คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Stop it!!] 2 - ใจลอย เบลอๆ
เช้านี้วรธรเลือกที่จะเดินทางมายังมหาลัยเร็วกว่าปกติ เพราะอะไรนะหรอ? ที่ทำให้คนอย่างเขายอมตื่นแต่เช้าขนาดนี้ ก็เพราะว่าเขานะเบื่อแสนเบื่อที่จะต้องมาเจอเพื่อนร่วมคณะที่คอยตามตื้อตามตอแยเขาไม่เลิก เจอกันที่ไรเป็นต้องปะทะคารมกันตลอด
“อ่าวไอ้ก้อง ลมที่ไหนถึงหอบให้มึงมาเช้าขนาดนี้วะ” ธีธัช หรือต้ เพื่อนสนิททักขึ้น
“มึงก็พูดเกินไป”
“หรือว่า.......ทนคิดถึงไอ่วายซีไม่ไหว เลยต้องมารอที่คณะแต่เช้า
“พ่องมึงสิ วันนี้มันเข้าชมรม ไม่ได้เข้าคณะซะหน่อย” วรธรตอบกลับอย่างอารมณ์เสีย
“เดี๋ยวๆ เดี๋ยวนี้มึงรู้ตารางเวลาชีวิตกันขนาดนั้นเลยหรอวะ ไหนว่าเกลียดกันนักเกลียดกันหนา”
“กะ ก็ กูก็ต้องรู้ดิ จะได้หนีมันได้ กูเบื่อที่มันตามจิกตามตอแยกูจะตาย”
“คร้าบๆๆ กูเชื่อมึงแล้วครับคุณก้องงงงงงงง ”
“เออๆงั้นกูเข้าห้องสมุดก่อนละกัน ไว้เจอกันในคาบ” ว่าแล้ววรธรก็เอ่ยลาธีธัชไปยังห้องสมุดในตัวคณะ เพื่อที่จะหาข้อมูลมาทำรายงานและพรีเซนท์หน้าชั้นเรียน ใครว่าชีวิตเขาสบาย เกิดมาบนกองเงินกองทอง ต่อให้เรียนไม่จบยังไงก็ยังมีธุรกิจที่บ้าน มีเงินใช้ไปตลอดชาติ มันไม่จริงเลยสักนิด เพราะถ้าเขาเรียนไม่จบ จะเอาความรู้ที่ไหนไปบริหารบริษัท ยิ่งน้องชายฝาแฝดอย่างกั้งมาป่วยแบบนี้ ยังไงสักวันเขาก็ต้องได้รับช่วงเป็นประธานบริษัทอยู่ดี ที่พูดแบบนี้ใช่ว่ากั้งจะเรียนไม่เก่ง หรือไม่สามารถบริหารงานได้นะ ขอบอกว่ากั้งนี้เรียนโคตรเก่ง บางครั้งผมยังต้องให้น้องสอนการบ้านให้เลย “โอ้ย!!” ให้ตายสิ มัวแต่ใจลอย เผลอเดินชนคนจนได้
“ขอโทษนะครับ คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่า” วรธรเอ่ยถาม พล่างก็ช่วยชายหนุ่มตรงหน้าเป็นของที่หล่นกระจายอยู่
“ไม่เป็นไรๆ ผมเองก็เดินไม่ระวังเองด้วย ฮะ เฮ้ยย นาย!!”
“ไอ่วายซี!!”
“มึงนี่เอง แล้วนี่คิดไงเดินมาแถวนี้” แปลกหรอ? ผมแค่มาห้องสมุด มันแปลกขนาดที่วายซีต้องทำหน้าประหลาดใจขนาดนั่นเชียวหรอ
“กูก็มาห้องสมุดไง ทำไมต้องทำหน้างั้นด้วย”
“ห้องสมุด ห้องสมุดเนี่ยนะ?”
“เออ!!”
“
“มึงหัวเราะไร กูเข้าห้องสมุดประจำอยู่ละ มึงเองก็รู้”
“ก็ใช่
“หมายความว่าไง?”
“ห้องสมุดคณะ มันอยู่ทางนู้นไม่ใช่หรอ แต่ที่มึงเดินมาเนี่ย มันชมรมกู นี่มึงเบลอขนาดนั่นเลยหรอวะ
“พ่องมึงสิ!!”
“ล้อเล่นหน่า แล้วนี่มึงเข้าเรียน10โมง ใช่ป่ะ”
“อืม....เฮ้ย!! แล้วมึงรู้ได้ไงว่ากูเรียน10โมง”
“เรื่องของกูดิ ทำไมกูต้องบอกมึง”
“ไอ่สั...”
“พูดไม่เพราะเลยวะ วายซีรับไม่ได้” วายซียกมือขึ้นมาปิดข้างหูอย่างล้อเลียน “ทำไม ต้องทำหน้าบอกบุญไม่รับขนาดนั่นด้วย”
“กูเบื่อมึงไง”วรธรพูดด้วยความเบื่อหน่าย
“อย่าพึ่งเบื่อกูดิ พอดีจะชวนไปกินกาแฟ ไปป่ะ”
“ไม่อ่ะ กูเบื่อมึง”
“ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ กูมีเรื่องจะปรึษามึงด้วย”
“ไม่!!”
“ไอ่สัสก้อง มึงอย่าเล่นตัวมาก”พูดจบวายซีก็ลากก้องมาร้านกาแฟที่อยู่ใต้อาคารเรียนทันที เมื่อมาถึงวายซีก็สั่งน้ำกับเค้กที่ก้องชอบโดยเสร็จสรรพ ส่วนก้องก็ยังเอาแต่ทำหน้าเบื่อหน่ายกับคู่ปรับอย่างวายซี
“ก้อง กูมีเรื่องจะปรึกษามึงเรื่องไร่กูอะ” จู่ๆวายซีก็เปิดประเด็นเรื่องธุรกิจทางบ้านด้วยสีหน้าเคร่งเครียด จนก้องที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแทบปรับอารมณ์ตามไม่ทัน
“อืม มีไร”
“คือกูเห็นว่ามีความสามารถเรื่องพวกนี้...... ”
“…………….”
“กูเลย อยากให้มึงมาเป็นที่ปรึษาให้กูเรื่องนี้หน่อย ”
“...........................”
“นะ.......”
“หึ ที่เอาใจกูขนาดนี้เพราะอยากให้กูเป็นที่ปรึกษาให้มึงเนี่ยนะ” วรธรถึงกับหลุดขำกับการกระทำของวายซี ที่ส่งสารตาอ้อนวอนเขา ราวกับหมดหนทางไปแล้วจริงๆ
“กูอาจเอาใจมึง เพราะกูอยากให้มึงช่วยกู แต่ถ้ากูจะยกหัวใจให้มึง กูให้ไม่มีข้อแม้เลย
“สัส กูจะไม่ช่วยเพราะคำพูดเลี่ยนๆมึงเนี่ยแหละ”
“สรุปมึงจะช่วยกูใช่ป่ะ”
“ก็ด้ายยย แล้วค่าตอบแทนกูคือไร”
“หัวใจกูไง
“งั้นกูขอบาย ”
“ล้อเล่นนน กูยอมมึงทุกอย่างเลยยยย มึงอยากได้อะไรกูยอมหมด นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“หึ มึงสัญญาแล้วนะ”
“ครับผ๊ม”
“งั้นกูตกลง!!”
ประเดิมด้วยก้องวายซี ก่อนเลย
ชอบไม่ชอบยังไง เม้นด้วยนะครัชชช
ความคิดเห็น