คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [Stop it!!] 5 - เหยื่อ..ผู้ล่า
สองพี่น้องเดินเข้ามายังในตัวห้างตามที่นัดแนะกันไว้ ผู้คนเดินขวักไขว่กันไปมาจนวรกรเริ่มสับสน เขาแทบมาเดินห้างนับครั้งได้ ครั้งนี้เรียกได้ว่าเป็นการมาเดินห้างในรอบหลายปีของวรกร จึงทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นมากเพราะอะไรหลายๆอย่างก็ถูกปรับเปลี่ยนไปตามกาลเวลา แสง สี เสียง รวมถึงการแต่งกายของคนที่มาเดินเที่ยวก็ดูจะถูกเปลี่ยนไปตามยุคสมัย
“พี่กั้ง บิวว่าไปร้านอัดรูปก่อนดีมั้ย บิวค้นรูปมาซะเยอะเลย
“ก็ดีนะ ว่าแต่...ไปทางไหนหรอ” วรกรยกมือขึ้นมาชี้ซ้าย-ขวาอย่างงงๆ
“ทางนี้ค่า” บิวจับมือผู้เป็นพี่ไว้แล้วมุ่งหน้าไปยังร้านอัดรูปภาพ เธอสังเกตเห็นแววตาระยิบระยับของพี่ชายก็อดอมยิ้มไม่ได้ ‘พี่กั้งคงไม่ได้ออกมาเดินแบบนี้นานแล้วสินะ’ เธอรู้ดีว่าพี่ชายของเธอนั่นแพ้แสงแดด ไม่ว่าจะทำอะไร ออกไปไหน ก็ถูกคนในบ้านห้ามตลอด ภายนอกคงดูเหมือนว่าวรกรไม่คิดมากกับการที่ตัวเองไม่ได้ใช้ชีวิตแบบคนปกติทั่วไป แต่เธอรู้ดี....ว่าพี่ชายคนนี้ของเธอ ทั้งเหงา และแอบตัดเพ้อในใจมาตลอด
“ระหว่างรอเขาอัดรูป เราไปซื้ออุปกรณ์อย่างอื่นก่อนเนอะพี่กั้ง จะได้ไม่เสียเวลารอด้วย”
“คุณน้องบิวจะไปไหนก็นำทางพี่ชายไปได้เลยครับ
กั้งและบิวเดินมาเลือกซื้อของตกแต่งสำหรับทำ Scrapbook โดยบิวบอกพี่ชายของเธอว่าเพื่อนของเธอคนนี้เป็นคนที่เฟี้ยวฟ้าว ไม่เหมือนใคร ดังนั้นเธอจึงให้พี่ชายเลือกซื้อของตกแต่งที่แปลก และแหวกแนวเอาไว้ก่อน แล้วค่อยไปเลือกๆใช้ที่หลัง เมื่อทั้งคู่เห็นว่าอุปกรณ์และขอตกแต่งน่าจะครบแล้ว จึงเดินไปจ่ายตัง
“เดี๋ยวพี่จ่ายให้ก็ได้บิว”
“เฮ้ย ไม่เป็นไรพี่กั้ง แค่นี้ก็รบกวนพี่มากแล้ว”
“เอาน่า อย่าคิดมาก นานๆที่พี่จะได้ออกมาเที่ยวกับบิว”
“ไม่ได้ๆ นี้บิวจะทำให้เพื่อนบิวเองนะ”
“อย่าดื้อสิยัยแสบ จะซื้อให้เอง....อะนี่ครับ” วรกรโยกหัวน้องสาวไปมา ก่อนจะหหันไปยืดะนบัตรให้กับพนักงาน
“เงินทอนคะ J” วรกรรับเงินทอนแล้วฉีกยิ้มกลับให้พนักงานสาว “ขอบคุณครับ”
“มารยาทดีจังนะพี่ชายคนนี้” บิวอกหมั่นไส้กับกิริยามารยาทของวรกรไม่ได้ “ไม่ต้องมากัดพี่เลย จะดูอะไรอีกมั้ยเรา หรือหิวอะไรมั้ย ”
