คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : [Love Time] 24 - เป็นอะไร?
วันนี้วรกรกลับมาพักผ่อนที่บ้านเร็วกว่าปกติ เพราะเขารู้ตัวเองดีว่าอีกไม่นานเขาต้องป่วยแน่ๆ มันเป็นสิ่งที่เขารู้สึกเคยชินไปเสียแล้ว นั่นเป็นเพราะมันเป็นผลข้างเคียงของ ‘โรค’ ที่เขาเป็นอยู่ ว่าไปแล้ววรกรก็อดรู้สึกสมเพชตัวเองไม่ได้ จะมีสักกี่คนที่จะยอมรับเขาได้ หากรู้ว่าสิ่งที่เขาเป็นมันช่างน่ารังเกียจเสียเหลือเกิน หากเมื่อความลับที่เขากำลังปิดบังถูกเปิดเผย คงจะไม่มีใครอยากเข้าใกล้ ไม่มีกลุ่มคนที่เรียกว่า ‘แฟนคลับ’ มาหลงใหล หรือแม้แต่ซีดีเองก็คงไม่อยากจะเจอหน้าเขาอีกเลย
วรกรเดินเข้าไปในตัวบ้านอย่างไม่รีบเร่ง แล้วมุ่งหน้าไปยังห้องนอนของตน โดยไม่ลืมที่จะกำชับให้คนขับรถไปรับลูกๆของเขาแทน จากนั้นก็เข้าไปอาบน้ำให้สบายตัวก่อนจะมานอนพักผ่อนบนเตียง
ต่อให้นานเพียงใดรักแท้ก็ยังคงเป็นรักแท้ ~
เสียงริงโทนจากโทรศัพท์หรูดังขึ้น ทำให้วรกรสะดุ้งตื่น เขาใช้มือคลำหาโทรศัพท์ของเขา ก่อนจะเลื่อนนิ่วรับสายทันที “ครับ”
“น้องกั้งคะ ตอนนี้อยู่ที่ไหนคะ สะดวกคุยหรือเปล่า” วรกรรู้ได้ทันที่ว่าปลายสายคือใคร
“ครับ มีอะไรครับพี่แก้ม”
“คือตอนนี้น้องซีดีกำลังเมานักเลยค่ะ อยู่ที่ผับแถวๆน้องกั้ง ยังไงน้องกั้งช่วยมารับน้องซีดีหน่อยได้มั้ยค่ะ พอดีพี่ไม่สะดวกไปส่งน้องซีดีที่บ้าน” เลขาสาวปลายสายพูดอย่างร้อนใจ
“ได้ครับๆ อีก15นาทีเจอกัน”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ไม่นานวรกรก็มาถึงสถานบันเทิง เขาใช้เวลาตัดสินใจอยู่นานกว่าทำใจกล้าเดินเข้ามายังตัวผับหรู เสียงเพลงที่ดังจนหน้ารำคาญ กลิ่นที่แสนจะอบอวน หนุ่มสาวที่พากันโยกย้ายไปมาราวกับคนเสียสติ นี้เป็นสถานที่ที่เขาไม่โปรดปราณเอาเสียเลย วรกรรีบกวาดสายตาหาผู้บริหารหนุ่มรุ่นน้อง ก่อนจะฝ่าฝูงชนเข้าไปพาตัวซีดีออกมาจากสถานบันเทิงแห่งนี้
กว่าที่วรกรจะพาซีดีออกมาได้นั้น ก็ยากลำบากไม่เบา ตัวเขาเองที่ยังไม่หายป่วยดีนัก แถมยังต้องปวดหัวกับกลิ่นเสียงของสถานบันเทิงอีก เขาฮึดใจพาซีดีไปยังบ้านของเขา ก่อนที่เช็ดเนื้อเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อคนซีดีสบายตัว
“คุณพ่อจะไปไหนอีกหรอคะ” เอมิเอ่ยถามผู้เป็นบิดาด้วยความสงสัย เมื่อเห็นว่าพ่อของเขาทำทีท่าเหมือนจะออกไปไหน
“พ่อว่าจะไปนอนที่บริษัทน่ะค่ะ”
“ไปนอนบริษัท? บ้านเราออกจะใหญ่โตทำไมต้องไปนอนบริษัทละคะ”
