คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [Love Time] 8 -ดูเเล
Cd part
ผมเฝ้าไข้พี่กั้งมาเกือบๆ2วัน เต็มๆ แต่ดูจากอาการพี่กั้งยังไม่ดีขึ้นเลย ดีไม่ดีไข้น่าจะขึ้นกว่าเดิมอีกต่างหาก ผมได้แต่นั่งรอดูอาการพี่กั้ง วัดไข้ทุกๆ2 ชั่วโมง ค่อยเช็ดตัวให้ หลังจากที่อาหมอมาดูอาการของพี่กั้งในวันนั้น ความรู้สึกผิดมากมายก็ถาโถมเข้ามาหาผมแบบโคตรๆ ก็อาหมอเล่นบอกว่าร่างกายของพี่กั้งอ่อนแรงมาก อุณหภูมิในร่างกายก็สูงเกินไป ถ้าอุณหภูมิยังสูงก็ไปเรื่อยๆอาจช็อคได้ นั้นเลยทำให้ตอนนี้ผมเครียดมากเพราะว่าไข้ของพี่กั้งนั้นยังไม่มีทีท่าว่าจะลดลงเลย
“เมื่อไรพี่จะหาย ผมคิดถึงรอยยิ้มของพี่ คิดถึงหน้ามุ้ยๆของพี่เวลาไม่พอใจผม ผมขอโทษ”ซีดีนั่งลงข้างๆเตียงที่คนร่างบางนอนอยู่ พร้อมกับจับมือของคนร่างบางขึ้นมาแนบใบหน้าและกล่าวคำขอโทษอย่างรู้สึกผิด
“แค่กๆ ”เสียงไอของคนร่างบางทำให้ซีดีหลุดจากภวังค์
“พะ พี่กั้ง ”
“นะ น้ำๆๆ”ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไร้เรี่ยวแรง ก่อนที่ซีดีจะรีบรนรินน้ำพร้อมทั้งเสียบหลอนแล้วนำมาจ่อที่ริมฝีปากของกั้งเพื่อที่จะได้ดื่มน้ำง่ายๆ
“พี่เป็นไงมั้ง ผมขอโทษ”ซีดีเอ่ยคำขอโทษก่อนที่จะนำหลอดออกจากปากของคนร่างบาง
“ระ ร้อนๆ ปะ เปิดแอร์ให้หน่อย”ร่างเล็กไม่พูดเปล่า ยังใช้มือไม้ปัดลูบเสื้อผ้าไปมา ทำให้เผยเห็นถึงเอวคอดที่เรียบเนียน ทำให้ซีดีตกใจไม่น้อยกับท่าทางของคนร่างบาง ไม่ใช่อะไรหรอก เขากลัวที่น้องชายของเขาจะตื่นซะก่อนนะสิ ไวเท่าความคิดซีดีก็จับมือของกั้งเอาไว้เพื่อให้คนร่างบางหยุดลูบไล้ร่างกายไปมาเสียที
“เดี๋ยวผมไปปรับแอร์ แล้วเดี๋ยวจะมาเช็ดตัวให้ พี่จะกินข้าวต้มก่อนมั้ย”
“อะ อืม” ไม่นานซีดีก็เดินเข้ามาให้ห้องพร้อมกับถ้วยข้าวต้ม
“เดี๋ยวผมป้อนให้นะ J”ร่างบางได้แต่ทำสีหน้าเอือมระอากับซีดี ไม่นานร่างบางก็เริ่มจะอิ่มกับข้าวต้มที่ซีดีป้อน จึงเมินหน้าหนีจากช้อนที่คนร่างสูงตักข้าวต้มมาจ่อปาก “อิ่มแล้ว”กั้งยังคงพูดด้วยน้ำเสียงแหบๆ
“แต่พี่กินไปนิดเดียวเองนะ กินเยอะๆสิจะได้หาย”
“อิ่มแล้วจริงๆ”
“นะๆๆ อีกนิดก็ยังดี จะได้กินยา”
“ไม่!!”กั้งเริ่มชักสีหน้าไม่พอใจและทำหน้ามุ้ยๆตามแบบฉบับของตนเอง
“นะคับ J”ซีดีเริ่มอ้อนคนร่างบางด้วยท่าทีที่นุ่มนวล
“จะกินยาๆๆ ไม่เอาแล้ว อิ่มๆๆ”คนร่างบางก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน เมื่อถูกขัดใจก็ได้แต่ทำท่าดิ้นๆไปมาราวกับเด็ก5ขวบ
“ก็ได้!!”คนร่างสูงก็ได้แต่ชักสีหน้างอนๆใส่คนป่วย
หลังจากที่งอนง้อกันไปมาอยู่นาน ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันอยู่คนละที่ ซึ่งแน่นอนว่ากั้งครอบครองเตียงนอนที่แสนจะกว้างใหญ่ ส่วนซีดีก็ได้แต่นั่งมองคนป่วยที่แสนจะเอาแต่ใจที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเรียนอยู่บนเตียงอย่างสบาย
“เมื่อไรพี่จะนอนอะ”ร่างสูงถามด้วยสีหน้าเซ็งๆป่นเบื่อๆ ไม่ใช่ไรหรอกเขานะเป็นห่วงคนร่างบาง เห็นนั่งอ่านหนังสืออยู่นานแล้ว เกรงว่าถ้าคนร่างบางหักโหมจะกลับไปป่วยหนักอีกรอบ
“........................”
“พี่กั้งนอนเหอะ”ร่างสูงไม่พูดเปล่าก็เดินมาดึงหนังสือที่กั้งอ่านอยู่ออก
“ซีดี!!”
“นะคับ ผมอยากให้พี่พักผ่อน”
“.............”คนป่วยได้แต่เบะปากแล้วเมินหน้าหนีที่โดนขัดใจ ซีดีเห็นเช่นนั้นเลยแทรกตัวเข้ามานั่งด้านหลังของกั้งบนเตียงแล้วกอดกั้งหลวมๆจากทางด้านหลัง “เข้าใจผมนะ ผมเป็นห่วงพี่”
“………….”
“ขอโทษ ขอโทษที่ลืมพี่ไว้ที่มหาลัย ”ซีดีเริ่มเอาคางมาเกยที่ไหล่ของกั้ง
“…………..”
“ขอโทษที่ลวงเกินพี่”
“…………..”
“ขอโทษที่ใช้งานพี่หนักเกินไป ”
“…………..”
“ขอโทษสำหรับทุกอย่าง”
“…………..”
“อภัยให้ผมได้มั้ย”
“…………..”
“พี่กั้ง........”
“นอนเถอะ.....”กั้งเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบๆพร้อมกับพลิกตัวไปนอนอีกฝั่งของเตียง ก่อนจะแอบยิ้มบางๆโดยไม่ไชให้คนร่างสูงเห็น
“ง่ะ.... ”คนร่างสูงเบะปากเล็กน้อย เนื่องจากคนป่วยชิ่งนอนไปซะก่อน เห็นเช่นนั้นซีดีจึงหันไปปิดไฟที่หัวนอนก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆคนร่างบาง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ฟอดดดด~
“ขอบใจที่ดูแล .ฝันดีไอ่เด็กแสบ”
ความคิดเห็น