คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : [Stop it!!] 13 - หิว...ไอ้บ้า~
เขา......จะรู้บางไหม ว่ามีหนึ่งคนที่กำลังจะตายทั้งเป็น ผมเคยคิดว่านี้คือการตอบแทนบุญคุณที่เขาเคยช่วยชีวิต ให้ผมได้ตื่นขึ้นมาจากความตายอีกครั้ง แต่ก็ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วนี่คือการช่วยเหลือ หรือเป็นเพราะเขาเห็นผมเหมือนใครอีกคน ที่เขาหลงรัก......
นี้ผ่านมาสามวันแล้ว สามวันแล้วที่ร่างบางได้มาอยู่ที่นี่ สามวันแล้วที่ถูกทารุณอย่างจนไม่สามารถรับได้ สามวันแล้วที่ร่างบางต้องสนองเรื่องบนเตียงให้กันต์ธีร์ทุกวัน สามวันแล้วนะ.......เมื่อไรเขาจะเห็นใจผมสักที
ตลอดสามวันที่ผ่านมาวรกรไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ใช่ว่ากันต์ธีร์ไม่ให้ทานนะ แต่ร่างบางไม่กินเองตั้งหาก เขาตกอยู่ในสภาวะ‘กินไม่ได้ นอนไม่หลับ’ มาสามวันเต็มๆ รับไม่ได้ที่ชีวิตตองมาเจออะไรแบบนี้ รับไม่ได้ที่ถูกทำร้ายจากเพื่อนของตัวเอง และเกลียดตัวเองที่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่สามารถโต้ตอบคนที่คอยทำร้ายเสียเรื่อยไป
“คุณคะ ป้าเอาอาหารมาให้ ทานหน่อยเถอะค่ะ คุณไม่ได้ทานอะไรมาสามวันแล้วนะ” แม่บ้านสูงวัย ยกอาหารมาให้วรกรถึงห้อง เธอทำแบบนี้ทุกวัน แล้วก็ถูกปฏิเสธมาตลอด เธอจะเข้ามาเช็ดตัวและทายาตามบาดแผลที่เต็มตัวของร่างบางเสมอ แม้จะลำบากใจไม่น้อยที่วรกรไม่เคยรับประทานอะไรลงไปเลย อีกทั้งวรกรเองก็ขอร้องเธอเสมอว่า ‘อย่าไปบอกซีดีนะครับ แต่กั้งทานอะไรไม่ลงจริงๆ’
“คุณทานผลไม้หน่อยก็ยังดีนะคะ คุณไม่ทานข้าว ทานยาเลย เดี๋ยวจะไม่หายนะ” หญิงชราเอ่ยเตือนด้วยความเป็นห่วง
“กั้งไหวครับ แค่นอนพักคงพอแล้ว” ใช่ ‘แค่ได้นอนพักคงหาย’ แต่จะเอาเวลาไหนไปพักละ ในเมื่อเขาต้องคอยบำเรอความสุขให้ซีดีทุกคืน ‘เจ็บทั้งตัว เจ็บทั้งใจ’
“เฮ้ออ เอาเถอะค่ะ เดี๋ยวป้าเช็ดตัวกับทำแผลให้ดีกว่า อีกเดี๋ยวคุณหนูคงจะกลับมาแล้ว”
“กลับ? นี่พึ่งจะ 9 โมงเองนะครับ ทำไมกลับมาเร็วจัง” ใช่ ปกติร่างสูงจะกลับมานู้นน ช่วงเย็นๆ เพราะระหว่างวันต้องค่อยไปคุมคนงานที่ไร่ ไหนจะเรื่องเอกสารต่างๆอีก แล้วทำไมวันนี้กลับมาเร็วนักล่ะ?
