คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [Stop it!!] 3 - เพื่อนที่ดี
ยิ่งนานวัน ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ระหว่างก้องและวายซีจะดีขึ้นเรื่อยๆ เรียกได้ว่ามีก้องที่ไหนต้องมีวายซีที่นั้น ไม่ใช่ว่าทั้งคู่จะหันมากิ๊กกันหรอกนะ เพียงแต่ว่ารู้สึกสนิทกันขึ้นมากกว่าเดิม ตรงกันข้ามเรื่องการต่อปากต่อคำดูเหมือนจะยิ่งรุนแรงต่อกันมากกว่าเดิม อาจจะเพราะรู้ใจกันมากขึ้นละมั้ง
เพื่อนๆในคณะต่างพากันสงสัยว่าทำไมทั้งคู่ถึงหันมาญาติดีต่อกันภายในเวลาไม่กี่วัน มันเป็นภาพที่ใครๆต่างไม่คิดว่าจะได้เห็นทั้งสองไปไหนมาไหนด้วยกัน คุยกันดีๆ หรือแม้แต่ไปกินข้าวด้วยกัน คงไม่แปลกถ้าคนในคณะคิดว่าทั้งคู่กำลังคบหาดูใจกันอยู่
“วี๊ดดดดด~ วันนี้ไม่พาคู่หูคนใหม่มาด้วยหรอค้าบบบ คุณก้องงง ” ธีธัชและเพื่อนๆเอ่ยแซวอย่างอารมณ์ดี เมื่อเห็นว่าวันนี้วรธรเดินมาเพียงคนเดียวก็อดที่จะแซวไม่ได้
“พ่องมึงสิ” วรธรเดินหน้าบูดมายังโต๊ะของกลุ่มเพื่อนๆ ก่อนจะแทรกตัวนั่งลงที่เก้าอี้แล้วฟุบหน้านอนทันที
“หน้าบูดมาขนาดนี้ทะเลาะกับเมียมึงมาหรอวะ
“เปล่า.....แค่เหนื่อย ช่วงนี้กูมีอะไรต้องรับผิดชอบเยอะ เลยไม่ค่อยได้นอน” วรธรตอบอย่างเพลียๆในขณะที่ยังคงก้มหน้าฟุบโต๊ะนอน “ปกติ กูก็เห็นมึงทั้งทำงานที่บ้าน ทั้งเรียน มึงก็ยังไหวไม่ใช่หรอวะ”
“ก็ใช่...แต่ช่วงนี้กูต้องช่วยไอ่วายซีเรื่องไร่มันอยู่ ”
“ถ้ามึงไม่ไหวก็พักๆดิ มันไม่ว่ามึงหรอก”
“ได้ไง......กูทิ้งอะไรไปไม่ได้หรอก มันก็เพื่อนกูนะเว้ย ถ้าทำอะไรพลาดไป คนที่เสียคือครอบครัวมัน”
“กูไม่ได้บอกให้มึงทิ้งมัน แต่กูบอกให้มึงหาเวลาพัก หักโหมเกินไปสุขภาพมึงจะแย่นะเว้ย”
“ขอบคุณที่หวังดีนะเว้ย แต่กูว่ากูยังไหว” วรธรเด้งตัวลุกขึ้นมายิ้มตอบให้กับเพื่อนๆ “ไปละ อยู่กับพวกมึงละชอบบิ้วดราม่ากู”
“ก็พวกกูไม่ใช่วายซีเมียมึงนิ ที่อยู่ด้วยแล้วจะสบายจ๊ายย สบายใจ”
“เออ!! ก็รู้ตัวนิ
“ฮิ่วววววววว~”
วรธรตีตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อนๆ โดยเขาคิดว่าจะไปหาทีสงบๆแอบหลับสักหน่อย ซึ่งก็คงจะเป็นที่ไหนไม่ได้นอกจาก ‘ห้องสมุด’ ในนี้เขามีโซนประจำอยู่ไว้สำหรับหลับโดยเฉพาะๆ แต่ก็ไม่บ่อยนักหรอกที่จะได้มานอนพักอะไรแบบนี้ อย่างว่าเขามันเป็นพวกเด็กกิจกรรม ตารางชีวิตแต่ละวันเรียกว่าหาความเป็นส่วนตัวอยากมากกกกกกกกกก
“เหนื่อยมากมั้ยครับ” เสียงหวานคุ้นหูมากระซิบที่ข้างหูวรธรเบาๆ
“อืมม เหนื่อยมากเลย อย่าพึ่งมากวนได้มั้ย” วรธรตอบกลับด้วยน้ำเสียงอิดโรยสุดๆ
“ถ้ามึงเหนื่อยขนาดนี้ พักเรื่องของกูไปก่อนก็ได้นะ” วายซีมองสภาพเพื่อนที่มีท่าทางเหนื่อยล้า
“กูเต็มใจ...มึงอย่าคิดมากสิ” เมื่อวรธรได้ยินเสียงเพื่อนพูดด้วยความรู้สึกผิด ก็เงยหน้าขึ้นมามองวายซีอย่างเข้าใจ แล้วใช้มือหนาลูบหัวคนตรงหน้าอย่างปลอบๆ
“แต่มึงจะเหนื่อยเกินไปนะ.......กูกลัวมึงไม่ไหว เกินเป็นไรขึ้นมาจะทำยังไง”
