คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [Stop it!!] 6 - พักโรงเเรม
หึ นายนั้นหลับไปแล้ว คนบ้าอะไร หลับโคตรง่าย ก่อนหน้านี้ทำเป็นอ้อนวอนให้ผมพามันกลับไปหาบิว แถมทำท่ากระวนกระวายใจแปลกๆ ถึงแม้ในใจผมจริงๆก็ไม่ได้อยากจะทำแบบนี้ก็เถอะ แต่ถ้านายนี่เป็นคนดีจริง ก็ถือว่าเป็นบททดสอบของผมแล้วกัน ผมสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่ทำรุนแรงกับหมอนี่เด็ดขาด(ถ้ามันไม่ทำผมหมดความอดทนอะนะ)ดูๆไปหมอนี่ก็ดีเป็นคนดีใช้ได้เลย(มั้ง?)ดูเป็นคนเรียบร้อยๆ แต่ของแบบนี้ก็ต้องดูกันยาวๆ เพราะคนที่ดูเรียบร้อย บางทีก็ร้ายลึกมีเยอะแยะไป คุณว่าจริงไหม?
ผมตั้งใจว่าจะกลับไร่ แต่นี่ก็ดึกมากแล้ว สงสัยคงต้องพักที่โรงแรมแถวๆนี้สักคืน เพราะถ้าให้ขับรถกลับไร่ดึกๆแบบนี้ก็คงไม่ไหว ผมเลี้ยวรถเข้าไปยังโรงแรมที่ดูไม่ใหญ่ ไม่เล็กอะไร คงสะดวกสบายพอที่จะให้คุณหนูอย่างนายกั้งอยู่ได้ “นี่ๆ ตื่นได้แล้ว นายๆ กั้งๆ” ผมหันไปปลุกนาย
“อืมๆ ถึงบ้านแล้วหรอ” หึ ตายังไม่ทันลืม ก็พูดงัวเงียเสียงอ่อยเชียวนะ “ขอบคุณนะ ที่อุตส่าห์มาส่งถึงบ้าน……ฮะ เฮ้ยย นี่ไม่ใช่บ้านผมนี่คุณ!!”
“ก็ใช่นะสิ”
“แล้วพามาที่นี่ทำไมกัน ผมจะกลับบ้านๆๆๆๆๆ คุณอ่า พากลับเดี๋ยวนี้นะ ที่บ้านผมเป็นห่วงแย่แล้ว” ผมมองท่าทางของหมอนี่แล้วนึกขำ ที่พอรู้ว่าไม่ใช่บ้านตัวเองแล้วทำท่างอแงเหมือนเด็กถูกขัดใจไม่มีผิด ใบหน้าบูดบึ้ง แก้มแดงๆใสๆ ที่สะท้อนให้เห็นว่าคนตรงหน้าดูท่าจะโกรธผมไม่เบา แต่ใครจะสน ฮ่าๆๆ
“เนี่ยโรงแรม......แล้วคุณคิดว่าคนสองคนมาพักที่โรงแรมด้วยกัน เขาจะทำอะไรกันหรอ” ผมยื่นหน้าเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของนายนั้นเบาด้วยน้ำเสียงกระสับกระส่าย ซึ่งก็เป็นผลเพราะคนตรงหน้าดูตกใจกับท่าทีของผมไม่น้อย ก่อนจะหันหน้ามองมาทางผมแล้วเหมือนจะคิดตามสิ่งที่ผมพูด “โรงแรม.....มาโรงแรมกันสองคน”
“มาโรงแรมก็ต้องมาพักสิคุณ หรือว่าพาผมมาทานอาหาร อืมม ก็ดีนะ ผมยังไม่ได้ทานข้าวเลยคุณ เย้ๆๆ” คำตอบของคนตรงหน้าทำผมอยากจะหัวไปโขกกับเสาไฟฟ้าสักร้อยรอบ ไอเราก็อุตส่าห์ทำท่า ทำเสียง หื่นๆ แต่ดูความโลกสวยของมัน โอ้ยยยยยยย อยากตาย แต่ก็จริงของมันมาโรงแรมก็ต้องมาพักสิเนอะ....สรุปผมผิดใช่มั้ย?