“วันนี้คุณหนูไม่ได้เข้าไร่ค่ะ เห็นออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้ามืดแล้ว”
“ไปไหนหรอครับ”
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แต่ท่าทางดูรีบร้อน”
“ขออย่าให้กั้งต้องเจอเรื่องเลวร้ายไปกว่านี้เลยนะครับ แค่นี้ก็มากเพียงพอแล้ว” ร่างบางได้แต่นึกภาวนา ขอให้ไม่ต้องเจอเรื่องเลวร้ายอะไรอีกเลย เพราะเขากลัวเหลือเกินว่าที่กันต์ธีร์รีบร้อนออกไปจากไร่ตั้งแต่เช้ามืดจะเป็นเพราะเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับตัวเขา เขาไม่อยากเจ็บปวดไปมากกว่านี้แล้ว “กั้งอยากกลับบ้านจัง บางทีถ้ากั้งไม่ต้องมาเจอซีดีมันคงจะดีกว่านี้”
พอกันต์ธีร์กลับมาถึงไร่ ก็รีบร้อนขึ้นมาหาคนป่วย ผู้ซึ่งเป็น ‘ที่ระบาย’ ที่อยู่บนห้อง ทันทีที่เห็นว่าวรกรยังเอาแต่นอนซม ก็รีบกระชากตัวให้ร่างบางลุกขึ้นมา วรกรที่หลับใหลอยู่ในห้วงแห่งนิทราก็สะดุ้งตกใจที่ถูกกระชากอย่างแรง“โอ๊ย!”
“ทำไมเอาแต่มานอนไร้ค่าอยู่แบบนี้!!” กันต์ธีร์ตะโกนใส่หน้า
“กะ ก็ คุณจะให้ผมทำอะไรล่ะ” วรกรตอบด้วยน้ำเสียงที่ไร้เรี่ยวแรง
“หึ! นายรู้ไหมวันนี้ฉันไปไหนมา.....”
“……………..”
“ฉันไปหาบิวที่โรงพยาบาล..” ทันทีที่ได้ยินร่างสูงพูดชื่อน้องสาว วรกรก็ตกใจไม่น้อย แต่อีกใจก็อดน้อยใจไม่ได้ ‘บิวอีกแล้วหรอ’ ทำไมทุกครั้งที่เจอหน้ากัน ซีดีต้องพูดถึงแต่งบิว อะไร อะไรก็บิว แล้วที่มันทำให้เขาเจ็บช้ำที่สุดคืออะไรรู้ไหม.......แม้กระทั่งเวลาที่เขาต้องสนองความต้องการของร่างสูง ซีดีก็เอาแต่เรียกชื่อบิว ‘เงาอย่างเขา จะมีสิทธ์เรียกร้องอะได้บ้าง’
“บิวเป็นอะไร”
“อุบัติเหตุไง.......” ร่างสูงกดเสียงต่ำอย่างข่มใจ “เพราะบิวเอาแต่ออกตามหานายจนไม่ได้พัก เลยหลับในจนรถชน ทุกอย่างมันเป็นเพราะนายไง ได้ยินไหมว่ะ!!!”ร่างสูงผลักร่างของวรกรจนล้มไปกับพื้น
“มันเป็นเพราคุณตั้งหาก!! ทุกอย่างมันเกิดจากตัวคุณ ถ้าคุณไม่จับผมมาทุกอย่างมันคงไม่เป็นแบบนี้” แต่ครั้งนี้เห็นทีว่าจะไม่เหมือนทุกครั้งที่กันต์ธีร์ใช้ความรุนแรงกับวรกร เพราะครั้งนี้ร่างบางดูเหมือนจะหมดความอดทน อีกทั้งไม่เข้าใจว่าทำไมร่างสูงต้องเอาแต่มาโทษเขา ทั้งๆที่เขาเองก็เสียใจไม่น้อยที่ต้องมาทำให้น้องสาวสุดที่รักเกิดอุบัติเหตุ.....ไม่มีใครอยากให้มันเป็นแบบนี้หรอก
“…………..”
“คุณรู้ไหมว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน ที่ต้องมาคอยรองรับอารมณ์ของคุณ”
“………….”
“อีกนานแค่ไหนซีดี........” ร่างบางปล่อยน้ำตาออกมา กำมือเล็กคอยทุบหน้าอกด้วยความเจ็บปวดที่สะสมอยู่ข้างใน “อีกนานแค่ไหน กับการที่ผมต้องมาเป็นที่ระบายให้คุณ”
“มันเจ็บปวดเหลือเกิน ยิ่งเวลาคุณพูดชื่อบิว......มันก็ยิ่งเจ็บ.”