“เออ....คือว่าพรุ่งนี้พ่อมีประชุมเช้า เดี๋ยวพอต้องไม่เตรียมเอกสารนะ”
“อย่ามาหลอกเอมิเลยคะ ข่าวลือนั่นเป้นจริงหรอ เรื่องที่คุณพอ่สองคนมีปัญหากัน”
“เปล่ามีปัญหาค่ะ แค่ช่วงนี้ซีดีเขายุ่งๆ เครียดๆ พ่อเลยไม่อยากกวนใจเขา”
“’งั้นไอกับเอมิจะไปนอนเป็นเพื่อนคุณพ่อที่บริษัท”
“นอนนี้แหละยัยเด็กแสบ อยู่เป็นเพื่อคุณพ่อซีดีของเอมิเถอะ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“อืมมมมมม” ดูเหมือนผู้บริหารหนุ่มหน้าหวานจะเริ่มรู้สึกตัว ทันทีที่รู้สึกตัวฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ก็พาเขาปวดหัวจี๊ดจนต้องกุมขมับ ซีดียันกายลุกขึ้นมานั่งก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆห้องด้วยความไม่คุ้นชิน“อยู่ไหนวะเนี่ย”
“อ่าว คุณพ่อซีดีตื่นแล้วหรอค่ะ เดี๋ยวไปอาบน้ำแล้วไปกินข้าวพร้อมกันนะ”
“ดะ เดี๋ยวๆ พ่อมาอยู่ที่นี่ได้ไงคะ แล้วที่นี่ที่ไหน”
“บ้านพ่อกั้งไงคะ แล้วเนี่ยก็ห้องพ่อกั้ง”
“แล้ว....”
“พ่อกั้งไม่อยู่หรอกคะ”
“งั้นแสดงว่าพี่แก้มเป็นคนมาส่งพ่อที่นี่หรอครับ”
“เปล่าคะ พ่อกั้งเป็นคนไปรับพี่ซีดีมา เห็นออกมจากบ้านไปตอนราวๆ 5 ทุ่มน่ะค่ะ ”
“แล้วตอนนี้เขาไปไหนล่ะ”
“ไปนอนที่บริษัทค่ะ เห็นบอกว่าช่วงนี้พ่อซีเครียดๆเลยไม่อยากอยู่กวนใจ ตอนแรกเอมิก็ห้ามแล้วนะคะ เพราะมันก็ดึกมากแล้ว พ่อกั้งยิ่งไม่สบายอยู่ ”
เมื่อกันธีร์เดินทางมาถึงบริษัทก็มุ่งหน้าไปยังห้องพักของวรกรทันที ภายในใจเขายังคงรู้สึกผิดกับรุ่นพี่คนสำคัญไม่น้อย แต่ทิฐิในใจของเขาก็ยังค่อยต่อต้านความรู้สึกผิดต่างๆอยู่เสมอ กันธีร์ไม่รู้ว่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับวรกร เขาจะต้องทำตัวอย่างไร
กันธีร์ค่อยๆหมุนลูกบิดประตูอย่างเบามือ จากนั้นก็เคลื่อนกายไปยังโซนห้องนอนของวรกร ภาพแรกที่เขาเห็นก็ทำเอากลั้นอมยิ้มแทบไม่ทัน ร่างบางที่หนุนหมอนราวกับเด็กน้อย เรียวมือที่จับผ้าห่มผืนบางที่ปกคลุมเอาไว้เหมือนกลัวว่ามันจะถูกใครขโมยไป รูปหน้าที่เรียวเล็ก สันจมูกที่คมสวย ริมฝีปากที่แสนจะดึงดูด มันช่างน่าทะนุถนอมเสียเหลือเกิน กันธีร์เดินมานั่งที่ข้างเตียงของวรกร และจ้องมองใบหน้าคนที่เขารักด้วยความรู้สึกโหยหา เขาอยากจะเป็นคนที่คอยอยู่เคียงข้างวรกรเมื่อยามสุขและทุกข์ อยากเป็นคนที่คอยปลอบใจหากคนที่เขารักรู้สึกไม่สบายใจ แต่ตอนนี้แค่เพียงเขาได้เห็นหน้าคนที่เขารักแบบนี้ไปทุกวัน แค่นี้ก็ดีแล้ว.....
