว้ยยยยยยยยยยยย
ปล.ต้องขอโทษจริงๆที่เขียนเเบบนี้ เห็นหลายคนบอกชอบหวานๆ เถียงกันน่ารักดี
ปล1.สัญญษว่าจะพาพวกนางกลับมาหวานให้ได้นะจ๊ะ
มีอะไรติชมกันได้น้าา
ความคิดเห็น