“คุณๆเป็นไร ทำไมทำหน้าแบบนั้นละ ฮ่าๆ ตลกชะมัด” ดูมันๆ ยังไม่เจียมอีก
“ไอ่บ้าเอ้ย”
“J”
“กูละเพลีย L”
คุณคิดว่าผมคิดถูกหรือคิดผิดที่ลักมันมาเนี่ย คือโดยปกติคนที่โดนจำมามันควรต้องรู้สึกแย่ รู้สึกกลัว อะไรทำนองนี้ป่ะ แต่ทำไมตอนนี้ผมกลับเป็นคนรู้สึกแบบนั้นแทนมัน แล้วดูมัน!! มันดูมีความสุขกับการถูกจับมามาก เอ๊ะ!!หรือมันไม่รู้ตัวว่าผมจับมา ตั้งแต่ก้าวขาเข้ามาในโรงแรมดูท่านายกั้งจะตื่นตา ตื่นใจกับสถานที่ ผู้คน ฯลฯ เดินไปเดินมาเหมือนคนไม่เคยมาโรงแรม ไม่ก็....เด็กบ้านนอกเข้ากรุง นี่ถ้าผมไม่รู้ว่าบ้านมันรวย เป็นลูกคุณหนู ผมคงคิดว่ามันเป็นเด็กต่างจังหวัดจริงๆ ระหว่างเช็คอินเพื่อจองห้องก็เอาแต่บ่นว่า ‘หิวๆๆๆ ผมหิวแล้ว เลยเวลาทานอาหารของผมแล้วนะ’ คือ....? ผมดูเป็นฝ่ายทรมานจิตใจเองเนอะ ทั้งๆที่จับตัวมันมา เฮ้ออ ทนๆไปหน่อยแล้วกัน
“คุณๆอันนี้น่าทานเนอะ......เอามั้ยๆๆ เอาเหอะๆ” แล้วดูมัน ลากผมมาห้องอาหารของโรงแรมปุ๊ป!! ก็เอาแต่สนใจเมนูอาหาร คือมึงอดอยากมาจากไหนว่ะครับ “เอาอันนี้ครับ” เดี๋ยวๆๆ แล้วเมื่อกี้คุณมันถามความคิดเห็นผมใช่มั้ย .......คือ ยังไม่ทันตอบ มันก็เออออคนเดียว
“- __ -”
“อืม ซีดีจะเอาอะไรเพิ่มไหมครับ” มึงไม่ต้องมาพูดเพราะ ไม่ต้องมาทำตาใสๆ แล้วเอ่ยถามความคิดเห็นจากกู....
“แต่ผมคิดว่าซีดีคงไม่เอาอะไรเพิ่มเติมแล้ว......กินอย่างที่ผมสั่งมาดีกว่าเนอะ” จ๊ะ! นั่นแหละคำตอบ ถามไรมาคือยังไม่ทันที่ผมจะอ้าปากตอบมันก็คิดแทนผมหมดล่ะ แล้วจะถามเพื่อ?
“คิๆ คุณทำไมชอบทำน่าตาอมทุกข์แบบนั้น ตลกชะมัด” มีความสุขเหลือเกิ๊นนแม่คุณ หน้าผมมันตลกตรงไหน จะเอามันไปส่งบ้านตอนนี้ทันมั้ย? เบื่อมันจัง “คุณรู้มั้ยการยิ้มหรือหัวเราะจะทำให้เราอายุยืนขึ้นนะ แถมจะทำให้โลกของเราสดใสมากๆด้วย”
“เรื่องของฉัน”
“L”
“อย่าทำหน้าแบบนั้นได้มั้ย ไม่ได้ทำให้ดูน่ารักหรอกนะ”
“คุณก็มาว่าผมเนอะ ที่คุณทำน่าตาน่าเกลียดผมยังไม่พูดตรงๆเลย” ปากคอ!! ดูปากคอมัน!!