“ฮ่าๆ ไปโดยไอ้พวกนั้นเป่าหูอะไรมาอีกละสิ”
“ตลกตรงไหนเนี่ยมึง”
“ทำไมมึงต้องทำหน้าซีเรียสขนาดนั้นด้วยวะ กูบอกว่ากูไหวก็ไหวดิ.......หรือว่ามึงเป็นห่วงกู
“เอ่อ.. ห่วงดิ มึงก็เพื่อนกูนิหว่า”
“อย่าคิดมาก....มึงก็เพื่อนกู กูอยากช่วยมึงนะ” วรธรฉีกยิ้มให้คนตรงหน้าอย่างอบอุ่น เพื่อให้เพื่อนรู้สึกสบายใจขึ้น
“มึง......ถ้ามีอะไรให้กูช่วย มึงบอกกูนะเว้ย แลกกันๆ ตอบแทนที่มึงก็ช่วยกู”
“เอออออ แล้วก็ไม่ต้องคิดมากแล้วนะ” วรธรพูดพร้อมใช้มึงโยกหัววายซีไปมา “วันนี้มึงมาแปลก ไม่หาเรื่องชวนกูทะเลาะ”
“เป็นห่วงมึงนิ ตอนแรกพวกไอ่เต้มันมาบิ้วกูเว้ยว่ามึงดูไม่ไหวแล้วนะ แต่กูก็ไม่คิดว่ามึงจะเป็นขนาดนี้”
“เฮ้ย!! ตอนนี้เราเป็นคู่จิ้นประจำคณะนะเว้ย ทำหน้าให้มันดีๆหน่อย เดี๋ยวคนอื่นหาว่ากูว่ามึง ”
“ไอ้บ้า มันน่าภูมิใจตรงไหน ”
“ตรงที่ว่ากูได้คู่จิ้นเป็นเพื่อนดีๆแบบมึงไง ตอนแรกก็ไม่อินนะเว้ย รู้สึกแปลกที่ต้องมาจิ้นกับผู้ชาย ”
“แปลว่าตอนนี้อิน?”
“สัส!! ไม่ใช่เว้ย ก็อย่างน้อยกูก็ได้เห็นมุมดีๆของมึง ได้เป็นเพื่อนมึง ”
“ถ้ากูเป็นเพื่อนที่ดี กูคงไม่มีวันทำให้เพื่อนต้องเดือนร้อนหรอก...มึงตั้งหากที่แม่งโคตรเพื่อนกูเลย”
“แค่มึงไม่เฟคใส่กู แค่มึงเป็นห่วงกู แค่กูมีมึงอยู่ๆ กูก็มีความสุขแล้ว”
“…………………”
“อย่าคิดนะว่าก็ไม่รู้เรื่องรายงานเล่มนั้นน่ะ”
“อะไร...”
“ขอบคุณมากนะเว้ย......ถ้ามึงไม่ช่วยหาไฟล์งานกลับคืนมา กูคงเสียคะแนนสำคัญไปแล้ว” หลายวันก่อนเป็นวันครบกำหนดส่งรายงานที่เป็นโปรเจคสำคัญ เป็นงานที่คะแนนเยอะที่สุดของรายวิชา แต่ไฟล์งานของวรธรดันหายก่อนหน้าวันกำหนดส่งสามวัน เขารู้สึกเครียดมากจึงโทรไปปรึกษาวายซี ถามว่าจริงๆถ้าให้นั่งพิมพ์ใหม่คงไม่ใช่เรื่องยากของเขาหรอก แต่ไฟล์งานเต็มๆมีตั้งสามร้อยกว่าหน้า หากให้พิมพ์ใหม่เพียงแค่สามวัน ยังไงก็คงไม่ทันอยู่ดี ซึ่งพอวันครบกำหนดส่งเขาเองก็ได้ไปขอผ่อนผันการส่งรายงานกับอาจารย์ประจำวิชา แม้จะรู้ว่าคงเป็นไปได้ยากที่อาจารย์จะยอม แต่เมื่อเขาได้เข้าไปคุยกับอาจารย์ คำตอบของอาจารย์กลับทำให้เขารู้สึกแปลกใจ
“ของผ่อนผันทำไม ในเมื่อรายงานของเธฮก็ส่งมาแล้วนิ”
“ห๊ะ? อาจารย์ว่าอะไรนะครับ”
“ก็เพื่อนของเธอเอามาส่งให้เมื่อเช้านิ”
“?”
“เธอคงทำงานมากไปจนเบลอหรือเปล่า ว่าฝากรูปเล่มไว้ที่เพื่อนน่ะ”
“ขอโทษนะครับ ใครเป็นคนเอามาส่งให้ผมหรอครับ”
“นาย ธีรธรไง ”
“วายซีหรอ...”
“อืม....เธอทำงานได้ระเอียดดีนะ”
“ขอบคุณครับ”
วายซียิ้มดีใจที่วรธรนึกเอ่ยคำขอบคุณ จริงๆแล้วเขาเองก็หาไฟล์งานของคนตรงหน้านี้ไม่เจอหรอก แต่เขาก็พอได้อ่านรายงานของวรธรมาบ้าง เลยรู้แนวว่าวรธรทำงานประมาณไหน เขาใช้เวลาสามวันในการพิมพ์รายงานรูปเล่มให้แก่วรธร โดยไม่คิดจะเอ่ยปากบอกเพื่อน เพราะไม่อยากให้เพื่อนคิดมาก และอย่างน้อยๆก็ถือว่าได้ช่วยเหลือเพื่อน แม้มันจะเหนื่อยแต่ก็ถือว่าคุ้ม เพราะเขารู้...ว่าจริงๆแล้ววรธรก็เหนื่อยกับงานที่ต้องมาช่วยเขาเองมากๆ
ความคิดเห็น