“อะ อืมม” เสียงงัวเงียของวรกรทำให้กันธีร์หลุดจากภวังค์ความคิด แล้วเด้งตัวหลุกจากเตียงทันที
“ตื่นแล้วหรอ” กันธีร์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
“อะ เออ ซีดี” วรกรเองก็ตกใจไม่น้อย เพราไม่คิดว่ากันธีร์จะมาหาเขา
“นี่มันกี่โมงแล้ว มัวแต่นอนกินบ้านกินเมืองอยู่นั่นแหละ” เมื่อถูกผู้บริหารรุ่นน้องเอ่ยตำหนิ วรกรก็หันไปดูนาฬิกาทันที่ ’10.30 น.’
“เฮ้ยย พี่ขอโทษ เดี๋ยวจะรีบอาบน้ำเดี๋ยวนี้แหละ” วรกรดีดตัวออกจากที่นอนด้วยความรีบเร่ง แต่กลับถูกกันธีร์กระชากข้อมือรั้งเอาไว้
“เดี๋ยว!!”
“...........”
“เป็นถึงผู้บริหาร แต่กลับมาทำงานสาย ควรจะถูกลงโทษยังไงดี”
“พี่ไม่ได้ตั้งใจ พอดีกว่าเมื่อคืน......”
“หึ จะทวงบุญคุณผมหรอ เอาเป็นว่าผมขอคุณในน้ำใจของพี่แล้วกัน”
“……..”
“แต่นี่ก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่พี่จะตื่นมาทำงานสายแบบนี้หรอกนะ”
“ปะ เปล่า ไม่ได้จะทวงบุญคุณ ”
“แล้วตกลงจะให้ผมทำโทษพี่ยังไงดี” กันธีร์เดินเข้ามาประชิดตัววรกร จนวรกรเริ่มกลัวกับท่าทีของรุ่นน้องคนนี้ แต่วรกรก็ดูจะทำอะไรได้ไม่มาก นอกเสียจากก้มหน้าหลบสายตาที่แสนจะเจ้าเล่ห์คู่นั้นของคนร่างสูง
“อะ เออ ”
“จูบผม”
“ห๊า?”
“บอกให้จูบผม!”
“มะ ไม่ ซีดีไม่มีสิทธิ์มาสั่งให้พี่ทำแบบนี้นะ”
“ไม่มีสิทธิ์? งั้นต้องทำให้มีก่อนสินะ ด๊ายยย” ร่างสูงกระชากร่างของวรกรเข้ามา แล้วใช้มือทั้งสองข้างล๊อกเอวบางเอาไว้ ก่อนจะก้มหน้าจูบที่เนินหน้าอกของวรกรอย่างสนุกสนาน “ยะ อย่า” ยิ่งวรกรเริ่มมีปฏิกิริยาต่อต้านเพิ่มขึ้น คนร่างสูงก็ยิ่งได้ใจ จากที่แค่จูบ ก็ค่อยๆดูดเม้มที่หัวนมของคนร่างบาง “อะ อ๊าซ์ อือ ” แม้วรกรจะยังคงมีเสื้อปกปิดร่างกายไว้อยู่ แต่เมื่อถูกสะกิดจุดยั่วเย้าทางอารมณ์ ก็เผยครางออกมาอย่างลืมตัว “พะ พอแล้ว”
“ว่าไง จะยอมจูบหรือยัง หรือต้องให้ผมทะ...” ร่างสูงพูดด้วยความรู้สึกที่ตนถือไพ่เหนือกว่าคนในอ้อมอกตรงหน้านี้ทุกด้าน“ยอมแล้ว” วรกรตอบด้วยความรู้สึกที่แสนจะลำบากใจ และไม่เข้าใจรุ่นน้องคนนี้ที่สุด แม้ว่าวรกรจะไม่อยากทำแต่ก็จำยอมทำตามคำสั่ง คนร่างบางเงยหน้าแล้วค่อยๆประทับริมฝีปากค้างไว้ หยาดน้ำตาใสไหลออกมาเหมือนอดกลั้นไม่ไว้ จนกันธีร์ต้องผลักตัวของวรกรออกห่าง