“ผมรู้ว่าซีดีรักบิว แต่อย่าทำแบบนี้เลยนะ”
“ปล่อยผมไปเถอะ ปล่อยกั้งกลับไปเถอะนะ” วรกรระบายทุกสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจออกมาทั้งหมด แม้มันอาจไม่ช่วยให้ซีดีเห็นใจ แต่อย่างน้อยๆก็ขอให้ได้ระบายออกมาเสียบ้าง ความทรมานที่มันติดค้างอยู่ในใจตลอดระยะเวลาสามวันที่ผ่านมาถูกระบายออกมาด้วยสายน้ำตา
“หึ! เดี๋ยวนี้กล้าต่อปากต่อคำกับฉันแล้วหรอ วรกร”
“…………..”
“งั้นแสดงว่าคงหายแล้วสินะ” กันต์ธีร์กระชากร่างของวรกรที่นั่งอยู่กับพื้นขึ้นมาอีกครั้ง “จะได้ไปทำตัวให้เป็นประโยชน์ซักที”
“จะพาผมไปไหน” ร่างบางรั้งแขนของซีดีไว้
“ไปทำงานไง ที่นี้มีงานให้ทำเยอะแยะ แต่อาจจะลำบากสำหรับคุณหนูอย่างนายหน่อยนะกั้ง หึ!” ว่าแล้วกันต์ธีร์ก็ลากวรกรลงมายังชั้นล่าง ก่อนจะโยนร่างที่แสนบอบบางลงกับพื้น “จะให้ผมทำอะไร? ว่ามาเลย” วรกรแม้จะกลัวๆกับท่าทางของร่างสูง แต่ก็ถามออกไปอย่างเสียงแข็งเพื่อปกปิดความกลัวที่ซ่อนอยู่ข้างใน
“ทำไร่ไง”
“ไร่? แดด?” ร่างบางพึมพำอย่างใช้ความคิด เมื่อนึกขึ้นได้ว่าถ้าหากไปทำไร่ ก็ต้องโดนแดด แล้วแบบนี้จะทำอย่างไรดีล่ะ เมื่อนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ไม่กี่วันที่ผ่านมา มันช่างทรมานเหลือเกิน ทั้งร้อน ทั้งไม่มีแรง ราวกับจะขาดอากาศหายใจ เขาไม่อยากเป็นแบบนั้นอีกแล้วนะ อีกทั้งแผลที่ร่างกายก็ยังไม่หายดี กลัว กลัวเหลือเกิน.....
“เป็นอะไร หรือโรคคุณหนูกำเริบ โดนแดดไม่ได้ กลัวผิวจะเสีย? ”ร่างสูงพูดจาอย่างเยาะเย้ย
“ให้ผมทำอย่างอื่นได้ไหม ขอร้องล่ะ”
“มีสิทธิ์อะไรมาเรียกร้อง ฉันสั่งให้ทำอะไรก็ไปทำ ไป๊!”
กว่าครึ่งวันที่วรกรต้องทนตากแดด อาบเหงื่อ ทำไร่ ตามคำสั่งของกันต์ธีร์ ร่างบางแทบจะล้มทั้งยืน เมื่อต้องมาทำงานที่ต้องเผชิญกับแสงแดด ความอ่อนล้า และความทรมาน แผลที่ถูกรักษาจนสมานก็มีเลือดไหลออกมาซึมๆ อีกทั้งปากแผลเหล่านั้นก็ค่อยๆเปิดกว้าง เหงื่อที่ซึมออกจากรูขุมขนสร้างความแสบคันที่บาดแผล ความเจ็บปวดที่ต้องทนมาเป็นเวลาหลายชั่วโมง สุดท้ายก็ถึงเวลาพักเสียที คนงานแถวๆนั้นต่างพากันไปที่โรงอาหารของคนงาน วรกรเห็นดังนั่นก็พยายามเดินตามคนงานเหล่านั้นไป แม้จะลำบากให้การทรงตัวแต่ก็พยายามประคองร่างตัวเองไปยังโรงอาหารจนได้ ซึ่งกว่าวรกรจะมาถึง คนงานเหล่านั้นก็เริ่มกินอาหารกันไปบ้างแล้ว ร่างบางที่ยังไม่คุ้นชินกับการมาโรงอาหารดูมึนงงเล็กน้อย เพราะไม่รู้ว่าต้องทำอะไรบ้าง จนสายตาไปสะดุดเห็นคนงานยืนต่อแถวรับถาดอาหาร จึงรีบเดินไปต่อแถวด้วยความ ‘หิว’ รอแล้วรอเล่า สุดท้ายก็มาถึงคิวของร่างบาง แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวังเมื่อ.......