“อุ๊ย~ ผมไม่ได้ตั้งใจว่าคุณนะ”
“เหอะ”
“อะ เออ นี่ๆคุณดูสิ อาหารน่าทานทั้งนั้นเลยเนอะ ผมสั่งแต่พวกอาหารมีประโยชน์ เน้นผัก......คุณทานได้ใช่มั้ย” ไอ่คนตรงหน้ามันเหมือนจะรู้สึกผิด หรือคงเห็นว่าสีหน้าผมเอือมระอากับมันละมั้ง เลยพูดเปลี่ยนเรื่องเมื่ออาหารที่สั่งไปเริ่มจะเข้ามาเสิร์ฟแล้ว จะว่าไปอาหารที่มันสั่งมาก็น่ากินจริงๆเนอะ สั่งดูมีรสนิยมโคตรๆ “หึๆ ต่อให้ฉันไม่ชอบก็คงต้องกิน ไม่ใช่หรือไง”
“คุณไม่ชอบทานผักหรอ ผมขอโทษนะ ผมนึกว่าคุณจะทานได้” พอผมพูดจบมันก็รีบขอโทษเหมือนจะรู้สึกผิดไม่น้อย ผมเห็นเสี้ยววินาทีหนึ่งเหมือนภายในนัยน์ตาใสคล้ายว่าจะมีน้ำตามาคลอๆ แววตาเศร้ามันช่างดูน่าสงสารไม่น้อย แต่สำหรับผมมันก็ดูตลกไม่แพ้กัน คนบ้าอะไรเปลี่ยนอารมณ์เร็วชะมัด แคร์ไปหมดทุกอย่างว่าคนจะคิดยังไง รู้สึกยังไง
“เปล๊า~ จะกินก็รีบกิน เสียเวลากันนายมามากพอละ” ผมแกล้งทำหน้าครึมๆ แล้วตอบไปเสียงเรียบๆ ให้ดูเหมือนว่าผมกำลังไม่พอใจและเสียอารมณ์กับคนตรงหน้ามากแล้ว “อ อ่า ผมต้องขอโทษคุณจริงๆนะ”
ซึ่งก็เป็นผลมากทีเดียวเพราะกั้งก็ยิ่งเหมือนจะรู้สึกผิดมากขึ้น จนเหมือนแทบจะกินอะไรไม่ลงเลย ภาพตรงหน้ามันทำเอาผมเผลออมยิ้มกับท่าทางของคนตรงหน้าเอาไว้ไม่ได้ ......ก็น่ารักดีนะ
หลังจากที่ทานอาหารเสร็จผมก็รู้สึกแฮปปี้มาก ต่างจากคนที่เดินข้างๆ น่าตาดูอมทุกข์เหมือนกังวลใจกับสิ่งที่ผมแสดงออกเหมือนว่า ‘ไม่พอใจเขาอยู่’ ถามว่าอาหารที่สั่งมาจริงผมกินได้ไหม ตอบเลยว่ากินได้และมันอร่อยมาก แต่คนที่สั่งมากลับกินเข้าไปเพียงนิดเดียว นิดเดียวจริงๆ จนผมก็แอบสงสารนะ ตอนแรกก็บอกว่าหิวๆ ผมแค่แกล้งว่าไปนิดนึง กลับมาคิดมากจนกินไม่ลงซะงั้น
จากตอนแรกที่เดินออกจากลิฟมาคู่กัน คราวนี้กลับดูเหมือนว่ากั้งจะจงใจเดินให้ช้าลงเพื่อใช้ความคิด....เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ ผมจึงหันหลังกลับมาถามว่า “เป็นอะไร ตอนแรกยังเห็นดีอยู่เลยนิ อาหารไม่อร่อยหรือไง” ผมแกล้งถามไปด้วยน้ำเสียงกวนๆ ทั้งๆที่รู้ดีอยู่แล้วว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ แต่ก็แค่อยากให้มันรู้สึกดีขึ้น แต่เปล่าเลย มันกลับเงยหน้าขึ้นมาแล้วแสดงสีหน้ากังวลมากขึ้นกว่าเดิมอย่างชัดเจน
“เปล่า.....”