“บิวว่าไปเอารูปก่อนดีกว่า แล้วเดี๋ยวพาพี่กั้งไปกินของอร่อยๆ”
“โห่ พี่กั้งดูรูปนี้สิ บิวหน้าทุเรศมากอะ
“เพื่อนบิวคนนี้ชื่ออะไรน่ะ ” วรกรเอ่ยถามแล้วชี้ไปที่รูป “คุ้นๆจัง”
“ซีดีค่ะ” บิวหันมาตอบแล้วยิ้มให้พี่ชายอย่างสดใส “ทำไม สนใจหรอ
“ตลกละยัยบิว....เออ ซีดีเป็นน้องของวายซีใช่มั้ย”
“พี่กั้งรู้จักวายซีด้วยหรอคะ” คำถามของวรกรสร้างความแปลกใจให้กับบิวไม่น้อย ‘พี่กั้งเนี่ยนะ จะรู้จักวายซี?’ เพราะแม้แต่เพื่อน วรกรก็ยังไม่เคยมี แล้วไปรู้จักกันตอนไหน
“วายซีเป็นเพื่อนของพี่ก้อง พี่ก้องพึ่งพามาเมื่อวาน” วรกรตอบน้องสาวไปอย่างไม่คิดอะไร
“ห๊ะ? เฮียเนี่ยนะ พาเพื่อนมาบ้าน โห่ววว ไม่ธรรมดา”
“มัวแต่พูดมากนะเรา จะดูอะไรอีกมั้ย”
“เออจริงสิ หนูของดูเสื้อผ้าร้านนี้แปปนึงนะ พี่จะเข้าไปข้างในกับหนูป่ะ” วรกรมองเข้าไปข้างในร้านที่บิวจะเข้าไปดูเสื้อผ้า แต่เห็นในร้านมีแต่บรรดาผู้หญิงที่กำลังเลือกซื้อสินค้าผ่านในร้าน จึงส่ายหัวเป็นเชิงว่า ‘ขอรอข้างนอกดีกว่า’
“ฮ่าๆ โอเค งั้นหนูฝากถือของพวกนี้ด้วยนะ แล้วก็รอหนูตรงนี้ ห้ามไปไหนเด็ดขาด!!”
หึ....พวกคุณคิดว่าน่าตลกดีมั้ย กับการที่เราต้องคอยปกปิดความรู้สึกของตัวเอง เพียงเพราะผู้หญิงคนนั้นคือ ‘เพื่อนสนิท’ของผม แล้วผมต้องทนเห็นเธอไปมีความสุขกับคนอื่น ทั้งๆที่ผมอยู่ข้างเธอมาโดยตลอด ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ ผมพร้อมจะอยู่ข้างเธอเสมอมา แต่วันนี้จากการที่ผมเฝ้ามองเธอและ....เขา กำลังมีความสุข กำลังเดินเล่นอย่างสนุกสนาน กำลังแสดงความรักต่อกันโดยไม่ต้องปิดบังใคร กำลัง........ทำร้ายจิตใจของผม
ใช่.......ผมกำลังเฝ้ามองเธอ ผมเห็นทุกการกระทำ ทุกความรู้สึกที่เธอและเขามอบให้แก่กัน ผมเคยคิดว่าคงมีสักวันที่เธอจะหันมาเห็นค่า....ความรู้สึกของผม แต่วันนี้...วันนี้ผมเห็นเธอมีความสุข กับคนที่เธอรักและรักเธอ ผมควรถอยออกมาสักทีสินะ บางทีอะไรหลายๆอย่างมันอาจจะดีกว่านี้ กว่าที่มันเป็นอยู่ตอนนี้.......แต่ ผมคงต้องเปลี่ยนความคิดแล้วสินะ เมื่อเห็นว่าผู้ชายคนนั้นคนที่บิวรัก....มันกำลังทรยศ มันกำลังทรยศความรู้สึกบิว มันกำลังยืนคุยกับผู้หญิงคนอื่น หึ....เห็นน่าตาซื่อๆแบบนี้ แต่แท้จริงแล้วก็ร้ายลึกไม่เบาสินะ