“อาหารหมดแล้วจ้า หนูมาใหม่หรอ ป้าทำตามจำนวนคนงานที่นี่ ปกติก็พอนิ” แม่ครัวคนงานถึงกับงง เพราะโดยปกติอาหารที่ทำก็จะพอกับจำนวนคนงานทุกครั้ง
“ครับ ซีดีพึ่งให้ผมมาทำงานที่นี่”
“หนูเป็นแขกของคุณหนูหรอจ๊ะ แล้วทำไมไม่ไปกินที่ตึกล่ะ”
“อะ อ่า..... งั้น ผมขอน้ำสักขวดได้ไหมครับ” ร่างบางครู่คิดอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง
“ได้จ๊ะ”
“ขอบคุณครับ”ร่างบางยกมือไหว้ ก่อนจะรับขวดน้ำมา แต่ปัญหาตอนนี้คือเขาจะไปไหนดีละ โรงอาหารคนก็เต็ม จะไปทำไร่ก่อนก็คงจะไม่ไหว สุดท้ายจึงตัดสินใจเดินไปท้ายไร่เพราะคิดว่าที่นั่นน่าจะเงียบสงบพอที่จะทำให้เขาได้พักผ่อน ขาเรียวยาวก้าวไปอย่าช้าๆ แม้จะไม่คุ้นชินเส้นทางมากนัก แต่ไม่นาน เจ้าของร่างก็มาหยุดที่หน้าริมธาร “สวยจัง ร่มรื่นด้วย”วรกรหันไปมองรอบๆสถานที่ด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนกับพื้นหญ้าสีเขียว
“ถ้าได้อยู่แบบนี้ตลอดไปคงดี” ร่างบางหันไปชื่นชมบรรยากาศอีกรอบ ก่อนจะปิดเปลือกตาลง ‘หากหลับไป คงไม่ต้องเจ็บปวด’ ขณะที่กำลังเคลิ้มๆกับอากาศที่ร่มรื่น เย็นสบายอยู่นั้น ก็มีเสียงที่แสนจะคุ้นหูลอยเข้ามาใกล้ๆ
“ใครอนุญาตให้มานอนที่นี่ ไม่รู้หรือไงว่านี้เป็นที่ของฉัน” ร่างบางยันตัวลุกขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงของกันต์ธีร์
“อะ เออ กั้งขอโทษ งั้นกั้งขอตัวนะ ซีดีจะได้พักสบายๆ” วรกรก้มหน้าเดินหนี เพื่อหลบหลีกสายตาของร่างสูง แต่ก็ไม่ทัน เพราะถูกคนร่างสูงคว้าแขนเอาไว้ ก่อนจะดึงร่างของวรกรเข้าประชิดตัว นั้นเท่ากับว่าตอนนี้ร่างบางถูกโอบกอดจากข้างหลัง “จะไปไหน”
“ก็ ไปที่อื่น ซีดีจะได้พักตรงนี้ไง”
“ใครบอกให้ไป”
“........................”
“ว่าไง?”