“เมื่อกี้ยังหาว่าฉันชอบทำหน้าเหมือนคนอมทุกข์ แต่ตอนนี้กลับมาทำซะเองเนี่ยนะ”
“..................”
“เลิกคิดมากเถอะ คิดมากไปเดี๋ยวหน้าแก่นะ ฮ่าๆๆ”
“เข้าห้องเถอะ....ห้องนี้ใช่มั้ย” อยู่ๆนายนั้นก็เปลี่ยนประเด็นไปจากสิ่งที่ผมพูดแล้วยืมกุญแจห้องจากมือผมไปไขประตู โอ้ยยย มันโกรธผมหรอ หรือมันกำลังนอยด์ตัวเอง คือทำไมผมต้องรู้สึกผิดขนาดนี้ว่ะ ทั้งๆที่ตั้งใจแกล้งมันเองแท้ๆ
ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้อง ผมกลับรู้สึกอึกอัดใจแปลกๆ อาจเป็นเพราะ ‘ผู้ร่วมห้อง’ ที่ดูเมินเฉยผมและอยู่กับความคิดของตัวเอง ผมจึงตัดสินใจเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำก่อน เพื่อหวังว่ามันอาจช่วยลดความตึงเครียดและความอึกอัดใจของผมได้ ตอนนี้ในหัวสมองของผมยังมัวแต่คิดถึงเหตุผลว่าทำไมคนข้างนอกถึงมีทีท่าที่เปลี่ยนไปขนาดนั้น เพียงแค่ผมแสดงอาการไม่พอใจอย่างนั้นหรอ? ผมพยายามถ่วงเวลาในการอาบน้ำให้นานที่สุด เพราะมันจะได้ยิ่งทำให้เวลาในการอยู่ร่วมห้องกับคนข้างนอก เวลาล่วงเลยไปนานกว่า 3 ชั่วโมง ผมก็ยังคงนอนแช่ในอ่างอาบน้ำอยู่ จากที่เคยเปิดน้ำอุ่นแช่กาย ตอนนี้กลับกลายว่าเริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆ ผมจึงตัดสินใจล้างเนื้อล้างตัวก่อนจะออกมาจากห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวนอนพักสักที
ผมเดินออกมาหากั้งยังโซนห้องนั่งเล่นที่เขานั่งอยู่เมื่อกี้ เพื่อจะเรียกให้ไปอาบน้ำ แต่ภาพตรงหน้าทำเอาผมแทบหยุดชะงักไม่ทัน เพราะเขา....หลับไปแล้ว “ไอ่บ้าเอ้ยย ให้เรานอนหนาวตั้งนาน” ผมบ่นออกไปเบาๆ แล้วหันหลังกลับเพื่อจะไปนอนที่เตียง
“ขอโทษนะ ที่ฉันไม่มีน้ำใจขนาดที่จะอุ้มนายมานอนด้วย”
“อือ~ ” เสียงครางใส ถูกเปร่งออกมาจากคนร่างเล็กที่นอนคดตัวอยู่บนโซฟา ‘ร้อน’ นี่คือความรู้สึกของเขา เจ้าของร่างค่อยๆเปิดเปลือกตาออกอย่างช้าๆ ก่อนจะนึกทวนถึงเหตุการณ์ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง ซึ่งแน่นอนว่าเขา ‘กังวล’ และ ‘รู้สึกผิด’ ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงต้องไปแคร์อะไรใครถึงขนาดนั่น วรกรสะบัดความคิดเหล่านั้นทิ้งแล้วลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำดับความร้อน “อะไรกัน นอนก็ไม่เรียก” ระหว่างทางวรกรก็หันไปเห็นคนร่างสูงนอนสบายอยู่บนเตียงก็อดที่จะบ่นออกไปด้วยความหมั่นไส้ได้ เขาใช้เวลาในการอาบน้ำไม่นานเพราะเห็นว่านี่ก็ดึกมากแล้ว “หนาว~” ขณะที่เขากำลังเดินเพื่อไปนอนที่โซฟาตัวเดิม กลับได้ยินเสียงแผ่วๆ ดังมาจากทิศทางที่กันต์ธีร์นอนอยู่
“คุณๆ” วรกรร้องเรียกชายหนุ่มร่างสูงที่นอนคดอยู่ในผ้าห่มผืนหนา “อุ้ย~ ตัวร้อนเชียว” เมื่อพบว่าเพื่อนร่วมห้องอย่างกันต์ธีร์มีอาการไข้ขึ้นสูง วรกรก็ไม่รอช้า รีบหาผ้ามาเช็ดตัวเพื่อคลายความร้องให้แก่กันต์ธีร์ทันที คนร่างเล็กค่อยๆปลดกระดุมเสื้อคนร่างสูงทีละเม็ดอย่างเบามือและใช้ผ้าชุบน้ำละเลียดเช็ดบนผิวกายของคนป่วย จากใบหน้า ลำคอ และลำตัว ‘อือ~ อืม!’