‘ร้ายๆแบบนี้ คงต้องเจอกันสักหน่อย......กั้ง วรกร’
รอ...จนผู้หญิงคนนั้นเดินออกไป ผมจึงก้าวฝีเท้าเพื่อไปหาจุดหมาย.....ไปหาคนที่คิดทรยศความรู้สึกของบิว ยิ่งผมเข้าใกล้เขามากเท่าไร หัวใจของผมยิ่งบีมรั้น เหมือนมันจะระเบิดออกมา ผมเร่งเข้าประชิดตัวผู้ชายคนนั้น แล้วกระชากแขนมันอย่างแรง ก่อนจะออกแรงวิ่งเพื่อพามันออกมาจากตรงนั้น......ตรงจุดที่บิวสามารถมองเห็นมันได้ ดูท่าคงตกใจไม่น้อยสินะ แต่ใครสน....เพราะมันเป็นสิ่งที่ผมตั้งใจให้มันเกิด ถูกมั้ย?
“คุณ คุณครับ จะพาผมไปไหน ” นายคนนั้นพยายามรั่งข้อมือผมไว้
“…………”
“คุณคงจำคนผิดแล้วแหละครับ คุณ คุณ” คราวนี่นอกจากจะรั่งข้อมือผมไว้ ยังพยายามตีมือข้างที่ผมจับมันไว้
“…………”
“คุณ ได้โปรดหันกลับมาดูหน้าผมก่อน ว่าคุณจำ...”
“ไม่ผิดหรอ...กั้ง วรกร ฉันจำนายได้ไม่มีวันลืม...” ผมหันกลับไปเผชิญหน้ามันอย่างจัง แต่ดูเหมือนว่าคนตรงหน้าก็ดูประหลาดใจไม่น้อยที่เห็นหน้าผม แต่เป็นเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น....ทำไมกัน
“วายซี…” มันรู้จักวายซีหรอ ผมฟังไม่ผิดแน่ๆ มันเรียกผมว่าวายซี “นายไม่ใช่........ซีดีหรอ?” คนตรงหน้าดูมึนงง สับสนกับชื่อของผม.....แต่เมื่อกี้มันถามผมว่าชื่อซีดีหรือเปล่า อะไรกัน มันรู้จักผมหรอ?
“ซีดีใช่มั้ย”นายนั้นเอียงคอถามผมงงๆ
“นายรู้จักฉัน”
“ผมไม่รู้จักคุณ.....แต่ผมจำคุณได้ ผมเคยเห็นรูปคุณ” นายกั้งตอบผมด้วยท่าทางที่ดูสบายใจมากขึ้น พร้อมกับยิ้มให้ผม “แต่ตัวจริง คุณน่ารักกว่าในรูปอีกนะ J”
“หึ หรอ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงพวกนั่น ที่นายจะมาหยอดง่ายๆนะ” ผมเปิดประตูรถออก แล้วรีบยัดมันเข้าไปทันที ดูท่าทางมันก็ยังดูมึนๆงงๆกับผมอยู่ ว่าทำไมผมต้องพูดจาแบบนั้นออกไป สงสัยจะไม่เคยโดนปฏิเสธสินะ “จำเอาไว้ สำหรับฉัน นายคือเหยื่อ ไม่ใช่ผู้ล่า”
เจอกันเเล้ววววววววววววววววววว
คือซีนางชัดเจน ใครเป็นเหยื่อ ใครเป็นผู้ล่า
เเล้วเเบบนี้ชายจะเป็นไงงง
สงสารชายเนอะ 555555555555555555
ชายเคยทำอะไรให้นางมั้ย......ไม่!! นางเข้าใจผิดเอง
ความคิดเห็น