“ไม่มีใครบอก แต่นี้มันพื้นที่ของซีดี กั้งไม่ควรจะอยู่วุ่นวาย”
“แต่ฉันไม่ให้ไป” กันต์ธีร์กระชับกอดให้มากขึ้น ก่อนจะใช้ปลายจมูกมาเล้าโลมที่ต้นคอของวรกร กลิ่นหอมอ่อนๆเฉพาะตัวที่น่าหลงใหล สร้างความพึ่งพอใจให้กับร่างสูงไม่น้อย “งื้อ~ มะ ไม่เอา” ร่างบางหันหน้าหนี แล้วพยายามแกะมือที่โอบกอด แต่ก็ไม่เป็นผล
“ทำไม รังเกียจหรือไง”
“เปล่า.....แต่มันไม่เหมาะ”
“ฉันหิว.....” ทันทีที่ร่างสูงพูดออกมา วรกรก็มีความหวัง เขาจะต้องใช้โอกาสนี่หนีออกไปจากตรงนี้ให้ได้
“งั้นเดี๋ยวกั้งไปเอาอะไรมาให้ซีทานนะ” ร่างบางแกะมือของกันต์ธีร์อย่างง่ายได้ ก่อนจะรีบก้าวเท้าหนี “จะไปไหน!” ร่างบางชะงักเท้าทันที ก่อนจะหันไปยิ้มสู้ “ก็ซีบอกว่าหิว กั้งก็จะไปเอาอาหารมาให้ซีดีไง”
“ใช่ ฉันหิว.....”
“…………”
“หิวนมนาย” พูดจบ กันต์ธีร์ก็ดึงวรกรมาประกบปาก แล้วกดรอยจูบเข้าไปหนักๆ ใช้ริมฝีปากหยอกล้อที่เรียวปากบางอยู่นาน ในที่สุดร่างบางก็เผยปากออก เพื่อรับสนองความต้องการของร่างสูง เมื่อจับจังหวะกันได้ถูก ทั้งสองก็ค่อยๆขยับเรียวปากขึ้นลง เพื่อดูดเม้มสิ่งที่ปลุกเร้าอารมณ์อยู่ จูบจนหน่ำใจ ร่างสูงก็ค่อยๆใช้มือลอดเข้าไปลูปไล้ที่ยอดหน้าอกของวรกร การกระทำเหล่านั้นสร้างความเสี่ยวซ่าให้แก่คนถูกกระทำไม่น้อย “อื๊อ~”
“เป็นอะไร หือ? เด็กน้อย” ร่างสูงแสร้งถาม แต่นิ้วยาวก็ยังลูบไล้ยอดอกทั้งสองข้างของวรกรอยู่ อาการที่แสนจะทรมานของร่างบางมันดูตลกมากในสายตาของกันต์ธีร์
“อย่าแกล้งนะ อื๊อ~”ร่างบางเผลอจิกนิ้วไปที่แขนของกันต์ธีร์ด้วยความลืมตัว
“ใครแกล้ง? อย่าพูดมัวๆสิ”ปลายจมูกทรงสวยสูดดมที่รูปหน้าของวรกร “ซีดีไม่เห็นรู้เรื่องเลย กั้งบอกมาหน่อยสิว่าใครแกล้งกั้ง”
“ซีดี!!”
“ฮ่าๆ เด็กน้อยของซี ยังเป็นคนเดิมเสมอ เหมือนกับวันแรกที่เราจูบกันไม่มีผิด”
“เอ๊ะ?” วรกรถึงกับร้องลั่น เมื่อร่างสูงเลิกชายเสื้อของตนขึ้นเหนืออก ก่อนจะพุ่งจูบที่ยอดนมนั้นอย่างกระหายและหลงใหล “นมนายห๊อมหอม อร่อยอีกตั้งหาก ”
“ฉันจองแล้วนะ อย่าไปให้ใครทำแบบนี้ด้วยนะ ซีไม่ยอม!”
อีซีมาน่ารักตอนท้าย เเหม่ๆ เป็นเเบบนี้ไปนานๆนะคะ <<<หลายๆคนคงอยากให้เป็นเเบบนี้ 55555
เเต่ชายคะ 'ไอ้บ้า'นี้ด่าเเล้วใช่ป่ะ น่ารักมาก 555
ติชมได้นะคะ
ความคิดเห็น