“คุณนี่มันจริงๆเลย”
“เอาเค้ามาแท้ๆ ยังมาป่วยให้ต้องดูแลอีก”
“เช็ดตัวให้แล้วหวังว่าคงจะดีขึ้นนะ” วรกรได้แต่บ่นกับคนร่างสูงที่ยังนอนไม่ได้สติกับพิษไข้ที่เป็นอยู่ เมื่อเช็ดตัวเสร็จวรกรก็ห่มผ้าให้คนร่างสูงก่อนจะลุกขึ้นเพื่อจะได้กลับไปนอนพักผ่อนเสียที “จะไปไหน” แต่จู้ๆก็มีเสียงและมือมารั้งข้อแขนของเขาไว้ “แล้วทำไม...............”
“คุณไข้ขึ้น ผมเลยมาเช็ดตัวให้ นอนเถอะ” วรกรหันมาอธิบายให้กันต์ฟัง ก่อนจะหันกลับเพื่อจะไปนอนยังโซฟา แต่ก็ยังไม่วายโดนรั้งไว้อีก แต่คราวนี้กลับถูกแรงกระชากจนต้องเซล้มไปนั่งอยู่ที่เตียง “คุณ!! ผมจะไปนอนแล้ว คุณก็นอนพักได้แล้วเข้าใจมั้ย”
“นอนที่เตียงด้วยกันเนี่ยแหละ จะไปนอนโซฟาทำไม ปวดหลังแย่” คนป่วยไม่ว่าเปล่า ก็โอบรัดคนร่างเล็กจากข้างหลังแล้วทิ้งตัวลงนอน
“เฮ้ย! นี่คุณปล่อยนะ จะมากอดทำไม ตัวเองไม่สบายจะได้นอนสบายๆไง ไม่ชอบหรือไง”วรกรดิ้นไปมาเพื่อหวังจะให้ชายหนุ่มข้างหลังคลายอ้อมแขนออก เขารู้สึกสยิวกับการที่ต้องมาถูกผู้ชายด้วยกันกอดแถมคนๆนั้นดันไม่ได้ใส่เสื้ออีก เพราะตอนที่เขาเช็ดตัวให้นั่นเขาได้ถอดเสื้อของคนร่างสูงออกไปด้วย“จะกอดอะทำไม”
“เตียงมีตั้งกว้าง คุณจะมาเบียดผมทำไม จะตกเตียงอยู่แล้ว ขยับไปสิ”
“ไม่ตกหรอก ผมกอดคุณไว้อยู่นี่ไง”
“หื้ย!!”
“ฝันดี ไอ่ขี้งอน”
“ผมคงฝันร้ายตั้งแต่มีมนุษย์หน้าบึ้งอย่างคุณมากอดแล้วแหละ L”
คือเเบบเเน่ใจมั้ยซีว่าจับตัวกั้งมาเพื่อลองใจเรื่องบิว
ไปๆมาๆเเกเริ่มเนียน กับชายของฉันมากไปเเล้วนะะ
อย่างว่าชายทั้งน่ารัก เเละซึน ซีนางจะหลงก่อนได้ลองใจมั้ย
ความคิดเห็น