“พี่ไปอาบน้ำเถอะ วันนี้เราต้องมีภารกิจอะไรกันหลายอย่าง ส่วนเสื้อผ้าอยู่บนโต๊ะ ” คราวนี้กลับเป็นกันต์ธีร์เองที่ต้องหลบตาคนร่างบาง
“อืม ”
เมื่อวรกรจัดการธุระส่วนตัวเสร็จก็ออกมายังโซฟาที่กันต์ธีร์นั่งอยู่ ทั้งสองเริ่มกลับไปสู่โหมดเดิม ที่ไม่รู้จะวางตัวใส่กันยังไง ต่างคนต่างเงียบ เหมือนในหัวมีแสนล้านความคิดอยู่ในหัว “เออ... วันนี้จะไปไหนหรอ” แล้วก็เป็นวรกรเองที่เปิดประเด็นการสนทนาทำลายความเงียบที่แสนจะน่าอึดอัด
“วันนี้ผมนัดแถลงข่าวกับนักข่าวไว้ แล้วต้องไปออกสื่อที่ต่างๆอีก ขอโทษที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้า”
“อ่อ อืม ไม่เป็นไร”
“ผมให้พนักงานจัดอาหารเช้าไว้ให้ข้างล่างแล้ว รีบกินข้าว กินยา จะได้ไม่เลทเวลานัด”
ผู้บริหารหนุ่มทั้งสองเดินออกมาจากห้องพัก เพื่อไปรับประทานอาหารที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ แต่ดูเหมือนว่าอาการป่วยของวรกรจะยังไม่ดีขึ้น ร่างบางเริ่มเดินโซซัดโซเซไปมาจนกันต์ธีร์ที่เดินข้างๆรู้สึกตัวได้
“เป็นอะไร ปวดหัวหรอ” ร่างสูงถามด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ยังไม่วายวางมาดใส่คนร่างบาง
“อืม”
“ไหวหรือเปล่า ยกเลิกนัดก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไร พี่ยังไหว สงสัยนอนเยอะไปหน่อยน่ะ” ร่างบางพยายามส่งยิ้มฝืนๆไป
“ตัวร้อนเชียว พักเถอะ ไหวนัดแถลงวันหลังก็ได้”
“ไม่เป็นไรจริงๆ เดี๋ยวกินยาคงดีขึ้น”
“เฮ้ออ แล้วแต่ ถ้าไม่ไหวก็บอกแล้วกัน เดี๋ยวคนอื่นจะหาว่าผมใจร้าย ใช้งานพี่จนป่วย” กันต์ธีร์ไม่ยากต่อล้อต่อเถียงคนร่างบางมากนัก เพราะเข้ารู้จักนิสัยของวรกรดี ว่าสำหรับวรกรงานและประโยชน์ส่วนรวมต้องมาก่อนตัวเองเสมอ
ซี เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย เนอะ 5555
อย่าพึ่งงงกันนะ ซีทำไปเพราะรักชายนั่นเเหละ
ปล.เรื่องนี้เป็น ซีกั้งนะคะ (หลายๆคนถามมา)
ปล1.หลายคนยังงงว่าชายจำซีไม่ได้จริงมั้ย <<<จริงค่ะ เเต่เพราะอะไรก็ติดตามด้วยเเล้วกันเนอะ
ปล2.ตอนหน้าจะมีความน่ารักฟรุ้งฟริ้ง กระดิ้งเเมวของซีนะคะ จะลดๆความเมินเฉยต่อกันนิดนึง
ปล3.ความลับของชายก็ใกล้จะได้รู้เเล้วนะ ว่าชายปกปิดอะไรอยู่
ความคิดเห็น